En soms wordt je in dit leven overvallen, door de ongelooflijk mooie kleurenpracht, door de diversiteit en de schoonheid hiervan. Overal waar je kijkt zie je andere kleuren, nuances, kleurschakeringen, die je nooit eerder zo zag. Keek ik toen anders, of keek ik naar heel andere dingen, werkelijk geen idee.
Het leuke is, dat ik sinds ik onze tuin in Nieuw-Vossemeer heb, en ik realiseer me, dat ik dit ooit ook had, toen ik in Groot-Ammers woonde, dat ik geniet van bloemen en van planten. Van de eenvoud soms, maar ook van de rijkdom, de veelheid aan kleuren. Ik voel soms aan bladeren nu, en realiseer me, hoe ik me er nu van bewust ben, hoe zacht een blad van een plant kan voelen. Het moet niet gekker worden toch...en toen we dus vorige week in Egypte waren, was het genieten van al die prachtige kleuren. Veel foto's gemaakt en terwijl ik dat deed, of Annemarie eigenlijk (een Samsung maakt volgens mij echt mooiere foto's dan een IPhone, gevaarlijke uitspraak geloof ik..)realiseerde ik me dat het ook een andere manier van kijken is. Mensen zeggen ook nu tegen me, dat ik er relaxed uit zie. Grappig gisteren zei een oud collega me ''ze straalt weer". Welnu en zo voelt het ook. Ik kijk, ik geniet, ik leef. Ja ik leef optimaal, ondanks lange autoritten, maar wie wil dat niet in zo'n prachtige Mercedes Benz. Als het koud is verwarm ik mijn stoel, mijn nek en ik, ik kom gewoon daar waar ik wezen moet. En bijzonder eigenlijk, de hele discussie over 100 km rijden, of 130, ik luister er naar, lees erover en realiseer me, dat ik heel vaak 100 km rijdt nu. Het gejaagde lijkt eraf. Ik heb ook, en dit is weer een linke uitspraak, al sinds juli geen enkele boete gekregen voor te hard rijden. Gek, wat deze rust met me doet. Ik glimlach, want ik moest even denken aan Ton, mijn voormalige HR-manager die me waarschuwde ooit voor het rijden van veel boetes. Tja Ton er is dus wel degelijk iets gebeurd met deze van Loon. Een soort rust overvalt me. Ondanks een bomvolle agenda soms, ondanks zorgen en stress, die ieder mens soms heeft, ik kan dit leven heel goed aan. Mijn omgeving maakt zich drukker om mijn autoritten en werkdagen, dan ik zelf. Ik vind het leuk en fijn. En het begon met al die kleuren. Kleuren horen voor mij bij het leven. Geel is de kleur van mijn vader. Het verhaal hoe hij voor de eerste keer bij zijn vriendin Els ging eten, en gele rozen meenam. Speciaal voor haar. Geel omdat dit de enige kleur is die hij zag. Als je een blauw jasje ofzo aan had, ging hij gokken welke kleur het was. En voor mij is de kleur blauw al jaren lang mijn kleur. Vroeger was dit nog groen. Nu diverse tinten blauw.
