'Ik mis je in alle kleuren' is de titel van een boek. Een prachtig boek over rouw en verlies, prachtige gedichten geschreven door Margreet Jansen. Een werkelijk prachtig boek, een bekroond boek. En aan de titel van dit boek moest ik afgelopen week denken, toen ik samen met de camera ploeg van het tv-programma 'Ik mis je' voor het graf van mijn ouders stond. Daar in een prachtig winters zonnetje met een kop koffie in de hand. Een gesprek over mijn ouders, een eerbetoon, zoals de regisseur me later teruggaf. Een eerbetoon aan twee prachtige mensen. Op weg er naar toe, was het koud en regenachtig. En toen ik bij het graf stond, was het koud, en scheen de zon. Zoals deze ook scheen op de begrafenis van mijn moeder, 7 januari 2003, en op de begrafenis van mijn vader 6 februari 2015. Mooi, hoe het leek, alsof op het moment dat de zon begon te schijnen, en hierdoor een prachtig licht op hun graf scheen, het leek alsof zij vanuit de hemel mij even toelachten. Gek hoe je als mens, dit soort dingen hoopt, of hiernaar verlangt. Dat teken van leven, van iemand die niet meer leeft. Hoe graag wil je je vasthouden, aan mensen, aan dingen die niet meer hier zijn. Niet meer bij je zijn. Leuk ook, hoe de beheerder van de begraafplaats me herkende, als de dochter van Piet. Een glimlach verscheen rond de lippen van Minella van Bergeijk, de presentator van dit programma. Wat heel bijzonder was, was het gesprek, het ging als vanzelf. Hoe je als kind, kunt blijven vertellen, over deze twee prachtige mensen.
Deze week was eigenlijk gewoon een heel erg mooie week. Een week vol goede gesprekken, openheid, eerlijkheid en een week vol perspectief. Keuzes lijken gemaakt te worden of te zijn. Stappen worden gezet. Zowel zakelijk als privé. Beweging in de huizenmarkt, kortom, een gevulde week. Mooie ontmoetingen met collega's, die nog rondlopen bij Yarden, maar eigenlijk al weg zijn. Iedereen is met zijn eigen plan bezig. Een gek gevoel. Terwijl ik het idee heb, nog volop in de organisatie te staan. Mijn bijdrage te willen leveren en te blijven leveren, op de een of andere manier. Maar aan de andere kant, merk ik iets bij mijzelf. En dat houdt me bezig. Ik merk, dat mijn lijf hapert en niet altijd even goed meewerkt. Dat mijn rug opspeelt, dat ik zo ongekend moe ben. Dat ik een aantal dingen wil, en echt ook een aantal dingen absoluut niet. En ik heb mij voorgenomen, hier heel helder en duidelijk in te willen zijn. Mijn grenzen te stellen, ongeacht wie er voor me staat. En dit alles maakt, dat ik bij elke keuze die voor me ligt, goed en weloverwogen deze keuze moet maken. En dat is lastig voor een impulsief mens zoals ik ben. Ik overweeg, en heroverweeg merk ik. Ik reken en bereken. Ik denk goed na, alvorens ik zeg 'ja'. En dat is een wijze les die ik geleerd heb. Want ik weet, dat het jaar 2018 voor mij een zwaar jaar is geweest. Welnu, genoeg hierover. Het jaar 2019 is begonnen. Met heel veel regen vandaag. Net mijn auto gewassen, omdat deze meer leek op een terreinwagen, dan op een zaken auto van Yarden. Boodschappen in huis, mijn schoonouders zouden komen eten, maar Reynaud is ziek, of weer ziek. Dus onze vuurpijlen, Geloof, Hoop en Liefde, gaan pas eind januari ofzo de lucht in denk ik. Komt goed, er zal een reden voor zijn en soms weet je die reden nog niet op het moment dat dingen anders worden. En morgen komt mijn oud collega, nu vriendin Marion Lips. Haar kerkbezoek in Den Haag, ter ere van haar overleden man, wordt altijd gevolgd door een kop thee hier. Een kop thee is het begin, daarna een glas champagne met een omeletje met zalm. En we eindigen bij Mila, met een overheerlijk diner, Joke sluit aan, dus de zondag wordt zomaar een super mooie dag. Gevuld met prachtige gesprekken en Marion kennende veel plezier. Leuk is, dat Marion aan de basis stond van mijn ontmoeting met Annemarie, op