Hoe bijzonder kan het zijn...met een wat raar reagerend lijf nog, werk ik een beetje vanuit huis en ga ik morgen weer wat werken bij Yarden op kantoor. Mijn lijf lijkt een klein beetje op, vermoeid en versleten...en ja, als ik erover nadenk, hoe hard ik heb gewerkt vanaf mijn 17e tot nu, dan vind ik dat niet zo gek...maar toch, ik heb nog heel veel plannen in mijn leven, dus is het zaak, om beter voor mijzelf te zorgen dan ik nu doe. Om wat meer te slapen, wat meer buiten te zijn, wat meer tijd samen met Annemarie door te brengen en wat minder te werken. Dus hier ben ik nu mee bezig. Ik wil meer rust, in alle opzichten. Betekent dus weer een kruispunt in mijn leven? Mooi he...wat een getob, kan ook zomaar de menopauze zijn. 53 jaar, niet meer jong, rimpels die je gaat zien, haha...het interesseert me geen klap. Ik vind mezelf een prachtig mens, een mooie glimlach, zo zegt Annemarie me altijd, een beetje origineel, een stoere met een heel klein kwetsbaar hartje, zorgzaam en als ik mijn vader mag geloven heel lief...tja waarom zeg ik dat nu allemaal. Omdat ik het even heel erg hardop wil zeggen. Ik ben altijd namelijk bezig met zorgen voor iemand anders...zorgen voor mensen, die eventjes geen geld, geen werk, geen eten hebben. Altijd wil ik alles wat ik heb delen met een ander...en nu lijkt dat eventjes genoeg. Nu is het 'Anita time' en maak ik de kring wat kleiner, zorg ik voor mijn vrouw, haar gezin en haar familie, mijn vader en familie en geniet ik van een paar prachtige vrienden. En bouw ik geleidelijk aan mijn eigen bedrijfje wat af, zodat ik mijn focus kan leggen bij Yarden. Af en toe een ondernemingsraad begeleiden, of een training is goed...maar niet meer zo extreem. Dan maar minder geld, maar geluk is zoveel meer waard...
Zo dat is dat. Nu verder...Andrea, mijn vriendin uit Den Haag, gaat met mij op zoek naar mijn blokkades (emotioneel) en geeft mij een reading en vervolgens nog iets, iets van hypnotherapie...ik ben heel benieuwd, hoe dat gaat zijn...en ik geef me volledig aan haar over. Gek is dat want voor mij werkt het wel zo, dat ik iemand volledig moet kunnen en willen vertrouwen. Dat ik mijzelf kan overgeven is al heel wat...er zijn maar weinig mensen, bij wie ik mij volledig kan en wil laten gaan.
Bijzonder....
Ondertussen denk ik na over vakantie, over weggaan en merk ik, dat de zorg rondom mijn vader, me hierbij parten speelt. Het buitenland, mijn griekse eilandje, kan wel even wachten...want ik wil niet te ver bij hem vandaan zijn. Ingewikkeld proces is dat...stof tot nadenken en ook een verantwoordelijkheid, die ik bij me draag merk ik...
Ik heb me voorgenomen, dat ik ooit een gigantisch gave reis ga maken met mijn Annemarie samen, vrij zijn, ongebonden, los van tijd, lekker in mijn korte broek in de zon...heerlijk...ik verheug me er nu al op....
Vandaag nog thuis, wat mails beantwoorden, straks even de auto wassen, want die ziet er werkelijk niet uit...en morgen weer gewoon aan de slag. Genoeg ervan, ik wil weer verder...en zal echt beter voor mijzelf gaan zorgen, beloofd! En loslaten hoort hier volgens mij ook bij....alleen al door het te schrijven, voelt het nu veel beter.
Een fijne dinsdag, Anita
