Al heel vroeg werd ik wakker. Alleen. Annemarie ligt boven bij Rosanne, die gisterenavond heel erg veel moest overgeven en helemaal witjes zag, ziek. Zo zielig. En haar vriendinnetje Milou was hier om te logeren en die moest weer naar huis. Zo zielig. En ze zijn kampioen geworden met de hockey en zouden vandaag de laatste wedstrijden spelen in de zaal, daarna gehuldigd worden en vanavond voor het eerst als team uiteten gaan. En dat loopt ze nu allemaal mis. Hoe groot kan het verdriet van een kind soms zijn....
Gisteren ben ik met mijn vrienden en broer Arie naar Schoonhoven geweest. Hier zijn we aan het soppen en boenen geweest, terwijl Jix, de huidige huurder daar wat rondliep. Ook weer zo'n triest verhaal. Jix is ziek, ernstig ziek, en dat is hem aan te zien. Hij wil naar het buitenland om volgens mij daar te sterven, zijn dochter woont ook in het buitenland. Maar ondertussen maakt hij er hier een bende van. Het appartement is verschrikkelijk uitgewoond, vies en smerig. Dingen zijn kapot, brandgaten in de bank, grote krassen in de houten vloer, overal troep en papier. Designradiator in de badkamer lag languit op de vloer, warm water doet het niet meer, kortom tel uit je winst. Daarbij slecht van betalingsgedrag en verdomde makkelijk. Er is dus duidelijk van alles nodig om hier een einde aan te maken. Zo ook onze schoonmaakaktie en die is gelukt. Het ruikt er fris, het is er enigzins netjes. Nu de radiator en het water in het bad nog en alles is klaar om vrijdag een nieuwe (nette, werkende en betalende) huurder te ontvangen. Vrijdag ga ik met Ellen nog een laatste keer door het appartement en neem ik afscheid van Jix. Zijn spullen staan in mijn berging opgeslagen en ik denk dat ik die ooit een keer door het grof vuil moet laten ophalen, maar dat is van later zorg.
Ik merk nu dat ik alles stap voor stap doe. Eerst dit, hij eruit, nieuwe erin. Dan weer een volgende stap. En dat lijkt wel symbolisch voor mijn leven nu. Eerst beter worden, gezond zijn, dan weer verder.
En verder gaan we, dat wil ik. Met Annemarie, met haar meiden. Er zijn nog zoveel leuke dingen te doen of te bedenken. Kleine reisjes, maar ook gewoon die fietstocht in de buurt. Of zomaar een spelletje Katan met de meiden. Heerlijk.
Nog twee weken bestralen. Dan een MRI-scan, en dan weer afwachten, want de uitslag dat is wel spannend, is de tumor weg...dan gaat de champagne open. Dan begint mijn leven weer en kan ik langzaam aan gaan werken, reintegreren, een weg inslaan die weer langzaam zich losmaakt van de afgelopen periode. Ik zie er naar uit...
De kerkklokken luiden, ik wens jullie een mooie en rustige zondag.
Anita
