Ken je dat gevoel?

Deze foto staat op mijn telefoonscherm. Een prachtig beeld, en iedere dag, meerdere malen zie ik deze foto en krijg ik een glimlach. Aan de herinnering van deze fietstocht, maar ook omdat ik zo hou van dit soort beelden. Gewoon de rust die hiervan afstraalt. Vandaag is zo'n dag, waarop heerlijk niets hoeft. Een vrije zaterdag, een dag om zomaar een bloemetje te brengen bij iemand die je dierbaar is. Een dag, om te genieten van het mooie ochtendlicht. En te luisteren naar prachtige muziek. Nu hoor ik het nummer 'wash me mama' gezongen door Leona Philippo, heerlijk een beetje soulachtig. Lekker relaxed. Precies zoals ik me nu voel. Net kreeg ik het blad Happinez in de bus. En het blad was een beetje verfrommeld en ik merk dan, dat ik dat jammer vind. Want er staan vaak van die prachtige foto's in, en nu zit er in een heleboel bladzijdes een klein scheurtje. Ik glimlach, want lijkt dit verkreukelde blad niet een beetje op hoe wij het leven leven met elkaar. We lopen hier en daar een deukje op, een scheurtje, en toch gaan we meestal gewoon weer door. Even een stukje rustiger, omdat je weer moet vertrouwen op jezelf en op de ander, maar je gaat weer door. Omdat je beschikt over een enorme veerkracht en power. Ik sprak gisteren met een vriendin. Zij heeft ook best wel een pak op haar donder gehad van het leven, en zit weer volop in haar energie. En soms word je dan overmoedig en denkt echt weer alles te kunnen en soms val je dan zomaar even terug. En moet je een versnelling lager, en ja echt, daarna kun je gewoon weer doorschakelen. Als je maar reageert op dat seintje in jou. Ik heb dat zelf ook. Dat lijf van mij, heeft best wel een flinke opdonder gehad, jawel ook al is dat 10 jaar terug, maar het heeft wel iets met me gedaan. En normaal gesproken ben ik sterk als een rots, ben ik ongekend krachtig en positief. En soms gewoon eventjes niet. Dan heb ik iets minder lef. Ben ik iets minder sterk. En weet je hoe ik dat voel, mijn rug geeft me dan een tik. Dan ga ik slecht lopen, dan zeurt mijn onderrug, dan neem ik hele grote paracetamol pillen, 1000 mg tegelijk. En ja, dan gaat het weer. Maar het allerbeste is, gewoon even wat rust nemen. Jezelf even rust geven. En als de omgeving dan even niet meewerkt, dan helpt muziek, zingen in de auto. Op kantoor staan, zitten en fietsen achter je bureau. Niet een houding aannemen. Lachen helpt ook. En wat mij altijd helpt is me realiseren, wat ik allemaal heb in dit mooie leven. En niet qua bezit, maar qua rijkdom. Mijn vriendschappen, mijn geluk, mijn herstel, mijn gezondheid, mijn ontmoetingen, mijn...vul maar in. Ja dat is rijkdom. Ik mocht deze week aanwezig zijn op het Symposium over rouw en verlies in Haarlem. In een panelgesprek met allerlei prachtige mensen, onder leiding van Frenk van der Linden. En daar voelde ik de kracht, van mooie mensen, die steeds weer de hand reiken aan de ander. Aan die mens, die het even moeilijk heeft in het leven. Aan mensen die te maken krijgen met verlies. De zusjes van de Stichting Bretels, de dames van de stichting Nabestaandenzorg. Kortom, mooie mensen, en weet je als je dan naar huis rijdt, met