Deze vakantie is een soort van tocht door mijn leven. Herinneren, er nog eventjes naar terug kijken en weer doorgaan. Zo kreeg ik een dezer dagen van Paul Rigter, de documentairemaker van de film Rouwen, het stukje te zien van mijn vader. Het stuk, dat verwerkt is in de film. En zomaar hier in de tuin, hoorde ik de stem van mijn vader. Sprak hij tegen me, en zoende hij me weer. Prachtig, en even later, zie je mij stil zitten, bij zijn kist in de kamer in de zorginstelling. Intens, en ook mooi omdat je soms denkt dat je het allemaal bedenkt, dat je bedenkt dat die liefde tussen hem en mij zo sterk was, en dan opeens zie je het terug op beeld. Mooi en intens. Dank je wel Paul, dank voor deze mooie film. Ik hoop dat we deze nog een keer te zien gaan krijgen, intens, dichtbij, rouwen in Nederland, en dan mag het ook gaan over mijn vader. Wat eervol eigenlijk. En zo ook was ik in Schoonhoven, de stad, die op een aantal momenten in mijn leven zo belangrijk voor mij was. De stad, waar ik met mijn moeder bij Belvedere op het terras heb gezeten, haar laatste bezoekje aan mij in haar leven, en ze was al zo ziek. Ze zat daar onder een van die grote bomen, en gisterenavond zat ik daar met Annemarie. De stad, waar ik gelukkig was, de stad, waar ik mijn leven weer opbouwde en toen ik gisteren door Schoonhoven liep, kon ik ook hier de streep zetten. En werd Schoonhoven een herinnering in mijn hart, net zoals mijn vader dat is, net zoals mijn moeder dat is. En toen we vandaag langs de Giessen op een terrasje zaten en droomden van een huisje aan het water met een sloepje aan je eigen steiger, toen realiseerde ik me, dat mijn droom hier in Nieuw-Vossemeer is. En toen we thuiskwamen was de tuin en het terras een grote chaos.
Een parasol kapot gewaaid, overal blad en takken want ook hier stormde het vannacht. En ach, alles is weer opgeruimd, de tuin heb ik net gemaaid, de sproeier staat te sproeien en de tuin, die het echt te kwaad heeft nu, drinkt gulzig. En hier zit ik dan met een glas wijn, een bandje in mijn haar, omdat het zo lang is (morgen naar de kapper)en geniet ik van deze vakantie. Van thuis zijn, van de warmte, ja bloedheet echt waar. Denk ik aan mijn collega's, die ongeveer overal uitdrijven. Pfffttt wat heftig. En ondertussen heb ik met Monique een prachtig programma in elkaar gedraaid voor 4 dagen, 39 aanmeldingen, top, werkelijk top. Dus nog 1 plekje te gaan, wat geweldig. En wat zullen we het goed hebben met elkaar. Ik verheug me erop. Maar eerst lieve mensen, word ik gewoon 61 jaar. Gek he...en die dag werk ik, heb ik een bijeenkomst met de architecten, ben ik gewoon lekker bezig. En 27 augustus starten we met onze levenskunstlessen...wat een feest! En tussendoor heeft Max Verstappen gewonnen, en werd Mercedes 2e en 3e. Bijzondere ontwikkelingen allemaal. Is er weer een gevecht voor Rico afgekondigd, en lees ik heerlijk boeken. En deze zomer is een heel mooie en bijzondere zomer. Met leuke gesprekken in de tuin, met stiltes, met overpeinzingen, met prachtige nieuwe bloemen steeds maar weer, deze zomer is op zich zo de moeite waard, dat ik deze schaar bij al die mooie herinneringen die ik al heb in mijn leven. Dankbaar is het woord, dat hierbij past. Dankbaar voor deze rustmomenten, voor die ontmoetingen, Aram met Marjan, zijn moeder, hier in de tuin. Wat een rijkdom. Zomaar mensen in je leven, die er zijn en blijven. Monique en ik hard werkend en lachend, genietend, en Monique die haar zolder opging en de volgende dag heel vroeg weer weg was, zij moest werken, ik ben vrij. Fijn, en vertrouwd. Ik wens iedereen op zijn of haar manier een hele mooie zomer toe. Vol van die momenten, die je koestert, die je dichtbij je houdt. Dag, heb het goed!
