Een rustige kerst in Nieuw-Vossemeer

Goedemorgen allemaal. De kerkklokken maakten mij wakker om half negen. En dat is niet erg, want ik heb de telefoon van kantoor mee deze kerstdagen, dus ik kan alle boekingen aannemen. Contact hebben met mensen die nu aan het werk zijn, om mensen die tijdens deze kerstdagen een dierbare verliezen, bij te staan. En hoe fijn is het dan, als je op de achtergrond wat mee kunt denken of mee kunt helpen. En mijn collega's zijn eventjes vrij vandaag en morgen. Want wat is er hard gewerkt, bij mijn Uitvaartstichting Hilversum. Wat doen we een mooie dingen met elkaar. En wat zijn we bezig met onze herpositionering, en hoe fijn om samen te werken, met al die mooie uitvaartondernemingen in Hilversum en omgeving. Om die kleine intieme vorm van dienstverlening te mogen aanbieden. Goedemorgen, het is kerst, eerste kerstdag 2019. Het jaar 2019 loopt naar zijn einde toe. En wat een bijzonder jaar was dit. Een jaar van afsluiten, loslaten, opnieuw beginnen. Ik vond het een intens jaar. Ik ben moe merk ik. Moe van alle indrukken, moe van misschien wel het weer herpositioneren, hier in Nieuw-Vossemeer, en in Hilversum. En het mag zomaar, dat moe zijn. Eergisteren was Annemarie jarig, en op deze verjaardag, was er een prachtige mix van mensen, ver weg, dichtbij, oud en nieuw. En het was heerlijk, dus allemaal dank je wel, dat jullie gekomen zijn. Fijn.
En nu op deze vroege kerstochtend, realiseer ik me, hoe heerlijk ik deze stilte vind. Zondag op een feestje bij Joke, vroeg iemand me, hoe het is, en of we Wassenaar niet missen. En ik vind dat altijd lastig. Want ik mis Wassenaar wel, soms, even een boodschap halen. Maar de mensen uit Wassenaar van wie ik ben gaan houden, die zijn er nog steeds. Die komen nog steeds hier. En hier, in dit mooie kleine dorpje, is het leven fijn en goed. Geniet ik intens van het bezoekje van meneer Pastoor, of van een prachtige kaart in de brievenbus van het oudere artsenechtpaar, of noem maar op. Van onze nieuwe vrienden Joke en Seb, of van even het praatje in de SPAR. Maar vooral van de stilte hier, de tuin, de vogeltjes, het atelier met de houtkachel, van het samenzijn.

En dat laatste is nog niet zo vaak, want het werk heeft mij/ons wel opgeslokt. Het was wel en het is wel veel. Maar een ochtend zoals nu, het is heerlijk. Ik las een interview in het NRC en deze man zei 'ik probeer goed te luisteren naar mijn hart'. En ik, ik probeer dit al heel lang, en vaak lukt het ook, maar soms vergeet je even naar je hart te luisteren. En nu ik hier woon, probeer ik dat weer beter te doen. Mijn hart, mijn lichaam, mijn innerlijke stem, het wijst me echt de weg. Zo heb ik ook geluisterd en gekozen, toen het over mijn werk ging. Zo heb ik ook geluisterd, toen het over dit huis ging. En zo voel ik nu, dat het goed is. Ik maak de juiste keuzes en dat geeft me rust. En wat zo bijzonder is, hier kan ik dit echt zo voelen en doen. In Wassenaar lukte me dat niet. Ik voelde daar niet de rust, die ik hier mag voelen. En het fijne is dat ik soms wat schoffel