prachtige bloemen in de auto, dan voel je die rug niet, dan voel je niet dat je soms stress hebt. Dan voel je alleen maar hoe rijk je bent, doordat je er gewoon mag zijn. En terwijl ik dit schrijf zingt Nick Schilder Halleluja, het lied van Leonard Cohen. Prachtig he...of eigenlijk is het geloof ik een lied van nog een andere zanger. En nu Willeke Alberti met 'mag ik dan bij jou'. Leuk Willeke is voor mij de opvolger van de Zangeres zonder Naam. Deze vrouwen waren een soort van 'moeder' voor de gay-scene in mijn jeugd. Zangeressen waarvoor de hele gay wereld in Nederland uitliep, en waar ik samen met mijn homo vrienden van vroeger, hardop stond mee te zingen, als deze vrouwen door de speakers galden. Leuke en vrolijke herinnering. Een vertedering maakt zich van mij meester, als ik terug denk aan mijn zeventiger jaren in den Haag. Op zoek naar mijn geaardheid, mijn levensrichting, mijn eigen zijn. En oh wat was dat leuk. Wat heb ik genoten, en mooie mensen mogen ontmoeten. Soms leek zo'n bar een duister hok, op een afgelegen plek, en binnen was het een warme woonkamer vol gelijkgestemden. Bomvol, bomvol liefde, en genegenheid. Ooit nam ik mijn vader mee naar zo'n plek en ach die arme man, wist werkelijk niet wat hij zag. Ik moest iedere keer uitleg geven dat het echt allemaal vrouwen waren. Ach en hij hield er zo van, van echte vrouwen. Ja opofferen dat was wat hij deed, uit liefde voor mij. Hij wilde één ding, en dat was dat ik gelukkig was. Maar wel het liefst met een mooie en charmante vrouw, welnu, hij was tevreden over de vrouw met wie ik nu getrouwd ben. Gelukkig maar. Ik glimlach terwijl ik dit schrijf. En ik glimlach om de mooie muziek, om het lekkere sfeertje om me heen vandaag. Een rommeltje van kranten, bladen, waterflessen en ja die Nespresso is er ook al geweest met een overheerlijke verse croissant van de franse bakker, geweldig. Echt een zaterdagochtend momentje. Als je het hebt over kwaliteit, dan is dit het volgens mij. Ik lees net in de Happinze 'ik hoef niet te streven naar beter of meer. Wat ik doe, wat ik heb, wie ik ben; het is goed, zowel op mijn werk als daarbuiten'. Een zogenaamde mantra. Dus mooi, om deze zin af en toe eens terug te lezen voor jezelf. Op die momenten, dat je rug even zeer doet. Of dat je moe bent, of even terugvalt. Gewoon omdat ook jij het af en toe nodig hebt. Monique mijn vriendinnetje zei deze week tegen me 'Hou je hoof koel en je hart warm'. Wijs he...ja en met zo'n bericht, krijg ik die glimlach weer terug op mijn gezicht. En kan ik eigenlijk gewoon weer alles aan. Ik wens het jou toe. Gisteren vroegen we als collega's aan elkaar wat we dit weekend zouden gaan doen en toen gaf ik als antwoord 'niet zo veel, morgen naar goede vrienden, en dan komt ons nichtje met haar vriend eten, Floor gaat koken' en vandaag voeg ik daar zomaar aan toe 'straks even verse tomatensoep eten bij Joke'. En wie weet wat dit allemaal nog kan betekenen. Leuk, als je het nog niet weet, als alles open ligt. Ook dit is zoals het leven is. Wie weet nu, wat er morgen komt...ik niet! Fijn weekend lieve mensen! Zorg goed voor jezelf. Liefs van mij!

Ik mis je in alle kleuren....

