En met dit prachtige beeld van de Bosdrift, de natuurbegraafplaats, waar nu alle 162 plekjes gereserveerd zijn en al veel mensen afscheid hebben moeten nemen van hun dierbare, begin ik deze laatste blog in 2024.
Wat een jaar, 2024. Een jaar waarin alle mensen van mijn Uitvaartstichting keihard gewerkt hebben en steeds weer laten zien, dat ons hart, hun hart op de goede plek zit. We ontfermen ons over eenzame, verdrietige, rouwende mensen en bieden hen een plek aan bij de houtkachel in onze Huiskamer van Springer. We luisteren naar mooie liefdesverhalen, of voelen het verdriet. We begeleiden mensen naar hun laatste rustplaats op een van die prachtige, mooi onderhouden begraafplaats. We nemen de telefoon aan, en reserveren uitvaartdiensten, al die 365 dagen per jaar. Ook met de kerst, ook op Nieuwjaarsdag. Kortom, wat zijn we met elkaar er op een bijzonder mooie manier geweest voor onze medemens in 2024. Dankjewel daarvoor. Ik ben en voel me altijd zo trots als ik hierover mag schrijven.
En natuurlijk is 2024 ook het jaar van mijn grote vriend, Teun. Mijn troosthond in Hilversum. Soms zeg ik 'Teun en ik gaan naar ons werk' en dit is Teun in zijn vrije tijd. Aan het water, pootjes in het natte zand, genietend van zijn vrijheid. 'Teun is een vrije hond' zo sprak onze oude bijna 90-jarige buurman, meneer Pastoor, laatst over hem. Teun is mijn liefste hond. Ik hou oprecht van dit dier en zie hoe hij soms worstelt met die oude lastige poezen hier in huis.
Net het echte leven, soms worstel ik ook met bepaalde mensen. En ik realiseer me, dat er nog veel lessen te leren zijn. Voor mij en voor Teun. Ik grinnik terwijl ik dit schrijf. Want hoe leuk is het, om nog steeds te mogen leren. Om nieuwe dingen te mogen ontdekken.
2024 is ook het jaar, waar we veel aandacht hebben geschonken aan onze 'oude dame' ons mooie huis aan de Achterstraat in Nieuw-Vossemeer. Geschilderd, metselwerk gerestaureerd, sommige stukken zelfs opnieuw opgebouwd, glas in lood raam laten vervaardigen, nieuwe deuren en ramen, de palen en de kettingen onder de leilindes gerestaureerd. En alles volgens de richtlijnen van Monumentenwacht. Kortom onze oude dame staat weer te schitteren. Nu door met zonnepanelen en de opmaat naar ons zwembad achter in de tuin. Wow hoe fijn...nog wel even sparen, want deze dame is net een echte dame, zij kost veel geld. Daar werken we hard voor allebei. Maar dan heb je ook wat, dan voel je je rijker dan een koning. Als wij samen in die prachtige huiskamer, mooi diep donkergroen geschilderd door Annemarie, op onze mooie diepgroene bank zitten, voor de haard, Teun op de bank, dan prijs ik mij intens gelukkig. Met alles wat er is en komen mag. Met de manier waarop wij in dit leven bezig zijn. Samen, met vrienden, met onze buren, met mensen verder weg. De rijkdom zit voor mij niet in het huis, maar de rijkdom zit in de liefde van ons hart. Ik ben gelukkig met een brief van meneer Pastoor. Omdat hij zo mooi kan schrijven. Ik ben blij met een compliment of een kist met stoofpeertjes van een meneer die op de Bosdrift zijn familiegraf heeft. Die peertjes die delen we weer uit onder onze bezoekers. En volgens mij is dat wat mijn leven zo waardevol maakt. Het delen van wat ik heb. Onze buurtjes. Delen met anderen, samen genieten van de rijkdom die we samen mogen ervaren. Hier in het dorp mijn schnitzel eten bij 't Wagenhuis. De wijnclub van Nieuw-Vossemeer, die ik heb opgericht, en waar ik nu samen met Ruud, iedere zes weken vorm aan mag geven. Samen met Jack, die er overheerlijke hapjes bij maakt. Geweldig. Ik vind dit zo mooi. Gewoon wat delen van je kennis, je plezier. De voorbereidingen hiervoor. Kortom het is heerlijk om op deze manier iets te doen samen met anderen. Delen, vertellen, proeven, genieten, maar ook simpelweg door samen te zijn.
