Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zaterdag 22 februari 2020

Alaaf!!!

Nee niet schrikken, van deze titel, want toen ik gisterenochtend om vijf over vijf dit prachtige dorp uitreed, op weg naar Hilversum, toen merkte ik nog niets van carnaval. En toen ik om een uur of acht weer thuis kwam, zag ik alleen wat confetti liggen bij de kerk, want de optocht voor de kleine kinderen, was die middag geweest. Hier in 't Vossehol, want zo heet ons dorp nu, is het nu nog rustig. En ik, ik heb telefoondienst, en zit heerlijk met mijn glas water en kopje Nespresso in de keuken. T waait en is best fris buiten. En bij het idee, dat iedereen nu, met een pilske in de hand, aan het zingen is op heel bijzondere liedjes, glimlach ik. En voel ik me even hier niet op mijn plek. Carnaval, het hoort bij wonen in dit mooie huis, daar waar Zeeland Brabant kust, en anders is het niet. En terwijl ik jullie nu het prachtige beeld laat zien, gekregen van mijn vriendinnetje Monique, geniet ik van de stilte. Van de krokusjes, waar nu zomaar heel schattig hele kleine narcisjes bij staan, van de kleuren blauw en paars en de verschillende kleuren van het gras. En spannender is het niet. Dit beeld staat symbool voor vriendschap, voor die ander beschermen, of koesteren, of dichtbij zijn. En deze symboliek past bij de vriendschap die wij hebben, Monique en ik. Jarenlang samengewerkt, elkaar geholpen op momenten dat het nodig was, met juist die dingen, die dan nodig zijn. Een telefoontje, een woord, een opmerking, of zomaar die arm om je heen. Kenmerkend voor mijn leven. Ik laat jullie nog iets heel moois zien. Levenskunst. De naam van mijn bedrijfje Anita van Loon - Levenskunst. Kijk nog maar eens op die prachtige website. En hoe fraai dat afgelopen week, toen Carla bij me was, ik van haar een werkelijk prachtig stukje levenskunst kreeg. Levenskunst, zoals het hoort bij mij en mijn leven. Iedereen die hier wel eens komt, of blijft logeren, weet dat eten, gewoon puur eten, een mooi glas wijn, bij mij hoort. Ik hou van planken, van hout, van puur materiaal, van wijnkistjes en alles wat daarbij hoort. En dan opeens is er iemand, die speciaal voor mij een houten plank heeft laten graveren met dat ene woord - levenskunst -.
En soms vraag ik me af, en hierover dacht ik deze week nog na, wat doe ik nu dan. En toen kreeg ik als antwoord - je bent -. Tja...en dat klopt. Ik ben, ik ben Anita van Loon. En ik hou van het leven. En ik hou zielsveel van mensen. Niet van allemaal hoor, maar wel van een aantal mensen. Oprecht. En ik help je, als het leven voor jou even niet meer zo fijn is. Of even wat ingewikkeld is. Ik help je op weg terug naar jezelf. En als je het even niet meer weet in dit leven, op een kruispunt staat en keuzes moet maken, dan nodig ik je uit, om hier eens bij mij aan de keukentafel, of straks in de tuin, aan tafel, of in mijn werkkamertje te komen zitten. Of met mij een wandeling te maken, zodat ik je de weg terug of de weg weer vooruit kan helpen vinden. Jouw weg, en soms lijkt dat een levenskunst. Monique sprak over de universiteit van het leven in een van haar coachtrajecten. Soms is het ongekend ingewikkeld, en echt een kunst bijna, om die weg weer terug te vinden. En soms heeft dat te maken met teleurstelling, gekwetst zijn, geconfronteerd zijn met je angsten, je onzekerheden en je dilemma's. En weet je, ik geloof zomaar, dat ik jou, of jouw afdeling kan helpen, met het vinden of terugvinden van deze weg. Dus kijk maar eens op mijn website en zoek me maar op. Ik ben geen alleskunner, juist niet, helemaal niet. Ik ben gewoon Anita. Niks meer en niks minder. Alaaf...En nu, nu mag de telefoon gewoon wel gaan. Met een ondernemer, die ik kan helpen aan een dienst, een plechtigheid, binnen mijn mooie Uitvaartstichting. Leon en Gert-Jan nu druk aan het