Een ode aan tante Tanneke...

En in dit paasweekeinde, in de nacht van vrijdag op zaterdag, is mijn tante Tanneke ingeslapen en overleden. De vrouw, van wie ik als kind als zielsveel hield en nog steeds hou..de tante, bij wie ik wilde wonen, zo zei ik als meisje tegen mijn moeder, wanneer mijn eigen moeder zou sterven...de tante, met wie ik vakanties mocht beleven, de tante bij wie ik als kind in de sportwinkel mocht helpen. Mijn tante Tanneke...en terwijl ik fietste door de sneeuw, in de ijskou, terwijl ik wandelde over verlaten stranden, en koffie dronk in mooie houten strandtenten, heb ik ervaren hoe het is, om geleidelijk al diegenen van wie je houdt, te verliezen, puur omdat het leven eindigt als je een bepaalde leeftijd bereikt en tante Tanneke is 88 jaar geworden. Gelukkig ben ik vorige week nog op haar verjaardag geweest en toen was ze al zo zwak, zo broos...kanker met uitzaaiingen, in de botten, de lever, kortom bedenk het maar...geleden heeft ze niet meer, ze lag, net als ma, met uitzicht op de tuin en keek vanuit haar bed, naar de vogeltjes...dinsdagavond afscheid nemen en woensdag de crematie in Brugge. Ik ga dinsdag al naar mijn nicht...om haar te steunen, en ook oom Wim, de oom die al 90 jaar is en zijn vrouw zo mooi heeft bijgestaan deze laatste weken. Een hele kleine familie, doordat nicht Leonoor ook al is overleden, en gelukkig hebben wij elkaar. Verdrietig...gisteren samen met nicht muziek nummers gezocht, zoals 'We'll meet again' van Vera Lynn...prachtig, tranentrekkend prachtig. En nicht heeft gevraagd, of ik wil spreken en ik voel me vereerd want wat wil ik dat graag. Een verhaal vertellen over mijn tante Tanneke...wat zal ik haar missen.

En met deze woorden, met zo dadelijk nog een tekst, neem ik nog een keer afscheid, van jullie mijn trouwe lezers. Want ik ga voorlopig, een mooie gedachte zoals Reynaud het verwoord heeft, tijdens deze Paasdagen, waar jezus gekruisigd en gestorven is, ook mijn blog voorlopig ten grave dragen. Er gebeurt veel in mijn leven, en ik wil vanuit rust de juiste dingen doen...ik wil iedereen bedanken voor liefdevolle reacties, voor mooie smsjes, of soms zelfs mails. Voor de aandacht, voor het zijn. Ik zal ooit deze blog weer heropenen, als het leven me een moment geeft...voor nu, is er veel wat mij bezig houdt, en veel wat in mij speelt. De blog ontstaan tijdens mijn ziek zijn, heeft een mooie rol gespeeld in mijn leven en dat van anderen. En ik ben blij en trots met alles wat deze blog me heeft gebracht...
dus dank jullie wel.
Voor het trouwe lezen en voor de liefdevolle momenten die ik met jullie mocht delen.

Wie was je
waar ben je?
hoe klonk jou stem
was je zacht
en teder
of kroop ik weg van jou?

Wie ben ik
waar ga ik heen
is dit mijn weg
mijn stem
gebroken en verloren?

Waarnaar ben ik op zoek
waarvoor sluit ik mijn ogen
nu jij er niet meer bent?

Ik vul me met aarde
doordrongen met jouw voetstappen
Resten van sporen
verklaren jouw liefde
Wat ik voel
is een wereld van toen.

Uit : wie was kan nooit vergaan
Claire vanden Abbeele

Soms weet ik niet
wat met het gemis te doen
het leven gaat dan aan mij voorbij
alleen het stilstaan heeft dan zin.....

Dag met liefde, Anita

Mooie teksten...

En vandaag mocht ik zomaar spreken met een bijzondere man...en hij gaf me een boekje met teksten, en een aantal wil ik met jullie delen. Zomaar .......

'Wat de rups het einde van de wereld noemt, heet bij de vlinder het begin...'

'Heb mensen lief zoals ze zijn, niet zoals ze horen te zijn. Ook jezelf...'

Ik wens jullie een mooi Paasweekeind!

Anita

Zomaar even...