in de tuin, wat onkruid weghaal, wat blad weghaal. En alleen al dit bezig zijn is fijn. Dus ik hoop dat dit gevoel in 2020 mag blijven. De rust, de eenvoud soms, het stil zijn. We kregen met de kerst, een boekje van Pater Bertus, onze buurman. En een mooie kaart. Bijzonder, deze man, had tijdelijk iemand in huis genomen, die geen huis meer had. Mooi en toen hij een kopje koffie met taart kwam eten op de verjaardag van Annemarie zei hij 'leuk al die vriendinnekes'. Geweldig he...Brabant, als je me ooit gezegd had dat ik hier zou wonen, dan zou ik heel hard zijn gaan lachen. Maar het leven is fijn, in het Brabantse land. De mensen, zijn zo vriendelijk. Zo is er een buurman bezig voor Annemarie met het doortrekken van de internetkabel van het atelier naar binnen hier in het huis, die man is gisteren al een uur of vijf bezig geweest, en maandag komt hij weer. Zo lief...en lieve mensen, het jaar 2020 staat voor de deur. Ik mag met een kerkeraad een strategie sessie voorbereiden en zelfs de geloofsbelijdenis opnieuw vaststellen met elkaar. Prachtig lijkt me dat. Ik denk dat mijn moeder zou glimlachen, als ze zou weten, dat ik vanuit mijn bedrijfje Anita van Loon - Levenskunst, dit soort mooie trajecten mag begeleiden. Ook mag ik weer een dag voor de Nationale Politie verzorgen. Fijn! Maar ook verheug ik me, op de tuin, het gras, de heggen, de bloemen, ik zie overal al bloembollen tot leven komen, blauwe druifjes voor mijn moeder. Ik zie de klimhortensia vol met knoppen. Ik zie de vijgenboom vol knoppen, ik kan niet wachten tot dit nieuwe leven, zich hier laat zien. Ik verheug me op fietsen door de polders, op vrienden die komen logeren en ook gaan fietsen. Ik verheug me op het lezen van dat boek, ik kreeg van Annemarie een abonnement op book-a-zine. Romans in tijdschrift vorm, heerlijk, zomaar voor in de tuin. Ik ga met mijn nichtje in Groede, het jaar 2019 evalueren en kijken wat 2020 ons gaat brengen. Leuk, hoe ik een volle neef van me tegenkwam tijdens een presentatie in Hilversum. Henk Dirkx. Een zoon van de broer van mijn moeder. Familie. Dit was een hele leuke ontmoeting in een onverwachte setting, althans voor mij. In 2020 ga ik ook af en toe zomaar een lang weekend vrij nemen, en lekker zwemmen in de Grevelingen, of vul maar in. En we gaan weer naar El Gouna, in november heerlijk! In 2020 ga ik echt minder werken, en meer thuis zijn. Ik wens ieder een kerst, zoals hij of zij dit zich wenst. Ik wens je, dat je dromen uit mogen komen, dat het leven je aanreikt wat je nodig hebt. Dat je niet alleen bent, dat je opnieuw verkering krijgt als je dat wilt, dat je gelukkig bent, en vooral wens ik je gezondheid. En als die gezondheid er niet is, of niet mag zijn, dan wens ik je dat iedereen ongelooflijk goed voor jou zorgt. En je vasthoudt, als het even niet meer gaat. Dat je gedragen wordt, als dat nodig zou zijn. Dat wens ik je...en voor nu wens ik je nog wat stilte toe...omarm het maar. Fijne kerstdagen en een prachtig 2020! Liefs, Anita van Loon

Een dagje in volledige afzondering.....