Ik heb ook wel vijf blauwe colberts, allemaal net iets anders. Veel blauwe broeken, verschillende tinten blauw. En vroeger was dit zwart. Kleuren in trainingen, daar is ook veel om te doen. Leon de Caluwé heeft daar vele boeken over geschreven. Het blauwdrukdenken, groendruk denken etc. Leuk ik werk er wel graag mee. Maar wat ik ook erg mooi vind, is de verschillende kleuren huid, die je ziet in ons leven. De ene kleur bruin, of wit kan zo anders zijn. Toen ik op het strand lag, viel het me op, al die mooie tinten bruin/wit/bijna zwart soms van mensen in de zon. Ja daar zeg ik wat, mensen in de zon, dan lijkt het werkelijk alsof de wereld, het leven naar je lacht. Het voelt zo anders, als je in 29 graden rondloopt, geniet in je korte broek, tijd hebt om om je heen te kijken, te wandelen, te slapen, te lezen, en ja op dat soort momenten valt me de schoonheid van het leven nog meer op. En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat ik eigenlijk ook altijd intens kan genieten van de mooie luchten, als ik aan het autorijden ben. De hemel die langzaam ontwaakt. Dus ja, ik kijk goed als ik vrij ben, in de zon lig, maar ik kijk ook goed, als ik gewoon aan het werk ben. Gisteren had ik een gesprek met een collega van me, en spraken we over de rijp en de nevel, die 's morgens over de Hoornboegse heide ligt, en wat een prachtig gezicht dit is. Foto's makend van de natuur, waar je dagelijks in mag vertoeven, in mag werken. Tja, ook daar die kleurenpracht, die lichtval, dat blad wat langzaam aan rood kleurt, oranje. Toen ik na de eerste nacht thuis, dinsdagochtend de luikjes open deed van onze slaapkamer, en de tuin in keek, toen zag ik ook die kleurenpracht, de natuur die het landschap zo mooi doet veranderen. En ondertussen zie je de groene blaadjes van de blauwe druifjes al stiekem boven de grond uitkomen. Mooi....welnu genoeg gezeverd (volgens mij Zeeuws) over kleurenpracht. Wat ik er zo maar mee wil zeggen, is dat het leven voor mij (en dit zeg ik bewust) een enorme schoonheid in zich heeft. En tja, steeds weer bereiken je berichten, van mensen van dichtbij of wat verder af, die ziek zijn. Die moeten knokken, om in dit leven te blijven. En gisteren toen ik kerstpakketten bestelde, bij een firma, die een deel van de opbrengst aan Goede doelen schenkt, koos ik voor ALS en KWF. Gek, omdat deze twee rotziekten dichtbij me staan. Me iedere keer weer aantikken. En als ik hier een kleur aan moet verbinden, gevoelsmatig, dan kom ik uit bij rood.
Want rood is voor mij de kleur van de liefde. Liefde, die maakt, dat we met elkaar heel dichtbij elkaar blijven. Dat we elkaar heel stevig vasthouden, juist op dit soort momenten. Dat we elkaar hoop geven, liefde geven, aandacht geven en dat we ons realiseren, dat liefde de levensader is bij alles wat we doen. Ik geloof er heilig in, dat liefde ons bij elkaar brengt, bruggen kan bouwen. Dat liefde en geloven in de liefde, want hoe kijk je nu naar liefde, als je hierin zwaar beschadigd bent. Hoe ga je om met liefde, als je die liefde maar niet vindt, of niet meer vindt, of ooit dacht gevonden te hebben en ga zo maar door. En toch, realiseer ik me altijd weer, dat liefde ook is, aandacht voor elkaar. Luisteren naar elkaar. Die hand op je arm. Die glimlach, die knipoog, die omhelzing, of soms die vraag 'hoe gaat het met je'. Attent zijn, even zien, dat het met die ander wat minder gaat. Of even luisteren naar het verhaal van de ander. Ook dat is liefde. Ik kijk naar die programma's soms waarin mensen elkaar ontmoeten, en de verhalen die daarbij horen. Ik realiseer me, dat het leven een stuk eenvoudiger is, als je met iemand samen mag leven, van wie je houdt. Waarin je elkaars nukken en ongemakken kent, maar waarin je ook altijd weet, dat die ander er is. Steeds maar weer. En weer terwijl ik dit schrijf, komen er vele voorbeelden voorbij, verhalen, vrienden en vriendinnen, waar het leven iets anders voor in petto had of heeft. En weet je voor al die prachtige mensen, die af en toe die hand, die blik, die aanraking nodig hebben. Ik heb ruimte genoeg in mijn hart en zal er voor je zijn. En dit meen ik. Mijn ouders leerden me te delen, onbaatzuchtig bijna. Dank je wel hiervoor. Ik voel me rijker dan een koning, en dat voel ik in iedere vezel van mij. Allemachtig, wat een gekke blog is dit geworden. Wat een rijk palet aan kleuren. Alles is toch nog goed gekomen met je, zei mijn moeder me ooit en nu, nu glimlach ik alleen maar....