'al je geluk, leven, projecten, toekomst, en alles waar je naar verlangt, heb je voor je. Vandaag. Nu.' dat is een tekst, die ik zomaar tegenkom, om 13.32 uur in Haarlem...en eigenlijk is dit alles wat je nodig hebt, nu. Het is een rustiger dag lijkt het, ik ga vanavond nog wat trainen in Amsterdam, daar bij de Arena...met drie dames. Op zich altijd wel leuk...juist omdat we met elkaar veel stappen zetten in een leerproces. Juist omdat we met elkaar meters maken, kan ook wel met zo'n klein clubje.
Hier bezig met voorbereidingen voor open dagen, informatiedagen en bijeenkomsten...dus anders druk, dan gewoonlijk. Een van mijn medewerkers heeft net een heel mooi cijfer behaald voor zijn scriptie en daar ben ik zomaar trots op. Verder is er veel te melden en ook weer niet, de zon schijnt, vanmorgen vroeg min twee graden...koud, maar hier in mijn kamertje bij Yarden, is het lekker warm.
Een fijne dag, Anita

Eindelijk weer een blog...

En vanuit verschillende hoeken, vraagt men of ik mijn blog wil bijhouden. Juist omdat ik lezers heb, die ik niet zo frequent zie. En ik zal proberen, om te blijven schrijven...steeds maar weer. Gisterenavond nog, zei een vriendin, en zij had mijn boek gelezen, dat ik moest blijven schrijven...en eigenlijk is dat ook iets wat ik graag en veel wil doen. Schrijven, mijn volle hoofd leegmaken. Mijn hoofd is gevuld met zoveel dingen...soms lijkt het bijna wiskunde wat er in omgaat, dan koppel ik data aan elkaar, dan verbind ik verjaardagen aan toekomstige jaartallen, kortom, dan werk ik bijna met formules. En alles bij elkaar zegt, dat de ruimte die ik zoek, voorhanden is...ruimte in mijn hoofd en in mijn hart. Eigenlijk is het bij mijn vader zijn, een vorm van ruimte...omdat ik samen met hem naar de DVD van Frans Bauer in Zuid Afrika kan kijken, zonder dat hier een oordeel over wordt geveld, daar mag ik gewoon zomaar zijn. Pa en ik...hij die mij 'zijn vrije vogel' noemt...hij die naar me lacht, en van me houdt...en vraagt waarom ik toch zoveel bij hem wil zijn. En hij, die ook begrijpt dat dit zomaar pure liefde is. Liefde voor elkaar, zonder veel woorden...Pa en ik...we houden van dezelfde dingen, dat ene mooie automerk met een ster, van witte wijn en jawel van vrouwen. We grinniken er samen om...we genieten er samen van, en we toasten er samen op. Pa en ik...hij en ik, mijn grootste vriend in dit leven. En alhoewel ik het soms moeilijk vind, om tussen alle drukte door, bij of met hem te zijn, ik zou hem echt nog niet kunnen en willen missen. Al die jaren in mijn leven, zijn wij onlosmakelijk verbonden met elkaar....Pa en ik.
De afgelopen periode is er veel gebeurd met mij...mijn eeuwige zoektocht naar de grenzen van mijn bestaan, geeft geleidelijk aan de contouren weer van hoe mijn leven zal zijn. En Schoonhoven speelt daarin een grote rol, mijn eigen plekje hervinden, een plek om te kunnen zijn. Dus als de huurder eruit gaat, is Schoonhoven van mij, alleen van mij. Dat stadje aan de Lek, daar waar ik fietsend langs de rivier, met een pontje over de rivier ga, heen en weer, net als doctorandus P...ik ben er niet geboren, maar zo voelt het wel...
