Omzien in verwondering....

En nu op vrijdag 25 augustus 2017, een vrije dag, zit ik hier aan tafel, omringd door kranten, mooie tijdschriften en luister ik naar prachtige muziek! Kwaliteitsmomenten, zoals die er zoveel zijn in mijn leven. Aan de vooravond van mijn 58e verjaardag, eventjes tijd, om in alle rust te schrijven en te herdenken. Het hoort zo bij wie ik ben...Alweer een jaar, zonder mijn vader, zonder mijn grote vriend, nog regelmatig denk ik aan hem, vol liefde en intensiteit. En ook mijn moeder, begeleidt mij, waar ik ook gaan mag. Afgelopen week vond ik een foto van haar, en realiseerde ik me, dat zij op die foto ongeveer mijn huidige leeftijd was, en wat lijken we op elkaar. Die bril, dat dikke grijze haar. En zeker nu ik het iets anders draag, haha, mijn haar zit wat vrouwelijker, althans dat hoop ik dan maar en ja, als ik nu (niet in korte broek) rondloop met nette kleding aan, dan ben ik de dochter van mevrouw van Loon-Dirkx. En daar ben ik simpelweg trots op. Mijn afgelopen jaar was een prachtig jaar. Met een geweldige baan, waar ik genoeg weerstand tegenkom, of hobbels te nemen heb, maar ik ga ze aan. Zoals ik alles wil aangaan in mijn leven. Met prachtige ontmoetingen, vriendschappen en een heel fijn leven hier in Wassenaar. Kinderen die groter worden, hun eigen weg steeds meer gaan, en wij, die ook onze eigen weg heel mooi vinden. Kwaliteitsmomentjes zoeken, even pas op de plaats soms, maar steeds weer je realiseren, hoe lekker ons leven is. Geen ziekte, wat gedoe, maar wie heeft dat niet. Geen echte geldzorgen, ja een huis in Schoonhoven, dat nog verkocht moet worden, maar ach, anders ga ik het weer verhuren, kan maar zo. Alles kan opgelost worden, toch....Vereniging Yarden, mijn collega's, af en toe een soort van spontaan coachtraject, een training, het maakt me blij. Ik realiseer me aan veel dingen, ook gesprekken met jonge mensen, dat ik ouder aan het worden ben, in een soort andere levensfase terecht kom, en ik vind het fijn. Fijn om gewoon te genieten van kleine dingen, geen grootse dromen meer te hebben, die te maken hebben met een meer...Ik wil gewoon nog heel veel leuke mooie dingen doen, voor mijn medemens, voor de leden van Yarden. Jonge managers helpen op hun weg, en ja, ik ga met ingang van januari 2018 toch weer een inschrijving in de KvK doen, omdat ik uiteindelijk daar mijn hele leven lang mee door wil gaan. En als ik nog iets toe zou willen voegen aan deze blog, dan is het dit. Laten we in godsnaam wat beter voor elkaar zorgen. Elkaar in elkaars waarde laten. Elkaar wat minder beschadigen en misschien wel simpelweg meer vertrouwen hebben in de medemens. Ik zie om mij heen, nog veel pijn, verdriet en mensen die elkaar beschadigen. Pesten op het werk...is voor mij een te groot woord, maar het gaat soms wel over elkaar niet zorgvuldig bejegenen ofzo. Waardoor mensen bang zijn, of angst leren kennen. Waarbij mensen, zichzelf uit het oog verliezen. En als ik daar iets aan kan bijdragen, dan zal ik het doen. Want de wereld is al ingewikkeld genoeg, en onze eigen kleine wereld, daar kun jij wat aan doen, om die wat mooier te maken dan deze is. Nog even terugdenkend aan vorige week vrijdag, dat was ook zo'n mooi voorbeeld, van hoe je het samen best heel mooi kunt hebben, ook al ben je nog zo anders. Dat geeft niet, vanuit verbondenheid, vanuit zorg voor elkaar, kun je iedere dag, thuis en op je werk, het leven wat leuker maken. Ik ga ervoor, ook als ik morgen 58 mag worden. Dit soort kleine ambities zijn de mijne. Heel veel liefs. En iedereen bedankt voor alles dit jaar, want ik voel me rijk, door alle mooie woorden, aandacht en liefde. En dat meen ik, zo oprecht! Ik ga morgen genieten van de kaartjes, de mensen die binnenwandelen of bellen, of in gedachten bij me zijn. Ik ga toasten met Pa en Ma van Loon, op mijn 58e levensjaar! En ook al zie ik jou niet, in gedachten toast ik op jou, en op jou en op jou...op het leven!