2024 is ook wandelen door de polder met Teun. En nadenken, reflecteren op alles wat er speelt in mijn leven. Hier en in Hilversum. Soms teleurgesteld in het handelen van iemand, soms verheugd of zelfs aangenaam verrast door iets wat er zomaar gebeurt. De ouderdom voelen aan je lijf, als je takken aan het snoeien/zagen bent. En een knie die dit jaar het zwaar had, maar al met al qua mijn gezondheid een fijn en goed jaar. Gestopt met wijndrinken door de week! Fijn. Nadenken over de pijn van verlies, de rauwe rouw die ik soms voel. Vrienden die ziek zijn, hartinfarct, tia's, maar ook kanker, die mensen wegneemt van je. Ingewikkelde thema's die maken dat een rondje rustig lopen met Teun, soms helpt om dit alles een plekje te geven. Je realiseren dat je geleidelijk aan bent verworden tot een senior. Iemand die de 65 jaar heeft aangetikt, zomaar in volle gezondheid. Een zegen, een moment om na te denken, over verder en hoe lang dan nog enzo. En mijn antwoord is helder en duidelijk. Tot 2028 ga ik nog een heleboel moois realiseren samen met mijn team, mijn Raad van Toezicht, daar in Hilversum. Gaan we Hilversum future proof maken als het over de Wet op de Lijkbezorging gaat, hoe mooi zou dat zijn. Als dat zou lukken. En dan ga ik met een hart vol liefde voor Hilversum en omgeving, hier in Nieuw-Vossemeer genieten van de polder, de eenvoud, de warme vriendschappen en de stilte. En als het dan zover is, dan is het tijd, om die bijzondere mooie vrienden van me, die overal en nergens wonen, rustig te gaan zien en ontmoeten. Maar eigenlijk ga ik dit nu al doen, omdat ik me realiseer, dat al die verhalen die we samen gemaakt hebben, door de jaren heen, zo de moeite waard zijn. En dat is mijn enige voornemen voor 2025, tijd voor mijn privé wereld te maken. Tijd voor de mensen van wie ik hou. Hier, in Ter Apelkanaal, in Ermelo, in Hindeloopen, in Middelharnis, in Den Haag, in Goes, in Breskens, in Amsterdam, in Castricum, in Sint Annaland, in Hellevoetsluis, overal, tijd. Een bijzonder mooi gegeven, tijd. En ook tijd voor de mensen in mijn Stichting, anders dan de afgelopen jaren, gewoon door mee te kijken, mee te lopen, te ervaren wat het is, om bij die mooie Stichting te mogen werken.
En met deze door Roos gemaakte foto van onze Teun, in die mooie groene woonkamer, met dat schilderij van Annemarie, ga ik eindigen. Het jaar 2024 telt nog een paar dagen, van hard werken, want ik werk door tot en met 31 december 2024. Samen met alle anderen die nu ook werken, en morgen ook. Het jaar 2024 heeft me geraakt, aangeraakt, liefgehad, verwend, verrijkt, verdrietig gemaakt, teleurgesteld, maar bovenal ben ik ongekend dankbaar dat ik 2024 heb mogen meemaken, samen met jou. Samen met al die mensen, die bij me zijn, naast me staan, voor me en achter me staan, dankjewel, ook al heb ik je niet gezien, voor je lieve telefoontjes, appjes, berichtjes, dankjewel dat je bij me bent en blijft en ik hoop ook in 2025. Dus dankbaar, verrijkt, moe en voldaan, is dit mijn laatste blog voor 2024. En in het bijzonder, dankjewel Teun voor je altijd zo liefdevolle begroeting als ik 's avonds thuiskom en dankjewel allerliefste Annemarie, dat je van me houdt en blijft houden, altijd weer. Ik hou van jou.....
Iedereen de allerbeste wensen voor 2025! Dankjewel voor 2024! Het was zo de moeite waard....