Bij Yarden is het druk, er gebeuren mooie dingen, en ik ben er meer dan trots op...trainingen, workshops, ontmoetingen. Appreciative Inquiry is zomaar na een periode van zeker 8 jaar geleden weer in mijn leven gekomen, en zomaar krijg ik van mijn nicht Anne een boekje over 'omdenken' wat er niet van uitgaat dat een glas half vol, of half leeg is, maar een boekje wat stil staat bij hoe je het glas kunt blijven vullen, dus plat gezegd, op zoek gaat naar de kraan. Een een cursus hierover ligt in mijn verschiet deze week...En terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat jezelf de regie in het leven kunt pakken, door door te gaan met jouw eigen reis. Hoe deze ook zal verlopen, watvoor wiskundige formule eraan ten grondslag ligt, en deze komt  bij mij steeds uit op 60 hoe bijzonder...en voor mij maakt dit, dat ik zeker weet, dat uiteindelijk alles op zijn plek valt. En voor mensen die mij niet zo goed kennen, zal dit klinken als abracadabra...maar dat is dan maar zo. Voor mij is het heel helder...mijn reis, mijn camino is uitgestippeld en deze reis heb ik te gaan...via de weg der stilte, eenzaamheid, met vriendschap en liefde om mij heen, op weg naar ooit...
En terwijl ik dit schrijf, denk ik aan tante Tanneke...zij is nu op weg naar het einde van haar leven, zij doet mij denken aan het sterfbed van mijn moeder en ik zat aan haar bed, en aaide teder haar gezicht, ik kuste haar zacht, en keek in haar ogen...en samen zo goed en zo kwaad als het kon, haalden wij een herinnering op aan vroeger, aan onze 'reizen' die we maakten, in gezelschap van mijn moeder, haar zus dus, en een vriendinnetje van mij, naar Ibiza, naar Parijs, naar België...en volgens mij heb ik afscheid genomen van mijn liefste tante, de tante waar ik als kind graag wilde wonen, omdat ze zo in en in lief is...en nog steeds is. En ook dat haalde zij op...dat verhaal. En terwijl ik naar haar keek, dacht ik aan mijn moeder, die al tien jaar dood is nu. En terwijl ik aansluitend bij mijn vader kwam, moet ik voor hem en Els een reisje naar het Zorghotel boeken, omdat zij tien jaar samen zijn...de een zijn dood...de ander zijn ...brood? Klinkt negatief, zo bedoel ik het niet...want ook dit is je reis maken, jouw eigen reis...en zo heeft Pa het ook gedaan, met zijn Els..en ook dat is weer fijn. Als we de dingen los van elkaar zien, dan zie je ook verbindingen...pfffff ik ben wel bezig zeg. Welnu, dan last but not least...gisterenavond een tafel in Floris V met de 'buurvrouwen' en nog een stel dames, en wij werden verrast met prachtige wijn en spijscombinaties, het wijnhuis Beringer uit Amerika, schonk prachtige wijnen...en soms kon je kiezen welke van twee glazen verschillende wijnen, perfect aansloot bij de smaak van een gerecht...welnu, chique en fijn. Wij hebben ervan genoten...ik voelde me wel het boerinneke, wat gewoon genoot van lekker of niet lekker, en veel ingewikkelder was het niet..ik voelde me ook wel heel gewoon, temidden van de termen, afdronk, geur en kleur...strogeel, stroperig, aroma's etc....want ik heb gewoon lekker zitten smullen...niet zoveel meer of zoveel minder. Maar fijn was het wel...en nu, de dag der businesscases...ik ben de hele week onderweg, ga de Paasdagen uitwaaien op Terschelling, een frisse neus halen en tot rust komen...althans dat probeer ik...voor nu, een fijne zondag, 24-3-2013, dat is vandaag en ook dat is weer iets met een 6....fijne dag! Liefs...Anita