Welkom zijn...zou dat ook een thema in mijn leven zijn?

Op deze zaterdag, waar ik begonnen ben op het dakterras, allerlei dode planten uit bakken heb geschept en afgevoerd, omdat ik vanmiddag met Hendrik Jan, jaja, mijn schoonvader, naar het tuincentrum ga, om ervoor te zorgen dat op mijn verjaardag, het dakterras er weer netjes uitzag. Het dakterras is toen wij hier kwamen wonen, qua vormgeving voor het groen, ontworpen door mijn broer. En eigenlijk is Reynaud de man, die hier de groene vingers heeft en ons altijd helpt als het nodig is. Hij kijkt ook met een bepaalde blik naar de planten en Reynaud is net als ik een maagd, dus wat in zijn hoofd zit moet ook gebeuren, dus voor de 26e moet dit klusje geklaard worden en vannacht dacht ik 'oeps, dit weekend, moet ik ook nog wat doen aan het buitengebeuren...dat kan bijna niet anders' en jawel, toen ik met koffie en krant, aan tafel wilde gaan zitten, was daar al een sms...van Hendrik Jan, van Reynaud dus. Leuk...we gaan straks samen op pad. Gezellig! Wat was het een prachtige week. Een week met soms Almere, en soms op locatie, een week van een eeuwigdurende file, bijna 3,5 uur op de A4, tot een geweldige afsluiting van de week in Goutum, bij Gonda. Ja bij Gonda. Bijzonder, ik die geleerd heeft van mijn moeder, om je huis en je hart te openen voor je medemens, waar hij of zij ook vandaan komt, ongeacht, religie, achtergrond, cultuur, sexe, opleiding, ja voor iedereen. Want wij zijn allen gelijk, ook dat heb ik zo meegekregen van zowel mijn vader als moeder. En ik, ik ontmoet soms in mijn leven mensen, die je raken, doordat ze je zo het gevoel geven van welkom te zijn. En gisteren, gisteren mocht ik in het kader van de Yarden Collega Tour een dag meelopen met floormanager Gonda, in het Yarden Crematorium in Goutum. Leuk om kennis te maken met haar team, haar collega's, sommigen kende ik al, maar wat was het bijzonder. Ja eigenlijk weet ik nu al, dat ik ooit gecremeerd wil worden in Goutum, gewoon omdat deze mensen daar werken. Top...welkom door van te voren een berichtje met een 'goede reis'. Welkom door voorafgaand aan de afspraak een soort agenda voor de dag te ontvangen in je mailbox. Maar vooral welkom, door de tijd, de energie, de kleine dingen, de enorme verwennerij, maar vooral door Gonda en haar team. Mooi om te zien, hoe een prachtig afscheid van een 'zeiler' met ruim 180 mensen vlekkeloos verlies, en hoe hard Gonda en haar dames werkten, om iedereen aandacht, tijd en een drankje aan te bieden. Mooi hoe Gonda alles ziet, voor, achter en naast zich, hoe zij ziet dat kinderen iets lekkers nodig hebben, een dame in een rolstoel even apart bediend wordt, en hoe zij zelf als manager keihard meewerkt. En werkelijk iedereen, dus ook ik, het gevoel heeft, dat je bijzonder bent. En als je dan dit alles overdenkt, dan realiseer ik me dat dit passie heet. Je hart volgen, en het mooie vind ik, die verbinding tussen hart en hoofd. Het handelen volgens je eigen hoge norm, waardoor de mensen om je heen met je meegaan. En waardoor dit team, het contact bijvoorbeeld tussen de collega in de aula en de keuken, zodat zij weten wat er komen gaat, optimaal functioneert. En ik, als collega uit Almere, mocht het