Mijn boek in het blad Kracht van KWF!!

En afgelopen vrijdag kreeg ik het blad Kracht van het KWF in de bus. En jawel daar staat mijn boek, leuk is dat toch, om dan volkomen onverwachts je eigen boek terug te zien....gestaag loopt de verkoop door. Langzaam, heel langzaam...en soms geef ik het zelf aan iemand kado. Zomaar omdat iemand me geraakt heeft door er simpelweg te zijn! Dan schrijf ik er iets in, speciaal voor die persoon. Ik zou nog wel een boek willen schrijven, zal er nog een keer over na gaan denken...
Op dit moment ben ik even thuis. Annemarie is met haar mama naar meneer Van Riel. Om te kijken hoe zij haar verdriet (er zit veel verdriet in Annemarie, wellicht al van heel veel jaren terug) een plekje kan geven. Hoe zij om kan gaan met de situatie zoals deze is, dat zij een week wel haar dochters bij zich heeft en dan weer een week niet. Ingewikkeld...en verdrietig. Maar andersom net zo, ook voor de vader geldt dit. Ik was bij Maandag. Een leuke organisatie, dynamisch, en ik had daar een leuk gesprek, over van alles, over dienstverlening, cultuur, imago, merken, internationalisering. Kortom heerlijk zo van gedachten te wisselen met twee heren, iemand uit de Raad van Bestuur en een kwaliteitsmanager.
En straks sta ik voor een groep in Den Haag, communicatie, Public Relations, en nog veel meer...genieten is dat vind ik. Les 5 alweer...dit jaar ronden we ook deze module af!

Ik lees momenteel een prachtig boek - Wat ik je nog wilde zeggen - over omgaan met mensen met kanker. En als je het boek in je handen hebt, dan zie je een zeilbootje laveren op volle zee...en dit beeld is volgens de schrijfster typerend voor iemand die kanker heeft. Laveren tussen leven en dood...
Kanker krijgen is ingewikkeld vind ik nu. Het doet je beseffen dat alles eindig is. Het laat je voelen dat je lichaam de regie even over neemt van je. Het laat je zien dat je beperkingen hebt en dingen niet meer kunt. En het maakt dat je met een enorme rotklap terug op aarde komt, als je daar eventjes van af leek te dwalen. Of als je teveel met je hoofd in de wolken liep...En aan de andere kant, ben je ongelooflijk bang, dat je je leven juist hier op aarde gaat verliezen. Dat je je geliefde kwijt raakt. Ik geloof dat ik daar nog het meest bang voor was, om Annemarie te verliezen, mijn vader, Jannie mijn vriendinnetje...want ik wil nog zoveel met hen delen.
En het mooie is nu dat ik terug mag kijken, net alsof ik in het reuzenrad zit en naar beneden kijk, net alsof ik naar iemand anders kijk dan naar mijzelf. Als ik nu iemand zie die kaal is, dan voel ik mee, dan sta ik stil bij dit verdriet. Dan wil ik die persoon iets liefs zeggen, of gewoon zomaar, dat ik haar of hem bewonder. Of de partner even aangeven, dat ik meeleef....
Kanker krijgen is alsof je sensitiever bent dan ooit. En geloof me, ik gun niemand ziek zijn. Maar ik zou zo graag willen, dat mensen die gezond zijn, die kunnen werken en leven en genieten, gewoon wat meer stil willen staan bij de ander. Wat sensitiever zijn, wat meer oog hebben voor het gevoel van de ander. Jeetje wat zou de wereld dan een stuk aangenamer zijn...soms zou ik iemand wel wakker willen schudden. Vorige week nog, had ik ook weer zo'n ervaring, dat ik dacht 'ach man, wat heb je nog veel te leren...' en weet je wat zo jammer is, sommigen leren nooit! Gelukkig heb ik mijn lesje mogen leren, en steeds weer gaf ik aan, het ziek zijn heeft me veel gebracht...welnu, onder andere dit...
Dag, liefs,
Anita

Vandaag is het MAANDAG

Vandaag is MAANDAG...en ik ga op bezoek bij het bedrijf MAANDAG. Een leuke club mensen, ruim 2000, en ik heb een gesprek met de financieel directeur en de secretaris van de Raad van Bestuur. Spannend...een contact, ingezet door iemand uit mijn netwerk. Het voelt wel goed...zo dadelijk even naar huis, nette kleding aantrekken en vervolgens op weg. Spannend vind ik dit...
en lieve mensen, het is 1 december 2008. De laatste maand van dit jaar is aangebroken, de laatste maand van 2008. Ongelooflijk....we gaan er een prachtige maand van maken!
Geniet van deze maandag!
Anita