dat moment werkte ik nog net voor ADP. En was ik vol lof en liefde aan het vertellen aan Marion over Annemarie. Haha...en nu hebben wij jaarlijks deze leuke ontmoeting. En dit soort ontmoetingen kunnen altijd blijven bestaan, ongeacht waar je naar toe gaat. Hoe je leven gaat verlopen. Ik realiseer me, dat mijn vriendschappen anders worden en zijn geworden. En eigenlijk is dit niet erg. Ik ga dit jaar, met al mijn vrienden een hapje eten. Om bij te praten en te kijken, hoe we het samen goed kunnen blijven doen, zonder je schuldig te voelen, dat je elkaar niet zoveel ziet. Laatst las ik in de krant, dat zeggen 'ik heb het druk, of als iemand je vraagt 'hoe gaat het' je antwoord altijd is 'goed, maar druk'. En dit wil ik niet meer'. Ook al is je leven gevuld met allerlei prachtige dingen, of met dingen die er voor jou toe doen. Voor mij wordt 2019 het jaar van de kwaliteit. Kwaliteit van het ontmoeten, kwaliteit in werk, kwaliteit in de dingen die je eet en drinkt. Maar vooral kwaliteit van leven, kwaliteit in aandacht voor elkaar. En dus als dit betekent, net zoals Marion en ik dat doen, dat je elkaar een keer goed ziet. Dan is dat het moment, van waaruit je verder kunt. En waarbij je weet, dat altijd in het leven, deze mensen er zullen zijn, als het nodig is. De tijd en aandacht die je hebt voor je medemens, dat is waar alles om draait.
Ja dit bordje met deze tekst en foto zag ik op het graf van een voor mij bekende 'vader' staan. Met zijn zoon heb ik nog in de klas gezeten. En bij het grafmonument, was al ruimte gemaakt, voor het geval mevrouw ook komt te overlijden. En deze tekst staat voor de verbinding van twee mensen, in het Nederlands 'wij samen'. Deze Flakkeese tekst vind ik prachtig. Zo eenvoudig, zo simpel en voor mij zo waar. Wij samen. Het is genoeg. Deze zaterdag met alle ingrediënten voor een goede zaterdag, de krant, de koffie, de fles Spa Henriëtte en af en toe een overheerlijke boterham ofzo, het is genoeg. Misschien wat sjoelen straks. Heerlijk is dat, ontspannen, niet zoveel hoeven. De komende week staat in het teken van veel. Ontmoetingen met RAB's, vergaderingen, een belangrijk gesprek met Ron, kortom veel avonden weg, maar ook dat is goed. En fijn. En nu maar duimen, dat die meneer die zijn euro's aan het tellen is, om ons huis te kopen, genoeg heeft, dan komt alles goed. Voor jullie een mooi weekend. Geniet van het feit, dat het buiten nat en guur is, en dan is het binnen meestal heel fijn en gezellig. Lekker rustig. Tijd voor jezelf. Een kopje koffie, een mooi boek, heerlijk! Dag, dank je wel dat je steeds weer mijn blog leest. Dank ook voor al die lieve reacties vanuit allerlei hoeken. Doet me goed. Dag!
Deze week was eigenlijk gewoon een heel erg mooie week. Een week vol goede gesprekken, openheid, eerlijkheid en een week vol perspectief. Keuzes lijken gemaakt te worden of te zijn. Stappen worden gezet. Zowel zakelijk als privé. Beweging in de huizenmarkt, kortom, een gevulde week. Mooie ontmoetingen met collega's, die nog rondlopen bij Yarden, maar eigenlijk al weg zijn. Iedereen is met zijn eigen plan bezig. Een gek gevoel. Terwijl ik het idee heb, nog volop in de organisatie te staan. Mijn bijdrage te willen leveren en te blijven leveren, op de een of andere manier. Maar aan de andere kant, merk ik iets bij mijzelf. En dat houdt me bezig. Ik merk, dat mijn lijf hapert en niet altijd even goed meewerkt. Dat mijn rug opspeelt, dat ik zo ongekend moe ben. Dat ik een aantal dingen wil, en echt ook een aantal dingen absoluut niet. En ik heb mij voorgenomen, hier heel helder en duidelijk in te willen zijn. Mijn grenzen te stellen, ongeacht wie er voor me staat. En dit alles maakt, dat ik bij elke keuze die voor me ligt, goed en weloverwogen deze keuze moet maken. En dat is lastig voor een impulsief mens zoals ik ben. Ik overweeg, en heroverweeg merk