Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




woensdag 28 februari 2018

Doordeweekse blog

En zomaar op een woensdagochtend ben ik vrij. Heerlijk even thuis, pasfoto's, rijbewijs verlengen, kapper, allemaal van die dingen, waar je tegenwoordig vrij voor moet nemen. Eigenlijk was ik deze hele week vrij, maar dat is niet gelukt. Een uurtje later op staan, lekker lang Nespresso drinken, verse mango stukjes eten, een heerlijk vers broodje van de bakker, kortom, het lijkt wel een feestje. En het is de laatste dag van februari 2018. Het jaar is alweer twee maanden oud. Gisterenavond zijn we bij twee vriendinnen geweest. En eigenlijk was dit een soort van afscheid, van een van deze twee vrouwen, gaat heel snel overlijden. Dus we hebben getoast op het leven. Muziek gehoord, die op de uitvaart gespeeld zal worden. Afscheid nemen bestaat dus wel, een glas wijn drinken en toasten op het leven. Met deze vrouwen dronken we champagne in Voorschoten, vierden we feest tot diep in de nacht, en was het leven een groot feest. En nu, zomaar is die k....kanker weer terug. Overal uitgezaaid, knap hoe je als vrouw, zo zelf de regie neemt en blijft nemen, tot het einde toe. Een stoer sterk mens, aan het zuurstof, aan de morfine, die in een laatste opleving zit. En zomaar waren wij nog even met zijn vieren, en eigenlijk is het heel gek om dan weg te gaan. Wat zeg je dan, dus ik zei 'dag lieve schat. En altijd als ik champagne laat ploppen, zal ik aan jou denken...'en ik gaf haar een kus. En toen ik thuiskwam, kreeg ik een appje 'het is goed zo'. En eigenlijk maakt het leven me soms zo verdomde verdrietig. Juist door dit soort dingen, juist doordat er weer iemand van dichtbij, deze strijd niet mag overwinnen. En vanmorgen, toen ik op de foto moest voor mijn rijbewijs, toen ik door het dorp wandelde, glimlachte ik naar de mensen om me heen, hield ik deuren open van de HEMA voor een oudere dame. En realiseerde ik dat het leven zo ontzettend de moeite waard is. Ach, en als er dan soms mails binnenkomen, waarvan ik het nodige denk, dan glimlach ik en pak ik mijn rol. Het is allemaal niet zo ongelooflijk belangrijk als het lijkt, er zijn zoveel belangrijker zaken, die er echt toe doen. En zojuist toen ik mij realiseerde, dat er tijd geblokt stond in mijn agenda, die niet nodig was, heb ik besloten er een hele dag vrij van te maken. En word ik vanavond telefonisch geïnterviewd voor het Parool van a.s. maandag. Dit in verband met de officiële start van de bouw van Amsterdam Zuidoost. Leuk deze verslaggever ken ik al sinds eind 2013 en hij blijft mij volgen. Vandaag gaat hij ook mijn collega interviewen, omdat ik dit heb voorgesteld, en vanavond vult hij dit interview aan met mijn verhaal. Leuk, Amsterdam Zuidoost spreekt tot de verbeelding van velen. De documentaire gaat weer verder, kortom Amsterdam Zuidoost bruist... En bijzonder, hoe deze week verloopt. Hoe ik mensen ontmoet, van vroeger, hoe ik afscheid neem van mensen die me na aan het hart liggen, hoe ik me erger soms, hoe ik glimlach, gelukkig ben, liefheb, hoe ik kan lachen en huilen, hoe ik leef...en leef, alsof het je laatste dag is, is het motto van Loes, de vrouw die gaat overlijden. Haar sloepje heet ook 'Leef'. En dus zou ik wel over de daken willen schreeuwen, leef, en probeer het met elkaar goed te doen. Dus als ik me erger, denk ik 'Anita verwonder je maar'. En dan glimlach ik en knipoog ik naar boven, naar mijn moeder. Want zij zou zoveel rustiger zijn, in dit soort situaties dan ik, dus lieve mensen ik heb nog zoveel te leren en hoe mooi, ik krijg de tijd, om dit te doen... Deze woensdagochtend blog is een soort van eerbetoon aan al die prachtige mensen, die mij ontvallen zijn, of gaan ontvallen, aan al die mooie mensen, die mij grote en kleine dingen hebben geleerd, die mij tekst geven, als ik het zelf even niet meer weet. Die mij stil maken, als ik boos of verdrietig ben, die mij doen glimlachen als ik aan hen denk. De rij wordt groter en langer, en ik, ik mag ouder worden. Het is te zien, op de pasfoto van mijn rijbewijs, maar het geeft niet, ik heb geluk en anderen hebben pech. Kanker is pech hebben, domme pech...ik omhels je in stilte, eet mijn stukjes mango, en glimlach met een traan achter mijn ogen...dag, dank je wel voor alles wat je me hebt gegeven, jij en jij...opeens gisteren zag ik zomaar weer een foto van Eveline, mijn vriendin, alweer twee jaar geleden overleden, gek hoe jij en jij, steeds weer voorbij komen. We laten elkaar niet los, ook al ben je niet hier, of niet meer hier, je blijft bij mij...

