vrijdag 31 december 2010
31 december 2010 ... de laatste dag van 2010, op weg naar een nieuw begin....
En zomaar is het jaar 2010 bijna voorbij. Hier bij Yarden op de Zijlweg begint de bedrijvigheid nu al...er is al familie in huis, de haard is aan, de kaarsen branden...de sfeer is mooi en intens. Het is nog vroeg, zo'n vroege lekkere start, met mooie gesprekken...met stemmen die nog iets van slaap in zich hebben. Hoe mooi kan het leven zijn...a.s. maandag 3 januari komt De Telegraaf hier langs...voor een interview...spannend, twee jonge mensen Florian en Pien, komen in de schijnwerpers te staan. Over hun carriere in de uitvaartzorg...geweldig. Een 'kadootje'van een van mijn vriendinnetjes...hoe lekker is een netwerk. Als ik terugkijk heeft 2010 me veel gebracht...en vooral prachtige contacten en verbindingen. Hele mooie mensen, met wie ik veel mag voelen, mag ervaren. Maar ook een jaar vol zorgen, gisteren zei mijn vader nog 'het was een rotjaar' en ja, in 2010 gebeurde er veel in zijn leven. Maar als ik zijn glimmende ogen zie, en de manier waarop hij zijn Els zoent, dan glimlach ik met hem. Dan ben ik trots op de manier waarop hij ondanks zijn verdriet, zijn handicap, het leven leeft. Als ik zie hoe hij nipt aan een glaasje wijn, en de hele middag doet over een glas, dan denk ik met genoegen terug aan ons samenzijn vroeger in de serre van de boerderij. Het was altijd fijn...en die herinnering die neemt niemand ons meer af. 2010 het jaar van Yarden, het jaar van Moneyou, het jaar van de coaching...2010 het jaar van de liefde. De rode draad in mijn leven...ik geniet en ik wens jullie allen een prachtig, liefdevol, gezond en gelukkig 2011 toe. Voor vanavond veel champagne, veel genieten...de open haard aan en samenzijn. Ik toast in stilte op al die mensen die er niet meer zijn, die heel hard vechten voor hun leven, die ver weg zijn, voor al die mensen die vanavond niet in mijn woonkamer zijn, maar wel in mijn hart! We ontmoeten elkaar in 2011! Met liefde, Anita
woensdag 29 december 2010
Gedicht
'je bent nooit gegaan
nooit gekomen
je was niet
je bent
voor altijd
eeuwigheid'
voor mijn moeder....
nooit gekomen
je was niet
je bent
voor altijd
eeuwigheid'
voor mijn moeder....
Een nespresso in de morgen....
Goedemorgen, vanuit het kantoor in Voorschoten, waar ik allerlei dingen doe. Werk voorbereiden voor Yarden, gesprekken, mails schrijven, maar ook zomaar een nespresso drinken. Goh wat heerlijk...zo dadelijk een gesprek met een nieuwe coachee.
Ik weet nog toen ik voor de eerste keer een nespresso dronk...echt al heel lang geleden, in zo'n soort speciale koffiewinkel, in Rotterdam, de Kookstudio ofzo...en daar was een hoek, of een winkel met alleen maar koffiemachines. En wij twijfelden heel erg tussen nespresso en Illy. Want de buurman had Illy...en wij kozen voor Nespresso. Ontzettend lekker en genieten...en vanaf dat moment, en ik denk dat het 1999 was, drink ik nespresso. En om mij heen drinken steeds meer mensen nespresso. Want hoe heerlijk is het niet, dat eerste kopje koffie...en dan begint zomaar je dag...hoe eenvoudig kan het zijn. Al die kleine momentjes van intensiteit...ik schreef aan een vriendinnetje, dat ik zo hou van het woord 'intens' en volgens mij gebruik ik dit woord ook veel. Zo ook het woord 'bijzonder'.....
Nog een tip - als je jezelf dit jaar zomaar een kado wil geven. Omdat je...gelukkig bent met jezelf, een mooi contact hebt met je vrienden, een leuke baan hebt, of gewoonweg zomaar....koop dan het boek GELUK - The world of happiness - een boek met daarin de wijsheid van 100 geluksprofessoren uit de hele wereld. En terwijl ik dit boek (voor mijzelf gekocht) aan het lezen ben, denk ik, ik heb nog een ambitie als het gaat over werken 'ik wil geluksprofessor worden'. Een van de dingen die ik in dit boek gelezen heb, wil ik met jullie delen. Als een individu het gevoel heeft dat zijn leven begrijpelijk is, beinvloedbaar door hemzelf is en betekenisvol, dat ligt hier een basis voor geluk. En als ik hier voor mijzelf goed over doordenk, dan voelt dat ook zo. Alleen heeft het op sommige onderdelen, even geduurd voordat ik zover was. Dat geeft niet toch, ergens in dit prachtige boek staat ook 'geluk is een reis...' en ik wens jullie een mooie reis toe. Fijne dag, Anita
Ik weet nog toen ik voor de eerste keer een nespresso dronk...echt al heel lang geleden, in zo'n soort speciale koffiewinkel, in Rotterdam, de Kookstudio ofzo...en daar was een hoek, of een winkel met alleen maar koffiemachines. En wij twijfelden heel erg tussen nespresso en Illy. Want de buurman had Illy...en wij kozen voor Nespresso. Ontzettend lekker en genieten...en vanaf dat moment, en ik denk dat het 1999 was, drink ik nespresso. En om mij heen drinken steeds meer mensen nespresso. Want hoe heerlijk is het niet, dat eerste kopje koffie...en dan begint zomaar je dag...hoe eenvoudig kan het zijn. Al die kleine momentjes van intensiteit...ik schreef aan een vriendinnetje, dat ik zo hou van het woord 'intens' en volgens mij gebruik ik dit woord ook veel. Zo ook het woord 'bijzonder'.....
Nog een tip - als je jezelf dit jaar zomaar een kado wil geven. Omdat je...gelukkig bent met jezelf, een mooi contact hebt met je vrienden, een leuke baan hebt, of gewoonweg zomaar....koop dan het boek GELUK - The world of happiness - een boek met daarin de wijsheid van 100 geluksprofessoren uit de hele wereld. En terwijl ik dit boek (voor mijzelf gekocht) aan het lezen ben, denk ik, ik heb nog een ambitie als het gaat over werken 'ik wil geluksprofessor worden'. Een van de dingen die ik in dit boek gelezen heb, wil ik met jullie delen. Als een individu het gevoel heeft dat zijn leven begrijpelijk is, beinvloedbaar door hemzelf is en betekenisvol, dat ligt hier een basis voor geluk. En als ik hier voor mijzelf goed over doordenk, dan voelt dat ook zo. Alleen heeft het op sommige onderdelen, even geduurd voordat ik zover was. Dat geeft niet toch, ergens in dit prachtige boek staat ook 'geluk is een reis...' en ik wens jullie een mooie reis toe. Fijne dag, Anita
dinsdag 28 december 2010
Zomaar eventjes op mijn eigen plekje, mijn eigen kantoor...
Deze dagen loopt alles door elkaar heen. Mijn afspraken, Yarden, nieuwe ontmoetingen...en zomaar, temidden van dit alles, temidden van zachte natte sneeuwvlokken die buiten weer vallen, zit ik hier om half vier dinsdagmiddag op mijn eigen kantoor. Na te denken over 2011, over mijn jaarplannen, mijn prognoses, over de meeting die ik de hele dag heb mogen ervaren. En altijd als ik hier ben, ben ik omringd door schoonheid. Door de kunst van Annemarie, door mooie prachtige literatuur. Door teksten, door citaten. En een tekst staat hier op een kaartje 'ik mis je. Dat is duidelijk...' en deze tekst is altijd voor mijn moeder. Want missen doe ik haar wel vaker. In de auto praat ik met haar, zomaar over wat mij bezighoudt...of over iets wat ik zie, of voel. En deze dagen, de dagen waarop zij het zo moeilijk had, zo vlak voor haar overlijden, denk ik altijd vaker aan haar. En steeds weer voel ik het gemis. En laatst mailde iemand me 'dat zij haar moeder extra zou omhelzen...voor mij' en dat is mooi he...doe dat maar. Kijk maar diep in haar ogen, geniet maar gewoon heel even...van het feit dat je moeder nog bij je is, nog met je praat, nog met je lacht. Als ik Annemarie en haar moeder zie, ben ik zomaar een beetje stil...twee prachtige vrouwen, die in liefde met elkaar verbonden zijn. Die lachen, die dansen, die samen leuke dingen doen...oh wat heerlijk toch...
Een ander citaat vind ik ook zo mooi 'De roos heeft geen waarom. Ze bloeit omdat ze bloeit. Ze maalt niet om zichzelf. Ze verlangt niet gezien te worden.' een citaat van Silesius uit ca. 1650.
Voor mij is dit een spreuk die past bij servant leadership. Simpelweg zijn en niet zoveel meer...en vanuit dit zijn, een tevredenheid ervaren.
En dan nog deze, de spreuk die past bij een reiziger, en ik noem mijzelf soms een reiziger, zo zei ik ooit tegen een geliefde 'ik trek een poosje met je op...' alleen merk ik, dat ik nu graag reis, maar het liefst steeds weer thuiskom...thuis bij Annemarie. Mooi he...'iedere dag trek ik erop uit, steeds op zoek naar een andere weg'door Friedrich Holderlin. Zo dadelijk ontmoet ik weer iemand op een van die wegen...zomaar hier bij mij op kantoor. Een onbekende dame...ik ben benieuwd! En morgen weer...via mijn website. Geweldig toch...dag, heb een mooie, intense en waardevolle avond! Liefs, Anita
Schoonhoven....
En gisterenavond zaten we zomaar samen op de bank in Schoonhoven. Kijken naar de nieuwe tv en wachten op de nieuwe huurder. Geweldig, het huis is verhuurd voor lange tijd, een aantal jaren...wat een heerlijk idee! Voelt goed...mijn mooie appartement is 'onder de pannen'. En nu, nog even voordat ik vertrek richting Utrecht, mijn weblog schrijven...het lijkt te dooien, en dit maakt de straatjes hier als een spiegel...en niet alleen hier, maar overal. Ik heb, en moest vreselijk lachen, al twee keer echt plat op mijn gezicht gelegen...door de sneeuw, is onze heg naar voren gekomen...er lag een soort lawine van sneeuw op...en de zwaarte maakte, dat deze naar voren klapte...maar sneeuw was ook wel handig tijdens Annemarie's feestje, want normaliter heb ik heel veel ijsklonten nodig voor de wijnkoeler. Nu voldeed zo af en toe een schep sneeuw. Leuk gezicht ook nog...
Het is druk, de laatste loodjes voor het einde van 2010...en als ik denk aan 2010 dan denk ik aan verbinding. Zomaar verbinding, met mooie mensen, met mensen die mij opsporen via Hyves, via de website, of die zomaar mijn leven binnenstappen. Dit gebeurt en dit zijn de meest bijzondere contacten. Maar het is ook het jaar van de liefde geloof ik...Annemarie en ik, al 4 jaar getrouwd, al 5 jaar samen. Maar ook mijn vriendinnen, die twee bijzondere vrouwen, die elkaar gevonden hebben...misschien wel in essentie hier op een feestje. De zakelijke kerstkaart die wij stuurden was de kaart van de verbinding...een kaart met handen die in elkaar grijpen, handen die elkaar vasthouden. Zomaar, want soms is dat gewoon nodig, dat je elkaar eventjes vasthoudt...dat je elkaar dichtbij laat komen. Ons leven vraagt erom...zo komt er vanmiddag een mevrouw op kantoor. Zij heeft via een cursiste over mij gehoord en wil een gesprek...bijzonder toch. Ik laat iemand altijd komen, en als het klikt dan is het goed...dan gaan we door! Dag succes vandaag, geniet van de dag die voor je ligt...lieve groet, Anita
Het is druk, de laatste loodjes voor het einde van 2010...en als ik denk aan 2010 dan denk ik aan verbinding. Zomaar verbinding, met mooie mensen, met mensen die mij opsporen via Hyves, via de website, of die zomaar mijn leven binnenstappen. Dit gebeurt en dit zijn de meest bijzondere contacten. Maar het is ook het jaar van de liefde geloof ik...Annemarie en ik, al 4 jaar getrouwd, al 5 jaar samen. Maar ook mijn vriendinnen, die twee bijzondere vrouwen, die elkaar gevonden hebben...misschien wel in essentie hier op een feestje. De zakelijke kerstkaart die wij stuurden was de kaart van de verbinding...een kaart met handen die in elkaar grijpen, handen die elkaar vasthouden. Zomaar, want soms is dat gewoon nodig, dat je elkaar eventjes vasthoudt...dat je elkaar dichtbij laat komen. Ons leven vraagt erom...zo komt er vanmiddag een mevrouw op kantoor. Zij heeft via een cursiste over mij gehoord en wil een gesprek...bijzonder toch. Ik laat iemand altijd komen, en als het klikt dan is het goed...dan gaan we door! Dag succes vandaag, geniet van de dag die voor je ligt...lieve groet, Anita
maandag 27 december 2010
De kerst voorbij.....
En zomaar is de kerst van 2010 voorbij...een mooi samenzijn, met een gezellig spel, en lekkere wijnen...en vanmorgen vroeg alweer op pad richting Yarden. Het donkere gebouw...en een drukte van jewelste...we doen het goed hier in Kennemerland. Er gebeuren goede dingen....oh ja...ik heb de nieuwe cd van James Blunt gekregen...heerlijk!Dus zomaar nog eventjes gedanst met Annemarie gisterenavond. Ik vind dansen zo ongekend lekker. Als het ware terug in de tijd...en dat vind ik ook zo van de Top 2000. Ik geniet van de radio aan in de auto...veel nummers van vroeger, nummers die mij doen herinneren aan mijn tijd op kamers in Den Haag. Het loskomen van mijn jaren op Flakkee...het onderzoeken van mijn geaardheid. Een wereld die ik vroeger wel heel spannend vond. Een cafe waar bijna mannelijke vrouwen zaten en waarvan ik dacht 'goh waar zijn die dames nu...'maar ook een sfeer, een tijd, waarin we vreselijk de beest uit hebben gehangen. Een tijd waarin we genoten van alles, waarin we deelden wat we hadden, waarin feesten ook al een onderdeel van mijn leven was. En weet je zomaar ruim 30 jaar later, is dat allemaal nog niet veranderd. Graag deel ik wat ik heb...en graag feest ik met mooie mensen. En vrouwen, ja mijn leven is vol prachtige mensen, en ja, daar zitten hele mooie vrouwen bij...geweldig! Ik voel me gelukkig...liefs, Anita
zondag 26 december 2010
2e kerstdag...
