2022, een slotakkoord!

Terwijl Teun vanmorgen twijfelde toen hij het buiten zag regenen, en bij de kerk alweer omdraaide, zijn plas deed en snel naar de achterdeur liep, realiseerde ik me, dat ik nog heel graag een blog wilde schrijven in 2022. Een soort van slotakkoord. Het einde van een bijzonder jaar. Een mooi jaar. Maar het woord mooi kent zoveel betekenissen. En is mooi iedere keer weer anders mooi. Waarom schrijf ik mooi...omdat het een jaar is, waar ik veel geleerd heb. Waar ik mijn eigen grenzen soms bijna tegenkwam. Waarin ik voelde hoe het is om 63 jaar te zijn en keihard te werken. Waarin ik voelde dat ik ook kan verlangen naar iets anders soms. Waarin ik bemerkte dat slijtage zijn intrede doet in ons leven. Haha, een mooi jaar ook, omdat er zoveel prachtige ontmoetingen zijn geweest. Op het werk, buiten het werk, in ons dorp, buiten ons dorp. Met Teun en zonder Teun. Een jaar ook, waar we in Hilversum heel voorzichtig een klein plekje mogen krijgen in de Funeraire wereld. Gewoon door simpelweg te zijn en te doen, wat we altijd proberen te doen, aandacht te geven aan onze medemens. Tijd en ruimte te bieden, waar nodig. En waar een prachtige club mensen, vrijwilligers en mensen in loondienst, een ongelooflijke bijdrage leveren aan ons succes. Maar ook die plek, waar je dit soort plaatjes kunt zien. Boterbloemetjes bij een grafmonument. Een eenvoud van het leven, zo stil verwoord. En ik, die daar iedere dag mag zijn. Dus 2022 was ook het jaar van de emotionele rijkdom. Van het ervaren en voelen waar het in dit leven echt over mag gaan. Soms kom je zomaar iemand tegen, die je raakt. En zo ontmoette ik mensen, die nu niet meer leven helaas. Aan het einde van hun leven en mocht ik hen omhelzen en laten gaan. En nu, nu liggen zij begraven bij mij op de begraafplaats. Alsof ze voor altijd bij me zijn...en zo is het ook. Iemand die overleden is, is niet weg. Nee ik ben niet spiritueel. Helemaal niet, maar ik geloof wel in eeuwige liefde. Hier in het leven en daarna, waar die ander dan ook zijn moge. En ook in mijn werkomgeving is die liefde voelbaar. En lijkt het soms alsof ik droom, droom omdat het als vanzelf lijkt te gaan. Met al die mooie mensen. En ook al was 2022 zakelijk gezien, en ook privé zakelijk gezien, een ander jaar dan 2021, het was een goed jaar. Financieel een ingewikkeld jaar. Maar juist door die andere vorm van rijkdom een mooi jaar. Ja veel schades, zakelijk en privé, veel gedoe, veel kapot, veel vul maar in. Maar ook iets dat niet helemaal 100% meer is, heeft een schoonheid, een waarde. En ergens op een grafmonument staat een hele mooi tekst. Die hierbij hoort. Ja ook dat is mijn leven. Wandelen over begraafplaatsen en woorden van waarde zien. En lezen en bewaren.