zaterdag 24 februari 2018

Heerlijk plannen maken!!

Na dit soort bizarre weken, vol met mooie, ingewikkelde ontmoetingen. Een kop vol met gedachten, veel nadenken, telefoneren en vooral het gevoel hebben, dat je werk het even van je overneemt. En dan is het zomaar opeens zaterdagochtend, en dan zit ik weer omringd door kranten, en met mijn heerlijke kopje nespresso aan tafel. Tijd, om plannen te maken, om leuke dingen te boeken en ondertussen zomaar even te landen. De zon valt prachtig over de tafel. En deze rustige stille momentjes, geven mij steeds weer de kracht om drukke werkweken als leuk en goed te ervaren. Gisteren mocht ik Adel en Razan ontmoeten. En deze ontmoeting, doet mij beseffen, steeds maar weer, hoe gezegend ik ben. Met mijn vrije leven in Nederland. Met de keuzes die ik zelf kan maken, met mijn vrijheid. Adel en Razan hebben mij gevraagd toe te treden tot de board van hun organisatie We Organize. Een organisatie die staat voor verbinding, voor nieuwkomers, voor ouderen, voor mensen die andere mensen nodig hebben. Om samen verder te komen. Een prachtig initiatief, en we willen hier nu een formeel bedrijf van gaan maken. Ik ga hier onderdeel van uitmaken. Prachtig. Adel gaf gisteren een lezing in Den Haag, prachtig. En hij kreeg hele mooie gele bloemen, tulpen. En toen ik wegging, gaf hij deze mee voor Annemarie. Lief he... Mooi he, die tulpen, in de vensterbank van onze werk/logeerkamer. Een mooi plekje in ons huis. Gisteren is de slaapbank bezorgd. Heerlijk, mooi en hiermee is dit kamertje zo mooi geworden. Het licht valt ook hier zo mooi naar binnen. Ik hou zo van deze tijd van het jaar. Ik weet nog dat ik in oktober ofzo in de auto reed naar Amsterdam. Vroeg in de ochtend, koud, nat en donker. Ik realiseerde me toen 'de winter komt er aan. Die donkere tijd' en nu als ik naar buiten kijk, realiseer ik me 'het voorjaar komt eraan'. Heerlijk, het wordt langer licht, het is nog wel even koud, maar de zon schijnt alweer zo sterk. Heerlijk. Ik wil naar buiten. Morgenmiddag een wijn en spijs wandeling in Den Haag. Met Joke, dikke jas aan en wandelend genieten van de stad, van leuke plekjes in de stad. Ik verheug me er nu al op. Vanmorgen heb ik heerlijk van alles geboekt, tijd om er weer op uit te gaan. Theater, leuke middagen met muziek, kortom het huis weer uit, naar buiten toe. Fijn...de Olympische Winterspelen, een nieuwe generatie Nederlandse sporters is opgestaan. De oudere generatie glijdt door naar een volgende fase in hun leven. Bijzonder, hoe leeftijd en hiermee een nieuwe fasering in je leven bepalend is. Ik realiseer me heel goed de afgelopen periode, ook in mijn werk, dat ik geleidelijk aan op weg ben naar de 60. Jannie mijn vriendin wordt 60 en dat gaan we vieren. Grappig, ik las een interview met een dame, zij is 50 geworden. En heeft omdat zij dit wel een soort mijlpaal vindt, allerlei krachtige vrouwen in de Nederlandse geschiedenis geinterviewd, waaronder Neelie Kroes. Leuk, Neelie Kroes woont in Wassenaar. Ik zie haar soms lopen door de winkelstraat. Ooit, toen ik een jaar of 40 was, mocht ik, na een zorgvuldige selectie, samen met Neelie Kroes een workshop verzorgen voor een MD-programma van een voorloper van een grote telefoonprovider. Prachtig en ter voorbereiding kwam zij bij mij dineren. Ik woonde toen nog in Groot-Ammers. Mijn moeder leefde nog (gelukkig als fervent VVD'er die zij was). Kun je voorstellen hoe trots Ma van Loon op me was. Ik weet nog dat Neelie aan kwam rijden in haar BMW. En dat ik haar champagne schonk en varkenshaas maakte. Met champignons. Leuk, bijzonder en wat voelde ik me trots. Nu als ik haar tegenkom denk ik aan mijn moeder als ik haar wil groeten 'kind ken je plaats' en nu glimlach ik en loop ik door. Want ik ken mijn plaats. Altijd als ik mijzelf voorstel vertel ik over de boerderij, waar ik vandaan kom. En juist dit maakt voor mij, dat ik me steeds weer realiseer dat ik een heel gewoon meisje ben. En ik realiseer me ook, dat er een nieuwe generatie is, om mij heen, waar wij met elkaar nog veel van zullen horen. Ik glimlach terwijl ik dit schrijf, en denk aan Adel, die de koning mocht ontmoeten. En nu straks premier Rutte. Ik glimlach, want vorig jaar zag ik onze Koning met Amalia hier in het dorp. En ik remde en begon als een klein meisje te zwaaien vanuit de auto, want ik zag tenslotte onze Koning. Ik grinnik terwijl ik dit schrijf, zo typisch Anita van Loon. En terwijl ik dit schrijf, komen er appjes binnen van nichtje Noor. Zij is in Suriname, voor haar stage. Ik ga het snel lezen en wens jullie een prachtig weekend. Blijf maar lekker wie je bent. Best leuk toch. Dag!