toilet schoonmaken, koekjes op een schaal leggen, olielampjes schoonmaken, een kopje koffie uitserveren. Hoe leuk om mee te maken, hoe belangrijk dit alles is. Hoe fijn het is, om te zien, dat mensen die verdriet hebben, even bij jou mogen leunen. Ja dit alles laat Gonda hier zien. Aan mij gisteren, maar iedere dag weer, aan haar medemens, ongeacht wie dit is. Dus ja welkom zijn, dat is wel een thema in mijn leven. Meegegeven door mama van Loon en papa van Loon, en eigenlijk realiseer ik me, dat mensen zoals Gonda, kleine pareltjes zijn in ons leven. En dat ik, gewoon een enorme mazzelaar ben, om haar in mijn leven te hebben mogen ontmoeten. En genietend van allerlei lekkers uit Friesland, van een prachtig Mercedes boek (van haar man) (en hoe leuk een USB stick in de vorm van een Mercedes sleutel) en nog veel meer, zit ik hier te genieten en na te genieten van deze mooie dag. Dus Gonda bedankt...en het team van Gonda, ook bedankt voor alles! Het was mij 400 km waard, om bij jullie te mogen zijn. Ik kom graag terug...en dat Yarden pak, dat past mij ook. Leuk was dat weer...Nu terug naar de Nespresso, het Parool, het NRC en straks mijn nieuwe planten...hoe fraai zal straks alles er weer uitzien...ik verheug me erop!! Ik wens jullie een mooi weekend, geniet ervan...

Tijd....

Soms lijkt het alsof het leven voorbij raast, en realiseer ik me, dat ik niet genoeg stil sta, bij alles wat er is. En in die hele fijne zomervakantie, heb ik me voorgenomen, om meer bewust te genieten van alles wat er is. Om tijd voor mezelf, mijn vrienden, mijn gezondheid te hebben. Zodanig, dat ik met goede energie, mijn werk, mijn leven kan blijven leven. En eerlijk gezegd, heb ik me best wel wat zorgen gemaakt de laatste tijd. Zorgen om een huis, dat niet verkocht lijkt te worden. En daar heb ik nu een plan B voor gemaakt, en dus kijk ik weer anders tegen dit zakelijke ding aan. Maar vooral heb ik me zorgen gemaakt, over mijn lijf, mijn pijn, mijn been en vorige week in de scan, moest ik heel sterk aan mijn moeder denken, en was ik bang voor de pijn die ik voelde. Juist omdat deze pijn me zo deed denken aan de pijn, die ik in 2007 ook voelde. En juist omdat ik steeds om me heen, hoor dat kanker terugkomt of is gekomen bij vrienden, bij collega's, bij mensen in de omgeving en nog steeds maar niet bij mij. Terwijl destijds gezegd werd, je kans is 50% dat die kanker zich ooit weer laat zien...pffftt en ik, ik heb eigenlijk nooit pijn, maar dat been, die kaak, dat lijf van mij deed zoveel pijn, dat ik zachtjes huilde in de scan. Huilen uit angst, angst voor wat er nu weer zal zijn. En de gedachte aan mijn moeder, haar kracht, haar power, ook haar tranen soms, maakten dat ik me hierna weer kon herpakken en weer sterk voelde, en ook dat ik me realiseer dat een echte van Loon, nooit opgeeft. En deed me beseffen, dat ik veel energie heb en dus sowieso geen kanker kan hebben. Maar gewoon een vervelend, misschien wat versleten been. Dus maandag hoor ik van de arts, wat we met dat been gaan doen. En dan gaan we ook daar weer voor. Afgelopen week een begin gemaakt met het herstel van mijn kaak. En hoe vervelend dat half uurtje ook was, het begin is gemaakt. En dus zit ik hier op