Zaterdagochtend....

En voorlopig zal ik mijn blog niet zo heel frequent bijhouden, drukte, een hoop zaken aan het hoofd liggen hieraan ten grondslag, maar zaterdagochtend, deze althans is wel even een moment van orde op zaken stellen. Bankzaken, administratie, een mail sturen een check uitvoeren, kortom, veel gedoe...maar ook wel lekker rustig. Een nespresso erbij, zo nog even de krant, alvorens ik vertrek naar Pa van Loon...heerlijk. Even geld halen, een borrelhapje voor hem, kortom...het moment van zomaar genieten. Bijzonder dat naar je vader toegaan, altijd voelt als thuiskomen, of ik nu 20, 30, 40 of 53 ben...het maakt niet uit. Het is het moment, waarop even niets meer hoeft. Ik hoef alleen nog maar te zijn. Heerlijk...samen zitten, een beetje handje vrijen, soms moppert hij even, maar dat is niet zo heel vaak meer...een kopje koffie en bijpraten. Nou ja praten, soms gaat dit heel goed en soms niet. Soms...zijn we alleen maar. Niet zoveel meer. Deze week, wat zal ik delen met jullie, het was veel en ook wel goed. Het was en is intensief...mijn leven voelt als een heel erg vol leven, door alle dingen die me gebeuren, of die ik laat gebeuren. Want altijd weer ben ik de regisseur van mijn leven en kan ik niets aan anderen toeschrijven. Mijn leven is gevuld, met emotievolle gesprekken soms, met intense momenten, met ook veel plezier...want vanmorgen op bed, keek ik naar iemand uit Groningen die toegetreden is tot het boeddhisme. En toen vroeg Annemarie hoe zo'n leven nu zou gaan, zou zo'n mevrouw nu ook gewoon werken, getrouwd zijn etc. en toen gaf ik als antwoord 'ja ik denk dat zij gewoon een boeddha avond heeft, zoals je ook een avond hebt met de boekenclub'. Maar ook op mijn werk, de afgelopen week zat ik met mijn drie mannen uit het vervoer in de auto, in mijn auto en ik zat achterin, wat mails te beantwoorden, wat te lezen en Oscar zat aan de paprika chips en de cola en Hans en John voorin, John reed. En toen belde de echtgenote van Hans, en dit is een dame met kort sluik haar, en Hans nam de telefoon op en zei 'zo krullebol'. En ik moest zo verschrikkelijk lachen...gewoon om dit soort simpele nuchterheid. Heerlijk is dat, zomaar even verschrikkelijk lachen...zo zei iemand een keer 'pannekoek' en als ik nu dit woord gebruik, dan schiet ik in de lach. En weet je, op dat soort momenten, voel ik me zo enorm basic en gewoon. En weet je, daar ben ik zo blij mee...en dit doet mij weer denken aan mijn vader, en dan is de cirkel weer rond. Ooit zei hij tegen mij, in de tijd dat ik bij ADP werkte en voor mijn gevoel 'rijk' was aan materie dan wel he...'kind als je ooit naast je schoenen gaat lopen, dan zet ik je er weer in terug'. Kijk en daar ligt mijn basis...doe maar gewoon! Fijne zaterdag, ik ga uitrusten en niet zoveel doen...zijn met Pa van Loon. Liefs, Anita

Jij mag zijn zoals je bent....

Een mooi gedicht ........wat ik graag deel met jullie! Gevonden door een cursiste en gedeeld via haar businesscase, dank je wel Arda!

geschreven door Anne Terruwe  - Kernconsult :

Jij mag zijn zoals je bent

Om te worden wie je bent,

Maar nog niet kunt zijn;

En je mag het worden

Op jouw manier

En in jouw tijd

Zomaar eventjes....

Zomaar eventjes....op deze zondag. Want vandaag is een dag, waarop ik wakker werd en een dun laagje sneeuw zag liggen, en dan terugdenkend aan de afgelopen week, waar ik met de SLK open rond kon rijden, en dan is het weer zo gek....dat hollandse weer.
Vandaag vieren wij in 'het klein' de 89e verjaardag van de vader van Annemarie...met een klein diner hier thuis. Met de kleinkinderen van opa Smitshuijsen en Emmy en Reynaud erbij. Want weet je als je zo oud mag worden en deze respectabele leeftijd mag bereiken, dan is het zomaar mooi, om daar even bij stil te staan. En dus vullen we buiten de bakken met viooltjes, met blauwe druifjes en heeft Annemarie het terras gereinigd deze week...een soort voorjaar op het terras...mooi toch?
Gisteren was ik bij Pa en hij wilde zo graag naar Tieleman, voor een wijntje en een bitterbal...maar door het slechte weer, kon dit niet. Volgende week? Wie weet...ik heb niet zoveel tekst voor nu...ik ben een beetje moe. Deze tekst wil ik nu delen :
'Dankbaarheid geeft ogen aan het hart en warmte aan de woorden. Tussen jou en mij liggen duizenden redenen tot dankbaarheid.' mooi he...en soms ben je dankbaar, omdat...vul zelf maar in. Met grote regelmaat ben ik dankbaar, voor wat is, wat was en wat komen gaat...voor de herinneringen en voor de toekomst...'dankbaarheid opent de poort naar de kleurrijke tuin van verbondenheid'.  Een fijne zondag, Anita

Neil Diamond Hot August Night....