'Ik mis je in alle kleuren' is de titel van een boek. Een prachtig boek over rouw en verlies, prachtige gedichten geschreven door Margreet Jansen. Een werkelijk prachtig boek, een bekroond boek. En aan de titel van dit boek moest ik afgelopen week denken, toen ik samen met de camera ploeg van het tv-programma 'Ik mis je' voor het graf van mijn ouders stond. Daar in een prachtig winters zonnetje met een kop koffie in de hand. Een gesprek over mijn ouders, een eerbetoon, zoals de regisseur me later teruggaf. Een eerbetoon aan twee prachtige mensen. Op weg er naar toe, was het koud en regenachtig. En toen ik bij het graf stond, was het koud, en scheen de zon. Zoals deze ook scheen op de begrafenis van mijn moeder, 7 januari 2003, en op de begrafenis van mijn vader 6 februari 2015. Mooi, hoe het leek, alsof op het moment dat de zon begon te schijnen, en hierdoor een prachtig licht op hun graf scheen, het leek alsof zij vanuit de hemel mij even toelachten. Gek hoe je als mens, dit soort dingen hoopt, of hiernaar verlangt. Dat teken van leven, van iemand die niet meer leeft. Hoe graag wil je je vasthouden, aan mensen, aan dingen die niet meer hier zijn. Niet meer bij je zijn. Leuk ook, hoe de beheerder van de begraafplaats me herkende, als de dochter van Piet. Een glimlach verscheen rond de lippen van Minella van Bergeijk, de presentator van dit programma. Wat heel bijzonder was, was het gesprek, het ging als vanzelf. Hoe je als kind, kunt blijven vertellen, over deze twee prachtige mensen. Deze week was eigenlijk gewoon een heel erg mooie week. Een week vol goede gesprekken, openheid, eerlijkheid en een week vol perspectief. Keuzes lijken gemaakt te worden of te zijn. Stappen worden gezet. Zowel zakelijk als privé. Beweging in de huizenmarkt, kortom, een gevulde week. Mooie ontmoetingen met collega's, die nog rondlopen bij Yarden, maar eigenlijk al weg zijn. Iedereen is met zijn eigen plan bezig. Een gek gevoel. Terwijl ik het idee heb, nog volop in de organisatie te staan. Mijn bijdrage te willen leveren en te blijven leveren, op de een of andere manier. Maar aan de andere kant, merk ik iets bij mijzelf. En dat houdt me bezig. Ik merk, dat mijn lijf hapert en niet altijd even goed meewerkt. Dat mijn rug opspeelt, dat ik zo ongekend moe ben. Dat ik een aantal dingen wil, en echt ook een aantal dingen absoluut niet. En ik heb mij voorgenomen, hier heel helder en duidelijk in te willen zijn. Mijn grenzen te stellen, ongeacht wie er voor me staat. En dit alles maakt, dat ik bij elke keuze die voor me ligt, goed en weloverwogen deze keuze moet maken. En dat is lastig voor een impulsief mens zoals ik ben. Ik overweeg, en heroverweeg merk ik. Ik reken en bereken. Ik denk goed na, alvorens ik zeg 'ja'. En dat is een wijze les die ik geleerd heb. Want ik weet, dat het jaar 2018 voor mij een zwaar jaar is geweest. Welnu, genoeg hierover. Het jaar 2019 is begonnen. Met heel veel regen vandaag. Net mijn auto gewassen, omdat deze meer leek op een terreinwagen, dan op een zaken auto van Yarden. Boodschappen in huis, mijn schoonouders zouden komen eten, maar Reynaud is ziek, of weer ziek. Dus onze vuurpijlen, Geloof, Hoop en Liefde, gaan pas eind januari ofzo de lucht in denk ik. Komt goed, er zal een reden voor zijn en soms weet je die reden nog niet op het moment dat dingen anders worden. En morgen komt mijn oud collega, nu vriendin Marion Lips. Haar kerkbezoek in Den Haag, ter ere van haar overleden man, wordt altijd gevolgd door een kop thee hier. Een kop thee is het begin, daarna een glas champagne met een omeletje met zalm. En we eindigen bij Mila, met een overheerlijk diner, Joke sluit aan, dus de zondag wordt zomaar een super mooie dag. Gevuld met prachtige gesprekken en Marion kennende veel plezier. Leuk is, dat Marion aan de basis stond van mijn ontmoeting met Annemarie, op dat moment werkte ik nog net voor ADP. En was ik vol lof en liefde aan het vertellen aan Marion over Annemarie. Haha...en nu hebben wij jaarlijks deze leuke ontmoeting. En dit soort ontmoetingen kunnen altijd blijven bestaan, ongeacht waar je naar toe gaat. Hoe je leven gaat verlopen. Ik realiseer me, dat mijn vriendschappen anders worden en zijn geworden. En eigenlijk is dit niet erg. Ik ga dit jaar, met