zaterdagmiddag, na een super fijne en goede week, na mooie gesprekken, lieve complimenten en waardering, heerlijk te genieten van lekkere muziek. Een shuffle van de muziek van deze tijd, geweldig. Een Nespresso, een glas water, hoe heerlijk kan het leven zijn. Vandaag is Annemarie met Floor op stap. Lekker moeder en dochter zijn, want deze Floor is gewoon heel mooi afgestudeerd en gaat nu starten met een master. Knapperd. Trots zijn we op haar. En dat vieren we vandaag met Emmy en Reynaud. Heerlijk, de champagne ligt koud. Lekker uiteten, gezellig...dus ik zorg voor de borrel, en de dames zijn op stap. Fijn...ik hou ervan. De kranten op tafel, onze Daphne goud op de WK, kortom die Nederlandse sportvrouwen zorgen wel dat de positie van de vrouw hoog gehouden wordt. En dat heel Nederland geleidelijk aan zich realiseert, dat er iets aan het veranderen is. De vrouwen die laten van zich horen. Ik moet glimlachen terwijl ik dit schrijf, want ik heb me nooit zo druk gemaakt om de rol van man en vrouw. Ik heb altijd geloofd in mijn eigen kracht, mijn onafhankelijkheid en dit zal altijd zo zijn. Heeft niks te maken met man of vrouw, maar vooral met geloof in jezelf. Ik ga me ook weer inschrijven in de KvK. Heb zin om weer iets voor mezelf te gaan doen. Los van mijn prachtige rol bij Yarden. Maar ik zoek geleidelijk aan mijn onafhankelijkheid weer op. Ga me nog wat oriënteren, maar voel dat er iets aan het groeien is in mij. Heerlijk...ik heb deze week, weer wat prachtige wijnen gekocht, geweldig...mooie Italiaanse, Spaanse en Nieuw-Zeelandse wijnen, voor mijn verjaardag, om te drinken met mijn vrienden, met mensen van wie ik hou...heerlijk! Ik vind een mooi glas Sauvignon Blanc drinken met lekkere ham en worst erbij, altijd een feestje. En als je dat dan mag doen met een mooi mens en op een mooie plek, hoe rijk ben je dan. Ik hoop dat er vandaag al wat bezorgd gaat worden. Ik vind het een uitdaging al die mooie kistjes met wijnen...en dan zoeken naar het juiste moment, om zo'n fles te ontkurken. En gisteren had ik een afspraak met wat collega's bij Mila op het terras, een lunch met een glas wijn, met water en fijne koffie. En ook dat gesprek raakte me, wat het gaat over werk, over hoe we de dingen doen met elkaar. Leuk, en met voldoende energie, begint dan mijn weekend. En ik heb vannacht zo lekker geslapen. Juist omdat ik voel dat ik knopen aan het doorhakken ben. Dat ik keuzes gemaakt heb, keuzes voor mijzelf, voor mijn leven. En dat hoort misschien wel bij 58 jaar worden. Bij een nieuwe fase in mijn leven...en geloof me Yarden hoort hier bij, maar nog iets...en dat is dat hele kleine initiatief van Anita van Loon zelf. Heerlijk...ik heb er zin in. Ik wens jullie een hele mooie zaterdag toe, en een mooie zondag, wij gaan eten in de tuin (met zelfgekweekte groentes enzo..) van vrienden van ons in Rotterdam morgenmiddag. Ook hier weer die herinnering, want vroeger (ik ken deze vrienden al 30 jaar) bleef ik bij hen slapen, als ik bij hen ging eten, omdat eten en wijn bij hen zo'n fijne combinatie was. En ik sliep dan bij hen op zolder tussen de dozen Sancerre. Ik denk dat daar mijn liefde voor de druif Sauvignon is ontstaan. Geweldig! Dag!!!!

Stilte....

