Missen en verder gaan..of heet dat loslaten....???

Tja, normaal schrijf ik mooie of vrolijke of blije berichten. Vanavond zag ik Epke vallen en 7e worden. En op zo'n moment besef je hoe betrekkelijk succes en geluk is. En gistern en ook vandaag,en dus heel geleidelijk aan ontstaat bij mij het besef, dat mijn oude team van Cluster West en ik, elkaar los moeten laten. Dat opnieuw beginnen pijn doet, bij hen, bij mij...dat de wereld van 16 augustus 2016 er anders uit ziet, dan de wereld van 16 augustus 2015 om het zo maar eens te zeggen. En jawel, ook toen kende ik Nieuw Zeelandse Sauvignon Blanc. Maar toen was ik nog manager van een grote club en nu, niet meer. En voor mij voelt dit goed. Maar je wilt toch altijd, dat jouw mensen, jouw oude team, gewoonweg weer gelukkig zijn. En zo, door alle gesprekjes, mailtjes en app berichten, weet ik dit nog niet zo zeker. Ik probeer als volwassen mens, mij hier objectief in te bewegen, maar het doet wel zeer. Want ik wil niets meer en niets minder, dan dat mijn oude club gelukkig is en door gaat op de manier, zoals we altijd bezig waren, met veel verve, enthousiasme, en vol vertrouwen in de toekomst. Ik heb me hier niet meer mee bezig te houden, maar ik ben wel van deze club gaan houden. Simpelweg als mens, als manager, maar vooral als Anita. En ik weet dat Yarden voor mij belangrijk is. Dat mensen bij Yarden, mij raken, door wie ze zijn, door wat ze doen en hebben laten zien. Ik weet ook eerlijk gezegd niet zo goed, wat te doen. Los van eerlijk te zijn, en te delen, wat mij bezig houdt...geen vuur te stoken, maar juist de goede beweging in te zetten, zodat we met elkaar verder komen, dan waar we ooit waren. Ik gun West, alle succes, rust en geluk, en juist al die mensen, en ik zal vanuit mijn verantwoordelijkheid als mens, mijn bijdrage leveren. Hoe, dat weet ik nog niet. Maar ik ben er. En nu, kijkend naar RIO, realiseer ik me, dat winst en verlies, dat lukken en mislukken dichtbij elkaar liggen. Dat oud en nieuw, een groot verschil kan uitmaken. En dat geloof in elkaar, en hoop en positief zijn, dingen zijn waar we mee verder kunnen. Vandaag had ik een mooie dag, met allerlei ontmoetingen, mooie mensen. Ongeveer 200 foto's die van me gemaakt zijn, waarbij ik maar hopen mag, dat de fotograaf wat bijzondere opnamen uit kiest voor publicatie. Waarbij ik een lid van het hoofdbestuur mag ontmoeten, mocht ontmoeten en waardering voel voor wat ik, nee wat wij als nieuw team doen en aan het doen zijn. Waarbij telefoongesprekken met collega's mij het gevoel geven, dat wij als Yarden, mooie dingen doen. En ik, ik mag daar bij zijn. En vanuit deze nieuwe rol, zal ik doen, wat nodig is, om Yarden, welk team dan ook, groot te maken. En Cluster West, jullie vergeet ik nooit. Geloof me...ik ben er en zal er zijn. En team Verenigingszaken, wij, wij gaan ervoor, 5 september is onze teamdag. En deze wordt indrukwekkend en mooi. Mooie avond, veel goud, veel verlies, maar altijd weer perspectief, en zicht op morgen....hou vast. Anita