Het is december 2007, al 8 maanden ziek thuis....ongelooflijk, en morgen hoop ik iedereen blij te kunnen maken met de uitslag van de MRI...zou het mogelijk zijn, dat de tumor helemaal weg is...zou het zo mogen zijn...het is zo spannend, ongelooflijk! Of zou ik nog nabehandeld moeten worden, zou ik weer chemo's moeten krijgen, wat ligt er nog allemaal voor me...die onzekerheid houdt me bezig. Ik ben er niet meer bang voor. Ik ben niet meer bang voor een chemokuur of een prik, of zelfs een lumbaalpunctie...ik ben alleen bang voor de emoties die ergens diep in mij verstopt zitten. Gisterenmiddag vroeg ik Annemarie hoe zij zou reageren als ik weer opnieuw behandeld zou moeten worden en toen gaf zij als antwoord 'ik zou het vreselijk vinden, voor jou, voor mezelf...voor alles, de kinderen...' en eigenlijk voel ik dit zelf ook zo. Ik zou het vreselijk vinden. En in dit woordje 'vreselijk' zit volgens mij al mijn emotie verstopt. Vreselijk werkelijk waar...ongelooflijk, want ik zou niet weten eventjes hoe ik weer verder zou moeten gaan. Maar dat ik verder ga, dat staat buiten kijf. Altijd weer zal ik knokken, voor mijn Annemarie, voor mijn vader, voor mijn familie, mijn broer (die ook al een moeder heeft verloren aan kanker), voor iedereen die mij lief is en er is en was!
Maar misschien komt het door dit snertweer dat ik zo ernstig schrijf, want ik geloof gewoon niet in een negatief bericht morgen of op 5 december...ik weet bijna zeker dat het goed is in dat lijf van mij. Dat die tumor misschien nog maar een heel klein pietepeuterig tumortje is (leuk woord he...tumortje) die door de bestraling een laatste klap voor zijn kop krijgt en dan helemaal knock-out gaat! En zodra ik dit weet, weten jullie het ook, dat beloof ik. Het is bloedje spannend vind ik, dus gaan we maar eventjes iets leuks doen samen, als afleiding, en dan is het snel morgen...de arts zal wel later op de dag bellen schat ik zo in....
Oh ja, en mijn boek is bijna af....ik wacht op de uitslag en schrijf dan het laatste stukje. Annemarie heeft het schilderij af gemaakt, en hier moeten we snel foto's van maken en dan kan eind deze week alles naar de uitgeverij gestuurd worden. Geweldig he...ik kan bijna niet wachten, vind het zo spannend, een eigen boek....ja vanaf 2008 kan iedereen mijn boek bestellen via internet. Leuk he...ik ben er wel trots op, ik vind het een mooi boek, intens, verdrietig en ook wel lief...ik moet soms een beetje huilen als ik het lees, maar dat is meer omdat ik al zoveel van mijn pijn vergeten ben, gelukkig maar!
Anita