Goedemorgen allemaal! Het is stil in Wassenaar op dit moment. Althans zo voelt het voor mij. En juist vanuit die stilte, voelde ik heel erg de behoefte om een blog te schrijven. Heerlijk vind ik dat, genietend van dit soort momenten. Dit is zo'n weekend, waarop er niets hoeft, en alles mag. Geen Pride Amsterdam (mensen vragen me vaak waarom ik daar niet naar toe ga), geen volle agenda, nee zomaar de dingen op zijn beloop laten en genieten van het moment. Van de mooie bloemen, die ik zomaar kreeg, omdat iemand dacht dat ik al jarig was, leuk he...van de enorme stapel boeken, die op mij wachten. Omdat ik eind september ga beginnen met een nieuwe leergang - corporate antropologie - een leergang onder begeleiding van Danielle Braun. Een wens, die ik al jaren heb, en die nu waarheid is geworden. Een aantal blokken van twee soms drie dagen, ongeveer een jaar lang. Leuk, boeiend en ook weer spannend. Lukt het me allemaal wel, naast mijn werk en mijn privé leven. En natuurlijk lukt dat, daar geloof ik heilig in. Vanmorgen realiseerde ik me opeens, dat er weer een spannende tijd voor me ligt. A.s. woensdag gaan we beginnen met het herstel van mijn kaak, mijn brug, met een implantaat enzo. Gaat ook een klein jaar duren. En 14 augustus krijg ik de uitslag van de scan en gaan we kijken wat er met mijn lijf moet gebeuren, mijn knie, mijn rug...spannend. En ik, ik heb besloten alles aan te gaan, operaties, herstel oefeningen, kortom bedenk het maar. Want ik, wil straks 58 jaar jong, nog heel veel leuke dingen doen. Ik heb het gevoel, dat ik aan de vooravond van veel nieuwe dingen sta. Mijn werk is super leuk. Er gebeuren prachtige dingen, ik heb plannen met het team, om echt goed voorwaarts te gaan, om nieuwe initiatieven van de grond te tillen, waardoor de synergie tussen Holding Yarden en Vereniging Yarden voelbaar is, en beter wordt, dan deze nu is. Ik zie daar onze rol, als een rol van waarde. Diversiteit, de Multi culturele samenleving, deze week starten we met een kick off sessie hierover, met leuke collega's, zodat we ook hier een gedegen plan kunnen uitwerken. Maar wat ik echt bedoel, is dat in mijn leven, zowel zakelijk als privé veel gaat gebeuren. Ik weet niet goed, waarom ik dit zo voel. Ik wil mij weer gaan inschrijven in de Kamer van Koophandel, omdat ik hoop weer wat meer te gaan coachen, in mijn eigen tijd. Omdat ik af en toe een mooie training wil gaan ontwikkelen en deze wil verzorgen, voor mensen, die hier behoefte aan hebben, maar ook omdat ik iets op wil bouwen, voor het moment, dat ik niet meer in loondienst zal werken, of met pensioen ga bij Yarden. Want laat vooral duidelijk zijn, bij Yarden wil ik blijven totdat ik met pensioen ga. Zodat ik op dat moment kan zeggen, ik heb 18 jaar gewerkt bij Yarden, 9 jaar bij ADP, 9 jaar bij Connexxion, etc. Heerlijk, wat heb ik toch een fijn leven. Afgelopen week vroeg iemand aan me 'ben je gelukkig' en ik kon niets anders dan volmondig 'ja' als antwoord geven. En geluk zit in hele kleine dingen, en grappig terwijl ik dit schrijf, moet ik glimlachen. Want vanmorgen na het douchen, trok ik mijn oranje korte broek aan en toen deed ik mijn oranje armband van Face the Future om en realiseerde ik me, dat de dames van Oranje, vanmiddag gaan voetballen. En dat zij of nummer 1 of nummer 2 worden in het Europees Kampioenschap damesvoetbal. En zonder me hiervan bewust te zijn, ben ik helemaal in stijl gekleed hiervoor. Die armband van Face the Future is gemaakt van de oranje reddingsvesten van bootvluchtelingen, die in Lesbos en op andere plaatsen aan wal komen. En de opbrengst van deze armband is voor al die vluchtelingen. Dus als u interesse heeft, ga naar - omarmunie - en bestel zo'n armband, voor uzelf, voor uw vriendin, of zomaar, om je medemens te helpen. Prachtig...ik draag deze armband