zondag 18 februari 2018

Twee keer Otti...in een weekend!

Ja wat een gekke kop van deze blog. Hoe leuk is het, toen we gisteren afval gingen wegbrengen voor Roos, dat wij een schilderij van Otti bijna in de vuilcontainer zagen verdwijnen. De dame die het weg wilde gooien spraken we aan, en wij mochten deze Otti meenemen naar huis. En ik moest lachen, want mijn broer haalde ook altijd van alles weg, dat anderen kwijtwilden, en liep in de avond langs het grofvuil om mooie spullen te verzamelen. Welnu zo erg is het niet (helemaal niet) met me. Maar ik heb een zwak voor Otti en zijn kunst. Ooit hadden we een prachtig schilderij van Annemarie geruild met een kunstwerk van Otti. Dit werk heb ik meegegeven ooit aan Ben, een huurder uit Engeland, die in mijn mooie huis in Schoonhoven woonde. Hij was compleet in love met dit doek en wilde het zo graag meenemen. Dit werk van Otti hangt dus nu in London in een prachtig appartement denk ik. Deze zondagochtend, de krant, de politiek en de koffie. En we gaan het kamertje van Roos mooi schilderen straks, een mooie iets donkerder kleur. Want vrijdag komt de mooie slaapbank, en dan moet het kamertje wel klaar zijn. Zodat vriendin Jolanda, waar ik vrijdag nog was in Kortgene, kan komen logeren. Of mijn nicht Annemarie, of Roos of Floor. Jawel want onze Roos woont op zichzelf in een schitterend appartement in Voorschoten. Gisteren was de verhuizing, en het is werkelijk in een woord schitterend, gezellig en mooi ingericht. Je ziet weer stukken terug, uit Schoonhoven nog, met kunst van Annemarie aan de muur. Echt heel mooi. Ondertussen ben ik hier aan tafel bijna verblind door de zon, het prachtige licht, vanuit het ronde raam schijnt dit zo de woonkamer in. En weer voel ik zo, dat dit mooie plekje mijn plekje is. Dit soort stille momenten, zijn voor mij de opmaat naar een drukke werkweek. Hier kan ik mij opladen, naar alles dat komen gaat. Hier word ik rustig, als ik voel dat de wereld om mij heen onrustig is. Heerlijk. Vrijdagavond heb ik met RAB-leden, Ledenraadsleden en vrijwilligers, en collega Franchisenemers uit Zeeland gegeten in Middelburg. Een mooie avond. Nieuwe afspraken zijn gemaakt, als opmaat naar een leuk programma voor 2018 in Zeeland. Ik heb er zin in. Zo de angel is eruit, van Loon heeft last van haar lijf. Meer dan haar lief is. En nu over tot de orde van de dag. Schilderen, we gaan schilderen An en ik. We gaan een super leuk kamertje maken voor de kinderen als ze komen, voor onszelf, voor onze vrienden. En ik denk zomaar dat Otti hier ook mag wonen, samen met al die mooie houten wijnkistjes die ik bewaard heb. Nativ, en nog veel meer. Kistjes die hun verhaal vertellen, over mooie avonden met vrienden. Leuk, dat ik dit aanstip. Want al die spiegeltjes van die kistjes, die zijn zo