al mijn vrienden een hapje eten. Om bij te praten en te kijken, hoe we het samen goed kunnen blijven doen, zonder je schuldig te voelen, dat je elkaar niet zoveel ziet. Laatst las ik in de krant, dat zeggen 'ik heb het druk, of als iemand je vraagt 'hoe gaat het' je antwoord altijd is 'goed, maar druk'. En dit wil ik niet meer'. Ook al is je leven gevuld met allerlei prachtige dingen, of met dingen die er voor jou toe doen. Voor mij wordt 2019 het jaar van de kwaliteit. Kwaliteit van het ontmoeten, kwaliteit in werk, kwaliteit in de dingen die je eet en drinkt. Maar vooral kwaliteit van leven, kwaliteit in aandacht voor elkaar. En dus als dit betekent, net zoals Marion en ik dat doen, dat je elkaar een keer goed ziet. Dan is dat het moment, van waaruit je verder kunt. En waarbij je weet, dat altijd in het leven, deze mensen er zullen zijn, als het nodig is. De tijd en aandacht die je hebt voor je medemens, dat is waar alles om draait. Ja dit bordje met deze tekst en foto zag ik op het graf van een voor mij bekende 'vader' staan. Met zijn zoon heb ik nog in de klas gezeten. En bij het grafmonument, was al ruimte gemaakt, voor het geval mevrouw ook komt te overlijden. En deze tekst staat voor de verbinding van twee mensen, in het Nederlands 'wij samen'. Deze Flakkeese tekst vind ik prachtig. Zo eenvoudig, zo simpel en voor mij zo waar. Wij samen. Het is genoeg. Deze zaterdag met alle ingrediënten voor een goede zaterdag, de krant, de koffie, de fles Spa Henriëtte en af en toe een overheerlijke boterham ofzo, het is genoeg. Misschien wat sjoelen straks. Heerlijk is dat, ontspannen, niet zoveel hoeven. De komende week staat in het teken van veel. Ontmoetingen met RAB's, vergaderingen, een belangrijk gesprek met Ron, kortom veel avonden weg, maar ook dat is goed. En fijn. En nu maar duimen, dat die meneer die zijn euro's aan het tellen is, om ons huis te kopen, genoeg heeft, dan komt alles goed. Voor jullie een mooi weekend. Geniet van het feit, dat het buiten nat en guur is, en dan is het binnen meestal heel fijn en gezellig. Lekker rustig. Tijd voor jezelf. Een kopje koffie, een mooi boek, heerlijk! Dag, dank je wel dat je steeds weer mijn blog leest. Dank ook voor al die lieve reacties vanuit allerlei hoeken. Doet me goed. Dag!

Stormachtig en eerste volle werkdag in het nieuwe jaar!

En met deze foto begin ik deze blog. Een jaar vol dromen, ligt voor ons. Dromen dichtbij, en dromen nog wat verder weg. Voor mij begint het met een grote wens. Plezier. Gisteren was de Nieuwjaarsreceptie bij Yarden. Ron op de zeepkist. Leuk altijd, omdat volgens mij die zeepkist echt speciaal voor hem getimmerd is. Hij is niet zo groot namelijk. En het leuke is, dat alle relatiegeschenken gedeeld worden met het personeel. Je krijgt een nummertje. Mijn nummertje heb ik aan Ingrid gegeven, de dame van de receptie. In de hoop dat zij nu twee leuke dingen heeft. Grappig was, toen Edward boven kwam met een prachtige magnum Italiaanse wijn, toen hoopte ik maar, dat Ingrid zoiets zou lusten. Jaloezie, welnee...haha. Ik moet erom lachen, want soms heb ik een gebrek aan tijd, aan rust, aan samen zijn, maar nooit heb ik een gebrek aan wijn. Dus het zit wel goed he. En terwijl ik dit schrijf, stormt het hier om het huis heen. Vannacht was windkracht 10 voorspeld met een springtij. Vind ik altijd eng, komt vast door alle verhalen over de watersnoodramp vroeger. Verteld door mijn vader. Het nieuwe jaar, en Ron gebruikte als metafoor het karretje in de achtbaan. Welnu, daar zit ik al een poosje in. Het enige dat ik heb geleerd, is het maar gewoon te laten gebeuren. Maar dat is voor een van Loontje wel een uitdaging hoor. Het loslaten en weer verder gaan. Het niet kijken naar al die non verbale communicatie. Het niet horen van verhalen, die je eigenlijk niet wilt horen. En ga zo nog maar even door. Ja volgens mij hoort een achtbaan bij het leven en lijkt ons leven hier soms verdacht veel op. Woonde ik gisteren in gedachten nog in Drenthe, nu woon ik soms in Gelderland, soms in Zeeland, soms in...werkelijk geen idee. En ach, die achtbaan stopt wel een keer. En als ik er dan uitstap, dan liggen dingen weer op zijn plek. Dan vallen dingen samen en is het goed, zoals het is. Misschien ga ik wel hier wonen....