Op deze zondagmiddag inmiddels, na heel lang in bed te zijn gebleven met de nodige nespresso's, schrijf ik nu voor het eerst weer eens vanuit rust een stukje op mijn blog...en terwijl ik dit doe, ben ik terug in de tijd, helemaal terug, naar Neil Diamond met zijn Hot August Night uit 1972, ik woonde nog op de boerderij en later in Den Haag, draaide ik deze lp grijs...geweldig, die man, die stem...ik kende al zijn liedjes. En nu anno 2013, dus let op ruim 40 jaar later, luister ik er naar, terwijl ik een moment voor mijzelf neem. Heerlijk....Claudia de Breij gisteren op tv bracht mij weer terug bij deze man. Herinneringen te over, en hoe leuk is het niet om jaren terug te gaan soms, of het nu 40 jaar is, of 10 of 8 of 2 het maakt mij niet uit...terug in de tijd, en dan al zover terug kunnen is je ook wel realiseren dat je gewoon zomaar 53 jaar jong bent...haha...jong! Ja zo voel ik me wel, met al die kilo's minder, met mijn potje gel in mijn haar...met mijn bravour...met mijn SLKtje...jawel, die pak ik heel snel weer, hoor net dat het deze week 15 graden gaat worden....wow scheuren met dat pareltje! Vandaag zou het fietsen worden, weet het niet, zit nog wat te werken, vanavond met schoonmama en Reynaud naar Niven...wow dat is toch smullen zeg, genieten in optima forma...zo werd ik vrijdag jl. zomaar mee gevraagd voor een lunch bij jawel een 2-sterren tent Aan de Poel in Amstelveen...mijn gastvrouw was Inge, mijn bloemiste...zij maakt de bloemen voor deze ambiance...werkelijk bijzonder. Zo mooi, zo stijlvol en het eten was zo goddelijk lekker...wat een feestje. Daarna nog wat gesprekken gehad bij Yarden, voor Yarden met mijn collega's. En op zo'n moment realiseer ik me, hoe intens mijn leven is. Soms barst ik eruit, omdat ik altijd zorg voor de hele wereld, en mijn vrijheid, mijn ruimte mis...en in die fase zit ik weer. Een terugkerend stukje in mijn zijn...en het kan bijna niet anders. Want mijn leven is gevuld met werken en zorgen en te weinig ruimte is er om zomaar naar Neil Diamond, of naar de Mavericks te luisteren. Dit doe ik normaliter in de auto, ik deel muziek met anderen, hoor nummers en ga terug in de tijd, zo heb ik laatst John Denver weer geluisterd, ach vroeger op mijn prachtige kleine kamertje op Flakkee, zong ik uit volle borst mee met John Denver, en zoveel jaar later, doe ik dit weer. En draait in mijn hoofd de film die mijn leven is tot nu toe...een mooie film. Een film met dieptepunten, hoogtepunten, een film vol intensiteit en liefde, een film genaamd 'het leven van een mazzelaar' want zo voel ik me vaak...een mazzelaar. Solitary man zingt hij nu....gewoon geweldig....ik zit een beetje te swingen, hier op mijn sokken, spijkerbroekje, blauwe blouse beetje groot, nespresso erbij...heerlijk! Op een moment zoals nu, zoek ik altijd naar een tekst, een tekst, die weergeeft in welke 'state of mind' ik mij nu bevind....heerlijk vind ik dat, zoeken naar woorden, die weerspiegelen wat er omgaat in Anita van Loon. Of die weergeven watvoor ervaringen ik wil delen met jullie mijn lezer, en Eckhart Tolle geeft wel iets weer van dat gevoel van nu : Liefde is verbondenheid zonder oordeel.'Liefde is de verbindende ruimte die tussen twee mensen kan ontstaan en heeft niets van doen met iets nodig hebben.' en deze tekst vult alles nog mooier aan :
'met het verlangen van vandaag
en dromen voor morgen
op de drempel
van het grote leven staan.
Er is een hele wereld
om achter aan te gaan.
Toch ligt het kostbaarste
diep in jezelf verborgen.'
Net begeeft ons nespresso apparaat het...en tja, dat is toch wel lastig voor twee koffie liefhebbers, dus apparaat vanuit het atelier gehaald en straks een nieuwe bestellen. Want een leven zonder nespresso, is voor mij een beetje als een mercedes zonder ster....tja, hoe decadent kun je zijn...en dan schrijf ik over niets nodig hebben. Ach ja....het heeft voor mij ook te maken met het leven leven, het leven proeven en vieren. Genieten van iedere dag, en alles wat deze dag in zich heeft....Liefs, Anita