werk, met het neerzetten van die hele mooie dienstverlening. Uniek, en ook hier, prachtig door zijn eenvoud. De hazen, de vogels, de specht, de heide, het karakteristieke van die drie mooie begraafplaatsen. Ik geniet ervan. Enorm. Ons rouwcafé waar je zomaar binnen kunt wandelen en kunt zijn. Waar je mensen kunt helpen, simpelweg door er te zijn. In stilte of met elkaar. Ook een vorm van levenskunst, doorgaan na verlies, verdriet. En dit hoeft niet altijd te maken te hebben met verlies van het leven. Soms ook verlies van een geliefde, een baan die je altijd zo fijn vond, of een huis, waar je niet meer kunt wonen. Of die hond, die altijd zo je maatje was. Annemarie schilderde voor een goede vriend zijn overleden hond. Zo prachtig mooi...zo heel dichtbij. Ja zij schildert weer. En ook dat is levenskunst, dat is zo bijzonder, om te zien, wat zij kan met een penseel. Ja het gebeurt hier allemaal in t Vossehol. Alaaf...binnenkort gaan wij naar Budapest. Een stad vol herinneringen voor mij. Een stad waar ik vroeger als klein meisje ben geweest, met mijn ouders. Loes en ik, mijn vriendinnetje, sliepen op een begraafplaats bij tante Wallie. Heel spannend vond ik dat toen. En ja, die begraafplaats, ik ga hem opzoeken, bezoeken. Want toen wist ik nog niet, dat begraafplaatsen en de dood, nu zo dichtbij me zijn. En bij me horen bijna. Ik woon bij een begraafplaats en werk op een begraafplaats. Ik zit midden in de natuur. Ik geniet van de stilte, de rust, het beklemmende soms ook. Als ik weer een stoet zie vanuit mijn kantoor, als ik weer mensen zie huilen, omdat zij een dierbare verloren zijn. En daar in Budapest, jutten wij elkaar op, in de nacht, omdat wij dachten dat er spoken waren, doden en geesten. En nu, nu glimlach ik, als zomaar de cd-speler gaat spelen. Of als de deur opeens openwaait. Nu ben ik niet meer bang, nu geloof ik wel in het wonder van het leven. Zie ik hierin levenskunst terug. Maar straks in Budapest, gaan we wandelen door die mooie stad. Hoop ik dat ik dingen terug zal zien, van vroeger. Budapest is voor mij ook de thermale baden (heet dat zo - ik schreef eerst op terminale baden, oeps dat is heel iets anders....), met om het half uur van die grote golven en hoe mij moeder dan omhoog sprong in haar badpak. Leuk, en anders, want die zwembaden stonden in monumentale panden, met prachtige beelden en ornamenten. En hoe leuk was het, dat ik daar gewoon was als kind. Uniek en bijzonder. Budapest, volgens mij nu een trendy stad. Ik heb er zin in. Nu nog een mooi stukje levenskunst, gekregen van Hans en Jacqueline en soms binnen een paar uur, zie je weer nieuwe bolletjes die uitgekomen zijn. Het leven, het groeit, het bloeit,  het laat stoms zijn kopje hangen...het is. Prachtig toch...alaaf! Voor iedereen die carnaval gaat vieren of viert. Ook dat is levenskunst, geniet! Alaaf!

maandag 17 februari 2020

Van Neropasso tot pater Bertus....


Goedemorgen! Vandaag 17 februari 2020 ben ik vrij. Gewoon drie (eigenlijk vier) hele dagen achter elkaar, ga ik niet naar Hilversum. In de verwachting, dat dit prachtige team daar, gewoon lekker hun ding doet en zorgt, dat iedereen de juiste aandacht krijgt. Moe, zin in hele simpele dingen, een Nespresso, een krantje, een optreden van Blof in Middelburg, en een bezoekje aan meneer pastoor. Eigenlijk pater Bertus. Hij is jarig vandaag, 85 jaar en vanmorgen toen ik in de tuin rondliep, zag ik hem in de auto en vertelde hij me dit. Bijzonder he...een blij mens, die nog met al zijn in leven zijnde broers en zussen zijn verjaardag gaat vieren vandaag. En wat doet die Neropasso daar dan weer bij, vraag je je af. Want meneer Pastoor drinkt niet. En wij wel. Ja dat wist je al he...welnu, dit weekend, waren Jacqueline en Hans hier. Ja Jacqueline met wie ik vorig jaar in Oostenrijk naar de Wereld Gymnaestrada was.