Mooi he, dat is bij de Krammersluizen, vanaf de Grevelingendam, ga je rechtsaf, richting Tholen en daar heb je een prachtige toren die je kunt beklimmen, en dan kijk je alle kanten op. Je ziet Flakkee, je ziet Tholen, je ziet Schouwen Duiveland, je ziet veel windmolens, maar vooral het uitzicht is prachtig. Een van de plekken die je ziet, is het restaurant gelegen aan de dam van Oude Tonge naar Bruinisse. En dit was het uiterste punt voor de rolstoelbus van mijn vader. En soms gingen we hier dineren, met Pa in de rolstoel. Dan kon hij kijken naar de paragliders, naar het water, de vissers, en de vergezichten. Dan werd zijn zo klein geworden wereld, een stukje groter. Leuk die vader van mij. Morgen word ik geïnterviewd voor het programma 'ik mis je' op de begraafplaats van mijn ouders, bij hun graf. Daarna zou ik naar tante Liezeke gaan met Mirna. Maar Mirna moet onverwachts werken, dus dat wordt anders helaas. Tante Liezeke ken ik al mijn hele leven. Zij was bevriend met mijn moeder, en haar man oom Leen, was een van de meest trouwe vrienden van mijn vader. Prachtig hoe die twee tot het laatst hun vriendschap hebben gedeeld. Oom Leen is kort na mijn vader overleden. Hun namen werden in dezelfde herdenkingsdienst in de kerk genoemd. We zijn nog met elkaar naar deze dienst gegaan. Mooi en klein. En zo is ook het contact met Mirna en met tante Liezeke gebleven. Mooi en klein. Nog steeds. Pa zou glimlachen bij dit bericht. Gisteren was de dag heel vol. Vandaag begin ik hier en heb ik vanmiddag een afspraak in Apeldoorn. Dus een dag vol variatie. Fijn wel, dat is het fijne van mijn leven nu. Oh ja, en gisteren een heel leuk telefoontje. Een verzoek om coaching, buiten Yarden. Ja ik zeg dit bewust, want binnen Yarden coach ik ook een tweetal collega's op dit moment. Fijn, coachen is wel mijn ding. Geeft mooie energie, en leuk is, dat mensen zelf komen tot een antwoord op hun vraag. Ik spiegel slechts.

Mooi he, spiegelen.... De hele week is gevuld, met ontmoetingen, gesprekken, alle vrijwilligers die een consulenten rol vervullen komen samen. Samen met de nieuwe vrijwilligers van Humanitas. Een bijeenkomst met een afvaardiging vanuit het hoofdbestuur. Ron weer gesproken gisteren. Kortom volop vooruit. De enige weg is vooruit volgens mij. Mouwen oprollen, doorgaan en uiteindelijk soms wat zaken van je afschudden. Loslaten, om verder te komen. Met elkaar. Elkaar vasthoudend, komen we best ver geloof me. En ook al weet je niet wat je bestemming is, als je gelooft in jezelf, dan komt het uiteindelijk goed. Van Loon heeft zich herpakt. Griep onder de knie. Snot nog niet helemaal weg. Maar 2019 is begonnen en ik ga vooruit! Dag, ik wens jullie allemaal dat je vooruit gaat. Niet gelijk in de hoogste versnelling. Soms wat vertragen, even vanuit een toren naar de wereld kijken. Dan zie je veel meer. Observeren en niet gelijk doorpakken. Rust nemen. En genieten van wat er is. Een mooi 2019 gewenst!