En vandaag zit ik helemaal in mijn eentje, achter deze prachtige voordeur. De klopper is ingepakt in een mooie, door Annemarie gemaakte kerstkrans, ik zit hier in mijn oude kloffie bij te komen, van een best wel intensieve periode. Een periode, waarin ik samen met allerlei andere mensen rond de Uitvaartstichting Hilversum, heel veel stappen heb gezet. Succesjes heb behaald. En nu ben ik een paar dagen vrij. Zomaar niks, wat uren compenseren, een kerstkaart schrijven, onder de zonnebank, wat blad harken, de hele vieze auto wassen, maar vandaag, vandaag ben ik in volledige afzondering. Achter deze prachtige deur. Een vriendin van mij zou langskomen, maar zij is ziek. En ik zit hier met een tafel vol kranten, bladen, koffie en een croissantje en ik geniet. Intens. Het leven in Nieuw-Vossemeer is een rustig en mooi en stil leven. In tegenstelling tot de hectiek, waar ik dagelijks in zit. De combinatie van ontdekken, onderzoeken, je rol innemen, af en toe wat leuke mensen trainen, gecombineerd met dit mooie stille leven, is een goede combinatie. Het vult elkaar aan. Het voegt toe. Vandaag las ik in het NRC een stukje over werkgeluk. En terwijl ik dat las, realiseerde ik me, dat ik echt een prachtige combinatie van dingen in mijn leven heb mogen samenvoegen. Mijn baan, met mooie mensen werken, aan een prachtige vorm van dienstverlening. En dan het leven achter deze voordeur. De intensiteit van dit huis. En dan heb ik het nog niet, over al die mooie mensen die ik mijn vrienden en vriendinnen mag noemen.

Met wie ik zomaar op zondagochtend een kop koffie mag drinken, op mijn geliefde Flakkee, of met wie ik zomaar een glas wijn mag drinken, soms laat in de avond. Het is er allemaal. In dit nieuwe dorp worden we uitgenodigd, door leuke mensen, voor een glas wijn, een lekker hapje, een expositie. En terwijl ik me dit alles realiseer, hoorde ik vanmorgen meneer pastoor zingen. Prachtig mijn oude buurman, een aanbidder van de heilige maagd Maria, zingt volgens mij in zijn badkamer ofzo. Ik had het nog nooit gehoord, Annemarie wel. Laatst vroeg hij me 'hoor je me wel eens zingen'. En ik had hem wel een keer in de kerk horen zingen, maar nog nooit terwijl ik in mijn bed lag. En vanmorgen vroeg, ik probeerde wat uit te slapen, hoorde ik in de verte iets van zijn gezang. Prachtig, ook dat hoort bij hier wonen...meneer pastoor. Gisterenavond mocht ik in Hilversum, samen met een bekende landschapsarchitect, een presentatie verzorgen voor een Stichting, voor de Commissie Cultureel Erfgoed. En toen ik de website van deze Stichting van te voren bekeek, kwam ik een bestuurslid tegen met de achternaam van mijn moeder. Geweldig. Dirkx een mooie bijzondere naam, juist door die X erachter. En toen bleek een volle neef van mij in deze commissie te zitten. Dus ik presenteerde o.a. aan mijn neef mijn toekomstplannen voor begraafplaats Bosdrift. Zo leuk, en zo bijzonder. De wereld is klein, en dat merk ik steeds maar weer. En vanmorgen kreeg ik een foto van een artikel in de krant, over de toekomst van de USH. Ons nieuwe pand. En ik, ik prijs me oprecht gelukkig, wonen in een Rijksmonument en straks ook werken vanuit een Rijksmonument, volgens mij is dat rijkdom toch. Wonen aan een begraafplaats en werken op een begraafplaats. Hoezo klopt alles? En langzaam aan, schuiven we op naar de kerstdagen, de verjaardag van Annemarie, en loopt het jaar 2019 naar zijn einde. En dan krijgen we dat hele mooie jaar, met die ronde getallen 2020. Heerlijk, vroeger zou het zo zijn geweest dat ik in 2024 met pensioen zou mogen gaan. Nu ben ik maar wat blij dat dit wat is opgeschoven en dat ik pas in 2028 met pensioen hoef te gaan. En wie weet ga ik nog wel even door. Ik vind dat alles nu zo mooi klopt. Het lijkt alsof alle stukjes van de puzzel passen. Het klopt. 