En zij namen voor mij een super prachtige magnum van Biscardo mee. In een kist. En voor mij is dit net alsof ik het allerlekkerste snoepje bij mevrouw Vink uit de bak mag uitkiezen. Vroeger had je in het dorp, Stad aan het Haringvliet, een heel klein kruidenierswinkeltje, meneer en mevrouw Vink. Meneer kwam op de fiets naar de boerderij, en had allerlei aanbiedingen bij zich, en mijn moeder vulde dan haar boodschappenboekje in, en dan kwam hij het een paar dagen later weer brengen, op de fiets. En als je zakgeld had, dan ging je wel eens naar mevrouw Vink in haar kleine winkeltje, en dan zocht je voor vijf cent of voor 10 cent de allerlekkerste snoepjes uit, uit een soort grote bak. Een schuimblok, of een trekdrop. En wat ik toen voelde, dat voel ik nu, als ik een prachtige fles wijn in een kist krijg. En Jacq die weet dat, en die kwam met dit schitterende cadeau bij ons binnen. En Hans bracht een prachtige bak vol bloembollen, echt schitterende, mee. Wat kun je verwend zijn. En wat een rijkdom om met hele fijne vrienden, een prachtige avond, een diner en de volgende dag weer een ontbijt te genieten. Heerlijk, dat is het leuke van wonen hier. Dan mensen wat langer bij je zijn, dat je dus ook van die hele gave gesprekken hebt met elkaar. En...dat de wijn rijkelijk vloeit, maar dat is niet erg. De gezelligheid en het samenzijn, voert voor mij de boventoon. En het leuke is nu, dat ik alle bloembollen die nu in een bakje staan, laat drogen en die gaan straks in het najaar, allemaal weer de tuin in. Dus ook hier is maatschappelijk verantwoord leven, een stuk beter doorgevoerd, dan vroeger. Afval scheiden, volgens een prachtig systeem van Annemarie. En kijken wat we opnieuw kunnen gebruiken. Gek, hoe door anders te gaan wonen, ik ook anders ben gaan leven. Hoe ik anders auto rijd, dan vroeger. Hoe ik, even afkloppen, sinds ik hier woon, nog maar één bekeuring heb gehad, in de tijd dat wij verhuisden hierheen, op de dijk bij de Heen, daar reed ik 53 in plaats van 50. Hoe ik probeer met mijn mooie bolide, zo economisch mogelijk te rijden. Heerlijk...en dus zomaar 1 op 16 of soms zelfs 17 rijd met mijn E250. Heerlijk, alvast voorsorteren op de 100 km snelheid. Ach en op mijn traject, loont hard rijden niet, want bij een volgende splitsing of stoplicht, staan al die hardrijders drie auto's voor me... en dan die tuin van me.
Al die prachtige bollen, die uitkomen, hier de hyacint, die een tik heeft gekregen, doordat we met Vincent en Pauline, de latten tegen de muur plaatsten, en we per ongeluk, op dit mooie bolletje zijn gaan staan. Een soort van misvormd hyacintje. Gek, hoe en hier schrijf ik zo vaak over, alles klopt en past. Dit leven, is mijn leven nu. En hier in de luwte van alle drukte, geniet ik intens. Welnu, even iets opbiechten. Want er is één ding en daar kan ik zomaar heel erg tegenop zien. En dit is niet goed voor mijn imago hier in het dorp. Want carnaval....daar kan ik werkelijk niks mee. Dus ik ga gewoon werken volgende week. Ik kan niet meedoen, op een manier zoals een Brabander dat wel kan. Ik kan niet hossen en doorzakken in de kroeg. Ik kan niet meezingen en meedeinen en een hoedje opzetten. En op dat soort momenten, dan zie ik mijn moeder voor me. Toen zij per ongeluk in Maastricht in een polonaise terecht kwam. En hoe dat in zijn geheel niet klopte. En ik, ik klop dus ook niet in zo'n setting, echt niet. Dus ik probeer thuis te zijn als de praalwagens langs komen. Want hoe leuk was het, om te zien hoe de mensen zo'n carnavalswagen bouwen, echt geweldig gaaf. Al hun vrije tijd zit hierin. Een waar spektakelstuk staat daar nu. Zo gaaf.  