Voor al die mensen die niet het AD Den Haag hebben gelezen, hier mijn artikel.
'Je knokt, maar hebt niets te vertellen'
Door MARIA MULDERS
VOORSCHOTEN - Het zal toch niet waar zijn, dacht Anita van Loon toen ze in mei vorig jaar hoorde dat ze een zeldzame vorm van Non-Hodgkin had. De lymfeklierkanker uitte zich in een kanjer van een tumor, die zich als een slingerplant om haar ruggenwervel inclusief zenuwbanen had geslingerd. Maar ík ga niet dood, was haar tweede gedachte.
Want Anita van Loon, nu 48, had net de liefde van haar leven gevonden in de persoon van Annemarie Smitshuysen. Een getrouwde vrouw met twee kinderen, die haar echtgenoot verliet nadat ze haar gevoelens voor Anita niet langer kon ontkennen. Ze trouwden op 3 november 2006 en waren vanaf dat moment co-ouders van Florine (13) en Rosanne (10). Als manager bij Arinso had Anita een topfunctie, met alles wat daarbij hoort: naast een goed salaris ook een leaseauto - van haar favoriete merk Mercedes natuurlijk - en een jaarlijkse bonus. Bovendien verdiende ze lekker bij met lesgeven aan managers en met lezingen. „We hadden net een huis gekocht in Voorschoten, waar de kinderen immers op school zaten. 2007 zou óns jaar worden. Het was gewoon onbestaanbaar dat Annemarie mij zou verliezen aan een ziekte. Van het begin af aan heb ik me rotgeknokt, in de vaste overtuiging dat ik de kanker zou overwinnen,’’ aldus Anita, die inmiddels weer een prachtige kop met haar heeft na maanden kaal te zijn geweest. Knokken tegen kanker, wat houdt dat eigenlijk in? Anita moet lachen, want inmiddels is ze ervan doordrongen dat je gezondheid niet kunt afdwingen. Maar ook in de zwaarste dagen van haar ziekteproces wilde ze daar niets van weten. Ze werd gedreven door een mateloos optimisme. „Ik had er met Annemarie soms zelfs ruzie over,’’ vertelt Anita. „Maar het was gewoon mijn manier van ermee omgaan. Het besef dat ik dood zou kunnen gaan, drukte ik weg. Ik was gefocust op positief blijven. En ik werkte er hard aan mijn energieniveau op peil te houden. De verleiding om de hele dag in bed te blijven was soms erg groot.’’ Begrijpelijk voor iemand die verschillende chemotherapieën tegelijk moet verwerken, uiterst pijnlijke lumbaalpuncties ondergaat en ook nog te kampen heeft met ontstekingen in armen en tenen. Maar Anita ging na haar vijfde chemo lekker fietsen naar haar vriendin in Den Haag, een tochtje van veertig kilometer. Pretlichtjes in de bruine ogen: „Ik was doodmoe, maar heel voldaan. Er waren mensen die het achterlijk van me vonden. Maar ik werd gek van het thuiszitten en niks doen. Ik weigerde alleen maar patiënt te zijn. Afhankelijkheid past niet bij mij.’’ Ze ging dus fietsen, zodra haar lichaam dat toestond. Ook mentaal was ze sterk. Nog voor haar leaseauto op haar eigen verzoek werd teruggehaald naar de garage, begon ze haar re-integratie al voor te bereiden. Anita: „Op de vraag wat ik wilde worden, antwoordde ik vroeger altijd: onafhankelijk. Dat was me goed gelukt, maar na een halfjaar ziek zijn begon ik toch te piekeren. Annemarie was serieus aan de slag gegaan als schilderes. Ik zat erg met het idee dat ze haar vroegere vak van mondhygiëniste weer zou moeten oppakken, omdat ik niet voor haar zou kunnen zorgen.’’ Anita werkt nu alweer dertig uur per week. De interimmanager die haar verving, vertrekt binnenkort. „Eigenlijk ben ik in januari weer begonnen, maar vanwege de bestralingen kon ik dat toch niet volhouden. Bestraling tast zowel je energie aan als je concentratievermogen. Nu gaat het hard vooruit. Ik ben alleen nog wat stram van de prednison. Het duurt erg lang voor alle chemische troep uit je lichaam is verdwenen.’’ Of de tumor helemaal de kop is ingedrukt, is nog niet helemaal duidelijk. „De artsen zien nog ‘iets’, maar dat kan behalve de tumor ook littekenweefsel zijn,’’ stelt ze. „Over een paar weken moet ik uitsluitsel krijgen.’’ Anita is realistisch geworden. Wakker geschud, zegt ze zelf. „Ik wilde te allen tijde de regie over mijn eigen leven. Maar al doe je nog zo je best, je hebt er niets over te vertellen. Er is vijftig procent kans dat de kanker terugkomt, dat kan overal in mijn lijf zijn. Als dat over twee of drie jaar is, ga ik opnieuw het hele behandeltraject in. Maar als het nog dit jaar gebeurt, is alleen beenmergtransplantatie nog een optie. Als die niet effectief is, dan is het einde oefening.’’ Het boek van Anita van Loon Kanker, ongeloof, oneerlijk en onmacht is verkrijgbaar via www.boekscout.nl en kost 15,95 euro.
En lieve mensen, na al deze indrukken, zijn alle ogen nu gericht op de expositie bij Schutter volgende week voor Annemarie....er komen veel mensen, het wordt druk, uit allerlei hoeken, en ik hoop toch zo dat er ook voor Annemarie mooie momenten aanbreken in haar werk. Dat zij schilderijen gaat verkopen, dat haar werk zomaar bij iemand in de woonkamer komt te hangen...het is zo vreselijk mooi...
En als jullie binnenkomen bij Schutter, moet je gelijk even naar haar nieuwste grote werk kijken, bij binnenkomst direct rechts! Prachtig, vol schitteringen, groots en imponerend...
net An zelf....
Fijne dag! Chea komt koken met de meiden...Floor is al druk bezig met haar dessert en Rosanne zit met het kookboek van Jamie aan tafel...spannend...wordt vast heel leuk...
Anita