Onze kersttafel is mooi gedekt, voorbereidingen zijn getroffen. Ons kerstdiner is altijd een samenspel tussen Annemarie en mijzelf. Gaat heel goed samen...en meestal maken we er iets bijzonders van...het lijkt alsof de dooi heeft ingezet. We hebben de stoep schoongeschept..pfffttt wat een klus. Merk ik zomaar dat mijn rug niet zo sterk is en dat ik gewoon lekker 51 ben. Dus soms zomaar 'hoog middelbaar bejaard' zoals Florine het zou noemen...en dat geeft gewoon helemaal niks. Menukaarten gemaakt...mooi, gewoon ook heel leuk. Allemaal glaswerk op tafel, nee het wordt geen drinkfestijn, maar meer een mooie combinatie van wijn en spijs. Maar vooral van gezellig samen zijn, want het is een klein clubje dit jaar. Zonder mijn familie, zonder Ruud en Anke, dus met Pa en Ma Smitshuysen, met Reynaud, en nicht Sophie...want ook de meisjes zijn er helaas niet bij....
Morgen weer naar Yarden...een bijzondere week. De financiele jaarafsluiting..spannend wel. Want hoe staan we er voor bij Yarden Kennemerland...wat hebben we gerealiseerd dit jaar? En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat er gewoon mensen zijn die nu werken, die nu besprekingen voeren, overledenen verzorgen, de telefoon aannemen. Die condoleances begeleiden...Lieve collega's dank jullie wel voor jullie inspanningen.En voor al die andere lieve mensen, bekend, onbekend, die kerst vieren zonder hun grote liefde, omdat hij of zij ergens anders is, met iemand anders is, of niet meer hier bij ons op aarde is, sterkte, kracht en liefde...ik brand een kaarsje voor je...simpelweg omdat ik aan je denk!
Anita
Morgen weer naar Yarden...een bijzondere week. De financiele jaarafsluiting..spannend wel. Want hoe staan we er voor bij Yarden Kennemerland...wat hebben we gerealiseerd dit jaar? En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat er gewoon mensen zijn die nu werken, die nu besprekingen voeren, overledenen verzorgen, de telefoon aannemen. Die condoleances begeleiden...Lieve collega's dank jullie wel voor jullie inspanningen.En voor al die andere lieve mensen, bekend, onbekend, die kerst vieren zonder hun grote liefde, omdat hij of zij ergens anders is, met iemand anders is, of niet meer hier bij ons op aarde is, sterkte, kracht en liefde...ik brand een kaarsje voor je...simpelweg omdat ik aan je denk!
Anita
Kerstdiner in Veghel
En zomaar hadden wij een heel genoeglijke kerst met elkaar in Veghel...kijk maar naar de plaatjes...die spreken denk ik voor zich! Voor jullie een mooie tweede kerstdag....gisteren reden wij terug door een pak sneeuw, via Dordrecht om Arie en Noor thuis te brengen, naar Voorschoten...en oh wat hebben we lekker geslapen! Een zalig kerstfeest...liefs, Anita
zaterdag 25 december 2010
Kerstmis 2010
Allereerst wens ik een ieder een prachtige kerst toe! Een kerst met diegenen die je dierbaar zijn, in hun nabijheid zijn, of vanuit je hart met hen verbonden. En terwijl ik dit schrijf, denk ik aan mijn moeder. Want kerstfeest is altijd een beetje haar feest, een samenzijn met haar. Nu al 8 jaar geleden hebben wij voor het laatst met mijn moeder in ons midden kerst gevierd...en at zij voor het laatst een hapje garnalencocktail, of een bonbon...en even later gaf zij alles weer terug, ze was zo ziek...Toen ik vanmorgen op bed lag, dacht ik aan haar en wilde ik mijn blog aan haar wijden, aan mijn moeder. Ik vertelde de afgelopen week aan Erika, op mijn werk, dat mijn moeder veel teksten en bundels had van Huub Oosterhuis. En dat ik er nu dus een paar heb, erfstukken van mijn moeder, die ik koester...en hierbij heb ik een mooi stukje tekst uit een lezing van Huub Oosterhuis voor jullie. Een stuk tekst wat mooi zou hebben gepast in mijn kersttoespraak afgelopen woensdag aldaar :
'Beschaving is dat wij andere mensen, van waar ook ter wereld, welkom heten en proberen te ontmoeten zoals zij zijn. Beschaving is dat wij bereid zijn om alle problemen die zo’n ontmoeting met zich meebrengt, onder ogen te zien en op te lossen, zo mogelijk zonder angst. Dat kan. Wij kunnen met ons allen het leven aan.'
Kerstfeest betekent voor Annemarie sms-en met haar kinderen, die met papa in Barcelona zijn. Ingewikkeld toch zo'n scheiding....kerstfeest betekent voor mij, voor ons, dat wij mijn vader, Arie, Noor en Els ontmoeten in Veghel en dat wij Annemarie's ouders en Reynaud en Sophie hier ontmoeten. Dat wij met elkaar samenzijn...genieten van een kerstdiner, een stukje muziek...en vooral van elkaar. Een spelletje doen...simpelweg samenzijn. Heerlijk toch....
Lieve mensen...dit stukje is ook zo prachtig :
Er zijn mensen als cactussen en blinde muren. Ze zijn opgegroeid niet in de
veiligheid van wij, in de lichtkring van betrouwbare woorden, maar in de
onveiligheid van 'men' en 'ze'. Ze zijn bang gemaakt door mensen met
maskers op, en niet vastgehouden, maar overgelaten aan zichzelf toen ze nog
zichzelf niet waren. Ze zijn boos gemaakt en gestraft voor hun boosheid.
Bang en boos vertrouwen ze niemand meer.
Stel, je hebt niet alleen in je eerste kinderjaren, maar ook later in je jeugd
het redelijk goed getroffen. Je hebt leren lachen en huilen, luisteren en
zingen. 'Ze', anderen, lieten je blijken dat ze je belangrijk vonden. Ze
maakten je open en wekten je behoefte aan intimiteit. Ze namen je mee de
ruimte van de vriendschap in; leerden je verlangen en gaan: dat je voor iets
gáán kunt, voor een ideaal, voor een ander, gáán, niet vallen – en hoe
gelukkig dat kan maken.
Stel, je behoort tot die gelukkigen: zou het dan misschien zó kunnen zijn dat
je moet leren verantwoordelijkheid te dragen voor die anderen die onveilig,
bang, boos, ongelukkig zijn?
Er is al jaren een maatschappelijke discussie gaande, over normen en
waarden. De vraag naar de verantwoordelijkheid van gelukkig-welvarend-rijk
voor ongelukkig-zwak-arm, is de kernvraag van deze discussie. En het is
leerzaam te zien hoe er om het antwoord wordt heengestotterd, hoeveel
ingewikkelde nuances worden aangebracht, in hoeveel bochten er gewrongen
wordt.
Dit stukje komt uit zijn boekje 'Jij die ik maakt' van Huub Oosterhuis. Welnu, een prachtig kerstfeest gewenst. Voor mij zijn het dagen van overpeinzing, wel met een lekker glas wijn, of een kopje nespresso. Nu een kerstontbijt samen met mijn liefste...
Dag, Anita
vrijdag 24 december 2010
Jarig zijn....
Wat een intense week...en op dit moment betaal ik hiervoor een klein beetje de tol. Ik stond vanmorgen letterlijk te draaien op mijn benen en heb ervoor gekozen om terug naar bed te gaan. En dit in tegenstelling tot 'een echte van Loon geeft nooit op...' maar vandaag toch maar even wel. Ik zou vanochtend nog even naar Yarden gaan en heb vanmiddag waarschijnlijk nog een gesprek. De week was vol, intens door de gladheid, het glijden en glibberen op 's lands wegen....naar Wageningen, drie uur erover gedaan, eerst heen, later weer terug. Naar Haarlem, lange, intens lange dagen om vroege uitvaarten voor te zijn. Om mensen te kunnen ontvangen...een afsluiting van het boekjaar bij ons in Haarlem, bij Yarden Kennemerland...met een kerstdiner, en toen gisteren de grote dag...Annemarie die 48 werd. De hele dag bezig, met hapjes, boodschappen, en het huis was gezellig. Ontbijt op bed met de meisjes...(die foto mag niet op de site is mij nadrukkelijk aangeraden)rode rozen, een kerstboeket gebracht door Suzie Fleurs al heel vroeg. En al om vier uur kwamen de gasten, en was het weer ouderwets vol en gezellig...Annemarie genoot en was echt jarig...dankzij Marlies werd de satesaus gemaakt. Florine die geweldig goed heeft geholpen met iedereen van drankjes voorzien. En Rosanne die fungeerde als portier, samen met Sophie...en tussen dit alles door, was mijn grootste zorg, het 'ontzorgen' van mijn liefste. Zodat zij prachtig jarig kon zijn...en echt geloof me, dat was ze...de rode wijn (met als goed doel hieraan verbonden het Ronald Mc Donald huis) was goddelijk lekker. De witte als altijd mijn sauvignon blanc uit Nieuw Zeeland natuurlijk ook! De kip met satesaus en de ballen gingen goed. De zalm een succesnummer...oh wat lekker...leuk hoe Phil en Frans er waren, en hoe oude en nieuwe vrienden door elkaar heen mengen en het met elkaar prima hebben. Dank jullie wel voor jullie komst...
Gisteren belden Pa en Els nog terug om Annemarie te feliciteren. Mijn lieve vader is met zijn vriendin Els lekker in het Zorghotel in Veghel...hij geniet daar, en wordt daar heerlijk verwend. Hij dineert en luncht, hij drinkt een glas wijn...alsof er niet zoveel aan de hand is. Ach kon hij maar altijd zo leven nu...maar Veghel is wel ver weg...voor hem, voor iedereen...en zo'n soort ambiance kennen wij niet op Flakkee...nog niet. En of die anderhalf jaar, die we nog wachten moeten, realistisch en haalbaar is, is maar de vraag! Morgen gaan wij, samen met Arie en Noor, naar hen toe om kerst te vieren. Heerlijk....ik heb er zin in!
Maar ook heb ik zin in een dag als vandaag, om zomaar hier te zijn...want ik ben moe. Moe omdat 2010 een prachtig jaar is, is geweest en nog is, maar ook een jaar waarin ik als kleine ZZP'er gigantisch hard heb gewerkt. Moe omdat ik machtig mooie meters heb gemaakt...moe omdat ik echt veel zorgen heb gehad, over mijn vader. De intensiteit van zijn ziek zijn is enorm. De continue zorg, het regelen van allerlei dingen en uiteindelijk ook de constatering, dat dit het zo ongeveer is voor hem. Dat hij wel anders wil leven en wonen, maar dat de mogelijkheden tot zelfstandigheid voor hem klein zijn. In ieder geval op Flakkee...en mijn vader is bijna Flakkee. Hij wil niet van het eiland af. Anders was hij al hier in de buurt geloof me...en weet je, toen mijn moeder ziek werd en haar laatste levensdagen ingegaan waren. Toen heb ik haar beloofd dat ik voor haar zou zorgen. En dat heb ik gedaan, met al die lieve mensen om me heen. En toen zij overleden was, en ik samen met mijn vader in de serre zat, toen heb ik hem beloofd om ook voor hem te zorgen als zijn einde zou naderen. En nog steeds wil ik dit...en doe ik dit met alles wat in me zit. Alleen de afstand breekt me soms op, en de tijd om meer met hem te zijn...
Dus 2011 wordt voor mij, voor ons. Meer rust en balans. Meer tijd met mijn geliefde Annemarie en haar meisjes. Meer tijd voor mijn eigen familie...van vaders en moeders kant. Meer tijd ook zomaar om even niets te hoeven...zoals vandaag.
Ik zie er naar uit. Dank iedereen voor dit prachtige jaar. Dank dat jullie allemaal aan Annemarie gedacht hebben. Ook die lieve berichtjes vanuit het Yarden team. Ach wat ben ik trots op jullie...tot maandag, dan gaan we er weer voor. En al die lieverds die dienst hebben dit weekend. Succes. Ik denk aan jullie...en al die anderen die dit lezen...een prachtige kerst gewenst!!!
Anita
Gisteren belden Pa en Els nog terug om Annemarie te feliciteren. Mijn lieve vader is met zijn vriendin Els lekker in het Zorghotel in Veghel...hij geniet daar, en wordt daar heerlijk verwend. Hij dineert en luncht, hij drinkt een glas wijn...alsof er niet zoveel aan de hand is. Ach kon hij maar altijd zo leven nu...maar Veghel is wel ver weg...voor hem, voor iedereen...en zo'n soort ambiance kennen wij niet op Flakkee...nog niet. En of die anderhalf jaar, die we nog wachten moeten, realistisch en haalbaar is, is maar de vraag! Morgen gaan wij, samen met Arie en Noor, naar hen toe om kerst te vieren. Heerlijk....ik heb er zin in!