altijd. Ik die niet zo van sieraden hou, ik die prachtige chique armbanden heb, een armband ooit van mijn vader gekregen, van Buddha to Buddha, of hoe heet het...een armband van Oma van Loon, een van de weinige stukken van de familie, die ik in mijn bezit heb. En al die chique dingen, draag ik niet zo vaak en niet zo graag. Ik doe dan heel anders dan gewoon met mijn armen, als ik een armband draag, waar ik zuinig op moet zijn. Leuk he...een beetje onhandig bijna. Het weekend is fijn. Vrijdagavond kregen wij nieuwe buren op bezoek, een jong stel van 31 en 35 met een prachtige kindje, Josefien. Zo'n kindje dat naar je lacht, en je vingers pakt met zo'n schattig klein handje. Ik kan dan intens genieten...en realiseerde me dat ik de oma van zo'n kindje zou kunnen zijn. Qua leeftijd dan. Op dit soort momenten realiseer ik me altijd, dat ik zelf wel heel graag ook kinderen zou hebben gehad, en in mijn hart, spreek ik altijd over mijn Bas van Loon. In gedachten, en dit speelde toen ik 28 jaar was, kreeg ik een kindje en ik zou hem Bas hebben genoemd. En altijd als ik die reclame zie op tv van dat kleine blonde jongetje, op het voetbalveld die zo goed kon voetballen, omdat hij Calvé Pindakaas at, dan glimlach ik, want dat zou mijn Basje zijn. Gek hoe een beeld je hele leven lang bij je kan blijven. En vrijdagavond, toen ik Josefien in mijn armen had, zei ik tegen Julia, de buurvrouw, als jullie een avond uit willen samen, dan pas ik wel op. Geweldig...het deed me ook denken aan Noor en Sanne, die klein waren, toen ik alleen in Schoonhoven woonde. En als een van die kleine meisjes dan kwam logeren, dan was het een groot feest. Nog eerder terug in de tijd, als de kleinkinderen van Connie, mijn toenmalige partner, Melvin en Steffin er waren, was ik ontzettend gelukkig. Door die kinderen, en door hoe zij in het leven naar alles kijken. Ik weet nog, hoe we voetbalden, hoe we rondreden in de SLK of in de boot aan het varen waren. Geweldige herinneringen aan jonge mensjes in mijn leven. En door al die mooie herinneringen, is het gemis om mijn Bas, een stuk kleiner geworden. En onze Josefien, zorgde ervoor, dat deze mooie herinneringen zomaar weer naar boven kwamen. Ik realiseer me, dat ik steeds meer over vroeger spreek, en dat herinneringen het soms van me overnemen. En volgens mij is dat ook wel passend bij mijn leeftijd. 58 jaar worden, is best wel wat toch...haha! Ik ben er blij mee en dankbaar voor, dat ik 58 jaar ben en dat ik zo intens geniet van dit mooie leven. Geleidelijk aan, hoor ik mensen buiten, geluiden in huis en schijnt de zon heel fijn. En dat betekent, dat ik lekker naar buiten ga, genieten van alles wat er buiten is, de bloemen op het terras, de zon op je huid... Oh ja, gisteren ontzettende lekker gegeten bij Ron Blauw in Voorburg, met mijn lieve schoonouders...onverwachts, wat een feestje zeg...heerlijk! Straks even naar Mila en Simone, gezellig op het terras, en dan in mijn oranje broek voor de buis, voetbal kijken...wow wat fijn! Een mooi citaat ergens deze week 'het leven is eigenlijk heel simpel. Wat we geven, krijgen we terug....´ en volgens mij is het zo, ik heb het gevoel, dat ik zo ontzettend veel mag ontvangen.....en dus zit ik hier gewoon een beetje te glimmen, in mijn oranje broek...oh ja met mijn nieuwe coupe in mijn haar, iets vrouwelijker, want ik Frankrijk zei men iets te vaak ´bonjour messieur-dame´en realiseerde ik me, dat dat messieur voor mij bedoeld was...tja en ik weet het, ik ben niet heel erg vrouwelijk, maar ik voel me wel een vrouw...dus vandaar, die coupe...ik grinnik, terwijl ik dit schrijf, want het lijkt nu net, alsof ik ijdel ben....en ook dat klopt wel. Of zou ik gevoeliger worden naarmate ik ouder word...Dikke zoen, fijne zondag, veel Oranje en hier nog wat mooie foto´s van onze vakantie!