Het zal je toch maar gebeuren....

Op Facebook staat een indringend verhaal van een vrouw, die kanker heeft gekregen, op 47-jarige leeftijd. In de krant het overlijden van een vrouw van 50 in Naaldwijk, kanker. Met een collega een voorbespreking gehad met een mevrouw die terminaal was en haar uitvaart al zelf wilde regelen, zondagnacht is zij overleden aan kanker. En iedere keer weer, als ik dit soort berichten lees dan ben ik even geraakt. En iets in mij is dan een beetje bang. Dan voel ik aan mijn rug, en aan al die plekjes, waar ik soms van denk 'is dit gewoon'. En dan realiseer ik me weer, wat kanker met je doet. Dan denk ik aan Eveline, gisteren was ik mijn mail aan het opschonen en kwam ik een mail van haar tegen. En had daarna even contact met haar man. Als je ooit in je leven kanker hebt gehad, dan blijft dit altijd je zwakke plek. De plek, waardoor je emoties voelt als je er een verhaal over hoort. En helaas horen we veel te veel verhalen over kanker, en helaas gaan er heel veel mensen, vrienden, bekenden, collega's dood aan die rotziekte. Want dat is het. Niet meer en niet minder. Mijn oud collega waar ik een paar weken geleden op bezoek was, hij is opgegeven. De kanker is terug. Ook zo'n zin. De kanker is terug. Blijkbaar komt het heel vaak voor, dat die kanker weer terugkomt. Denkend aan mijn moeder, vier keer kwam die kanker terug. Lekker verhaaltje zo vroeg in de morgen, maar soms maakt het mij zo bang. En geloof me, ik ben echt niet bang. Ik vecht overal tegen als het moet. Ik knok mezelf altijd terug, als ik denk te verliezen. Ik knok voor mijzelf en mijn medemens. Ik sta voor mensen op en ga geen strijd uit de weg. Als deze maar eerlijk gevoerd wordt. En als je het over kanker hebt, dan is dit vaak zo oneerlijk. Als ik denk aan die kleine kinderen, aan de reclame van KWF, of kinderen die een prednison hoofdje hebben, dan huil ik echt. Genoeg erover, iedereen weet, dat hier mijn enige angst zit. Angst, dat er ooit iets in mij zit, of groeit of ontstaat, dat kanker heet. Ik vond die ene keer genoeg. Meer dan. Voor mijzelf en voor mijn omgeving. En ik ga ervan uit, dat ik klaar ben met kanker. En daarom sta ik op, voor anderen. Voor al die anderen die hulp nodig hebben, die ziek zijn, die wat minder sterk zijn. Gewoon omdat het zo ongelooflijk belangrijk is, dat je mag leunen als je even niet meer kunt. En dit staat los van kanker. Gewoon als mens, heb je het af en toe nodig, om eens even wat minder sterk te mogen zijn. En dat er dan iemand is, die je even vast houdt. Die je een knuffel geeft of gewoon zijn of haar hand even op je arm legt. Niets meer en niets minder. En die rol, die heb ik denk ik wel. Nu in dit leven. Gewoon mijn medemens wat liefde geven. Hoe moeilijk is dat? Ik weet zelf, hoe belangrijk dit is. En ik ben al die mensen, die ooit hun hand op mijn arm legden, hun woord tot mij richten, voor eeuwig dankbaar. Want het zal je toch maar gebeuren... Ja en ik zie al die vragen die jullie hebben, op woensdagochtend een blog. Om kwart voor negen geschreven, ja ik ben vrij. Ik werk vandaag nog een beetje thuis, rond nog wat dingen af en ben vanavond nog heerlijk in Gouda met het team van Martin en Nicole bezig. Als gastdocente. En daarna naar bed, want..het zal je toch maar gebeuren, dat je, terwijl hier de wind hard waait, de regen uit de hemel valt, je in het vliegtuig mag stappen en naar de zon mag gaan. Ja en ik ben die mazzelaar, samen met Annemarie. Heerlijk he...terug naar een plaats, met prachtige herinneringen, El Gouna. Gisteren vroeg een hele leuke jonge man, op kantoor mij, of ik niet bang was om naar Egypte te gaan. Nee, ik ben niet bang. Ik geloof dat veiligheid een betrekkelijk begrip aan het worden is. Als ik denk aan de wereld waarin ik leef. Maar ik wil niet uit angst gaan leven. Ik wil leven, vanuit mijn optimistische geloof. Ik wil leven vanuit een half vol glas, of nog iets meer. Ik wil genieten en vooral leven. Ik wil lachen en huilen, ik wil geen zorgen hebben en als er zorgen zijn, deze oplossen. Gewoon vanuit mijn kracht. Vanuit mijn optimisme. Ik wil vooral leven. Zolang als het mij gegeven is. En ik wil herinneren, en dansen en wijn drinken en lekker werken. Ik heb geen bucket list, omdat ik dit onzin vind. Ik wil vooral vandaag de dingen doen, die er toe doen. En ik heb sterke armen en zal die om je heen slaan, als het nodig is. Ik zal je vasthouden in moeilijke tijden, met je lachen in betere tijden en er simpelweg zijn. Voor nu, het zal je toch maar gebeuren, verheug ik me, op de zon, ook die zal ik omarmen, zorgen dat mijn gezicht en ietsje meer wat mooi van kleur gaat worden, ik hou zo van mensen die een gezonde kleur op hun toet hebben, de zon maakt het leven zoveel lekkerder. Ik hoop dus, dat iedereen die dit leest, ook zonnestralen mag ontvangen. Van het leven, van de mensen om je heen en af en toe van de echte zon. Enjoy...en leef vandaag, wat morgen komt weet niemand...