Zomaar een inkijkje in een gewone dinsdagavond. Nespresso erbij, glaasje Spa Henriette en even genieten van de stilte. Annemarie is even naar de praktijk, 'spoedgevalletje' en ik zit even heerlijk in de rust stand. Ik wil even 'loskomen' van werk, van huizen, van Funda, van dromen en gewoon even 'landen'. In en met mezelf. Heerlijk. Soms zijn het die hele kleine dingen, die je raken. Zo lees ik net het verhaal van die man, die net 4 jaar getrouwd is met zijn grote liefde, en dan krijgt zij een vorm van Alzheimer. En wat doet hij, hij zegt zijn baan op, wil alle tijd die er nog is, samenzijn met zijn grote liefde. Jezus....als dat geen liefde heet. Mooi he...sorry, voor de woorden, die ik hier gebruik maar wat is dat mooi. Zo genadeloos veel van die ander houden. Dat het soms pijn doet in je hele zijn...wow! Vandaag was een lange, volle, intense dag. Veel gesprekken, gedachten, ontmoetingen, momenten en zo mocht ik de dag afsluiten bij een collega in Leiderdorp. Zijn eigen onderneming in de uitvaartbranche. Een prachtige plek aan het water, het groene gras, de eendjes, een huis met prachtige ornamenten. Wow...grappig ornamenten. Ik heb weer een stuk metaal gekocht. Oud roestig, een ornament van iets dat ooit prachtig was en nu nog prachtig is. Loodzwaar, zwaarder dan een gewicht uit de sportschool. En altijd als ik zoiets koop in een brocante winkel, dan vraag ik mij af, welk verhaal hierbij hoort.
Leuk en als ik later groot ben, en op mijn eigen boerderij woon, dan hoop ik dat ik overal van dit soort prachtige details mag vinden. Dat ik de sfeer van vroeger, mag voelen, in mijn huis. Leuk, hoe ik bedenk, dat het raampje van de boerderij van mijn ouders, dat ik hier nog heb, daar weer een plek mag krijgen.
Spannend ook...ik vind het prachtig als vroeger en vandaag in elkaar overlopen. Het is zo onlosmakelijk verbonden met elkaar. Mijn basis is gelegd, daar ergens op het platteland. En mijn toekomst ligt op een heel ander platteland. Mooi, mijn reis is nog niet klaar. Nog steeds zal ik overal weer nieuwe dingen ontdekken. Heerlijk dit vooruitzicht! Leuk ook is, hoe ik met al deze elementen, mijn eigen bedrijf Levenskunst zal gaan vormen. Mijn eerste opdrachtje is binnen. Had ik volgens mij al geschreven. Ik ben trots op ieder stapje. Als een moeder, die haar kind de eerste stapjes ziet zetten. Stap voor stap op weg naar een heel nieuw leven. Mensen om mij heen zijn soms wel in de war. En vragen mij 'wat is er dan mis met Wassenaar en je huidige prachtige huis'. Niks, helemaal niks. Ik kan hier honderd worden. Maar zomaar 'out of the blue' ontstond bij mij het besef, dat Anita van Loon - Levenskunst, meer is dan wat ik nu doe en kan doen. En ja, misschien ga ik naast een B&B wel caravans stallen, of oldtimers, nog leuker. En ga ik naast het atelier, zelf ook wel dingen doen, die ik nog nooit voor mogelijk heb gehouden. Ik laat het allemaal open. Het mag er allemaal zijn. Mijn gescheurde korte broek, deed me dit weekend beseffen (ik wilde deze maar niet uitdoen, zij zit zo lekker), dat ik wel heel erg op mijn vader lijk. Geen zin in nette kleren. Gewoon lekker rondbanjeren in een oude gescheurde versleten korte broek. Wilma zou zeggen 'sommige mensen kunnen geen afscheid nemen van dingen die versleten zijn'. Ja gek he...ik kan heel goed afscheid nemen van spullen, materie en luxe. Maar van zo'n broek, die iets te groot is, en hierdoor voel je hem/haar niet, dat is wat lastiger. Vroeger kocht ik drie precies dezelfde korte broeken, in dezelfde kleur ook nog. En dan ook nog een heleboel dezelfde polo's. En liep ik als ik vrij was, altijd in hetzelfde, wel schoon, vandaar die aantallen, maar toch. Hoefde ik niet na te denken, fijn wel. En vooral 'het zit zo lekker'. Hier in Wassenaar kent men ons ook wel. Annemarie altijd mooi gekleed, met een shawl in dezelfde kleur als haar broek ofzo. En Anita in haar korte broek en ietwat verwassen polo. Ach, het gaat niet om de buitenkant toch...het leuke is wel, dat ik altijd zie, wanneer iemand een nieuwe bril op heeft, of...een andere auto heeft. Of...dus ik kan wel opmerkzaam zijn. Maar soms, doe ik er niks mee. Omdat ik echt vind, dat het om andere dingen gaat. Vanmiddag had ik in Almere een gesprek met een collega, over hoe je kijkt naar je medemens. En of je ziet, dat iemand er leuk uitziet en wat je daar dan mee doet. Een beetje gerelateerd aan de 'me-too' discussie. Pffft best wel een heftig onderwerp vind ik. Dus dat liedje 'je mag er wel naar kijken, maar aankomen niet...' van vroeger, is zo gek nog niet. Onthoud dat maar! En nog zo'n zin die mij raakt 'de kwaliteit van onze relaties, maakt de kwaliteit van ons leven, ons zijn..'. Fraai en zo waar. Gek, hoe ik met veel mensen, die me zo dierbaar zijn, soms weinig contact heb. Maar als ik dan bij je binnenstap, dan is het alsof het nooit anders was. Dan gaat het om die kwaliteit, dat moment van samen zijn. Dat moment van delen. Mijn spa rood vanmiddag in die serre in Leiderdorp, of dat gesprek met die collega, dat is kwaliteit. Het dak open van de auto, de scherpe zon, een van die laatste prachtige dagen van dit jaar, dat is kwaliteit. En genieten, dat is wat ik iedere dag doe en zal doen. Heerlijk, dus nu is kwaliteit, genieten van deze stilte, van deze rust. En van deze terugblik op dinsdag 16 oktober 2018. Het was een mooie intense dag vandaag. Dank je wel...