2019 is werkelijk stevig begonnen!

Jawel, 2019 is met een enorme klap begonnen. Nee en dan heb ik het niet over het vuurwerk in Scheveningen, of over alcohol ofzo tijdens de oudejaarsnacht. Die oudejaarsnacht was eigenlijk heel fijn, klein, met de meisjes, Joke en laten nog met Suus en wat vriendinnen, die spontaan binnenkwamen. Sjoelend scoorden wij hoge punten in het jaar 2019. Dat was super leuk. Een zieke Reynaud, maakte dat onze pijlen, Geloof, Hoop en Liefde nog afgeschoten moeten worden! Een oudejaarsavond zonder schoonouders, was wel gek en anders. Want zij horen er wel echt bij. Op 2 januari naar kantoor, gewerkt in een soort van stilte, met een paar collega's. Een handjevol mensen in Almere, gek, leeg en anders. Zou dit een voorbode zijn, voor hoe alles gaat zijn straks, in de loop van dit jaar? We zien het wel. En eigenlijk al die 2e januari was ik een beetje ziek, hoesten, niesen, een snotneus, koud en warm, af en toe een 1000 mg paracetamol erin, en het lukte wel weer. De 3e januari had ik een vrije dag genomen, onverwachts, een ritje naar Zonnemaire, naar Zierikzee, Tholen, kortom verkenning van het Zeeuwse land, leuk wel eigenlijk. Wel koud, buitenlopen en het koud hebben, snotteren. er waterig uitzien en jawel, die avond koorts, ziek op de bank, onder een dekentje en eigenlijk nu nog, dus een ziekmelding in het nieuwe jaar. Ik hoop maandag weer aanwezig te zijn. Mijn collega is ook al ziek. Gek, vreemd, het past zo niet bij me, ziek zijn. De burenborrel afgezegd, An is alleen gegaan gisterenavond. Ik lekker onder mijn dekentje op de bank. De grote knal kwam gisterenmiddag, ik zat samen met An achter de pc huizen te kijken (vertel ik zo over) en met een enorme knal flikkerde de lamp met wijnflessen, naar beneden. Een put in de tafel, overal scherven (1 fles kapot, gek he..en overal glas)net naast ons. Een schok, die alle buren hebben gehoorde. En een heel ongezellig gezicht boven de tafel, geen lamp meer. Maar gelukkig is An heel handig en nadat zij op stap is geweest, hebben wij met elkaar en met behulp van Suus, de lamp weer opgehangen. Gevuld met flessen wijn, althans lege en jawel, alsof er niets is gebeurd. Moet ook wel, want er zijn bezichtigingen in ons huis. Enthousiaste mensen, ook volgende week weer. Gek, hoe anderen hun huis binnen 1 week verkopen en wij niet. De makelaar zei het al, dat Wassenaar dit fenomeen niet kende. Ach we zien wel. Het bijzonder wil wel, dat in overleg, besloten is dat het voorbehoud op Koekange stopt. Dus het wordt niet deze boerderij, met B&B, met alles wat daarbij hoorde. En dus is 2019 wel stevig gestart. Onze boerderij gaat niet door. Ons huis loopt en de onzekerheid over wat komen gaat, is groot. Dus kijken we huizen, langs rivieren, aan de kust, aan dijkjes, kortom zoeken wij verder naar een droomlocatie, die ook betaalbaar is. Uitdaging? Jazeker. En geloof me het jaar 2019 wordt het jaar van de vele uitdagingen. Een jaar waarin we veel afwegingen zullen maken, gaan we linksaf of rechtsaf. Gaan we dromen waarmaken, minder werken, beter voor onze lichamen zorgen, voor onszelf zorgen. Kiezen we voor rust, voor stilte, voor eenvoud, of gaan we door, in de race van het leven. Alles in mij zegt, dat ik wil kiezen voor de eerste optie. Rust in lijf en leden. Rust in mijn hoofd, in mijn hart is dit er al. Maar vooral vanuit rust leven en het leven voelen. Tijd om straks een wandeling te maken, ook al is het drie uur in de middag. Tijd om