2019 was een prachtig jaar. Hard werken, verhuizen, wennen, loslaten van veel prachtige dingen, denk aan Yarden, aan Wassenaar en nu lijkt het alsof ik hier al jaren ben. En woon, en leef. Het voelt als een van mijn oude truien, beetje sleets, beetje groot, maar o zo comfortabel. En dit jaar was een prachtig jaar. En 2020 wordt het jaar van de balans hoop ik. Die is nu soms zoek. Annemarie en ik leven van de briefjes op tafel, over en weer naar elkaar. Als ik weg ben voor werk, zijn het lange en intensieve dagen. Vanaf 05.15 uur tot 20.00 uur minimaal. Soms nog veel later. En daar tussendoor had ik nog trainingen en hotelovernachtingen en Annemarie is altijd van woensdag op donderdag weg, bij Roos. Fijn, en leuk, juist voor een moeder en haar kind. Maar soms betekent dit, dat we elkaar ergens tegenkomen. En dit alles, dit mag wel iets veranderen vind ik. Want tijd is ook kwaliteit. En samenzijn hier in deze prachtige omgeving is fijn. Gisteren vroeg iemand me of ik het erg vind om in Brabant te wonen. En natuurlijk zeg ik nu 'nee het is helemaal niet erg. Het is fijn. Brabant is fijn. En dat meen ik. Nu ga ik naar boven, even lekker ontspannen, onder de zonnebank.

Ik val altijd gelijk in slaap. Ben nu ook wel eventjes lekker moe. En hier zie je hoe mooi de zolder is geworden. Schuifdeuren met een prachtige metalen beslag. We gaan deze deuren nog een mooie grijs blauwe kleur geven. Heerlijk, wat een plek. Oh ja, nog eventjes. Achter die hele mooie voordeur, zit ook een soort van 'schatkast' mijn wijnkast onder de trap. Ik kocht altijd wijn, al heel lang in mijn leven, ik begon er mee toen ik in de van Lansbergestraat woonde in Den Haag. Als ik wat geld over had aan het einde van de maand, dan kocht ik hele mooie flessen wijn. En deze dronk ik op met mijn vrienden en vriendinnen. Heerlijk, toen al en nu nog steeds. Nu heb ik een plek, waar ik een soort van verzameling oplegwijnen heb, vaak nog in de kist. En deze kunnen koel en donker, nog een paar jaar wachten. Maar hier ligt ook champagne, de zogenaamde champagne van mijn vader zeg ik altijd. Gekocht, nog steeds, bij Chrisje. Een man, die vroeger bij mijn vader op de boerderij kwam. Daar een karretje, een paardentrailer ofzo had staan. Zijn broer woont in de buurt van Reims. En een paar keer per jaar appt hij me of ik nog champagne nodig heb. En tja, heb je eigenlijk champagne nodig. In gedachten zie ik een, nu overleden oom, zijn wenkbrauwen fronsen. Want natuurlijk heb je geen champagne nodig. Maar champagne hoort voor mij, bij het leven. Het leven met mijn vrienden, het genieten met elkaar. Het delen met elkaar. Dus ja, ik heb wel af en toe champagne nodig. Gewoon om te toasten op het leven. Een kostbaar iets, dit leven. Dat voel ik, dat realiseer ik me iedere dag maar weer. Volgens mij is het Diggy Dex die zingt 'treur niet' zijn ode aan het leven. En dit liedje mag je wel draaien op mijn uitvaart, mijn ode aan het leven. Heerlijk, een gek, ritmisch liedje...zo puur. En als je dan bij dit liedje een glas champagne drinkt, dan is mijn ode aan het leven klaar. Missie volbracht. Dag! Geen zorgen hoor, ik ben gezond en gelukkig. Maar ben zo blij met die 'schatkast' en vooral met die inhoud. En eigenlijk is de basis van dit alles, dat je zomaar mag leven. En dit leven is niet vanzelfsprekend, dat weten velen met mij. En voor hen dus deze 'ode aan het leven'! Als ik een toast uitbreng, is die speciaal voor jou, en voor jou, voor je vader, voor je man, voor je vrouw...voor jou!