En zomaar is het weer zover. Zijn wij samen op kantoor. Annemarie aan het schilderen en ik aan het werk, nu ja werk. Netwerken, contacten, regelen, bellen, mailen en dat heet dan werken...wat telefoontjes. Wat mensen die weer bellen, wat afspraken in de agenda...kortom beweging. En volgens mij is dat wat telt...geregeld dat Annemarie in een blad komt weer met haar kunst. Het blad Leven, een glossy magazine. Zo stond zij ook in Zij aan Zij, geweldig...en naar aanleiding hiervan een afspraak om een schilderij te komen bezichtigen...wie weet waar dit toe mag leiden...ik vind dit echt zo leuk!
Gisterenavond zijn wij vroeg naar bed gegaan, na een leuke dag, met de familie van Annemarie, en aansluitend nog met Ria en Hans...lekker in de tuin. En vanmorgen had ik zoveel rugpijn en nu loop ik weer even als een oude dame...krom, een beetje als eerst...en het grote verschil is, dat ik nu niet bang ben..want het voelt zo anders. Gewoon alsof ik kou heb gevat op mijn ruggetje...zou zomaar kunnen.
Vanmorgen las ik nog iets moois .....Hoe korter de tijd, hoe groter ons vermogen om te wachten....Mensen zijn vaak gehaast, ongeduldig en hebben weinig tijd. En op de een of andere manier lijkt tijd niet meer essentieel als je weet dat je nog maar weinig tijd hebt...en terwijl ik dit schrijf, denk ik aan een heel goede vriendin van mij, die momenteel veel tijd besteed aan iemand die haar dierbaar is en langzaam aan uit dit leven glijdt...en in gedachten ben ik bij haar!
Anita