in mijn korte broek in de tuin te werken, mijn eigen aardappels te telen. Tijd om pianoles te nemen. En nu echt. Tijd om te oefenen. Tijd om een wijnproeverij te organiseren in de tuin, of in de schuur, of ....noem maar op, waar. Tijd om te trainen, te coachen, te wandelen met mensen die dit willen. Tijd om uiteindelijk een hondje te hebben. Een labradoodle, jawel, zo'n mokka kleurige middelmaat. Lijkt me zo geweldig. Dus lieve mensen, waar we uiteindelijk heen gaan, ik heb geen idee. We volgens ons gevoel, we blijven zoeken naar onze dromen. Maar zo vastberaden als ik was in 2018, ben ik niet meer. Een beetje murw misschien door alles wat gebeurde in 2018. Ik vond het een stevig jaar, als ik denk aan mijn werk. Ik merk dat ik een mens ben die houdt van harmonie, van rust, van gemoedelijkheid. Van mooie stabiele vriendschappen, van liefdevolle ontmoetingen. En in 2018 is er zoveel gebeurd, ja ook met mij. Moeilijk te duiden. Moeilijk te beschrijven. Ergens tussen de kerst en oud en nieuw last ik een boek over een jongeman uit Wassenaar die kanker heeft gekregen, en weer hersteld is. Maar hij beschreef zo feilloos, over dat gekke gevoel, wat je bij blijft, als je eenmaal beter bent. Dat is een gevoel dat ik zo herkende. Ik voelde zo wat hij voelde. En dat heeft toch te maken, met het niet meer eindeloos geloven in het goede. Niet meer ongelimiteerd optimistisch zijn, maar af en toe ook wat twijfelen. Wat onzeker zijn. Ja ik herken dat wel. Zal ook wel een midlife momentje zijn. Bijna 60 zijn, nog volop meedoen, maar toch anders dan voorheen. Nieuwe, soms super arrogante generaties om je heen. Vol verwondering om me heen kijken, en steeds weer blijven geloven in mijzelf. In mijn levenskunst. In mijn kansen, op een nieuw en vooral ander bestaan. Ondertussen het NRC lekker gelezen, mijn Nespresso gedronken, mijn watertje erbij. Heerlijk. Muziek van Blof op, lekker. En zo mijmer ik deze zaterdag hier aan tafel. En ik realiseer me, dat ik altijd die positieve, opgewekte, uitermate optimistische Anita ben. En eigenlijk is dat niet anders, dan gisteren, of in 2018. Ik merk alleen, dat ik minder goed in staat ben, om alles wat er in mijn leven speelt, maar steeds zo positief te ontvangen. Er gebeurt ook veel, dat me een ander gevoel geeft. En dat mag er ook zijn. Het leven is niet alleen maar licht, het heeft soms ook een wat schaduwrijkere kant. Dus die balans, die komt wellicht nu in mijn leven. En ik zal het dragen, zoals een echte van Loon dit draagt. Rechtop, sterk en krachtig. Maar ook een echte van Loon, wil af en toe even leunen. Even stil staan, even uitrusten. Want door die rust te nemen, kan ik ook die keren dat ik 'wind tegen heb' gewoon aangaan. En dus is mijn pleidooi voor 2019, sta gewoon maar eens stil. Je hoeft niet altijd in beweging te zijn. Neem je rust. Maak pas op de plaats. Heb lief, ontvang liefde, en als iemand zich van je afwendt, dan mag dat ook. Je hoeft niet met iedereen vrienden te zijn, zou Ma van Loon zeggen. Dus, ook deze les, heb ik zomaar weer geleerd. Leuk, de post komt, een blad over Kunst, gemaakt door de Vrienden van de Rijks-HBS en van de Regionale Scholengemeenschap Goeree-Overflakkee. heerlijk. Even terug in de tijd. Even niks. Voor nu, een mooie zaterdag gewenst. Een fijn weekend, beterschap als je ziek bent. En voor het jaar 2019 wens ik je oprecht alle goeds. Rust, liefde, vooral veel gezondheid en pas op de plaats, soms. Geniet maar! Dag, tot snel weer!