Maar ook heb ik zin in een dag als vandaag, om zomaar hier te zijn...want ik ben moe. Moe omdat 2010 een prachtig jaar is, is geweest en nog is, maar ook een jaar waarin ik als kleine ZZP'er gigantisch hard heb gewerkt. Moe omdat ik machtig mooie meters heb gemaakt...moe omdat ik echt veel zorgen heb gehad, over mijn vader. De intensiteit van zijn ziek zijn is enorm. De continue zorg, het regelen van allerlei dingen en uiteindelijk ook de constatering, dat dit het zo ongeveer is voor hem. Dat hij wel anders wil leven en wonen, maar dat de mogelijkheden tot zelfstandigheid voor hem klein zijn. In ieder geval op Flakkee...en mijn vader is bijna Flakkee. Hij wil niet van het eiland af. Anders was hij al hier in de buurt geloof me...en weet je, toen mijn moeder ziek werd en haar laatste levensdagen ingegaan waren. Toen heb ik haar beloofd dat ik voor haar zou zorgen. En dat heb ik gedaan, met al die lieve mensen om me heen. En toen zij overleden was, en ik samen met mijn vader in de serre zat, toen heb ik hem beloofd om ook voor hem te zorgen als zijn einde zou naderen. En nog steeds wil ik dit...en doe ik dit met alles wat in me zit. Alleen de afstand breekt me soms op, en de tijd om meer met hem te zijn...
Dus 2011 wordt voor mij, voor ons. Meer rust en balans. Meer tijd met mijn geliefde Annemarie en haar meisjes. Meer tijd voor mijn eigen familie...van vaders en moeders kant. Meer tijd ook zomaar om even niets te hoeven...zoals vandaag.
Ik zie er naar uit. Dank iedereen voor dit prachtige jaar. Dank dat jullie allemaal aan Annemarie gedacht hebben. Ook die lieve berichtjes vanuit het Yarden team. Ach wat ben ik trots op jullie...tot maandag, dan gaan we er weer voor. En al die lieverds die dienst hebben dit weekend. Succes. Ik denk aan jullie...en al die anderen die dit lezen...een prachtige kerst gewenst!!!
Anita
zondag 19 december 2010
Mercedes....of BMW....
Tja wat een gek begin. Maar kwam ik met mijn mooie BMWtje vrijdag werkelijk glijdend naar huis...zo stapten wij gisteren in de ML 320 van Annemarie en parkeerden wij daar waar anderen niet meer wegkwamen. Waar wij een auto moesten duwen omdat deze bleef slippen, daar kroop die tank zomaar uit een berg sneeuw...en dus is wederom mijn gevoel voor veiligheid, mijn gevoel voor het merk, gewoon zomaar weer bevestigd. De mercedes die glijdt niet, die rijdt...en met die Mercedes gaan wij zo naar mijn broertje, die een nieuw huis heeft. En daarna gaat Annemarie terug met de trein, zodat zij als de meisjes wakker worden, er weer is...en ik, ik ga ermee naar Pa, een paar uurtjes maar, maar toch..omdat hij anders zo alleen is. Arie komt dit weekend niet, door zijn verhuizing...ik ben gisteren niet geweest. En Els zit als het goed is bij haar dochter in Utrecht (ik hoop dat zij Utrecht heeft kunnen bereiken vrijdag...). En toen ik Pa gisteren aan de telefoon had zei hij, want humor houdt hij, 'ik breek geen been hoor'. Ja want over breken van gewrichten. Nichtje Noor heeft haar pols gebroken...en dat doet verdomde zeer hoor. Uitgegleden...dus lieve mensen, als je niet de deur uit hoeft, blijf vooral binnen...de wereld is een spiegel...de wegen en stoepen zijn spekglad...maar oh wat is de wereld mooi. Wat ziet die er fantastisch uit...overal zie je sneeuwpoppen, maar ook ploeterende mensen, ouderen met rollators, die door een laag sneeuw heen moeten...Nederland weet niet zo goed hoe met deze sneeuw om te gaan. Ik ook niet merk ik...want het liefst blijf ik gewoon lekker onder het dekbed...en doe ik niks...welnu, dat kan even niet he...gewoon nog een weekje werken....en dan nog een weekje, wel aangepast enzo...maar toch! Een mooie witte zondag gewenst...ik kom weer bij jullie terug. En iedereen die moet werken, hier, daar en bij Yarden, take care....doe voorzichtig...we hebben elkaar meer dan nodig! Een mooie zondag, Anita
vrijdag 17 december 2010
Sneeuwbuien, glijdende auto's...en elkaar helpen...
Jeetje wat een mooie witte wereld. Maar wel ingewikkeld om dan op tijd te rijden, om op tijd en veilig bij een begraafplaats te arriveren. Het is heftig weer, een sneeuwballengevecht hoorde er ook bij...een kleintje dan! En ondertussen is onze nieuwe kleding nog niet gekomen...de wegen rondom Haarlem staan volledig vast...onze Lincoln is weggezakt in de sneeuw en wordt er vanavond uitgetakeld. Al met al een enerverende dag! Ondertussen graven we auto's uit en hebben we vanavond een begeleide condoleance. Het zal zeker niet druk worden. Ik hoop dat iedereen veilig thuis gaat komen. Ik ga straks de barre tocht richting Voorschoten maken. Maar voorlopig blijf ik nog eventjes hier. Want het is te druk op de randweg en is de Lincoln nog niet terug.
Dag, allemaal...hier een foto van een witte wereld.
Anita
donderdag 16 december 2010
Uitleg bij de foto's....
Sinterklaas...de Tomos die Reynaud gemaakt heeft voor Sophie...en dan zomaar een griekse rouwauto...en een bijzondere foto van onze keuken! Dag! Aniet
Vergaderen en mooie berichten....
Eindelijk weer zomaar een keertje tijd om mijn weblog bij te werken. Lekker in de stoel...de tv op de achtergrond aan. De kerstboom zomaar schitterend verlicht, Annemarie heeft het huis in een mooie sfeer gebracht. Gisteren is de wijn voor Annemarie's verjaardag gebracht, een deel van de opbrengst van deze wijn gaat naar het Ronald McDonald huis. Want je, een glas wijn drinken is een, maar als je dit genot kunt verbinden aan een goed doel...wat wil je dan nog meer!!! De afgelopen week was wel heel mooi....een nieuw coachtraject binnengehaald. Nu weer een nieuwe aanvraag, een opdracht afgerond. Lekker zomaar bij mijn vader geweest midden in de week. Kerstkaarten geschreven voor hem...en hij heeft zelf met een bibberende hand zijn naam geschreven en zei daarbij 'ik kan niet meer schrijven mijn lieve kind...en ik had toch altijd zo'n mooi handschrift...'. Als ik dan zo naast hem zit,dan krijg ik wel een brok in mijn keel..het is zo intens om dit soort dingen samen te constateren...
Vanmorgen vroeg op weg naar Almere...een hele volle dag Yarden. Een dag vergaderen...een taai en moeizaam proces vind ik dat steeds maar weer. Gelukkig is dit een proces met mooie mensen en dit maakt het draagbaar. Daarna weer in gesprek met mijn rozenveredelaars...een geweldig stel mannen, met wie ik goed uit de voeten kan. Een pilot binnen Yarden...wordt vervolgd. En toen ik thuiskwam een volle en bijzondere mailbox. Met prachtige berichten, van onbekenden...hoe bijzonder kan mijn leven zijn. Mensen die ik niet ken en mij bereiken via Hyves...ik ben er blij mee. Want het geeft eens te meer aan, hoe bijzonder de verbinding is, die je zomaar kunt voelen. En dus zit ik hier een beetje te genieten, zomaar thuis...ik ga de open haard aansteken...en geniet met een mooi glas witte wijn! Een fijne avond, liefs, Anita oh ja nog wat verschillende foto's van Sint enzo...
dinsdag 14 december 2010
Een mooi begin...
Vanmorgen kwam Sil hier even langs. Een mooie jonge kerel, die ik ooit mocht coachen. Een man die midden in het leven staat, ergens zo rond de 27 jaar...mooi gekleed en met van die mooie schoenen. Ik vind dat mannen toch maar mazzel hebben met van die mooie schoenen. Vrouwen, die moeten altijd de hoogte in, en het is allemaal zo smal..maar Sil, hij heeft mooie schoenen! Hij kwam koffie bij me drinken en dat is waar ik zo van hou. Als er mensen zomaar nog even voorbij komen, voor een kop koffie, een gesprek, een boek, een woord...heerlijk! En dus begint je dag zomaar mooi...zo dadelijk een nieuwe coachee. Een nieuw gesprek, een kennismaking en dan naar Yarden. Yarden, wat zomaar mijn club is geworden. Gisteren zei een medewerker de legendarische woorden 'Anita je bent een prachtmens, maar je bent soms ook heel streng, net zo'n sergeant-majoor' en dat klopt, want volgens mij is dat leiderschap, zoals meneer Covey het ooit bedacht heeft, leiderschap met een verbinding tussen hoofd, hart en ziel, maar ook leiderschap wat kaders aangeeft, en een duidelijke structuur neerlegt. En dat zien ze geleidelijk aan ontstaan bij Yarden. Die twee kanten van mij, mensgericht maar zeker ook resultaatgericht...want alleen maar een leuke leidinggevende zijn, volgens mij werkt dat niet...
Vanavond rond ik weer een module af in Amsterdam. Dat zijn altijd mooie momenten...en ik heb nog een prachtige tekst om vandaag mee af te sluiten :
'Een gesprek met een wijs mens, kan leerzamer zijn dan jaren van studie' en terwijl ik dit schrijf, moet ik denken aan het boekje 'mijn dinsdagen met Morrie' echt een aanrader. Prachtig!
Groet, Anita
Vanavond rond ik weer een module af in Amsterdam. Dat zijn altijd mooie momenten...en ik heb nog een prachtige tekst om vandaag mee af te sluiten :
'Een gesprek met een wijs mens, kan leerzamer zijn dan jaren van studie' en terwijl ik dit schrijf, moet ik denken aan het boekje 'mijn dinsdagen met Morrie' echt een aanrader. Prachtig!
Groet, Anita
maandag 13 december 2010
Eventjes thuis....
En zomaar ben ik eventjes thuis, omdat ik vanavond de laatste les in Rotterdam ga verzorgen...omdat ik vanmiddag in Den Haag was, bij OCW en bij Henk. Leuk en fijn...zo simpel kan het zijn. Het weekend was rustig en bijzonder, veel thuis, veel slapen...zondag even op de fiets en oh hoe koud was het! Gisterenavond de BMW vol bonbons geladen bij onze chocolade specialist in de Voorstraat van Voorschoten. En vanmorgen zijn deze al uitgegeven bij de Gemeentes waar wij zaken mee doen...leuk, attent en lekker! Nu even eten.......fijne avond, later meer...
Anita
Anita
donderdag 9 december 2010
Zomaar champagne...nee eigenlijk niet zomaar!
En gisterenavond ging de bel, ik liep al heel vroeg in mijn nachtoutfit rond...mijn geblokte broek en zwarte shirt...ik sjeesde dus de slaapkamer in. En moest heel hard lachen, toen ik twee vriendinnen hoorde...en dus was ik er zo weer uit. En uiteindelijk zijn dit de meest bijzondere momenten, van die spontane, niet geplande ontmoetingen. En zomaar, nee eigenlijk niet zomaar...dronken wij champagne. Want champagne is de drank om zomaar te genieten, met mensen die je dierbaar zijn. Champagne hoort wel bij ons leven...is mijn lijfdrank...nee dat is overdreven, maar als ik mocht kiezen, zou dat zomaar kunnen...en als ik champagne drink, denk ik aan mijn vader, aan mijn liefste, aan mijn schoonmama en Reynaud, en natuurlijk aan Annemarie. Maar nu ook aan deze twee mensen...aan onze vriendinnen...dus op jullie gezondheid. En dat het leven jullie maar alles mag brengen, wat nog nodig is...en vooral gezondheid en geluk! Proost...terwijl ik dit schrijf, kreeg ik zomaar cappuccino met daarin twee hartjes in het melkschuim, van een dame uit het hotel, waar ik les geef...lief he...en vandaag kreeg ik van een cursiste, een prachtig boek over de transparantie van haar werkplek. Mooi, en dus is dit weer een dag vol mooie kadootjes...dank u wel!
Een mailtje over de zorg van mijn vader, een nieuw verzoek om examens af te nemen voor de Hogeschool. Een coachee...kortom, de flow is er nog steeds...heerlijk! Lieve groet, Anita
Een mailtje over de zorg van mijn vader, een nieuw verzoek om examens af te nemen voor de Hogeschool. Een coachee...kortom, de flow is er nog steeds...heerlijk! Lieve groet, Anita
woensdag 8 december 2010
Op kantoor...
En na een dag vol bloemen (rouwstukken)en vergaderen, leuk en intensief, zit ik zomaar eventjes op kantoor. Mijn eigen kantoortje...en wat is dat toch altijd fijn he...Morgen een dagje trainen, Rotterdam en dan Den Haag. Genieten is dat altijd...een groep afronden, de laatste loodjes voordat zij hun businesscase in gaan dienen. Ik geniet ervan...maar ook van het afsluiten. De punt zetten als het ware...En hier op kantoor, omgeven door mijn mooie citaten. Mijn zinnen, mijn foto's...de foto van mijn moeder en tante Tanneke hier voor me. De dames die het samen zo goed hebben gehad als zussen...ach de tijd vervliegt....
'Liefde is groot noch klein, liefde is gewoon liefde. Je kunt een gevoel niet meten zoals je een weg meet. Als je dat doet,begin je het te vergelijken met wat ze je vertellen, of met wat je hoopt te vinden. Zo zul je altijd naar een verhaal luisteren in plaats van je eigen weg te bewandelen.' En hier nog een, voor mijn vriendinnen 'De liefde is geen gewoonte, geen afspraak of schuldgevoel. De liefde is. Zonder verdere bepaling. Heb lief en stel niet te veel vragen. Heb slechts lief.'
En met deze citaten uit het boekje 'Liefde' van mijn grote vriend Paulo Coelho...eindig ik voor vandaag. Het was en is een prachtige dag...het is eigenlijk een prachtige week, zoals alle weken prachtige maanden zijn...ach hoe simpel is het gewoonweg gelukkig te zijn! Een mooie avond..met diegenen die je lief zijn....
Anita
'Liefde is groot noch klein, liefde is gewoon liefde. Je kunt een gevoel niet meten zoals je een weg meet. Als je dat doet,begin je het te vergelijken met wat ze je vertellen, of met wat je hoopt te vinden. Zo zul je altijd naar een verhaal luisteren in plaats van je eigen weg te bewandelen.' En hier nog een, voor mijn vriendinnen 'De liefde is geen gewoonte, geen afspraak of schuldgevoel. De liefde is. Zonder verdere bepaling. Heb lief en stel niet te veel vragen. Heb slechts lief.'