En ik probeer te genieten van alles wat er is. En dan daarna ga ik lekker naar Hilversum. Carnaval, dat moet je ervaren, daar dompel je in onder en ik heb het nooit gekund. Mijn protest als ik vroeger verkleed moest, of naar een pyjama feestje moest. Ik ging niet en ik wilde niet. Ik heb dit ook, als je me nu zou vragen een jurk aan te doen. Het voelt zo onwerkelijk, zo niet Anita. Dus laat mij maar gewoon. En ja, je kunt me uittekenen, in het blauw, met mijn kekke schoenen aan. Het past bij me. Niet al te veel variatie, dat hoeft ook niet. Maar vraag me niet, opeens in het rood, of oranje te gaan lopen, want ook dan voelt het alsof ik het niet ben. Voer voor psychologen denk ik, maar ach, het is wel goed zo. Terwijl ik wel degelijk van een goed feestje hou. Van lekker dansen, genieten, lachen en meezingen, maar gewoon binnen mijn eigen comfortzone. Dus heb ik nu al tegen Annemarie gezegd, volgend jaar, gaan we met carnaval gewoon op vakantie. Heerlijk. Verder lieve mensen, is ook storm Dennis, zonder blijvende schade weer voorbij getrokken. Is de tuin een weldaad voor het oog, met al die kleuren, die zich nu gaan laten zien. De narcissen, een bloem die past vanwege de kleur bij mijn vader, nog gepland door Jan en Wilna, komen overal op.
Bij de boom, onder de eikenbladhortensia, heerlijk, om de tuin te zien ontluiken. Ik loop iedere dag wel een paar rondjes door de tuin, heerlijk vind ik dat, straks weer mijn gras maaien, de heggen worden alweer groener. En terwijl de dagen weer wat langer worden, ik straks weer bij daglicht thuis kom, mijn korte broeken straks weer aan kunnen, geniet ik nu vooral van vier dagen thuis zijn. Heerlijk. En ik hoop dat jij, waar je ook bent en wat je ook doet, een zelfde rust mag voelen in je. Dat je geniet van wat er is. Geniet van de stilte, van de rust, van je werk, van je vrij zijn. Dat je stil kunt zijn, of lekker een boek leest. Ik lees het nieuwste boek van Oek de Jong, de zwarte schuur. Een heel beklemmend intrigerend boek. Intens om te lezen, hoe een ervaring van vroeger, bepalend is voor je leven. Ook voor je innerlijke rust. Ik leg het af en toe weg, ik hou van zijn boeken. Prachtig. Maar je wordt er niet vrolijk van. Haha, terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat ik in alles wat rustiger ben. Wat minder druk en heftig. Wat minder aanwezig denk ik ook. Gisteren vroeg ik nog 'is leven met mij niet saai'. Tja...ik geloof van niet...vraag het maar, aan de mensen om me heen. De kerkklok luidt, hij is van slag. Nu een keer, in plaats van tien, zondagochtend tien keer in plaats van negen, kortom Dennis of die andere storm, hebben wel iets van het ritme verstoord in ons leven. De kerkklok is van slag. Bijzonder, toen wij hier kwamen wonen, zei een buurman 'als de kerkklok het niet doet, dan mis ik hem'. En ik begrijp het nu, dus ik hoop dat ook deze regelmaat weer snel hersteld zal zijn...gewoon op het hele uur luisteren naar hoe laat het is. En die ene keer, ieder half uur weer, fijn...een mooie dag gewenst. Een mooie week, en voor iedereen die ervan houdt, geniet van de Carnaval! Het is bijna zover...



donderdag 6 februari 2020

Overpeinzingen...