gaaf. Een stukje hout met een wapen van een chateau, een naam van een wijn, ik kan deze niet in de houtkachel stoppen, ik moet er iets mee doen. Ben er nog niet uit. Ik hoop ooit hier een muur mee te kunnen betimmeren, net als in een wijncafé, of wijnbar. Wie weet ooit in het pandje, waar we leuke dingen gaan doen met elkaar. Wijn drinken, kunst maken, samenzijn, de krant lezen, kortom leven...in mijn volgende loopbaan gaat het daar over. Geloof me, na mijn vorige blog, kreeg ik een prachtige reactie van een dame, die ik ooit in een opleiding als cursiste mocht ontmoeten. Volgens haar, was dit mijn bestemming. Mooi. Hebben jullie mijn radio programma mogen beluisteren, vorige week zondag - waarheen, waarvoor op NH Radio, het ochtendprogramma met Koop Geersing. Een heel mooi gesprek mocht ik hebben met deze man, genaamd Koop. Ik heb Koop een jaar of vijf zes geleden mogen ontmoeten in Haarlem. In mijn vorige baan bij Yarden, en vanaf dag een was er verbinding tussen ons. Ik vind dit zo bijzonder, hoe je je soms met mensen verbonden voelt. Of niet, dat heb ik ook. Ik heb mensen, waar ik met een grote boog omheen wil lopen. En ik geef mezelf soms bewust een leerpunt, hoe ga ik met iemand om, waar ik werkelijk niets bij voel, soms zelfs zo erg, dat ik niet bij hem of haar in de buurt wil zijn. En in mijn werk, komt het voor, dat ik juist met deze mensen van alles moet doen. Welnu, een ingewikkeld lesje voor me. Ik kan het wel, ik doe het wel, maar ik voel niets bij deze mens, anders dan dat ik niet bij je wil zijn. Gek, ik heb dit zelden, maar als ik dit voel, klopt het meestal wel. En vroeger negeerde ik zo iemand dan. Nu kan dit niet meer. En nu ben ik staat functioneel met hem of haar te zijn. Gelukkig kan ik dit soort mensen op een hand tellen. Maar deze week komt er wel zo'n ontmoeting in mijn agenda voor. Bijzonder. Ik glimlach terwijl ik dit schrijf, want ik voel mijn moeder zeggen 'oordeel niet kind' en ik zal dit dus ook niet doen. Luisterend naar Ma van Loon op ingewikkelde momenten in mijn leven, brengt me tot nu toe veel. Dus ik luister en zal oordeelloos zijn in deze. Lieve mensen, in deze blog, mijn gedachten, mijn gewone leventje, met de vaste punten van Nespresso, kranten en bloemen erin. Ik wens jullie een mooie zondag toe. Volgende week, gaan we samen met vriendin Joke de wijn-spijs wandeling lopen door den Haag. Fijn dat dit pas volgende week is, want lopen is vandaag niet mijn sterkste punt. Haha...een mooie zondag gewenst. Oh ja, kleuren verf, leuk was gisteren bij de Gamma, de namen van al die kleuren, 'snelweg', 'storm' en nog veel meer moois, onze kleur heet 'locomotief'. Ik ben benieuwd....beetje grijs, bruin...mooi. Kom maar kijken, glaasje Nativ erbij...Dikke zoen!

zaterdag 10 februari 2018

De zon schijnt...

