Hoe bijzonder is het kunstenaarschap...zo staat er nu een afspraak in An's agenda om iemand, een vrouw, helemaal te gaan schilderen, jawel van boven naar beneden...spannend wel...
En zo denkt iemand na over de aankoop van een bestaand werk....en als ik later een eigen kantoorruimte heb, dan hangt daar dat mooie grote werk, van die zwarte mevrouw (2 meter bij 1 meter 20 is dit doek). Dit doek heet...ik weet het even niet. Het leuke is dat Annemarie's vader graag zou zien dat deze mevrouw een lieveheersbeestje op haar bil zou krijgen...en zo stuurde hij haar een kaartje gericht aan 'Schildersbedrijf A.Smitshuysen b.v.' en vanuit dit kunstenaarschap denk ik na over marketing 'how to get the market' voor Annemarie. Want hoe gaan we nu weer verder, nu er zoveel beweging in gang gezet is. De volgende stap is de bus, onze bedrijfsauto en dan onze eigen werkplek...een atelier met werkplaats erbij, waar we kunnen exposeren, maar waar we ook andere dingen kunnen doen. Bijeenkomsten met Schutter wijnen ofzo organiseren, kortom mooie bijzondere presentaties houden, een workshop verzorgen, een training geven...
Het leven zo te leven dat er tijd is voor elkaar, voor rust en mooie momenten, voor creaties, voor ontmoetingen, dat is waar uiteindelijk onze weg heen gaat...
Zo heb ik een afspraak met iemand, met Theo, die ik wel anderhalf jaar niet meer heb gezien...en met deze meneer had ik een zakelijke afspraak destijds nog op kantoor in Maarssen, waar wij samen in de keuken zaten te praten, omdat er geen andere werkruimte was. En tijdens ons gesprek kwamen er steeds mensen koffie, thee, of water halen. We werden steeds gestoord, maar dat maakte niet uit, er was werkelijk contact. En nu is dat er weer...en het gekke is, als ik met iemand afspreek, dan weet ik nooit waar dit toe zal leiden. Waar dit contact me zal brengen, ik weet alleen dat het past op de weg die we zijn ingeslagen...de weg, nadat ik ziek ben geworden, is echt een andere weg...
En om goed op deze weg te blijven lopen, heeft het LUMC me aangeboden, gesprekken te gaan voeren met hun maatschappelijk werker , en ook vanuit de arbo-dienst is mij hulp aangeboden, want ik merk wel, dat het goed is om te praten, want 'u bent van heel ver gekomen' zo gaf de arbo-arts mij vandaag aan...en hoe trots ik ook ben, op waar ik nu sta, het doet ook zoveel pijn en daar moet ik eventjes wat mee doen, daar mag ik ook wat mee doen.
Het hoort er allemaal bij nu...en veel mensen hadden met dit al aangeraden, maar ik die altijd alles zelf wil doen, die misschien wel niet zwak mag zijn van mezelf, ik moest dit blijkbaar eerst zo zelf ervaren, voordat ik nu de volgende stap wil en zal gaan zetten!
En ondertussen geniet ik van de zon, van de bloemetjes die bloeien, de druif en de blauwe regen, die ons terras weer zo gezellig maken...
En hebben we met oranje tompoezen natuurlijk met de meisjes genoten van de overwinning van Oranje op Italie...geweldig!
Een lieve groet...
Anita