En met deze citaten uit het boekje 'Liefde' van mijn grote vriend Paulo Coelho...eindig ik voor vandaag. Het was en is een prachtige dag...het is eigenlijk een prachtige week, zoals alle weken prachtige maanden zijn...ach hoe simpel is het gewoonweg gelukkig te zijn! Een mooie avond..met diegenen die je lief zijn....
Anita
maandag 6 december 2010
Mijn vader....
Zomaar samen aan de tafel, niet zoveel woorden hebben we nog nodig. Een blik, een handkus die hij me regelmatig geeft....hij vertelt wat, vraagt waar Lexmond ligt...en hij legt zijn hoofd tegen mijn schouder...ik kam zijn haar, heb zijn kin wat bijgeschoren, wat Hugo Boss gespoten en zo brengen wij de middag door. In stilte, in een soort berusting, simpelweg omdat we samen zijn...en het is meer dan fijn! Hij vraagt steeds dezelfde dingen...en vooral over 'hoe het nu moet met wonen...' en als je hem dan aangeeft, dat er niet zoveel mogelijk is. Alleen buiten Flakkee wellicht, dan schudt hij zijn hoofd en is verdrietig...Hij maakt zich zorgen als ik wil vertrekken omdat het helemaal dicht is van de mist...en ik moet hem bellen, want zo zegt hij 'ik ben vanavond toch thuis'...en eigenlijk is dat zo verdrietig he...hij denkt soms dat hij nog 'thuis' is...en als ik hem door de gang naar de woonkamer rij, dan kijkt hij afwezig naar de graafmachine, die bezig is een gat te graven voor de fundering van de nieuwbouw. En als ik wegga, en hem gezoend heb, dan kijkt hij uit het raam...en gelukkig huilt hij niet....
Ik mis hem nu alweer...bijzonder toch, die band tussen ons...
Liefs, Anita
Ik mis hem nu alweer...bijzonder toch, die band tussen ons...
Liefs, Anita
Sneeuw, Sinterklaas, en mooie gedichten....
Goh wat een weekend, een zaterdag met een tuin vol sneeuw. De beelden waren duidelijk. En die zaterdagavond een Sinterklaas vol prachtige gedichten en nog mooiere surprises. Een traan, om een zin die zo raak was....een prachtig gedicht van mijn bonuskind...een Tomos voor Sophie, tot in detail gereproduceerd door Reynaud...werkelijk fantastisch. En vooral een avondje gezellig bij elkaar...heerlijk! Echt een heerlijk avondje....zondag zomaar wat gerommel, rustig bezig geweest met elkaar. En vandaag weer naar het zuiden, naar Tholen en naar Pa. Zomaar lekker...rustig en intens. Nu ben ik lui en moe...zomaar thuis, door de hevige mist, zag ik het niet zitten nog verder te rijden en heb ik mijn avondafspraak afgezegd.
Nu niks meer...liefs, foto's volgen nog...Anita
Nu niks meer...liefs, foto's volgen nog...Anita
zaterdag 4 december 2010
Sneeuw en niet naar Pa....
Goedemorgen, vanmorgen vroeg was ik al op pad...ik gleed alle kanten op met mijn BMWtje...roetsend en glibberend. Dus ben ik met eierkoeken en lekkere bonbons voor mijn vader, gewoon weer teruggekomen naar huis. En toen heb ik hem gebeld. Dat ik vandaag niet kom. En zijn reactie is zo simpel 'geeft niet hoor mijn kind. Hou je spatborden maar heel...' En vervolgens vraagt hij of alles goed is en moet ik vooral Annemarie groeten van hem....ach, ik vind het wel jammer. Want ik heb altijd zin om hem weer te zien. Maandag ga ik weer naar hem toe, in aansluiting op Tholen, met de tank van Annemarie, dan kom ik overal doorheen!
De tuin is prachtig, het beeld is fantastisch mooi...een heel dik pak sneeuw ligt op de stoelen, de tafel...en de poes heeft het gevoel dat het leven een grote glijbaan is. Vandaag lekker samen met Annemarie en de meisjes, voorbereiden voor de Sinterklaas....even lekker naar Albert Heijn.
Een hele fijne avond...niet uitglijden en liefs Anita
De tuin is prachtig, het beeld is fantastisch mooi...een heel dik pak sneeuw ligt op de stoelen, de tafel...en de poes heeft het gevoel dat het leven een grote glijbaan is. Vandaag lekker samen met Annemarie en de meisjes, voorbereiden voor de Sinterklaas....even lekker naar Albert Heijn.
Een hele fijne avond...niet uitglijden en liefs Anita
vrijdag 3 december 2010
Sneeuw, weeralarm...en eventjes rust....
Lieve allemaal....je zal Sinterklaas maar zijn. En met dit weer het dak op moeten, ik ben altijd weer blij dat ik maar een gewone burger ben. Maar wel een burger, die gewoon heel veel mazzel heeft. Die zomaar uitgenodigd wordt voor een reisje naar Duitsland, naar Mercedes Benz....om te zien hoe een verlengde mercedes volgauto wordt gemaakt. Maar ook een manager die zich mag bezighouden met nieuwe kleding van Oger, met kerstkadootjes en een burger, die nu vlak voor Sinterklaas, toch wel een beetje zenuwachtig gaat worden. Zenuwachtig, omdat ik ook wel wil dat ik naar mijn vader toe kan morgen. En mijn werk, met al het rijden erbij, kan blijven doen. En Sinterklaas, ik wens je veel sterkte dit weekend. Want u krijgt het druk geloof ik....
Liefs, Anita
Liefs, Anita
woensdag 1 december 2010
Netwerken, boeken en landelijke pers....
Lieve mensen...een beetje in afwachten van veel sneeuw, zit ik zomaar thuis, samen met Annemarie, een glas sauvignon blanc uit Nieuw Zeeland en dan komt er een telefoontje...er volgt landelijke publiciteit...wordt vervolgd, 't komt via mijn netwerk. En trots en blij ben ik op voorhand al...en mijn Annemarie heeft een publicatie, een presentatie in een prachtig boek 'Amateurkunst in beeld - kunstenaars met gouden randje'met ISBN-nummer 978-90-70655-730. Dus op de een of andere manier lijkt er een flow te onstaan, die waarachtig en mooi is. En ik, ik zou zomaar willen dat mijn surprise net zo in de flow zat, als de rest van mijn bestaan...maar helaas, dat lukt dus niet. Het is simpelweg knippen, plakken en daar blijft het bij...het hele kado lag onder mijn bed, en of het nu kwam door de kou...alles had losgelaten, wat een gedoe...ik hoop maar dat de ontvanger a.s. zaterdag mij wil vergeven, of eigenlijk zich realiseert, dat de intentie erachter echt gemeend is. En nu, vanavond, een beetje glimmend van trots...ga ik zo naar bed. De wekker heel vroeg, een overleg bij Yarden, wat gesprekken...een ontmoeting met iemand uit een ver verleden en een bezichtiging voor mijn huis...wow wat kan er veel gebeuren..en nu maar hopen dat de sneeuw niet al te gekke dingen met zich mee kan brengen. Morgen heel vroeg de weg op..richting Yarden. Een prachtig filmpje bekijken over uitvaarten met fakkels in de avonduren, publiciteit voor de website...ik laat het jullie nog zien. Voor nu, slaap zacht, Anita
dinsdag 30 november 2010
Een lange dag...en een hele lange file....
Gisteren begon met een prachtige ochtend bij Yarden. Een gesprek met Sabrina, de directeur..en dit is zo inspirerend. Leuk! Daarna eventjes lang mijn eigen kantoor, en toen een ontmoeting bij OCW, met Marike...bijzonder, want onze levens raken elkaar steeds....zo was bij een weekend, als vrijwilligster voor Kinderen achter de regenboog. En daar was ook Bart, een van mijn medewerkers van Yarden....en daarna schoof ik in een hele lange file richting Rotterdam, ruim twee uur, over ca. 20 km...stapvoets rijdend, soms wat glibberig...maar ik was op tijd...en pas om 23.00 uur weer thuis...de straat is wit, prachtig die sfeer. Maar vanmorgen worden alle afspraken die ik had staan gecanceld. En dus zit ik nog eventjes thuis...aan de koffie en de krant, voordat ik de reis ga beginnen richting Yarden...een reis die weer spectaculair zal zijn. En dat is het enige minpuntje aan de winter, die gladheid, het feit dat je dagelijks de weg op moet...een eind moet rijden...maar verder, prachtig...ik hoop dat iedereeen geniet van de sneeuw...van de mooie vergezichten. Doe een dikke jas aan, en geniet...
Anita
Anita
zondag 28 november 2010
Weekend vieren....en mijn nieuwe bril
Na een intensieve week, met een afsluiting die klonk als een klok, de dames van Authentiek Vrouwelijk Leiderschap hebben Yarden Kennemerland bezocht vrijdagmiddag. En na een prachtige uitleg door onze benjamin, Florian, en aansluitend door Erika...werd het een geweldige ervaring. Indrukwekkend om te zien, met welk een bezieling de mensen van Yarden vertellen over hun werk. Eindigend bij Sanz in Heemstede, absoluut de moeite waard, voor een lekker 'snoeperij diner' met daarbij natuurlijk een glas Sauvignon Blanc uit Nieuw Zeeland...en op weg terug naar huis, nog heerlijk nagenieten en napraten met mijn vriendinnetje en dorspgenoot Carine...zomaar een feestje, een feestje wat we over twee maanden weer gaan herhalen...
En zaterdagochtend bleven Annemarie en ik wat langer in bed, heerlijk...en na wat boodschapjes, vertrok ik naar mijn papa...en Annemarie bleef hier, voor Rosanne, omdat het soms zomaar belangrijk is dat een moeder in de buurt is...en wij ontmoeten elkaar gisterenavond in Amsterdam, waar wij met onze vrienden Arie en Fransje lekker gingen eten. Heerlijk gewoon, deze mensen ken ik al zo lang...en wij hebben al zoveel met elkaar gedeeld, en nog steeds is het heerlijk samenzijn. Wandelend door de stad Rotterdam, waar zij werkelijk in het hartje wonen, en genieten van elkaar en alle geneugten die daarbij horen. Vanmorgen gewoon in bed gebleven, want als je je voet buiten het dekbed steekt, voel je dat het buiten vriest...dat het koud is, dat de winter is begonnen. De maand december staat voor de deur...een maand die bol staat van de feesten en het samenzijn.
Gisterenmiddag was ik weer bij mijn vader...en ons samenzijn, is altijd weer bijzonder. Het heeft een intensiteit, die prachtig is...laatst zei hij'er zijn niet veel vaders die zo met hun dochter omgaan' vaak zitten we hand in hand. Of legt hij zijn hoofd tegen mijn schouder...want dat voelt hij zich veilig, zo geeft hij aan...ach, wat voor woorden wil ik hier nog aan toevoegen...het beeld zegt genoeg toch?
En nu tijd voor de surprise...brrrr...ik ben daar niet zo van. Het gedicht gaat meestal wel beter en weet je wat zo frustrerend is, in mijn hoofd wordt mijn surprise altijd prachtig en in de werkelijkheid is het vaak een slap aftreksel van mijn idee...knippen, plakken, frutselen...het is geloof ik niet zo mijn ding...maar wie weet...
En terwijl ik dit alles schrijf, luister ik naar de cd Hold on tight van Solomon Burke en de Dijk..prachtig...My Rose saved from te street....heerlijk, beetje jazzy, beetje swingen...een fijne zondag!
Liefs, Anita
woensdag 24 november 2010
Zomaar....een rustige avond voor de boeg....
En vandaag kregen Annemarie en ik een boekje, wat ik al twee keer heb mogen ontvangen...de eerste keer kreeg ik dit boekje van Neelie Kroes, de tweede keer van Nicolien uit Amerika (de zus van Els) toen ik ziek was, en nu vandaag kregen wij dit boekje van onze lieve buurvrouw Jeannette...en iedere keer krijg ik dit boekje, wat echt een prachtig boekje is, met een speciale boodschap...en weet je, dit boekje wil ik wel honderd keer krijgen...want het is zo prachtig 'mijn dinsdagen met Morrie' van Mitch Albom. Dus wil je ooit iemand iets heel bijzonders geven...koop dan dit boekje, het is zo prachtig...zo intens, zo vol wijsheid, zo'n mooi bijna spiritueel boekje...en alleen al door het ontvangen van zo'n boekje, voel je de rijkdom die het leven je te bieden heeft....
Deze buurvrouw heeft het afgelopen jaar haar geliefde, haar man, haar grote liefde verloren...en af en toe ontmoeten wij elkaar, een gesprek in de straat, een kaartje over en weer, af en toe breng ik haar een roos...en deze mevrouw was het ook, die zomaar stopte toen ik in 2007, of 2008 met mijn kale koppie op het bankje voor het huis zat en een praatje met me maakte...ik kende haar als die mevrouw met dat hondje...meer niet. En zo kan een simpel woord, een gebaar, je zoveel brengen...gewoonweg door er voor elkaar te zijn!
Vandaag moest ik ook nog even denken aan mijn moeder - oordeelloos aanschouwen - of nog mooier, 'oordeel niet verwonder je...' en ik dacht aan haar, omdat wij mensen zo ontzettend in staat zijn om de andere neer te sabelen met oordelen, met onze mening, met...terwijl ik mijzelf alleen maar afvraag 'als een mens van een mens houdt...is dat toch gewoon goed'....tja, maar het wordt wel ingewikkeld als het twee vrouwen zijn...want daar vinden we nogal vaak iets van. En dat is eigenlijk een beetje jammer toch...en ja, ik begrijp dat het wennen is, ik begrijp dat het ingewikkeld is, zeker als er kinderen bij zijn, maar liefde mag er toch gewoonweg zijn....
Wat een mooie dag...ik was bij mijn meneer in Tholen en daarna bij mijn liefste meneer op Flakkee, mijn vader....fijne avond...
