En ondertussen malen mijn gedachten, want afgelopen vrijdagochtend is een vrouw overleden, die ik al een hele tijd ken. Ooit maakte zij een prachtige 24-uurs opbaarkamer voor mij in Haarlem, bij mijn vorige werkgever en ook bij mijn huidige werkgever, heeft zij prachtige creaties gemaakt, een 'mijmerbank' op de bomenweide bij de Zuiderhof, en het gedicht van Hans Andreus 'vertel het aan de bomen' staat in onze 24-uurs kamer op de Bosdrift en dat heeft zij gemaakt. Onze verbinding was er. Een lijn van hart tot hart, we zagen elkaar niet vaak, maar als het zo was, dan was het goed. Haar zoon stuurde me een gave foto waar wij samen op 'haar bank' op onze bomenweide zaten. En zomaar kreeg ik een telefoontje van haar zoon en ben ik naar een Hospice gereden, donderdagochtend, en net toen ik er aan kwam, was zij in slaap gebracht. Ik heb haar niet meer gesproken, ik zat naast haar bed, keek naar haar...zij was al onderweg naar iets anders.....En vrijdagochtend is zij overleden. 52 jaar jong. En als ik hier in mijn tuin zit, aan tafel met een Teun die blaft, omdat hij de geluiden van de wind, het ruisen van de bomen ingewikkeld vind, hij rent door de tuin als een dolle, en ondertussen maait Annemarie mijn gras, mijn gazon. De tuin is ruig, en mooi, vol kleuren, vol onkruid ook, maar mijn been houdt me al weken tegen, vanmorgen trok ik wat onkruid eruit, leidde ik de passiebloem en realiseerde ik me, hoeveel kleur de tuin van onze 'oude dame' heeft gekregen. En juist vanmorgen realiseerde ik me weer dat er zoveel is om dankbaar voor te zijn. Dat een pijnlijke knie vervelend is, maar dat ziek zijn, kanker krijgen zo ongekend heftig is. Ik denk aan mijn vriend van nummer 28, waar kanker een soort rare rode draad is geworden in zijn leven. Zijn zussen, hijzelf, opnieuw behandelen, kanker is een killer. Een keiharde machine die alles wegmaait wat er is. En als er dan weer iemand uit mijn leven sterft, zoals deze jonge vrouw, dan tel ik maar weer voor de drieduizendse keer mijn zegeningen. Dan voel ik de rijkdom, mijn geluk, mijn eenvoud, mijn pijn en besef ik dat je een knie kunt vervangen. Maar een leven niet. Nooit.
Mijn gras wordt mooi. Mooi om te kijken naar de vrouw van wie je houdt, terwijl zij het gras maait. Soms maakt het leven dat ik minder goed kijk, dat ik te druk ben om goed te kijken. En vandaag zie ik zoveel van waarde. De lange benen, ooit het eerste dat mij opviel, toen ik Annemarie mocht ontmoeten. De vele tinten groen, de mooie hortensia's, het onweer dat ik hoor. Teun die zijn oren spitst en zich afvraagt wat het is, onweer. Gedonder in de hemel, het is veel te druk daar bij die hemelpoort denk ik. Ik glimlach terwijl ik dit schrijf, want ik zie het voor me. En ondertussen is het zondagmiddag, vijf over een. De zon is weg, de lucht is grijs, het gras is groen. Ik zit hier stil met Teun op tafel. En ik neem me voor, om minder hard te gaan, maar intenser te gaan kijken. Want als je goed kijkt, zie je zoveel meer. En mijn leven is zo ongekend de moeite waard. Ik ben zo gezegend met dit leven. Dus zeg ik tegen jou dat ik van je hou. Waar je ook bent, waar je ook gaat. Dankjewel dat je in mijn leven was. Je hebt me veel gegeven, hier in de tuin staat jouw houten plank met de tekst 'alleen met liefde kan iets groeien' Ik zal deze plank koesteren en mooi met natuurlijke lijnzaadolie lakken, zoals je me ooit gezegd hebt. Dankjewel rust zacht. En dit houten tegeltje gaf je me ooit. Ik heb het bewaard het staat in mijn werkkamer hier boven in onze 'oude dame'. Dankjewel...
