En ben ik normaal gesproken van de positieve of intense blogs, vandaag en gisteren ook al, is een dag vol hindernissen. En soms moet je hindernissen nemen om een volgende stap te kunnen zetten. En zo zie ik dit alles dan ook maar weer. Gevallen buurman, in het gips, zelf wat beperkt door de knie en daartussendoor ook prachtig nieuws over de longen van buurman Jan, en toen werd Teun vannacht ook nog ziek. Bij mij op bed, en wat was hij beroerd. Gek hoe dit je raakt, en hoe bezorgd ik ben over mijn kleine grote vriendje. Ik zag ergens vannacht een filmpje van een hele stoere man, met een soort Teuntje op zijn borst en zo voelt het voor mij ook. Hij lag maar te hoesten en te kokhalzen, was heel erg warm en keek me met die mooie oogjes aan. Ik was in een klap bezorgd, verdrietig en vooral heel erg begaan met Teun. Ik heb de hele nacht liggen waken, niet geslapen uit bezorgdheid voor Teun. En vanmorgen was het dus een aaneenschakeling van dingen, huisarts voor de knie, en dat wordt orthopeed, kopje koffie bij buurman Willem, met Teun naar de dierenarts en eenmaal weer terug, nam Annie mijn uitlaatbeurt voor Willem over.
En weet je, dat is het mooie van hier wonen. We doen het allemaal samen. Met elkaar in onze straat. We delen. Lief en leed. Letterlijk. We helpen elkaar, we houden elkaar vast. In barre en mooie tijden, in het donker en in het licht. En geloof me, ik zie nog steeds de zonzijde, het licht. Ik zie nog steeds perspectief. Zo sprak ik pas een man op de begraafplaats en die stond oefeningen te doen tegen een boom met zijn linkerknie en ik vroeg hem 'heb je last van je knie' terwijl ik zelf kwam aangehobbeld. Hij sloeg een arm om me heen en zei 'Anita ik moet twee nieuwe knieën en twee nieuwe heupen', waarop ik zei 'ach wat zeur ik dan met mijn ene knie'. En dat meen ik ook. Vanmorgen in de wachtkamer zag ik allemaal mensen die last hebben van een heup, een knie, een knie die nieuw was en er weer uit moet en ach, dan hoef ik niet te tobben. Dus meneer de orthopeed ik kom begin september om te horen, wat we met mijn knie gaan doen. We gaan er gewoon weer voor. Mijn intentie is altijd, de positieve kant van het leven te blijven zien. De zon die achter de wolken schijnt, komt vanzelf weer tevoorschijn.
Maar die lieve Teun, hier samen met zijn beste vriend, Ted, die moet eventjes wat daagjes in de tuin blijven. Niet te veel inspannen, even dat vervelende hoestje kwijt raken, en even rust krijgen. Hij is echt eventjes beroerd. Ik wist dat hij gevoelig is, zo zit hij nu te luisteren naar de wind, het ruisen van de bomen, en ligt hij lekker op de koele tegels, Teunemans. Niks spelen met andere hondjes, maar gewoon op zichzelf zijn, hier bij ons. Ons hele schema in de war, daar gaan we het vanavond over hebben. En nu voel ik wat je voelt, als mensen zeggen, een dier is je beste vriend. Ik smelt als hij me zo zielig aankijkt. En geloof me, ik smelt echt niet zo snel, haha.
Ondertussen kruipt de maand augustus naar zijn einde. Ongekend hoe snel de tijd gaat. Ik heb het gevoel dat deze zomer nog maar net af en toe haar gezicht laat zien, en toch is het alweer donker als ik om kwart over vijf in de auto stap. Gek, vervelend en pas zo bij Utrecht is het weer licht, ik hou niet zo van donker merk ik. Ik vind het heerlijk om lang buiten te kunnen zijn en blijven, om te genieten van de zon die onder gaat, om vanuit de tuin, gelijk naar bed te kunnen gaan. En ook dat lukt al bijna niet meer. De wind, de kou, de atmosfeer, alles is anders. Afgelopen week regende het keihard toen ik naar huis toe reed. De ruitenwissers maakten overuren en ik dacht alweer aan 'winterbanden'. Hoe bizar. Ach, en ik weet ook, dat alle seizoenen hun schoonheid hebben. De herfst, de buien, de grote plassen rond de Kreek, de Pubquiz in 't Wagenhuis, het prijsdansen, er is van alles te doen, juist ook weer in die donkere maanden.
Vanmorgen las ik een verhaal over voorspoed en tegenspoed en toen bleef de zin 'je leeft het leven zoals het leven jou leeft' bij me hangen. Zoals het leven jou leeft. Ja het leven heeft voor jou en voor mij, voor iedereen iets in zich, en dit is op voorhand al geregeld. En ik geloof maar zo, dat mijn leven erop gericht is, er voor anderen te zijn. Anderen een helpende hand te reiken, voor sommigen een gids te zijn. Ik wijs je de weg, nee niet helemaal, ik help je zelf je weg te vinden. Want hoe mooi is het, je zit zelf achter het stuur. Jij bent degene die uiteindelijk de richting bepaalt. Ik, ik ben die boom, die oude eik, waar je af en toe even tegen aan kunt leunen. Even bij uit kunt rusten, je verhaal kunt vertellen. Want jij leeft het leven, zoals het leven jou leeft. Met alles wat je tegen komt onderweg, met alles wat je invalt, of toevalt. Mooi, die zinnetjes, bedenk een zinnetje dat past bij wie jij bent, jouw zinnetje....'leven is leren zwemmen in de oceaan van niet weten' is ook zo'n mooi zinnetje. Ik schrijf mooie zinnetjes op, in mijn telefoon, om deze weer door te geven, of deze te gebruiken in mijn levenslessen vol levenskunst. Of zomaar om te delen met jou, in mijn blog.
Deze twee mooie bomen staan bij kasteel Ruurlo. Een prachtig kasteel, in een heel mooie omgeving, waar Teun vrolijk door de mooie kasteeltuin liep, waar hij genoot van alles, van de ruimte en de vrijheid. We waren in Bronkhorst, een plaatsje voor mij vol herinneringen, aan mijn moeder, mijn tante en mijn oom. De oude herberg 'de Gouden Leeuw' het mooie dorpje met maar 150 inwoners, de prachtige boerderijen en huizen. Het pontje over de IJssel, werkelijk uniek. Wij waren daar als gezin, Annemarie, haar twee dochters, Roos en Floor en ik. En het was fijn, fijn ook omdat Teun bij ons was. Omdat we een bijzonder plekje hadden, waar we verbleven, omdat we met elkaar genoten van alles wat het leven ons wilde geven. En terwijl ik dit schrijf, regent het heel zachtjes, het miezert, de wind maakt het fijn, het voelt heel zacht, 22 augustus 2024 is al een eind op dreef en hoe bijzonder vandaag ontving ik voor het eerst van mijn leven, pensioen op mijn bankrekening. Gek, leuk, een soort van dankjewel voor alles wat ik heb gedaan in dit leven tot nu toe. En ik ben nog lang niet klaar, maar wel al bijna 65 jaar, maandag. Dag!