Iedereen is weg, voetballen, turnen, kijken en ik geniet van muziek en de Libelle...wat een rijkdom!
Anita
Deze buurvrouw heeft het afgelopen jaar haar geliefde, haar man, haar grote liefde verloren...en af en toe ontmoeten wij elkaar, een gesprek in de straat, een kaartje over en weer, af en toe breng ik haar een roos...en deze mevrouw was het ook, die zomaar stopte toen ik in 2007, of 2008 met mijn kale koppie op het bankje voor het huis zat en een praatje met me maakte...ik kende haar als die mevrouw met dat hondje...meer niet. En zo kan een simpel woord, een gebaar, je zoveel brengen...gewoonweg door er voor elkaar te zijn!
Vandaag moest ik ook nog even denken aan mijn moeder - oordeelloos aanschouwen - of nog mooier, 'oordeel niet verwonder je...' en ik dacht aan haar, omdat wij mensen zo ontzettend in staat zijn om de andere neer te sabelen met oordelen, met onze mening, met...terwijl ik mijzelf alleen maar afvraag 'als een mens van een mens houdt...is dat toch gewoon goed'....tja, maar het wordt wel ingewikkeld als het twee vrouwen zijn...want daar vinden we nogal vaak iets van. En dat is eigenlijk een beetje jammer toch...en ja, ik begrijp dat het wennen is, ik begrijp dat het ingewikkeld is, zeker als er kinderen bij zijn, maar liefde mag er toch gewoonweg zijn....
Wat een mooie dag...ik was bij mijn meneer in Tholen en daarna bij mijn liefste meneer op Flakkee, mijn vader....fijne avond...
Iedereen is weg, voetballen, turnen, kijken en ik geniet van muziek en de Libelle...wat een rijkdom!
Anita
maandag 22 november 2010
Herdenken...en mooie teksten...
En gisterenavond was het zover, onder het genot van muziek, gespeeld op een echte Steinway door Alder Fuldner, waren wij gezamenlijk met een aantal nabestaanden bijeen om dierbaren te herdenken...een tekst die ik jullie niet wil onthouden, die door Erika werd voorgedragen. De tekst is geschreven door Hanna Lam :
De mensen van voorbij
De mensen van voorbij
wij noemen ze hier samen
De mensen van voorbij
wij noemen ze bij namen
Zo vlinderen zij binnen
in woorden en in zinnen
en zij wij even bij elkaar
aan het einde van het jaar.
De mensen van voorbij
zij blijven met ons leven.
De mensen van voorbij
zij zijn met ons verweven
In liefde, in verhalen
die wij zo graag herhalen
in bloemengeuren, in een lied
dat opklinkt uit verdriet.
De mensen van voorbij
zij worden niet vergeten.
De mensen van voorbij
zijn in een ander weten.
Bij God mogen zij wonen
daar, waar geen pijn kan komen.
De mensen van voorbij,
zijn in het licht, zijn vrij.
Prachtig he...fijne dag, Anita
De mensen van voorbij
De mensen van voorbij
wij noemen ze hier samen
De mensen van voorbij
wij noemen ze bij namen
Zo vlinderen zij binnen
in woorden en in zinnen
en zij wij even bij elkaar
aan het einde van het jaar.
De mensen van voorbij
zij blijven met ons leven.
De mensen van voorbij
zij zijn met ons verweven
In liefde, in verhalen
die wij zo graag herhalen
in bloemengeuren, in een lied
dat opklinkt uit verdriet.
De mensen van voorbij
zij worden niet vergeten.
De mensen van voorbij
zijn in een ander weten.
Bij God mogen zij wonen
daar, waar geen pijn kan komen.
De mensen van voorbij,
zijn in het licht, zijn vrij.
Prachtig he...fijne dag, Anita
zondag 21 november 2010
Bijzondere uitvaarten en een herdenkingsconcert....
Afgelopen week was een drukke week met mooie, bijzondere uitvaarten. En de meest bijzondere, misschien wel dit jaar, was een uitvaart met 100 fakkels, een avonduitvaart...bijzonder, plechtig, statig en nog meer woorden, om uit te drukken hoe dit was. Alles is gefilmd en wij zullen deze film voor pr-doeleinden mogen gebruiken....vandaag is er een intiem en klein herdenkingsconcert in mijn uitvaartcentrum in Haarlem. Vanaf 19.00 uur tot 21.00 uur...met prachtige klassieke pianomuziek, met veel kaarslicht en een gesproken woord...intens, klein en vol aandacht voor de nabestaanden die aanwezig zijn. Dus mocht er iemand zijn, die dit leest en die heel graag er bij wil zijn. Er zijn nog een paar stoelen vrij, en anders plaats ik er een paar stoelen bij. Binnenkomst vanaf 18.30 uur...Zijlweg 183 te Haarlem. Ik zal u persoonlijk van harte welkom heten....
En nu een zondag, met allerlei dingen te doen...een soort eindspurt naar het einde van het jaar toe. Gisteren een mooie en vooral rustige dag met mijn vader gehad...het lijkt alsof hij berust in de situatie. Alleen lastig is wel, dat hij nog steeds in de veronderstelling is, dat hij wel weer gaat lopen....en echt geloof me, hoe rustig hij ook is...hoe goed hij zich ook houdt...dat zie ik niet gebeuren en met mij niemand....ondertussen wordt het huis waar hij verblijft steeds meer gesloopt. Hij blijft volgens mij daar, totdat de eerste nieuwe vleugel gereed zal zijn en dan verhuist hij als eerste bewoner weer naar het nieuwe huis. Maar dit duurt zomaar nog 1,5 jaar...ondertussen geniet hij wel van de graafmachines, van het gedoe erom heen. Freek een van zijn oude 'buren' heeft de opdracht tot sloop gekregen, en mijn vader, als rechtgeaarde boer en buitenman, geniet van die grote machines, die zo stukken muur 'weghappen' zoals hij het noemt. Ik heb een keer samen met hem gekeken hiernaar. De saamhorigheid in zijn woonkamer, is groot. Gisterenavond hebben we met een aantal mensen bij elkaar gezeten...voor het naar bed gaan. Hij gaat vaak vroeg slapen, zeker als hij de hele dag bezoek heeft gehad. Dan is hij wel moe...veel mensen om hem (zeker als ze geen bezoek krijgen) slapen veel uren overdag. Hij niet, want hij krijgt wel bezoek...en dat is fijn en leuk!
Lieve mensen, ik ga aan de slag, de nespresso staat al klaar, Roosje is ook al wakker...de rest van het huis is nog heerlijk rustig! Een fijne zondag...Anita
En nu een zondag, met allerlei dingen te doen...een soort eindspurt naar het einde van het jaar toe. Gisteren een mooie en vooral rustige dag met mijn vader gehad...het lijkt alsof hij berust in de situatie. Alleen lastig is wel, dat hij nog steeds in de veronderstelling is, dat hij wel weer gaat lopen....en echt geloof me, hoe rustig hij ook is...hoe goed hij zich ook houdt...dat zie ik niet gebeuren en met mij niemand....ondertussen wordt het huis waar hij verblijft steeds meer gesloopt. Hij blijft volgens mij daar, totdat de eerste nieuwe vleugel gereed zal zijn en dan verhuist hij als eerste bewoner weer naar het nieuwe huis. Maar dit duurt zomaar nog 1,5 jaar...ondertussen geniet hij wel van de graafmachines, van het gedoe erom heen. Freek een van zijn oude 'buren' heeft de opdracht tot sloop gekregen, en mijn vader, als rechtgeaarde boer en buitenman, geniet van die grote machines, die zo stukken muur 'weghappen' zoals hij het noemt. Ik heb een keer samen met hem gekeken hiernaar. De saamhorigheid in zijn woonkamer, is groot. Gisterenavond hebben we met een aantal mensen bij elkaar gezeten...voor het naar bed gaan. Hij gaat vaak vroeg slapen, zeker als hij de hele dag bezoek heeft gehad. Dan is hij wel moe...veel mensen om hem (zeker als ze geen bezoek krijgen) slapen veel uren overdag. Hij niet, want hij krijgt wel bezoek...en dat is fijn en leuk!
Lieve mensen, ik ga aan de slag, de nespresso staat al klaar, Roosje is ook al wakker...de rest van het huis is nog heerlijk rustig! Een fijne zondag...Anita
dinsdag 16 november 2010
de zon in mijn kantoor...
En dit weer, die lekkere kou...even op mijn eigen kantoor. De zon die naar binnen schijnt, en ondertussen telefoneren met Yarden en afspraken maken....heerlijk. Dit zijn van die dagen, die het leven zo lekker maken. De spreuk van de coachkalender is : 'de zin van het leven is zin in het leven' en volgens mij dragen we dit wel uit met elkaar! Zondagavond hebben wij zo'n prachtige surpriseavond mogen genieten...met champagne, sushi, goddelijke lekker eten en een overheerlijk gezelschap...tja, en weet je, dan glimlach ik en straal van oor tot oor! Want terugdenkend aan dit weekend, dat was een groot feest, geweldig bedankt! Hoe mooi kan het leven zijn...ik heb er nu alweer zin in! Deze week gaan we naar Night of the Proms en daar staat Grace Jones, van La Vie en rose....de hit, waar ik in vroeger tijden in prachtige haagse kroegen op heb gedanst en waar ik nu, anno 2010 met mijn Annemarie weer op dans.....
Heb een fijne dag! Anita
Heb een fijne dag! Anita
zondag 14 november 2010
Een prachtige zaterdag!!!!
En gisteren was een mooie dag....het begon bij mijn vader, samen met Annemarie. En een foto zegt zoveel meer. Het was simpelweg goed...we spraken over zijn 'laatste levensfase' bijzonder,hij begon er zelf over....dat hij hier veel over nadacht...een verwarrende stroom van woorden, die soms wel en soms niet realistisch zijn. Waarbij hij met zijn ogen dicht, zich realiseerde, dat er niets meer is, dan deze Samaritaan...en dat dit wellicht zijn eindstation is. Ingewikkeld, maar met elkaar, met Els, met zijn kinderen, zijn zus, zijn dierbare vrienden, al die prachtige mensen die steeds weer bij hem langskomen, op vrijdagmiddag, op zomaar...maken we dit stukje van het leven van mijn vader ook nog heel mooi en intens. Met behulp van uitstapjes, Zorghotels en wat er meer is proberen we zijn kwaliteit van leven nog enige inhoud te geven. Toen ik hem vroeg of we niet een keer op zaterdag 'uit' konden gaan, om ergens te eten met elkaar, kwam zijn 'zuinigheid' weer terug en zei hij 'dat is toch veel te duur...'. Ach...we organiseren weer iets en ik hou jullie op de hoogte. Toen de auto in, en op weg naar Haarlem, 'De kale pater' een leuk en knus restaurant in het hartje van de stad. Hier hebben we met de totale club met aanhang, genoten, gegeten en gesproken. Het was gezellig en goed. Het was intens en mooi. Onze Ciska, de vrouw van Rob was er bij en onze jubilaris voor dit jaar Sylvia werd in de bloemetjes gezet. Volgend jaar is Anneke mijn jubilaris...een aantal collega's ontbraken en dat is alleen maar jammer...want hoe mooi was het niet...de donkere foto is een toast op het leven, en in het bijzonder een toast op onze Rob...
een fijne zondag. Die tot nu toe bestaat uit samenzijn, kopje koffie en de zonnebank...enne...ik zit hier heel stoer te schrijven met die bijzondere nieuwe, zo totaal andere bril, dan mijn oude...Liefs, vanavond is een surprise avond...en ik vind dat zo enig...ben dan soms net weer vijf jaar oud en wacht tot Sinterklaas zijn pakjes voor de deur heeft gezet. Diezelfde spanning voel ik nu weer...hoe klein kun je zijn...Anita
zaterdag 13 november 2010
Zaterdag....
Achter mij ligt een heerlijke week. Vol van werkzaamheden, vol van mooie momenten....wellicht een nieuw coachtraject, uit onverwachte hoek...en nog volop in de opdrachten. Maar toch ook onstaat er nu ruimte, zomaar een moment om bij te praten, met een oud Servant Leadervriend...een kop koffie wacht ons maandag, nadat ik een zakelijke bespreking heb gehad in Ermelo. Een bezoek aan meneer van Riel, de homeopatisch arts, en nog een aantal avonden lesgeven...maar ook The Night of The Proms, geweldig met John Fogerty van Creedence Clearwater Revival, terug in de tijd...maar eerst een weekend vol verrassingen. Mijn vader, een diner met het totale team van Yarden Kennemerland met aanhang! En morgen worden wij opgehaald door twee heel bijzondere mensen...en worden wij geacht onze mooiste kleding te dragen...vol verwachting klopt ons hart! Spannend....wordt vervolgd...een feestweekend ligt voor ons, zo dadelijk halen wij onze nieuwe trendy brillen...een echt zo passend bij Annemarie en haar imago. En eentje...een beetje gek, wel passend bij mij...ik blijf twee brillen naast elkaar gebruiken, doe net of ik zomaar een beetje chique ben...en glimlach terwijl ik dit schrijf. Dag, fijn weekend...en liefs, van een genietende vrouw...Anita
woensdag 10 november 2010
Feedback....
En zomaar een stukje tekst uit iemands weblog, waarbij het laatste gedeelte gaat over mij (beginnend met de zin - het mooiste type mens en verder...):
'Ik weet natuurlijk al lang dat er heel veel verschillende soorten mensen bestaan. En in de afgelopen jaren heb ik diverse testen gedaan om mijn eigen typering duidelijk te krijgen. Via Myers-Briggs Type en Belbin werd ik me steeds meer bewust van mijn profiel. Ook heb ik via de valkuilen mijn kernkwaliteiten ontdekt. Dus ik ken mezelf ondertussen best aardig, en ik weet hoe ik mensen via deze technieken kan typeren.