Doorgeven aan jou. Simpelweg omdat ik hoop dat ook jij er iets aan hebt in je leven. Want ook die boom, die struik, die plant, die bijna dood lijkt te zijn, die kan soms hele mooie dingen laten zien. Dat leer ik van mijn hoveniers. Hoe je oude planten en bomen kunt verzorgen, zodat ze ieder jaar toch weer die prachtige bloemen of vruchten kunnen laten zien. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan de Juttepeer van meneer Pastoor, een heel oude boom, die bij iedere storm met enorm veel geweld, een zware tak naar beneden laat vallen. Die Juttepeer, die heeft nog een hele gezonde kant, en daar groeien nog heel veel juttepeertjes aan. En als het dan zomer is, en die peertjes overrijp zijn, en van de boom vallen, dan ruikt het hier achter op het pad, naar een soort van wijngaard. Peren die aan het gisten zijn, verrot en die geur is heel bijzonder. Lekker bijna. Ik veeg het hele spul dan aan. Teun snuffelt er een beetje aan. En die oude Juttepeer, waar ooit de specht in huisde, die leeft gewoon weer door. Met nog maar een arm, maar hij geeft niet op. Net een echte van Loon, die geeft ook nooit op, zo zei mijn moeder altijd 'een echte van Loon, geeft nooit op'. Welnu daarom staat die Juttepeer naast mijn tuin, bij mijn tuinpad denk ik. Als een symbool van kracht. Van oerkracht bijna. Gek, hoe een huis, een plek, een dorp bij ja kan passen. Alsof je er altijd al hoorde. Zo voelt voor mij dit bijzondere dorp, maar vooral ook dat oude huis. Met die krakende trappen, een buurman zei het zo mooi 'als een thuis'. En ja 'als een thuis'. Mijn oorspronkelijke thuis leeft voor in mijn hart. Maar is niet meer hier bij me. En nu, nu heb ik mijn eigen 'thuis'. Mijn plek, mijn tuin, mijn pad, mijn luiken bij de ramen. En ja ook hier is het niet allemaal 100% in orde. Er moet in 2023 het nodige gebeuren aan het huis, en

dat komt goed. Gek, hoe ik op deze leeftijd ook, niet meer streef naar 100%, wel in mijn werk (300% graag) maar voor mijzelf voor mijn leven hier, mag er af en toe wel iets mis zijn. Dat geeft niet. En dus loop ik hier altijd in mijn eeuwige outfit, blauw, groen, grijs of bruin. En het doet me denken aan mijn zwarte korte broek van vroeger en mijn zwarte polo. Ik had wel drie of vier dezelfde sets en zag er dus iedere vrije dag exact hetzelfde uit. Fijn wel. Makkelijk ook. En ja, ik ga zomaar weer die kant op. Zit erin gebakken denk ik. Haha...ik zie opeens mijn vader zitten in een heel oud hemd, misschien wel echt versleten. Maar hij trok het gewoon weer aan. Zou ik nog meer op hem gaan lijken dan....? Ik glimlach in stilte. En neem hem weer mee in mijn hart, ongeacht waar de reis heengaat. Hij is bij me. Mijn moeder ook. Voor altijd. Onvoorwaardelijke liefde heet dat toch....

En lieve mensen, net weer een keer een stukje met Teun gelopen, samen door de regen. Hoe fijn is dat. Samen genieten van de stilte, de eendjes op het water, en de regen die ons nat maakt. Teun blij, rennend langs de kreek, omdat hij vrij is. Zich vrij voelt. En ook dat is rijkdom, dat realiseer ik me iedere keer weer. Afgelopen week had ik een gesprek met een vriend hier uit het dorp, in Hilversum weliswaar, maar toch over hoe leuk het is als je iedere dag in vrijheid met je vak, je werk, je levenswerk mag omgaan. En wat voor rijkdom dat dan is. En dus gaat mijn slotakkoord over alles wat er mag zijn, en is. Over je zegeningen tellen. Over de rijkdom van liefde en vriendschappen. Over houden van en in je hart al die liefde meedragen. Over bezig zijn met die mooie natuur, die waardevolle zaken, die ons leven zo mooi maken hier. Dus leef alsof het je laatste dag is, maar kijk wel goed om je heen. Er is zoveel moois te zien, heel dichtbij, dat boterbloemetje bij dat oude grafmonument. Die tekst op die steen. De muziek van de Top 2000, dat liedje van Kadanz 'in het donker zien ze me niet' schiet me zomaar te binnen, zal zeker niet in de Top 2000 staan, maar het is wel mooi. 

En ik, ik wens jou en iedereen een prachtig 2023. En geloof me ook nu wacht ons een prachtig jaar, vol liefde, gezondheid en rijkdom. Een leven voor mijn lief zonder krukken maar wel met een nieuwe heup. Een leven in Hilversum met prachtige ontmoetingen en gesprekken, en geloof me, ik ben er bij, ik blijf nog wel even. Het is prachtig, dit leven, hier en daar. Het vloeit al rijdend in elkaar over. Respect voor jou, respect voor elkaar. Kinderen van een vader, rijkt elkaar de hand...ook in 2023. Liefs!