Terwijl Stef Bos de nu zo mooi zonnige woonkamer vult met zijn prachtige teksten en muziek, zit ik heerlijk vrij te zijn en te genieten van mijn kopje koffie. Lekker in mijn oude (heel oude, hij is al heel dun geworden) spijkerbroek aan tafel. Tijd om wat te schrijven. Hoe minder je praat, hoe meer je kan zeggen, zingt Stef nu. Prachtig...hoe langer je kijkt, hoe groter het inzicht....de teksten van Stef Bos zijn zo prachtig. Open jouw armen, een weg naar de stilte, gaat dwars door de storm....dit is muziek, die ik beluister, als ik helemaal alleen ben. Alleen met mijn gedachten, alleen in mijn huis hier. Heerlijk, hoe ik hier kan genieten van het alleen zijn. Gisterenavond zat ik hier op de bank, met een prachtig glas wijn, en toen zag ik Stef Bos bij DWDD, met zijn nieuwe cd 'de klim'. Een titelsong, die zo kenmerkend is, voor je leven, voor mijn leven. En eigenlijk was het dit lied, dat maakte, dat ik mijn leven en hierin mijn liefdes terugzag. De mannen, de vrouwen, de mensen die ik met me meedraag in mijn hart, ongeacht waar ik naar toe ga. Stef zingt 'er is geen weg terug, ik kan alleen nog maar vooruit...'. En zo is het ook met liefdes die ooit waren, en soms ook met vriendschappen, alhoewel dat anders voelt. Een liefde gaat soms voorbij, omdat er iemand anders is, of omdat de liefde verdwijnt en het is lastig om dan plaats te maken, en ruimte te maken met deze geliefde voor vriendschap. Dat lukt niet altijd, en soms wel. Ook hier heb ik voorbeelden van in mijn leven. Mensen van wie ik zielsveel heb gehouden, en op de een of andere manier, nog zielsveel hou, maar hun rol is zo anders geworden. En daarom is een avond als gisterenavond, een soort wandeling door je hart. Indrukken, momenten, soms nog een klein iets, een ding, een tekening, een cadeautje ooit, laten je ook daadwerkelijk zien, dat deze mens bij je is gebleven, door dit fysieke ding. Maar mooier vind ik, het gevoel, dat je bij je draagt, die glimlach op je gezicht, als je denkt aan die liefde van toen. Gek, hoe de pijn en het verdriet van het over zijn, verdwenen is, en hoe hier een zachte mooie intense laag voor is teruggekomen. Ik zie nog beelden voor me, hoe ik ooit genoot van een geliefde, toen zij onder de douche stond en ik mocht kijken. Ik zie mezelf nog als heel jonge vrouw, met een man die ik genadeloos aanbad, en hoe ik genoot toen hij mij met zijn handen aanraakte. Ik zie mezelf nog zitten op een muurtje bij de boerderij, toen ik voor het eerst vlinders in mijn buik voelde, voor een meisje. Ik was veertien. Ik voel me nog opgetild worden in het Grevelingenmeer, door mijn vriendje van toen. Ik weet nog dat ik Neil Diamond draaide in mijn studentenkamer in den Haag, en smoorverliefd was, en de volgende ochtend niet meer....Is dit dan ouder worden. Jawel, zeker wel. En hoe mooi is het, om op deze manier door het leven te wandelen, en na te denken over al die mooie momenten, over al die rijkdom (daar is weer zo'n 'Anita-woord'). Want hoe fijn is het, dat ik dit mag schrijven nu. Dat ik nog steeds kan glimlachen om al die mooie momenten, en al die mooie mensen. Soms kom je iemand tegen, soms in gedachten, soms schrijf ik in gedachten een brief, aan al die liefdes om hen te bedanken, voor wie zij zijn en waren, ja want sommigen zijn er al niet meer helaas, en hoe zij mij als mens gevormd hebben tot wie ik nu ben. En om hen te bedanken, dat het nu zo klopt in mijn leven hier met Annemarie. Wat een rijkdom. In dit leven hier, waar ik houten stammen stapel (van gekapte bomen op de begraafplaats) deze zijn we aan het delen, daar in Hilversum. Waar ik glimlach om al die vrolijke bolletjes, bloemetjes, die knipogen als je door de tuin loopt. Waar ik mijn zorgen heb, soms over werk, soms over mijn fysieke gestel, soms over jou, of over iets onbenulligs. Waar ik zomaar op donderdagochtend kan genieten van Stef Bos en Nespresso. Dus doe ik het maar op deze manier, in de hoop dat al diegenen die er niet meer zijn, of die ik niet meer zie, misschien op eenzelfde manier ooit nog eens denken aan mij, bedankt dat je bij en met me was. Ik ben je dankbaar, en het gaat goed met me. En ik hoop met jou ook. Dat jij je geluk gevonden hebt. Ik ben geen facebook mens, maar soms zie ik wel flarden van mensen, die ooit dichtbij me waren. En ik glimlach als het je goed gaat. Want dat is ook liefde toch, het loslaten en weer verder gaan. Ik herinner me nog mijn eerste liefdesverdriet, als heel jong meisje, en ik voelde een intense pijn, en toen ik later weer verliefd werd op iemand anders dacht ik 'hoe kan dat nou...'. en terwijl ik dit schrijf is er een muzikaal nummer, alleen piano muziek van Stef Bos, getiteld 'tijd om te gaan leven' dit nummer klinkt door de woonkamer. Mooi...het is tijd om te gaan leven, of om door te gaan met leven...het gaat vanzelf, geloof me...ik heb je lief, ik heb je liever lief elke dag....ook zo'n mooie tekst van Stef Bos. Dank je wel, dat ik door mocht gaan met leven. Het voelt zo rijk...