Nu ben ik sinds kort in een nieuwe werkomgeving terechtgekomen en dat brengt met zich mee dat heel veel nieuwe mensen aan mij voorbijtrekken. En wat mij nu opvalt is ik een andere typering hanteer. Er is in mijn beleving een groot verschil tussen mannen en vrouwen (1), tussen optimisten en pessimisten (2) en de statusgevoelige en statusongevoelige personen (3). De ergste combinatie is vrouw, sorry dames, pessimist en statusgevoelig. De überbitch weet elke omgeving te verlammen, en vertaald elk welgemeend gebaar zo negatief, dat je na een week al niets meer durft. Gelukkig zijn er niet zoveel. Het mooiste type mens, volgens mij, is trouwens ook een vrouw. Zij koppelt een optimistische kijk op mensen aan een ongevoeligheid voor status en biedt daarmee een geweldig platform voor talentvolle mensen.
Ik ben benieuwd wat ik de komende weken verder ga ontdekken.'
Heb een fijne werkdag!
Groet, Anita
'Ik weet natuurlijk al lang dat er heel veel verschillende soorten mensen bestaan. En in de afgelopen jaren heb ik diverse testen gedaan om mijn eigen typering duidelijk te krijgen. Via Myers-Briggs Type en Belbin werd ik me steeds meer bewust van mijn profiel. Ook heb ik via de valkuilen mijn kernkwaliteiten ontdekt. Dus ik ken mezelf ondertussen best aardig, en ik weet hoe ik mensen via deze technieken kan typeren.
Nu ben ik sinds kort in een nieuwe werkomgeving terechtgekomen en dat brengt met zich mee dat heel veel nieuwe mensen aan mij voorbijtrekken. En wat mij nu opvalt is ik een andere typering hanteer. Er is in mijn beleving een groot verschil tussen mannen en vrouwen (1), tussen optimisten en pessimisten (2) en de statusgevoelige en statusongevoelige personen (3). De ergste combinatie is vrouw, sorry dames, pessimist en statusgevoelig. De überbitch weet elke omgeving te verlammen, en vertaald elk welgemeend gebaar zo negatief, dat je na een week al niets meer durft. Gelukkig zijn er niet zoveel. Het mooiste type mens, volgens mij, is trouwens ook een vrouw. Zij koppelt een optimistische kijk op mensen aan een ongevoeligheid voor status en biedt daarmee een geweldig platform voor talentvolle mensen.
Ik ben benieuwd wat ik de komende weken verder ga ontdekken.'
Heb een fijne werkdag!
Groet, Anita
maandag 8 november 2010
Heel veel moois.....
'Een wijnstok geeft meer druiven als hij jong is, maar betere druiven naarmate hij ouder wordt'.....deze spreuk spreekt me steeds meer aan, naarmate meer mensen 'mevrouw' tegen me gaan zeggen. En daarnaast geloof ik er heilig in, en dan bedoel ik dat van die druiven! Als rechtgeaarde wijnliefhebber, heb ik hier wat mooie plaatjes, die maar weer eens laten zien, wat vader en dochter gemeen hebben....
Zaterdag was ik bij hem, en vandaag weer...en werkelijk het was heerlijk! Ik heb genoten...en hij volgens mij ook. De foto's zijn, met dank aan Ada, prachtig...
Liefs, Anita
vrijdag 5 november 2010
Opdrachten, loslaten en weer verder gaan....
En vandaag heb ik een opdracht afgerond. En als dank kreeg ik een prachtig boeket, en een kadobon...weer een dag vol kadootjes. En op kantoor bij Yarden stond er een fles wijn met het symbolische etiket ´Toekomst´ erop. Een prachtige wijn met perspectief....een kadootje van een van mijn medewerkers. En steeds maar weer ben ik verrast door al die lieve aandacht. Door al die mooie momenten, die ik zomaar krijg aangereikt...
En vanuit dit moment, laat ik weer los en ga ik weer verder. Zomaar verder op weg naar nieuwe ontmoetingen...en weer heb ik er heel veel zin in!
En nu, zomaar heel luxe op vrijdagmiddag even op kantoor. Zo dadelijk naar de kapper en dan vroeg naar huis...heerlijk! Ik wens jullie een mooi en lekker weekend! Geniet ervan....liefs, Anita
En vanuit dit moment, laat ik weer los en ga ik weer verder. Zomaar verder op weg naar nieuwe ontmoetingen...en weer heb ik er heel veel zin in!
En nu, zomaar heel luxe op vrijdagmiddag even op kantoor. Zo dadelijk naar de kapper en dan vroeg naar huis...heerlijk! Ik wens jullie een mooi en lekker weekend! Geniet ervan....liefs, Anita
donderdag 4 november 2010
4 jaar getrouwd en een doosje....
En gisteren waren wij vier jaar getrouwd! Wat een lekkere dag...die eigenlijk de avond tevoren al was begonnen. Ik kreeg een prachtige grote tas van Annemarie voor kantoor...en wij dronken op ons geluk, op gezondheid en op de liefde! Tot diep in de nacht...heerlijk en gisteren begon een prachtige dag met een kop koffie met een nieuwe coachee bij OCW, al vroeg in de ochtend. Een intensief gesprek...en soms in een gesprek raak je de kern met elkaar! Prachtig! En daarna lekker met de trein naar huis. Annemarie opgehaald, die ondertussen een prachtig boeket kreeg van mij, via Suzie, conform de afspraak. Maar ook kregen wij een schitterend boeket van mijn lieve tante Anita en oom De...zo lief. Zo mooi ook weer, dus ons huis is feestelijk versierd, met romantische bloemen! Veel smsjes, kaartjes en telefoontjes...en om ca. kwart voor elf zaten we samen in de trein naar Amsterdam. Leuk, gezellig, veel mensen, internationale gezelschappen en dan stap je uit op het Centraal Station. En je doel is zomaar vrij zijn, wat wandelen, rondkijken, de Bijenkorf...waar ik paarse schoenen heb gekocht. Helemaal leuk...ik zit hier nu dus een beetje paars te zijn. Heel hip voor mijn doen...met mooie sokken met diverse kleuren, paars,rood en blauw...echt lekker gek. Een paarse trui en paarse shawl en zo ga ik straks naar Defensie...De middag was leuk, en lekker...een paar kleine dingetjes gekocht, en lekker een glas wijn en een lunch bij LUST in een van de negen straatjes. Dineren bij 238 op de Keizersgracht, is leuk, een feestje, ook weer erg internationationaal...een aanrader waard! En om 11 uur waren we weer thuis, lekker moe...Vanmorgen vroeg de tandarts, nu eventjes uurtje kantoor...zo Defensie in Zeist. Morgen Yarden en Moneyou, en voor die laatste de afronding van mijn eerste opdracht daar. Mooi, en goed! En toen ik hier net op kantoor kwam, lag er een pakje voor mij. Een doosje van de Wereldwinkel..een prachtig doosje van mooi geschept papier, met in dat doosje allemaal ontzettend lieve briefjes van de dames van Dunea voor wie ik vorige week een workshop mocht verzorgen. Een doosje wat me geraakt heeft...een doosje, zo kenmerkend voor onze workshop vorige week. We hebben als mens allemaal onze 'doosjes'vol met ervaringen en schatten, met herinneringen, mooi en intens...en vorige week hebben wij veel uit ons persoonlijke doosje gedeeld met de ander...en ik, ik mocht er zomaar bij zijn. En krijg nu als dank 'een eigen doosje'..dank je wel, hoe mooi kan je dag zijn! Een dag met weer een gouden randje...vanmorgen kreeg ik van Jeanet mijn collega uit Groningen een prachtig smsje, en weet je, ook dit smsje 'stop ik in mijn doosje'....dag, geniet van deze dag!
Groeten van een paarsgekleurde Anita....
'Wist je trouwens dat de kleur paars een symbool is voor passie. Of, zoals Beintema zegt: inventief, vol inspiratie, originaliteit en ook spiritueel'
Groeten van een paarsgekleurde Anita....
'Wist je trouwens dat de kleur paars een symbool is voor passie. Of, zoals Beintema zegt: inventief, vol inspiratie, originaliteit en ook spiritueel'
dinsdag 2 november 2010
Onzekere tijden....gelukkig weer voorbij!
PFFFFTTTTT....en de onzekerheid laten we weer achter ons. Zonder mijn vrienden of familie hier mee te hebben belast, maar natuurlijk wel mijn liefste Annemarie...Een punctie, bloedonderzoek, een CT-scan en lang wachten....vandaag om twee uur zou ik een telefoontje krijgen en dat kwam pas om half vier....maar Anita is gewoon helemaal gezond. Geen actieve kankercellen, wel reactieve lymfklieren, die gewoon reageren op wat onzuiverheden in het lichaam. En ach wat wil je, met een sniffende vader, veel snotterende collega's en een druk bestaan...het lijf wil ook wel eens reageren...
Dus - voor al die lieve Yardeniers, die mij volgden. Deze Anita is gezond! Deze Anita gaat gewoon vrolijk door met al haar plannen. Vandaag heb ik Joke mijn agenda gegeven, met heel veel geel erin...en geel staat voor aanwezigheid...lekker, aan de bak met elkaar. Ook nog even bij Moneyou geweest vandaag. Voor een constructief en goed gesprek. Vrijdag ronden we dit traject af. Is goed...er zit een goede manager, er is een basis gelegd voor de toekomst, en mijn rol is klaar daar. Fijn, en ik kijk hier met een goed gevoel op terug. Prima. Nieuwe dingen mogen komen, maar eventjes wat rust in de tent is ook wel aangenaam...alhoewel rust...
Ik zit nu in Amsterdam, en morgen is onze trouwdag...maar dat wisten jullie al, en mijn kadootje is een dagje samenzijn, genieten, elkaar diep in de ogen kijken en uiteindelijk goed en intens samenzijn...en de strik, die doe ik er zelf wel om heen...
Nu nog een avondje college geven over leiderschap...dag, succes en dank voor al die lieve smsjes...van mijn Yarden-collega's...het leven lacht ons toe! Liefs, Anita
Dus - voor al die lieve Yardeniers, die mij volgden. Deze Anita is gezond! Deze Anita gaat gewoon vrolijk door met al haar plannen. Vandaag heb ik Joke mijn agenda gegeven, met heel veel geel erin...en geel staat voor aanwezigheid...lekker, aan de bak met elkaar. Ook nog even bij Moneyou geweest vandaag. Voor een constructief en goed gesprek. Vrijdag ronden we dit traject af. Is goed...er zit een goede manager, er is een basis gelegd voor de toekomst, en mijn rol is klaar daar. Fijn, en ik kijk hier met een goed gevoel op terug. Prima. Nieuwe dingen mogen komen, maar eventjes wat rust in de tent is ook wel aangenaam...alhoewel rust...
Ik zit nu in Amsterdam, en morgen is onze trouwdag...maar dat wisten jullie al, en mijn kadootje is een dagje samenzijn, genieten, elkaar diep in de ogen kijken en uiteindelijk goed en intens samenzijn...en de strik, die doe ik er zelf wel om heen...
Nu nog een avondje college geven over leiderschap...dag, succes en dank voor al die lieve smsjes...van mijn Yarden-collega's...het leven lacht ons toe! Liefs, Anita
maandag 1 november 2010
Mooie woorden.....
Vandaag zei een cursist tegen me 'Anita, dank je wel voor deze module. Je was docent bij mijn eerste module en bij mijn laatste. En al die modules (vier) er tussendoor heb ik je gemist...'welnu en dan glimlach ik en geniet ik, want hoe mooi kan je dag zijn. En terwijl ik dit schrijf, denk ik aan dat citaat wat me zo aanspreekt 'zorg dat ieder uur van je leven het mooiste is....'.
En deze dan 'in de dromen en in de liefde is niets onmogelijk'.....Ik geniet er zo van, van de liefde. Ik realiseer me hoeveel geluk je hebt, als je de liefde mag ontmoeten...of als je de liefde wilt omarmen. Drink ervan, en ik heb gemerkt, als je gelukkig bent in de liefde. Dan lijkt de wereld oneindig groot. Dan kun je alles aan, te weten dat die prachtige vrouw, daar thuis weer op me wacht. Gisteren zat ik met Annemarie bij mijn vader en toen zij wegliep, keek hij haar zo schuin een beetje na en zei hij tegen me 'wat heeft ze heerlijke benen he...'. En weet je, dan grinnik ik, want dit is zo mijn vader. Die ondeugd, die zich nu vertaalt in een schuin lachje...het zit er nog zo in. En eigenlijk ben ik dan wel trots als mensen zeggen, dat ik aan de ene kant op mijn moeder lijk en dat ondeugende van mijn vader heb. Heerlijk toch...want hij zei, wat ik dacht....
Een fijne avond gewenst, vanuit een mooi Amsterdam! Liefs, Anita
En deze dan 'in de dromen en in de liefde is niets onmogelijk'.....Ik geniet er zo van, van de liefde. Ik realiseer me hoeveel geluk je hebt, als je de liefde mag ontmoeten...of als je de liefde wilt omarmen. Drink ervan, en ik heb gemerkt, als je gelukkig bent in de liefde. Dan lijkt de wereld oneindig groot. Dan kun je alles aan, te weten dat die prachtige vrouw, daar thuis weer op me wacht. Gisteren zat ik met Annemarie bij mijn vader en toen zij wegliep, keek hij haar zo schuin een beetje na en zei hij tegen me 'wat heeft ze heerlijke benen he...'. En weet je, dan grinnik ik, want dit is zo mijn vader. Die ondeugd, die zich nu vertaalt in een schuin lachje...het zit er nog zo in. En eigenlijk ben ik dan wel trots als mensen zeggen, dat ik aan de ene kant op mijn moeder lijk en dat ondeugende van mijn vader heb. Heerlijk toch...want hij zei, wat ik dacht....
Een fijne avond gewenst, vanuit een mooi Amsterdam! Liefs, Anita
zondag 31 oktober 2010
Een zondagmorgen....
Goedemorgen...na zomaar een uurtje meer slaap, drinken wij nu een kopje koffie, een nespresso en zo dadelijk komt Florine, de 16-jarige om even met ons een kopje thee te drinken voor haar verjaardag. De slingers die Opa Reynaud had gekocht voor haar verjaardag met mooie glimmende cijfers met 16 erop, hangen hier op en rond haar stoel. Kadootjes liggen klaar...