En op deze 10e februari 2018 schijnt de zon, het is lekker fris buiten en ik was alweer heel vroeg wakker. De verjaardag van Ma van Loon, zij zou volgens mij 86 zijn geworden, zij werd maar 70 jaar. Vanmorgen vroeg heb ik al heerlijk gewandeld door het toen nog rustige Wassenaar, brood, lekkere hapjes, heerlijke Pata Negra, kaasjes, verse vis, kortom een heleboel heerlijke dingen heb ik gekocht. Omdat Ronald en Patricia komen, en hopelijk gaan zij even heerlijk met de cabrio rijden, het gevoel ervaren van ultiem genieten. Super!! En daarna drinken wij een mooi glas wijn met elkaar. Vriendschap en het leven vieren. Volgens mij wil ik niet zoveel anders op dit moment. Ik merk, dat ik het lastig vind, als de sfeer niet goed is, als mensen elkaar niet vertrouwen, of als mensen niet oprecht zijn. En soms heb je een periode in je leven, dat het lijkt alsof de wereld om je heen, het niet met elkaar eens is. En hoe fijn is het dan, om zomaar op vrijdagavond een heerlijk spinazie taartje te eten bij vriendin Joke, en gewoonweg te ervaren wat vriendschap is. En hoe lekker is het om op vrijdagmiddag nog even uit de auto een goed gesprek te hebben aan de telefoon met een goede vriendin, voordat je de week afsluit. Gewoon het zijn die hele kleine dingen, die er toe doen. Het is niet zoveel meer dan dat. Op tafel een vaas vol met narcissen, het voorjaar in huis halen, de zon naar binnen laten komen. Fijn. Ondertussen een heleboel leesvoer, kranten, tijdschriften en tijd voor koffie. Ik merk altijd als ik door mijn dorp loop, en ik maak een praatje bij de groenteman, de slager, de bloemist, dat ik dit heerlijk vind. Ik hou wel van een dorp, waar mensen met elkaar praten en elkaar gedag zeggen. Ik hou wel van dat knusse, dat kneuterige. Inmiddels zijn de Olympische Spelen gestart, spannend, gaan we die 15 medailles halen. En maakt Nederland zich klaar voor de verkiezingen. De dag van de liefde, de dag om je geliefde te herdenken, te herinneren en eigenlijk vind ik dit klinkklare onzin, want ik wil gewoon altijd okay zijn voor de mensen van wie ik hou. Ik wil altijd herinneren en herdenken en doe dit volgens mij met grote regelmaat. Want al diegenen die niet meer dichtbij me zijn, hier op aarde, die draag ik mee in mijn hart, in mijn leven, in mijn doen en laten. Zij zijn bij me, steeds maar weer, in grote en kleine dingen die ik doe. Leuk is hoe ik blijkbaar veel hierover schrijf en spreek. Gisterenmiddag mocht ik iemand ontmoeten, die ik al een paar keer via Yarden heb ontmoet. Een vrouw die veel doet met opstellingen, en die dit nu inzet in haar werk rondom afscheid, uitvaarten. Mooi hoe zij gedrag van nu, kan verklaren door wat er ooit met je gebeurd is in je leven, in je jeugd, bij je geboorte soms. Ik merk, dat ik ook steeds probeer te verklaren wat is, door te zien wat was. Leuk om zomaar mensen te ontmoeten, die op eenzelfde manier denken en zijn, of in ieder geval in eenzelfde richting. Bij mij ontstaat steeds meer het idee, dat ik zelf op een kruispunt kom te staan in mijn leven. Zal wel mijn leeftijd zijn, of de situatie waarin ik verkeer nu. En leuk is om jezelf dan allerlei vragen te stellen. Ik wil iedere dag weer mij onafhankelijk blijven voelen, vrij om mijn keuzes te kunnen maken, zodat ik de dingen die ik doe, ook ik echt wil en hier echt achter kan staan. Ik zie soms mensen om mij heen in een rol zitten, of in een huwelijk zitten, en het is zo voelbaar, dat dit niet meer bij hen past. En dan zit je gevangen in je eigen leven toch? En dit, dit is het laatste wat ik wil. Ik wil oprecht kunnen zeggen wat ik voel en denk, zonder angst. En gelukkig voel ik mij iedere dag weer gezegend, om zo dicht bij mijzelf te kunnen blijven. En steeds weer die stappen te kunnen zetten, die bij mij passen. Grappig is, dat bij ieder pandje hier in Wassenaar ik denk - wat zou ik hier voor leuks kunnen beginnen. En wat zou ik dan willen? Een plek waar mensen samenkomen, even gaan werken, of zijn. Ik kom nog niet veel verder dan dit, dus ben ik er nog niet. Laat maar alles op zijn tijd, zou vast een van mijn ouders hebben gezegd. Voor nu, morgenvroeg mijn radio interview met Koop, heel vroeg op, op zondag, lekker lijkt me dat...en daarna een vroege kop koffie op het strand ofzo. De zon die langzaam opkomt, de mensen die ontwaken, de dag die begint...en ik, ik ben dan al een uur in gesprek geweest met een van de leukste collega's die ik ken, Koop Geersing. Een bijzonder mens, een bijzonder begin van de dag. Ik wens jullie een heerlijk weekend toe. Als de rest van mijn weekend, net zo mooi is, als het begin, dan zit het echt goed, geloof me...fijne dag!