ik. Ik reken en bereken. Ik denk goed na, alvorens ik zeg 'ja'. En dat is een wijze les die ik geleerd heb. Want ik weet, dat het jaar 2018 voor mij een zwaar jaar is geweest. Welnu, genoeg hierover. Het jaar 2019 is begonnen. Met heel veel regen vandaag. Net mijn auto gewassen, omdat deze meer leek op een terreinwagen, dan op een zaken auto van Yarden. Boodschappen in huis, mijn schoonouders zouden komen eten, maar Reynaud is ziek, of weer ziek. Dus onze vuurpijlen, Geloof, Hoop en Liefde, gaan pas eind januari ofzo de lucht in denk ik. Komt goed, er zal een reden voor zijn en soms weet je die reden nog niet op het moment dat dingen anders worden. En morgen komt mijn oud collega, nu vriendin Marion Lips. Haar kerkbezoek in Den Haag, ter ere van haar overleden man, wordt altijd gevolgd door een kop thee hier. Een kop thee is het begin, daarna een glas champagne met een omeletje met zalm. En we eindigen bij Mila, met een overheerlijk diner, Joke sluit aan, dus de zondag wordt zomaar een super mooie dag. Gevuld met prachtige gesprekken en Marion kennende veel plezier. Leuk is, dat Marion aan de basis stond van mijn ontmoeting met Annemarie, op dat moment werkte ik nog net voor ADP. En was ik vol lof en liefde aan het vertellen aan Marion over Annemarie. Haha...en nu hebben wij jaarlijks deze leuke ontmoeting. En dit soort ontmoetingen kunnen altijd blijven bestaan, ongeacht waar je naar toe gaat. Hoe je leven gaat verlopen. Ik realiseer me, dat mijn vriendschappen anders worden en zijn geworden. En eigenlijk is dit niet erg. Ik ga dit jaar, met al mijn vrienden een hapje eten. Om bij te praten en te kijken, hoe we het samen goed kunnen blijven doen, zonder je schuldig te voelen, dat je elkaar niet zoveel ziet. Laatst las ik in de krant, dat zeggen 'ik heb het druk, of als iemand je vraagt 'hoe gaat het' je antwoord altijd is 'goed, maar druk'. En dit wil ik niet meer'. Ook al is je leven gevuld met allerlei prachtige dingen, of met dingen die er voor jou toe doen. Voor mij wordt 2019 het jaar van de kwaliteit. Kwaliteit van het ontmoeten, kwaliteit in werk, kwaliteit in de dingen die je eet en drinkt. Maar vooral kwaliteit van leven, kwaliteit in aandacht voor elkaar. En dus als dit betekent, net zoals Marion en ik dat doen, dat je elkaar een keer goed ziet. Dan is dat het moment, van waaruit je verder kunt. En waarbij je weet, dat altijd in het leven, deze mensen er zullen zijn, als het nodig is. De tijd en aandacht die je hebt voor je medemens, dat is waar alles om draait. 
Ja dit bordje met deze tekst en foto zag ik op het graf van een voor mij bekende 'vader' staan. Met zijn zoon heb ik nog in de klas gezeten. En bij het grafmonument, was al ruimte gemaakt, voor het geval mevrouw ook komt te overlijden. En deze tekst staat voor de verbinding van twee mensen, in het Nederlands 'wij samen'. Deze Flakkeese tekst vind ik prachtig. Zo eenvoudig, zo simpel en voor mij zo waar. Wij samen. Het is genoeg. Deze zaterdag met alle ingrediënten voor een goede zaterdag, de krant, de koffie, de fles Spa Henriëtte en af en toe een overheerlijke boterham ofzo, het is genoeg. Misschien wat sjoelen straks. Heerlijk is dat, ontspannen, niet zoveel hoeven. De komende week staat in het teken van veel. Ontmoetingen met RAB's, vergaderingen, een belangrijk gesprek met Ron, kortom veel avonden weg, maar ook dat is goed. En fijn. En nu maar duimen, dat die meneer die zijn euro's aan het tellen is, om ons huis te kopen, genoeg heeft, dan komt alles goed. Voor jullie een mooi weekend. Geniet van het feit, dat het buiten nat en guur is, en dan is het binnen meestal heel fijn en gezellig. Lekker rustig. Tijd voor jezelf. Een kopje koffie, een mooi boek, heerlijk! Dag, dank je wel dat je steeds weer mijn blog leest. Dank ook voor al die lieve reacties vanuit allerlei hoeken. Doet me goed. Dag!