Gisteren hebben Annemarie en ik zomaar gelummeld. Een nieuwe bril gekocht, voor beiden, voor Annemarie een hele mooie chique leesbril, voor mij een tweede bril, een beetje gek, een beetje hip...met een iets zwaarder leesgedeelte, mijn ogen zijn weer wat achteruit gegaan...geeft niet, ik kan beide brillen ophouden...daarna lunchen bij Het Wapen samen, bloemetjes halen bij Suzie...en gisterenavond heb ik lekker voor ons gekookt. Gezellig de tafel gedekt, overal kaarsen aan..hoe romantisch zag dat er weer uit. Vroeg naar bed....heerlijk!!!
Ik las ergens een mooi citaat 'of je het viert of betreurt, het gebeurt'....ik zou als ik ooit meer tijd heb, eens een boek willen schrijven met prachtige teksten, mooi, intens, gewoon van die zinnen die je tegenkomt en door wil geven. Aan mensen om je heen die verdrietig zijn...in mijn omgeving gaan mensen uit elkaar, en komen mensen bij elkaar...en wisselt emotie elkaar af. Van diep en intens verdriet tot intens geluk. En zelf hebben wij dit ooit ook zo mogen ervaren, enerzijds een intens verdriet, om het loslaten, of het losgelaten hebben en anderzijds de sterren uit de hemel kunnen plukken, gewoon omdat liefde met een hoofdletter op je pad is gekomen...
En mijn enige advies is - volg je hart, want alleen je hart wijst je de weg - maar dan nog is die emotie die hierbij vrijkomt, de nodige aandacht waard...dus ik/wij zijn er, ook in dit geval!
Het regent, ik heb mijn zaterdag geruild met mijn broer Arie. En dus gaan we straks naar mijn vader, we hebben een tasje bij ons, met een flesje wijn, met lekkere cake en kaaskoekjes...kortom we proberen er een mooie middag van te maken.
Ik wens jullie een mooie zondag toe....liefs, ik ben blij dat Annemarie en ik samen gaan...ik heb het gevoel haar zo te missen, als ik zoveel werk. Oh ja...en woensdag heb ik een gesprekje in Den Haag, met iemand van OCW en daarna ontmoet ik mijn liefste in de trein, want wij gaan een dagje op stap, omdat wij 4 jaar getrouwd zijn....en dat gaan we samen vieren, ik heb ergens een heerlijke tafel gereserveerd....genieten!
Dag, liefs, Anita
Gisteren hebben Annemarie en ik zomaar gelummeld. Een nieuwe bril gekocht, voor beiden, voor Annemarie een hele mooie chique leesbril, voor mij een tweede bril, een beetje gek, een beetje hip...met een iets zwaarder leesgedeelte, mijn ogen zijn weer wat achteruit gegaan...geeft niet, ik kan beide brillen ophouden...daarna lunchen bij Het Wapen samen, bloemetjes halen bij Suzie...en gisterenavond heb ik lekker voor ons gekookt. Gezellig de tafel gedekt, overal kaarsen aan..hoe romantisch zag dat er weer uit. Vroeg naar bed....heerlijk!!!
Ik las ergens een mooi citaat 'of je het viert of betreurt, het gebeurt'....ik zou als ik ooit meer tijd heb, eens een boek willen schrijven met prachtige teksten, mooi, intens, gewoon van die zinnen die je tegenkomt en door wil geven. Aan mensen om je heen die verdrietig zijn...in mijn omgeving gaan mensen uit elkaar, en komen mensen bij elkaar...en wisselt emotie elkaar af. Van diep en intens verdriet tot intens geluk. En zelf hebben wij dit ooit ook zo mogen ervaren, enerzijds een intens verdriet, om het loslaten, of het losgelaten hebben en anderzijds de sterren uit de hemel kunnen plukken, gewoon omdat liefde met een hoofdletter op je pad is gekomen...
En mijn enige advies is - volg je hart, want alleen je hart wijst je de weg - maar dan nog is die emotie die hierbij vrijkomt, de nodige aandacht waard...dus ik/wij zijn er, ook in dit geval!
Het regent, ik heb mijn zaterdag geruild met mijn broer Arie. En dus gaan we straks naar mijn vader, we hebben een tasje bij ons, met een flesje wijn, met lekkere cake en kaaskoekjes...kortom we proberen er een mooie middag van te maken.
Ik wens jullie een mooie zondag toe....liefs, ik ben blij dat Annemarie en ik samen gaan...ik heb het gevoel haar zo te missen, als ik zoveel werk. Oh ja...en woensdag heb ik een gesprekje in Den Haag, met iemand van OCW en daarna ontmoet ik mijn liefste in de trein, want wij gaan een dagje op stap, omdat wij 4 jaar getrouwd zijn....en dat gaan we samen vieren, ik heb ergens een heerlijke tafel gereserveerd....genieten!
Dag, liefs, Anita
zaterdag 30 oktober 2010
Een keer op zondag naar mijn vader....
En vandaag heb ik zomaar geruild met mijn broer. Want ik wil ook wel eens een zaterdag slenteren door het dorp, een kop koffie drinken in de kroeg, een boeket bloemen voor mijn Annemarie zelf kopen in plaats van digitaal te bestellen.....En dus ga ik morgen samen met Annemarie naar mijn vader en ben ik zomaar lekker thuis...de krant, een kopje nespresso, een bruine boterham van Albert Heijn met fricandeau en zeezout...ach wat kan het leven toch goed zijn!
En vanavond ga ik koken voor ons tweeen...heerlijk! Even voelen dat het huis ook mijn huis is....ik heb soms het gevoel dat ik hier slaap...en ja, ik weet het, ik doe het allemaal zelf. Ik werk zo hard...en alles wat daarbij komt kijken houdt me meer dan bezig.....dus hoe het te veranderen is zo eenvoudig nog niet!
De agenda is nog goed gevuld tot begin december, er is nog veel te doen...en de zorg rondom mijn vader lijkt alleen wat groter/steviger te worden geleidelijk aan. En dat geeft niet, want dit is het enige wat ik nu nog kan doen voor hem....
Gisteren op mijn werk een mooie middag gehad met het team. Geholpen bij de verzorging van overledenen, nou ja geholpen, meer gekeken en vragen gesteld...en het is zo bijzonder, want steeds weer zie ik mijn overleden moeder voor me, die kleur, dat lichaam....
Lieve mensen...straks ga ik lekker naar Albert Heijn, dat vind ik alleen al een feestje...om daar zomaar rond te lopen, te kijken naar dat immense aanbod van voedsel...wat een luxe, dat realiseer ik me steeds weer...gek he..en dan een keuze maken, dat is moeilijk!
Morgen is Florine jarig...zij wordt alweer 16 jaar. Maar zij viert dit bij haar vader en pas later hier. En op dit soort momenten is dat wel ingewikkeld, ook voor Annemarie...de moeder. Want zij ziet haar eigen dochter niet op de verjaardag zelf...en andersom komt dit natuurlijk ook wel eens voor.
Ik hoop dat jullie net zo genieten als ik, van dit weekend...en dat er ergens een rustmomentje is, ook voor die collega's die dit weekend dienst hebben...en als ik dan terugdenk aan de afgelopen weken, dan vraag ik me af, of die rust er ook zijn zal...succes allemaal! Liefs, Anita
En vanavond ga ik koken voor ons tweeen...heerlijk! Even voelen dat het huis ook mijn huis is....ik heb soms het gevoel dat ik hier slaap...en ja, ik weet het, ik doe het allemaal zelf. Ik werk zo hard...en alles wat daarbij komt kijken houdt me meer dan bezig.....dus hoe het te veranderen is zo eenvoudig nog niet!
De agenda is nog goed gevuld tot begin december, er is nog veel te doen...en de zorg rondom mijn vader lijkt alleen wat groter/steviger te worden geleidelijk aan. En dat geeft niet, want dit is het enige wat ik nu nog kan doen voor hem....
Gisteren op mijn werk een mooie middag gehad met het team. Geholpen bij de verzorging van overledenen, nou ja geholpen, meer gekeken en vragen gesteld...en het is zo bijzonder, want steeds weer zie ik mijn overleden moeder voor me, die kleur, dat lichaam....
Lieve mensen...straks ga ik lekker naar Albert Heijn, dat vind ik alleen al een feestje...om daar zomaar rond te lopen, te kijken naar dat immense aanbod van voedsel...wat een luxe, dat realiseer ik me steeds weer...gek he..en dan een keuze maken, dat is moeilijk!
Morgen is Florine jarig...zij wordt alweer 16 jaar. Maar zij viert dit bij haar vader en pas later hier. En op dit soort momenten is dat wel ingewikkeld, ook voor Annemarie...de moeder. Want zij ziet haar eigen dochter niet op de verjaardag zelf...en andersom komt dit natuurlijk ook wel eens voor.
Ik hoop dat jullie net zo genieten als ik, van dit weekend...en dat er ergens een rustmomentje is, ook voor die collega's die dit weekend dienst hebben...en als ik dan terugdenk aan de afgelopen weken, dan vraag ik me af, of die rust er ook zijn zal...succes allemaal! Liefs, Anita
vrijdag 29 oktober 2010
Moe....
En zomaar ben ik moe. Moe van alles. Het liefst zou ik zomaar eventjes onder de wol kruipen, even niks doen...en ik denk en hoop dat ik dit gewoon ga doen. Ik ga nu eventjes nog naar Yarden en dan trek ik de stekker er even voor mijzelf uit. Lijkt me heerlijk en voelt ook heerlijk....ik wens jullie een mooie dag!
Liefs, Anita
Liefs, Anita
donderdag 28 oktober 2010
Donderdagavond....
En vandaag was ik een hele lange dag bij Yarden, gewoon simpelweg een mooie lange dag...de hele week voelt als druk, als intensief en heftig...morgenmiddag nog even naar Yarden voor een aantal uren en dan is de week alweer voorbij! Vandaag kwam de grootste baas van Yarden bij mij, bij ons in Haarlem op bezoek. En zomaar is dat leuk...een aardig mens, en voor het team, voor ons gewoonweg goed....goed om die aandacht te krijgen als onderdeel van een organisatie. Omdat we met elkaar steeds weer bezig zijn naar nieuwe mijlpalen. En geloof me...dat lukt! Dit jaar gaat een geweldig jaar worden...het was alweer druk vanavond. De telefoon bleef maar gaan...
Toen ik thuis kwam, heb ik lekker gegeten. Annemarie had op mij gewacht en nu eventjes mijn weblog bijwerken. Er is niet zoveel te melden nu. Mijn vader heeft ontdekt dat hij mij kan bellen en vanmorgen hadden we een zogenaamde hotline...ik denk dat hij wel 8 keer gebeld heeft...en eigenlijk ben ik dan als een klein meisje zo blij om hem te horen. Wat is dit toch intens, dit contact...
De tuin ligt vol met blad van de Catalpa...zaterdag lekker vegen...heerlijk, hoe simpel kan het leven zijn. Fijne avond...liefs van mij, Aniet
Toen ik thuis kwam, heb ik lekker gegeten. Annemarie had op mij gewacht en nu eventjes mijn weblog bijwerken. Er is niet zoveel te melden nu. Mijn vader heeft ontdekt dat hij mij kan bellen en vanmorgen hadden we een zogenaamde hotline...ik denk dat hij wel 8 keer gebeld heeft...en eigenlijk ben ik dan als een klein meisje zo blij om hem te horen. Wat is dit toch intens, dit contact...
De tuin ligt vol met blad van de Catalpa...zaterdag lekker vegen...heerlijk, hoe simpel kan het leven zijn. Fijne avond...liefs van mij, Aniet
dinsdag 26 oktober 2010
De liefde....
En vandaag, juist vandaag wil ik schrijven over de liefde...omdat een weekje samen mij weer eens heeft doen realiseren, hoe mooi de liefde is en zijn kan! Omdat de liefde om mij heen lijkt te zinderen bijna...en terwijl ik hier heel vroeg op mijn eigen kleine kantoortje zit, zie ik een paar prachtige boekjes en een boekje is van Elly de Waard en heet 'de zon is vrouwelijk'....alleen dat al, is zo heerlijk, zeker na mijn vorige stukje over vrouwen toch?
Een ander prachtig boekje van Paulo Coelho heet ook 'liefde'en een paar teksten hieruit :
'Meestal gebeurt dit soort ontmoetingen wanneer we een grens bereiken, wanneer we de behoefte voelen om in emotioneel opzicht te sterven en opnieuw geboren te worden. Die ontmoetingen zijn al geregeld'.
of deze :
'De liefde is geen gewoonte, geen afspraak of schuldgevoel. De liefde is. Zonder verdere bepaling. Heb lief en stel niet te veel vragen. Heb slechts lief.'
Voor alle mensen die liefhebben, die liefde tegenkomen en ervan genieten, en vooral voor mijn lief, voor Annemarie...
Heb een prachtige dag, liefs, Anita
Een ander prachtig boekje van Paulo Coelho heet ook 'liefde'en een paar teksten hieruit :
'Meestal gebeurt dit soort ontmoetingen wanneer we een grens bereiken, wanneer we de behoefte voelen om in emotioneel opzicht te sterven en opnieuw geboren te worden. Die ontmoetingen zijn al geregeld'.
of deze :
'De liefde is geen gewoonte, geen afspraak of schuldgevoel. De liefde is. Zonder verdere bepaling. Heb lief en stel niet te veel vragen. Heb slechts lief.'
Voor alle mensen die liefhebben, die liefde tegenkomen en ervan genieten, en vooral voor mijn lief, voor Annemarie...
Heb een prachtige dag, liefs, Anita
zondag 24 oktober 2010
Een tekst voor alle vrouwen....(en mannen volgens mij)
Ik kreeg dit bericht van iemand doorgestuurd, van een hele leuke vrouw, Ria, wiens 25-jarige huwelijksfeestje wij gisteren hebben gevierd (dank je wel lieve Ria!!) en vond het mooi en toepasselijk. Juist omdat het gaat over vrouwen. En ik een mens ben, die vrouwen ongelooflijk mooi, boeiend en bijzonder vind, maar eigenlijk vind ik mensen zo bijzonder....dus voor al die mooie mensen, die houden van mooie gedachten, zinnen en woorden....het raakt me...liefs, Anita
OM BIJ STIL TE STAAN
Op een dag zat een jonge vrouw bij haar moeder thee te drinken.
