Het is meer dan ziek zijn alleen...je leert relativeren, op een vreselijke manier. Zo was ik vroeger bang voor bloedprikken, tegenwoordig maakt het me niet meer uit. Gerommel met je ader, voordat ze je prikken, een ontsteking, soms je urine niet meer op kunnen houden, loszittende nagels, krampen, een kale kop, ach dat zijn maar bijverschijnselen. Was ik vroeger een harde soms, kon ik genadeloos doorgaan met werken bijvoorbeeld, nu vraag ik me af hoe ik terug zal komen en eigenlijk maakt dat me niet meer uit. Want terugkomen zal ik, maar dat ik andere dingen zal laten zien, dat is zeker. 2007 is een bijzonder jaar, een verloren jaar voor mijn carriere, geen salarisverhoging in 2008, geen bonus, ach en dat is alleen maar financieel, maar je voelt het toch. Je wordt zo met je neus op de feiten gedrukt dat je niets gepresteerd hebt. En eigenlijk door deze bevestiging ben ik gesterkt in mijn hele zijn. Want hier aan de Papelaan 58 wordt wel degelijk iets gepresteerd, wordt wel degelijk een prestatie neergezet, die niemand ons kan evenaren. Annemarie en Anita, twee mensen die nog maar kort samen waren, die al zoveel strijd geleverd hadden om samen te kunnen zijn, komen hier sterker uit. Komen hier samen zo goed doorheen, door te huilen, te praten, te lachen soms...maar wel met elkaar. En in gesprek te blijven, hoe moeilijk het soms is. Door te praten over doodgaan (wie praat er ooit met zijn partner over doodgaan, dat hoort niet...) want soms moet je hierbij stil staan. Als je te horen krijgt dat er 50% kans is op het terugkomen van de tumor, moet je het hier ook over hebben. En dat doen we...en uitspreken dat je niet wilt, dat de ander alleen achterblijft. Ook hier heb je het over. Maar ook over waar het echt omgaat in dit leven. Om vriendschap, om trouw zijn, om iets voor de ander over hebben. En dan heb ik het niet over geld, over kado's, maar gewoon over al die mensen die er steeds zijn, die er nog steeds voor me zijn. Die me een mailtje, kaartje schrijven of me bellen. Nog steeds ook na een half jaar nog steeds!
Gisteren mijn tante Tanneke, haar telefoontje, haar kaartje, het maakt me zo blij. Maar zo zijn er zoveel mensen die met me bezig zijn en die ik hier niet noem, ieder op zijn of haar eigen wijze...mijn tante Suus met haar bloemen voorafgaand aan de kuren, iedere keer weer, en ook die uitzendkracht die af en toe een kaartje stuurt, die ik nog maar heel kort ken...mijn trouwe vrienden, mijn familie, Annemarie's familie...ach mensen, wat er ook gebeuren gaat, hoe mijn leven of mijn werk er ook uit zal zien in 2008, ik heb zoveel moois gekregen dit jaar....wij hebben zoveel moois gekregen, wij redden ons wel in 2008...met misschien wat minder geld, maar met elkaar kunnen wij de hele wereld aan!
Ik voel me, hoe gek dit ook klinkt, een rijker mens dan ik al was, doordat ik nu op zo een andere manier naar het leven kijk. Ik had altijd het gevoel dat er een weg was, naar boven, naar meer, naar nog meer en nu blijkt dat je zoveel meer kunt krijgen op een weg die niet naar boven loopt...maar die zo anders loopt dan je ooit hebt kunnen vermoeden en dat rijkdom een ander begrip is dan ik tot nu toe voor mogelijk had gehouden. Het klinkt misschien wat ernstig, maar geloof me ik ben er blij mee!
Anita