zondag 2 februari 2020

Waardevolle momenten en bijna voorjaar....

En dit soort beelden, maken me altijd heel blij. Enerzijds de herinnering, aan mijn moeder, anderzijds een zo kenmerkend beeld voor de tuin, die langzaam aan lijkt te ontwaken. Deze nieuwe (althans voor ons) tuin, voor de eerste keer zien, na de winter, is op zich al een feest. Ik heb weet ik hoeveel bollen in de grond gestopt, veel blauw en paars, maar hier en daar ook narcissen, en soms een prachtig vrolijk gekleurd pakket aan tulpenbollen. Op diverse hoeken, borders, en bij bomen en onder struiken. En nu ontwaakt de tuin. En vanmorgen lag ik in bed, door mijn luikjes heen naar de tuin te kijken en genoot ik van een roodborstje en een ander schattig vogeltje (tja, binnenkort toch maar eens op mijn wensenlijst dat vogelboekje zetten). Mooi om te zien, hoe het voorjaar geleidelijk aan begint. Het is al wat minder donker, en ook al regent het nu, de kleuren in de tuin veranderen geleidelijk aan weer van bruin, naar groen. Heerlijk en prachtig, het idee straks weer het gras te maaien en de heggen te mogen knippen. Welkom voorjaar in Nieuw-Vossemeer. Ik heb een tuinkalender gekocht, zodat ik weet, wat er ongeveer in welke maand te gebeuren staat. Ik heb nog wat onkruid weg te halen, doe ik weer als het droog is, en ik geniet. Dagelijks mijn rondje langs de bollen en hier en daar zie ik al een hyacint eruit komen, paars blauw...fraai. Ik zal jullie meenemen, maar leuker nog, is om het zelf te kunnen aanschouwen. Vrijdagavond was het gezellig met wat oud collega's hier en ook gisteren was het gezellig bij wat oud collega's in het Westen. Grappig, hoe ik nu spreek over het Westen, de Randstad. En zelf woon ik in Brabant, over een paar weken barst hier het carnaval los. Ik ga er niet in op, dat is me echt een brug te ver, maar ik wil de carnavalsoptocht wel zien, als de praalwagen hier door de straat komt, met Prins Carnaval en wat daar al niet bij zal horen. Genieten denk ik...ook al ben ik niet van het carnaval vieren. Ik kan het simpelweg niet. Hossen en verkleed in een pekske, zoals ze dat hier zeggen, meedoen in het feestgedruis.