Spannend ook...ik vind het prachtig als vroeger en vandaag in elkaar overlopen. Het is zo onlosmakelijk verbonden met elkaar. Mijn basis is gelegd, daar ergens op het platteland. En mijn toekomst ligt op een heel ander platteland. Mooi, mijn reis is nog niet klaar. Nog steeds zal ik overal weer nieuwe dingen ontdekken. Heerlijk dit vooruitzicht! Leuk ook is, hoe ik met al deze elementen, mijn eigen bedrijf Levenskunst zal gaan vormen. Mijn eerste opdrachtje is binnen. Had ik volgens mij al geschreven. Ik ben trots op ieder stapje. Als een moeder, die haar kind de eerste stapjes ziet zetten. Stap voor stap op weg naar een heel nieuw leven. Mensen om mij heen zijn soms wel in de war. En vragen mij 'wat is er dan mis met Wassenaar en je huidige prachtige huis'. Niks, helemaal niks. Ik kan hier honderd worden. Maar zomaar 'out of the blue' ontstond bij mij het besef, dat Anita van Loon - Levenskunst, meer is dan wat ik nu doe en kan doen. En ja, misschien ga ik naast een B&B wel caravans stallen, of oldtimers, nog leuker. En ga ik naast het atelier, zelf ook wel dingen doen, die ik nog nooit voor mogelijk heb gehouden. Ik laat het allemaal open. Het mag er allemaal zijn. Mijn gescheurde korte broek, deed me dit weekend beseffen (ik wilde deze maar niet uitdoen, zij zit zo lekker), dat ik wel heel erg op mijn vader lijk. Geen zin in nette kleren. Gewoon lekker rondbanjeren in een oude gescheurde versleten korte broek. Wilma zou zeggen 'sommige mensen kunnen geen afscheid nemen van dingen die versleten zijn'. Ja gek he...ik kan heel goed afscheid nemen van spullen, materie en luxe. Maar van zo'n broek, die iets te groot is, en hierdoor voel je hem/haar niet, dat is wat lastiger. Vroeger kocht ik drie precies dezelfde korte broeken, in dezelfde kleur ook nog. En dan ook nog een heleboel dezelfde polo's. En liep ik als ik vrij was, altijd in hetzelfde, wel schoon, vandaar die aantallen, maar toch. Hoefde ik niet na te denken, fijn wel. En vooral 'het zit zo lekker'. Hier in Wassenaar kent men ons ook wel. Annemarie altijd mooi gekleed, met een shawl in dezelfde kleur als haar broek ofzo. En Anita in haar korte broek en ietwat verwassen polo. Ach, het gaat niet om de buitenkant toch...het leuke is wel, dat ik altijd zie, wanneer iemand een nieuwe bril op heeft, of...een andere auto heeft. Of...dus ik kan wel opmerkzaam zijn. Maar soms, doe ik er niks mee. Omdat ik echt vind, dat het om andere dingen gaat. Vanmiddag had ik in Almere een gesprek met een collega, over hoe je kijkt naar je medemens. En of je ziet, dat iemand er leuk uitziet en wat je daar dan mee doet. Een beetje gerelateerd aan de 'me-too' discussie. Pffft best wel een heftig onderwerp vind ik. Dus dat liedje 'je mag er wel naar kijken, maar aankomen niet...' van vroeger, is zo gek nog niet. Onthoud dat maar! En nog zo'n zin die mij raakt 'de kwaliteit van onze relaties, maakt de kwaliteit van ons leven, ons zijn..'. Fraai en zo waar. Gek, hoe ik met veel mensen, die me zo dierbaar zijn, soms weinig contact heb. Maar als ik dan bij je binnenstap, dan is het alsof het nooit anders was. Dan gaat het om die kwaliteit, dat moment van samen zijn. Dat moment van delen. Mijn spa rood vanmiddag in die serre in Leiderdorp, of dat gesprek met die collega, dat is kwaliteit. Het dak open van de auto, de scherpe zon, een van die laatste prachtige dagen van dit jaar, dat is kwaliteit. En genieten, dat is wat ik iedere dag doe en zal doen. Heerlijk, dus nu is kwaliteit, genieten van deze stilte, van deze rust. En van deze terugblik op dinsdag 16 oktober 2018. Het was een mooie intense dag vandaag. Dank je wel...