Ze spraken over het leven, het huwelijk, over de verantwoordelijkheden in
het leven en de verplichtingen die volwassenheid met zich meebrengt.
De moeder roerde in de thee en zei bedachtzaam tegen haar dochter:
"Vergeet je zusters niet.
Ze worden steeds belangrijker naarmate je ouder wordt. Hoeveel je ook van je man houdt, hoeveel je ook van de
kinderen die je misschien zult krijgen zult houden,
je zult altijd je zusters nodig hebben.
Denk eraan zo af en toe met ze mee te gaan en
dingen met ze te doen.
En onthoud dat "zusters" alle vrouwen betekent
Je vriendinnen, je dochters, je collega's en al je vrouwelijke familieleden.
Je hebt vrouwen nodig.
Zo is het met vrouwen."
Wat een grappig advies, dacht de jonge vrouw.
Ik ben een pasgetrouwde vrouw.
Mijn man en het gezin dat we zullen stichten zal zeker alles
zijn dat ik nodig heb om mijn leven waardevol te maken.
Toch luisterde ze naar haar moeder.
Ze hield contact met haar zusters
en maakte ieder jaar meer vriendinnen.
Naarmate de tijd verstreek, kwam ze er langzamerhand achter dat haar moeder wist
waar ze het over had.
Als door de tijd en het leven veranderingen en mysteries in een vrouw groeien zijn "zusters" de steunpilaren in haar leven.
De tijd verstrijkt
Het leven gebeurt
Afstand scheidt
Kinderen groeien op
Liefde groeit en vergaat
Geliefden overlijden
Harten breken
Ouders sterven
Loopbanen eindigen
Maar..., zusters zijn er, tijd en afstand maken niet uit.
Een vriendin is altijd binnen bereik als je haar nodig hebt.
En als je alleen door dat eenzame dal moet gaan,
zullen vrouwen in je leven aan de rand staan om je aan te moedigen,
voor je te bidden, ten gunste van je tussenbeiden te komen
en je aan het eind met open armen te ontvangen.
Soms lappen ze regels aan hun laars en lopen ze naast je.
Of komen ze om je eruit te tillen.
Vriendinnen, dochters, kleindochters, schoondochters, zusters,
schoonzusters, moeders, grootmoeders, tantes,
nichten en buurvrouwen, allemaal zegenen ze je leven.
De wereld zou niet hetzelfde zijn zonder deze verbondenheid tussen
vrouwen.
Toen we dit "avontuur", genaamd vrouw-zijn begonnen,
hadden we geen idee van de ongelooflijke vreugde en verdriet
dat ons te wachten zou staan.
Noch wisten we hoe we elkaar nodig zouden hebben en nog steeds
nodig hebben.
Stuur dit aan alle vrouwen die je leven betekenis geven.
Ik heb dit zojuist gedaan.
OM BIJ STIL TE STAAN
Op een dag zat een jonge vrouw bij haar moeder thee te drinken.
Ze spraken over het leven, het huwelijk, over de verantwoordelijkheden in
het leven en de verplichtingen die volwassenheid met zich meebrengt.
De moeder roerde in de thee en zei bedachtzaam tegen haar dochter:
"Vergeet je zusters niet.
Ze worden steeds belangrijker naarmate je ouder wordt. Hoeveel je ook van je man houdt, hoeveel je ook van de
kinderen die je misschien zult krijgen zult houden,
je zult altijd je zusters nodig hebben.
Denk eraan zo af en toe met ze mee te gaan en
dingen met ze te doen.
En onthoud dat "zusters" alle vrouwen betekent
Je vriendinnen, je dochters, je collega's en al je vrouwelijke familieleden.
Je hebt vrouwen nodig.
Zo is het met vrouwen."
Wat een grappig advies, dacht de jonge vrouw.
Ik ben een pasgetrouwde vrouw.
Mijn man en het gezin dat we zullen stichten zal zeker alles
zijn dat ik nodig heb om mijn leven waardevol te maken.
Toch luisterde ze naar haar moeder.
Ze hield contact met haar zusters
en maakte ieder jaar meer vriendinnen.
Naarmate de tijd verstreek, kwam ze er langzamerhand achter dat haar moeder wist
waar ze het over had.
Als door de tijd en het leven veranderingen en mysteries in een vrouw groeien zijn "zusters" de steunpilaren in haar leven.
De tijd verstrijkt
Het leven gebeurt
Afstand scheidt
Kinderen groeien op
Liefde groeit en vergaat
Geliefden overlijden
Harten breken
Ouders sterven
Loopbanen eindigen
Maar..., zusters zijn er, tijd en afstand maken niet uit.
Een vriendin is altijd binnen bereik als je haar nodig hebt.
En als je alleen door dat eenzame dal moet gaan,
zullen vrouwen in je leven aan de rand staan om je aan te moedigen,
voor je te bidden, ten gunste van je tussenbeiden te komen
en je aan het eind met open armen te ontvangen.
Soms lappen ze regels aan hun laars en lopen ze naast je.
Of komen ze om je eruit te tillen.
Vriendinnen, dochters, kleindochters, schoondochters, zusters,
schoonzusters, moeders, grootmoeders, tantes,
nichten en buurvrouwen, allemaal zegenen ze je leven.
De wereld zou niet hetzelfde zijn zonder deze verbondenheid tussen
vrouwen.
Toen we dit "avontuur", genaamd vrouw-zijn begonnen,
hadden we geen idee van de ongelooflijke vreugde en verdriet
dat ons te wachten zou staan.
Noch wisten we hoe we elkaar nodig zouden hebben en nog steeds
nodig hebben.
Stuur dit aan alle vrouwen die je leven betekenis geven.
Ik heb dit zojuist gedaan.
zaterdag 23 oktober 2010
Thuis....
Goedemorgen. Het is nog lekker vroeg, iedereen slaapt nog...en dit zijn momenten voor een kopje nespresso en de krant. Straks weer snel op weg, naar mijn vader toe...wat kun je iemand missen...
Terugdenkend aan La Belle Coulette, is mij de rust, de stilte bijgebleven...soms liepen wij door een dorpje, en vroegen wij ons af of er mensen woonden en zoja, waar ze dan waren...de prachtige vergezichten, de mooie natuur, in de verte de besneeuwde bergtoppen...de wandeling naar de bakker, langs twee ezeltjes...ach wat heerlijk!
En als je thuis komt, dan komt de stevigheid van het leven weer direct bij je binnen. Dan ligt de agenda op tafel en worden er afspraken gemaakt...dan worden mails weer een onderdeel van je dagelijkse zijn. Maar nu nog even niet...want de momenten bij mijn vader, samen aan een glaasje appelsap, zijn ook van die momenten, waarop de rust je tegemoet komt. Waar ik intens van kan genieten...en vanavond samen met mijn broertje naar een feestje! Leuk...ik ben wel blij met al die kleine stukjes familiegeluk. Een beetje een tutje ben ik geloof ik, op dat gebied...voor nu, de krant en eventjes tijd voor mijzelf...geniet allemaal van het weekend. De catalpa verliest zijn blad en dat betekent dat de tuin vol ligt, Reynaud had alles opgeruimd...maar gisteren lag er weer veel...wel een bijzondere tijd die nu weer voor ons ligt, de kachel aan...liefs, Anita
Terugdenkend aan La Belle Coulette, is mij de rust, de stilte bijgebleven...soms liepen wij door een dorpje, en vroegen wij ons af of er mensen woonden en zoja, waar ze dan waren...de prachtige vergezichten, de mooie natuur, in de verte de besneeuwde bergtoppen...de wandeling naar de bakker, langs twee ezeltjes...ach wat heerlijk!
En als je thuis komt, dan komt de stevigheid van het leven weer direct bij je binnen. Dan ligt de agenda op tafel en worden er afspraken gemaakt...dan worden mails weer een onderdeel van je dagelijkse zijn. Maar nu nog even niet...want de momenten bij mijn vader, samen aan een glaasje appelsap, zijn ook van die momenten, waarop de rust je tegemoet komt. Waar ik intens van kan genieten...en vanavond samen met mijn broertje naar een feestje! Leuk...ik ben wel blij met al die kleine stukjes familiegeluk. Een beetje een tutje ben ik geloof ik, op dat gebied...voor nu, de krant en eventjes tijd voor mijzelf...geniet allemaal van het weekend. De catalpa verliest zijn blad en dat betekent dat de tuin vol ligt, Reynaud had alles opgeruimd...maar gisteren lag er weer veel...wel een bijzondere tijd die nu weer voor ons ligt, de kachel aan...liefs, Anita
vrijdag 22 oktober 2010
La belle Coulette....
En zomaar waren wij een weekje samen weg. Naar La Belle Coulette, het huis van Carine en Eveline. Een prachtige oude wijnboerderij, omgetoverd tot een heerlijk vakantiehuis. Een omgeving die eruit ziet, alsof de tijd heeft stil gestaan. Veel geslapen, wel veel gebeld met Yarden, want oh wat was het druk en spannend, met al die uitslagen van mijn collega's....veel gewandeld, rondgereden, van god verlaten dorpjes gezien en genoten van elkaar. Nu weer thuis, moe, van een lange reis, 950 km....maar wij gaan weer. Wat een heerlijke omgeving, wat een lekker huis...ziehier wat foto's om jullie wat indrukken te geven.
Zo dadelijk komen de meisjes weer, en dan stappen we met een grote stap zo weer terug in ons gewone leven. Morgen naar mijn vader, Sophie die jarig is zondag, een feest omdat Hans en Ria, wiens getuige ik ooit mocht zijn, 25 jaar getrouwd zijn en Nathalie die 40 wordt...dus het leven wacht weer op ons...en dan weer aan de slag...Yarden, en nog wat spannende dingen...morgen meer en langer, of zondag...
Oh ja, het huis ligt in de Auvergne, Puy de Dome (met een dakje op de o....). Prachtig....kijk eens naar die koe dan...liefs, Anita
woensdag 13 oktober 2010
Kanker en meer van die rotzooi.....
En zomaar opeens is die rotkanker weer heel dichtbij...Joke, mijn collega, heeft hoogstwaarschijnlijk, voor 80% zeker, borstkanker...sowieso opereren! En de echtgenoot van een andere collega is ook 'gepakt' door deze ziekte...en dan natuurlijk Jan mijn 'broer' daar op Flakkee..en vandaag was Irene hier. Vorige week is haar man Fer, op 45-jarige leeftijd overleden...potverdomme...wat een gedoe...en eigenlijk vind ik het allemaal heel erg eng...het lijkt wel alsof het om me heen cirkelt...
Vandaag was ik met Yarden in Zeewolde, een sessie over kwaliteit...over de verbinding tussen jouzelf, het team, het proces en de klant...mooi met als model het lemniscaat...de dag was in handen van Frank. Een trainer, een entertainer pur sang...een man, met wie ik al direct sinds ik hem mocht ontmoeten een bijzonder contact heb...onze achtergrond, beiden kanker gehad, en daarna een bewustwordingsproces...waardoor keuzes in een ander perspectief komen te staan. Kwaliteit dat ben ik...was het thema van vandaag. Een thema wat ik natuurlijk onderschrijf, als dienstbaar leider. Want de subtitle 'van moeten naar willen naar kiezen', vind ik ook zeer aansprekend. Want iedere keuze in je leven maak je zelf...alleen is er volgens mij een onderwerp, en dat is je gezondheid waar je niet zoveel in te kiezen hebt. Maar wel over de manier waarop je ermee omgaat. van reactief naar creatief, zou Frank zeggen...wat een inspirerende dag...ik heb genoten!
En nu, een mooi glas wijn, zomaar eventjes samenzijn, in nachtkleding, want ik ben moe...duik zo het bed in...
Liefs, en ik duim voor Joke, voor Anita's man, voor Jan, voor Thea, voor al die mensen dat uitkomsten anders mogen zijn, dan ze nu lijken...voor herstel, voor het geloof erin...en soms maakt het me zomaar verdrietig...en dus sta ik zomaar eventjes stil bij Fer, hij heeft deze strijd niet mogen winnen...45 jaar, zo jong nog...zijn weduwe, zijn vrouw Irene..ach wat een verdriet...
Slaap lekker voor straks...Anita
Vandaag was ik met Yarden in Zeewolde, een sessie over kwaliteit...over de verbinding tussen jouzelf, het team, het proces en de klant...mooi met als model het lemniscaat...de dag was in handen van Frank. Een trainer, een entertainer pur sang...een man, met wie ik al direct sinds ik hem mocht ontmoeten een bijzonder contact heb...onze achtergrond, beiden kanker gehad, en daarna een bewustwordingsproces...waardoor keuzes in een ander perspectief komen te staan. Kwaliteit dat ben ik...was het thema van vandaag. Een thema wat ik natuurlijk onderschrijf, als dienstbaar leider. Want de subtitle 'van moeten naar willen naar kiezen', vind ik ook zeer aansprekend. Want iedere keuze in je leven maak je zelf...alleen is er volgens mij een onderwerp, en dat is je gezondheid waar je niet zoveel in te kiezen hebt. Maar wel over de manier waarop je ermee omgaat. van reactief naar creatief, zou Frank zeggen...wat een inspirerende dag...ik heb genoten!
En nu, een mooi glas wijn, zomaar eventjes samenzijn, in nachtkleding, want ik ben moe...duik zo het bed in...
Liefs, en ik duim voor Joke, voor Anita's man, voor Jan, voor Thea, voor al die mensen dat uitkomsten anders mogen zijn, dan ze nu lijken...voor herstel, voor het geloof erin...en soms maakt het me zomaar verdrietig...en dus sta ik zomaar eventjes stil bij Fer, hij heeft deze strijd niet mogen winnen...45 jaar, zo jong nog...zijn weduwe, zijn vrouw Irene..ach wat een verdriet...
Slaap lekker voor straks...Anita
Abonneren op:
Posts (Atom)