zaterdag 3 februari 2018

Outstanding....

Ja ik heb het over wijn. Het zal niet waar zijn, hoor ik velen van u zeggen. Maar in deze wijnrecensie lees ik net 'wijn heeft de gave om mensen bij elkaar te brengen'. En de wijn die ik net binnen heb gekregen heeft van Robert Parker de classificatie 'outstanding' gekregen. En dat wil wat zeggen, als wijnexperts als Hugh Johnson en Jancis Robinson, en Robert Parker een wijn rond 90 punten geven, dan kun je hier gerust een glas van proeven. Welnu, deze wijn, de sauvignon blanc uit Nieuw Zeeland, genaamd The Founder heeft 93+ gescoord. Welnu, en vanmorgen kwam een heel vriendelijke meneer 12 van deze flessen hier afleveren. De beschrijving van deze wijn is : Klassiek straalt deze wijn met een strogele kleur met groene reflecties. Het bouquet is verleidelijk, vol exotische citrusvruchten, fris, met herinneringen aan tropische meloen en kruisbessen. In de mond fijn gestructureerd met veel spel, en heldere knapperige wijnzuren. Gemaakt voor de exotische keuken, fijne vis en Aziatisch geïnspireerde salades. Welnu...wat zou jij doen, kopen toch??? Geweldig, op dit soort momenten, voel ik mij een rijk mens. Hetzelfde had ik gisteren, toen ik voor het oude raadhuis De Pauw hier in Wassenaar met mijn fotograaf en de twee Mercedes auto's gefotografeerd werd. Ik stond daar in mijn oude spijkerbroek met mijn mooie maar al wat oudere jasje van Cavallero, voor de zuilen van dit raadhuis te glimmen. En mijn gedachten gingen terug naar toen ik 5 jaar was en mijn vader zijn allereerst Mercedes kocht. Ook toen poseerde ik voor een foto naast die prachtige auto met ster. Wat een genot...gisteren reed ik voor, met de E250 cabriolet en de fotograaf achter mij aan, in de GLA. Stoer, leuk, en ook de fotograaf Rick was een heel leuk mens. Een mooi gesprek, toen het nog regende hier aan de keukentafel. Genieten van een gesprek met een vreemde man, over het leven. Over zijn werk als fotograaf, en zijn boek over vrouwen met een tatoeage en het verhaal erbij. Mooi. Zomaar. Een kado. Mijn kado is natuurlijk mijn interview en de fotosessie voor het Magazine van Mercedes Benz, het eerstvolgende nummer dat gaat verschijnen, daar sta ik in. Super toch... Gisterenmiddag met twee vriendinnen samenzijn, met ieder een eigen verhaal, en ik als toehoorder. En tussendoor werken, met Tom op kantoor. Notities lezen, aanpassen en over en weer opsturen. Vanmorgen de laatste versie, tijdens mijn Nespresso momentje aan de tafel hier boven. Het NRC en het Parool erbij. Gisterenavond kwam nichtje Noor met mama Anja afscheid nemen. Zij gaat stage lopen in Suriname. Heerlijk toch, als ik toch eens jong was...oh ik zou internationaal gaan studeren, stage lopen, de wereld zien. Leuk hoe verschillend kinderen zijn, Roos die vandaag met Annemarie bezig is in haar nieuwe huis in Voorschoten. En Noor die naar Suriname gaat. Leuk om te zien hoe die twee elkaar gisteren gedag zeiden en weer zien over vier maanden of zo. Mooi hoe uniek een mens kan zijn. Het is heerlijk stil deze zaterdagochtend, en ik geniet van dit moment. Doet me denken aan de rust, die ik ooit kon ervaren als ik aan mijn eettafel in Groot-Ammers uit het raam keek en de zwanen zag opstijgen over het water van het riviertje De Boezem. Ik kon daar uren zomaar zijn, in mijn eentje, in dat enorm grote huis, waar ik maar zo kort van heb mogen genieten. Maar die rust, die kun je dus ook ervaren midden in het centrum van