Terwijl ik toch echt kan feesten, maar anders denk ik dan...dit was dus een mooi weekend, vol waardevolle herinneringen. Goed om mensen terug te zien en te zien, te horen, dat iedereen zijn weg weer heeft gevonden. En dat het leven, naast Yarden, ook weer heel mooie dingen kent en in zich heeft. Eigenlijk bijzonder om te zien, hoe we als mens weerbaar zijn, en wendbaar. Laatst sprak ik met mijn politie mensen over wendbaarheid. Ben je wendbaar in je communicatie, kun je meebewegen, anticiperen op wat komen gaat, soms van communicatiestijl wisselen, omdat dit effectiever is. Kun je soms achterover leunen en even niks zeggen. Ik merk aan mezelf, dat ik veranderd ben. Wilde ik vroeger het hoogste woord, en eiste ik soms wel de aandacht op. Nu kan ik, achterover leunen, voorsorteren en een ander voor laten gaan, en ook zomaar stil zijn in gezelschap. Fijn, ik ben ouder geworden en gegroeid. Ook rustiger geworden, veranderd als mens en ik hoop, dat deze fase in mijn leven, me nog meer inzichten zal geven. Me nog meer zal verrijken...dan tot nu toe het geval was. Leuk, hoe ik achter de schermen, mensen van advies voorzie, bij keuzes in hun leven. Bescheiden, subtiel, en zonder zichtbaar te zijn. En eigenlijk is dit dienstbaar leiderschap, zoals ik het in 2008 heb geleerd bij het Center for Servant Leadership. Een wijsheid, die ik met me mee draag, waar ik ook naar toe zal gaan. En een rol, die me in deze levensfase, goed past. En net, op deze heerlijke zondag, met straks een sing a song writer in het kerkje, zomaar even tijd voor bezinning. Tijd om na te denken, stil te staan en me te realiseren, dat dit het leven is, dat ik voor ogen heb. Buiten zijn, toch wat gezelligheid om je heen, een huis met een prachtig verhaal, de mooie oorspronkelijke details, kortom dit is mijn leven. Het past en het klopt. En terwijl ik dit zeg, realiseer ik me, dat het loslaten van het oude, van mijn baan, ons leven in Wassenaar, ook het nodige met me heeft gedaan. Laatst zat ik in Hilversum op de begraafplaats met iemand van Yarden te praten, in mijn kantoortje, aan de hoge tafel, met uitzicht op de bomen, de heide, de prachtige bomen, en toen realiseerde ik me, dat het me ook pijn heeft gedaan. Dat ik ergens een 'tikje' heb opgelopen, en dat heeft te maken met strijd en macht. En ik weet nog, hoe spannend ik het vond, de allereerste keer naar de Raad van Toezicht in Hilversum toe. En wat zijn dit een aardige mensen, wat is dit een andere sfeer, een andere manier van samenwerken. Weet je en mijn moeder zou zeggen 'kind voor alles is een tijd' en nu is het tijd voor deze vorm van samenwerken. Nu is het tijd voor dit huis, nu is het tijd om te kijken naar een zich openende tuin. Nu is het tijd, om iets minder hard te lopen. En het mooie van dit alles vind ik, dat ik al die tijd heb laten zien, dat een echte van Loon nooit opgeeft. En dat een echte van Loon, zoals ik, geen burn out krijgt. Waarom, omdat mijn basis goed is. Omdat ik goed in mijn schoenen sta. Met twee benen op de grond. Omdat ik niet bezig ben, met wat iemand anders van me denkt. Die tijd is voorbij. En betekent dit, dat ik niet interessant meer voor je ben, ook goed. Of betekent dit, dat ik niet meer met jou wil zijn, of jij niet meer met mij. Het is goed. Uiteindelijk is leven, vooral leven met dat wat er wel is. En dat probeer ik. Te leven met de mensen, die bij me zijn gebleven, van me zijn blijven houden en met me doorgaan, tot …..Te genieten van het kleine, en soms het grote, maar vooral te genieten van vandaag. Ik vind het nog steeds lastig om te denken 'later als....' omdat ik niet weet, of ik later mag halen. Ik denk het wel, want ik ben toch die echte van Loon, maar toch, mijn gezondheid is een gegeven. Ik heb geluk gehad, en ook daar ben ik me van bewust. Voorlopig is dit wat het is, de maand februari 2020 is begonnen. De tuin opent zich, en laat volgens mij steeds meer moois zien, het leven glimlacht, gisterenavond heb ik ook zo vreselijk gelachen met oud collega's. Heerlijk. Rijkdom. Het leven is rijkdom, en dat gaat niet over mijn banksaldo, maar dat gaat over zoveel meer. Maar ook, over zomaar wakker worden, de luikjes van mijn slaapkamer opendoen en naar buiten kijken. Dat roodborstje zien, en die blauwe hyacint. De meerpaal uit Terschelling op het terras, de bloemetjes in het gras. Me verheugen op mijn collega, die vrijdag jarig was, en ons morgen van een heerlijke lunch gaat voorzien. Gezellig, in Hilversum, bij mijn Uitvaartstichting. Trots en blij, tevreden en gelukkig. Wat een rijkdom...en nu, met mooi geknipte haren (dank je wel lieverd) straks naar het prachtige kerkje in Nieuw-Vossemeer, en genieten van mooie muziek. Een fijne zondag gewenst!