Wassenaar. Heerlijk zomaar stil. Alleen thuis. Zondag 11 februari a.s. ben ik heel vroeg in de ochtend te gast bij het radio programma van NH Radio, gepresenteerd door Koop Geersing - Waarheen, waarvoor. Een uur lang. Mooi, het gaat over gewone mensen en hoe zij kijken naar het leven en de dood. Ik voel mij zeer vereerd, wordt al om 06.30 uur in de studio in Amsterdam verwacht op zondagochtend. Ik heb mooie muziek uitgezocht en verheug me erop. Dus wil je luisteren, zondag 11 februari ben ik op de radio. Mijn moeder zou 10 februari jarig zijn, en ik zal het vast ook over haar hebben, want steeds weer realiseer ik me, als ik spreek over normen en waarden. En hoe wij als mensen met elkaar omgaan, over elkaar spreken, dat ik erg veel moeite heb met arrogantie, met macht, met een manier van spreken over de ander die niet respectvol is. En hoe ouder ik word, hoe gevoeliger ik hiervoor ben. En dit komt echt van Ma van Loon. Zij was oersterk als het hierover ging. Zij stond ergens voor. En zij accepteerde de consequenties. Ook als dat zou betekenen, dat zij alleen stond. Zij koos ergens voor. En terwijl ik dit schrijf, denk ik aan een van de liedjes die ik heb doorgegeven 'stampvol café' van Huub van der Lubbe. Dit liedje staat voor mij symbool voor dit gevoel. Soms midden in het leven te staan en toch je zo alleen te voelen, doordat je anders denkt, anders kijkt. Doordat ik altijd heel erg goed luister naar mijn intuïtie. Mijn innerlijke stem. Klinkt vaag is het niet. Het is mijn kompas in dit leven. Een eenzaam kompas soms, maar wel eerlijk. En ik, ik volg dus mijn moeders weg in mijn leven. Gecombineerd met wat flair, wat lol, van Papa van Loon. En terwijl ik dit schrijf, glimlach ik, omdat ik weer die eeuwige dankbaarheid voel. Het plezier, de lol, dat zag ik ook gisteren, toen ik met nichtje Noor hier aan tafel zat te lachen. Maar ook die ernst, het denken in de auto als ik alleen ben. Het nadenken over waarom mensen soms doen wat ze doen. Gisteren toen ik met die twee vriendinnen samen zat. Hun pijn ervaren mocht, realiseerde ik me dit weer. Waarom, met welk een doel doen mensen wat ze doen. Daarom loop ik ook soms met een enorme boog om mensen heen. Ook op mijn werk soms. Niet omdat ik de confrontatie niet aan durf, want dat doe ik en durf ik. Ik ben niet bang, nergens voor, alleen voor muizen haha..maar niet voor mensen. En dat is wat ik bedoel, met alleen zijn, eenzaam zijn soms. Helemaal niet erg, het is wie ik ben en waar ik voor sta in mijn leven. En ik weet dat ik prachtige mensen in mijn nabijheid heb, heel dichtbij. Hier ben ik zo ongekend blij mee. Van deze mensen hou ik echt oprecht. En zij van mij. En dat is genoeg. Meer dan genoeg. Hier thuis, mijn veilige haven, met Annemarie. Haar familie. Heerlijk. Mijn vriendinnen, veraf en dichtbij. Mijn nicht in Zeeland, voelt als een zusje. Heerlijk. Ook op kantoor heb ik een paar van die hele mooie mensen, heel dichtbij. Fijn. Ik voel me rijk, door de baan die ik nu mag vervullen bij Vereniging Yarden. Door mijn samenwerking met Ron, mijn team, het hoofdbestuur. Ingewikkeld maar goed. Zo, nu weer terug naar vandaag. Vanavond gezellig met mijn beste vriendinnetje en haar man, een hapje eten in Den Haag. Niets ingewikkelds, maar wel elkaar weer zien. Heerlijk...verder niks, dit weekend, ik hoop dat de regen ergens stopt, misschien lekker even naar buiten. Ik wens jullie allemaal een mooi weekend, geniet van wat er is.Anita