Ken je dat lied van Diggy Dex 'ode aan het leven'. Eigenlijk heet het 'treur niet'. En dit lied wil ik wel graag horen op mijn uitvaart. 'Ik heb altijd geprobeerd te gaan voor liefde'. 'Want proost op het leven en treur niet om mij...'. Mooi deze tekst, ik hoorde dit lied laatst weer en dacht aan al die prachtige mensen, van wie ik afscheid heb mogen en moeten nemen in dit leven. En al een paar dagen denk ik na over mijn volgende blog, deze dus. Een ode, een ode aan iedereen die me lief is. Een ode aan iedereen, die hier niet meer bij me is. Met wie ik momenten heb gedeeld, liefde soms heb mogen ervaren, vriendschap heb mogen hebben. Al die mensen, die, althans dat hoop ik, nu ergens anders met elkaar zijn. Daar waar rust en vrede, stilte en ruimte, acceptatie en aandacht is, voor altijd. Daar waar uiteindelijk iedereen een keer terecht komt, in die wereld die we ook het hiernamaals noemen. En als ik spreek over het hiernamaals met mensen, dan ziet voor iedereen die wereld er anders uit. Voor mij is het een soort van eindstation, waar je als het ware op een bankje gaat zitten en glimlachend om je heen kijkt. Waar het goed is, waar we niet voelen dat er scheidingen zijn, ruzies, oorlogen, misdaden, misbruik, gewoon een wereld waar je mag zijn, wie je bent, wat je wilt zijn, waar het niet opvalt of je hard werkt of niet werkt, een wereld waar je bent.
En als ik zo schrijf, dan komen vriendinnen langs met wie ik mooie leiderschapsprogramma's heb mogen ervaren bij de Baak, mijn vriendin uit Friesland, alweer een paar jaar geleden onverwachts overleden. Jawel aan kanker. Ik heb boven nog een mooie foto waar wij met de meisjes op haar huwelijk waren, op een boot. Zo bijzonder. Zo mooi. Ik wil je bedanken voor het delen van je leven, de mooie maaltijden, de heerlijke gesprekken op het terras, de roze champagne die we dronken. En zomaar kan ik zeggen dat ik je mis. Ooit gaf je me een beeldje van een vogel, een hele gezellige dikke vogel. En jouw vogel staat bij ons in de slaapkamer en is getuige van een leven vol liefde. Zo dichtbij mag jij zijn. En blijven, waar je nu ook zit, op welk bankje je nu ook hebt plaatsgenomen. Er is niets meer over van ons leven als vriendinnen, van jouw leven in mijn leven, alleen die leuke dikke vogel die neem ik met me mee, waar ik ook zal gaan. Ik stel me zo voor, dat als ik ooit oud en grijs in een zorginstelling kom in zo'n kamertje van 4 x 4 dat die dikke vogel me grinnikend aankijkt. En dat die dikke vogel mijn dag kleurt. Bedankt Eef.
En ooit woonden An en ik in Voorschoten, in een idyllisch wit vrijstaand huis op de Papelaan. Ons eerste echte koophuis samen. Mooi met een grindpad, een prachtige binnenplaats, op deze plek wisten we ook al hoe een feest moest zijn. Hoe muziek kon klinken en hoe je kon dansen met elkaar. Hier werd ik ziek en beter. Hier werd ik 50 en nog veel meer. Hier was mijn vader met Els, hier had ik nog familie. Maar hier waren ook twee prachtige vrouwen, ze woonden op een hoekhuis in dezelfde straat. En wij leerden hoe samen champagne drinken en feesten in de Voorstraat van Voorschoten nog leuker kon zijn, als je het met elkaar deed. De kinderen mochten feestjes vieren in de hottub, met drijvende kindercocktails in led verlichte glazen. En een van die twee vrouwen, zit ook ergens anders op een bankje. Na een heftig ziekbed, kanker. We namen afscheid van jou, met champagne. We bedankten je nog voor de vriendschap. En gelukkig zien we jouw vrouw nog steeds. En vaak denk ik aan jou. Jij was die vrouw die 'ik heb genoten' speelde op haar uitvaart, het lied van Guus. Bedankt, ooit hoop ik nog een keer naast je te kruipen op dat bankje. En te lachen, te praten, te feesten met jou. Bedankt Loes.
En zo heb ik nog veel odes te brengen, natuurlijk aan mijn ouders, mijn vader, mijn tante zelfs. Zij heeft me geleerd hoe ik niet wil worden. Bedankt daarvoor. Maar mijn vader is een man die wel honderd odes verdient na zijn leven. Wat een prachtmens. Wat een vrolijke man, wat een oprechte levenskunstenaar. Mijn vader was echt mijn grootste vriend. Ik mis hem. Ik zou hem zo graag Nieuw-Vossemeer laten zien. Hij is die gele vlinder, in de tuin. Op ieder feestje is hij er gewoon bij. Ik ben ervan overtuigd.
Hier zie je hem, met een ander mens, Jan, die ook een ode verdient. Zijn grootste vriend. Trouw letterlijk tot in en aan de dood. Jan hielp mijn vader altijd. Mijn moeder ook. Toen zij nog op de boerderij woonden. Jan en zijn vrouw, waren geweldige vrienden voor mijn ouders. En samen waren deze twee mannen lekker ondeugend. Ze genoten zoals hier, van een glaasje, van alles wat je met je ogen kunt zien. Van dames die voorbij liepen en zij dachten altijd dat zij de casanova's waren waar iedere vrouw naar omkeek. Hier zie je mijn vader in zijn rolstoel en Jan die al ziek was. En ik ben er bijna van overtuigd, dat deze twee prachtige mannen, nog altijd samen genieten, ergens op een bankje. En weet je, ze hebben het zo verdiend. Ze zijn het zo waard. En ik weet zeker als ik ooit zover ben, om het hiernamaals te mogen begroeten, dan kruip ik tussen hen in. Dan ben ik erbij.
Met regelmaat moet ik iemand laten gaan. Iemand die ik heel goed ken, zelfs heb liefgehad. Of iemand die ik nog niet zo lang ken, maar waar ik wel een klik mee heb of had. Cees mijn jeugdliefde, of Lars mijn collega, die bijzondere meneer uit het dorp, of Alexandra, die jonge vrouw die ik op de begraafplaats ontmoeten mocht. Of Cas, de man die zo ziek was, dat ik met de rolstoelbus achter me over de begraafplaats liep, en naast wie ik zat te huilen, samen met hem. Maar ook die vader van een vriendin van me. Of die ex-man van een andere vriendin. Sommigen wat verder weg, maar jullie allemaal hebben mij geleerd het leven te omarmen. En vandaag te genieten. Want niemand weet, wat er morgen zal zijn. Niemand weet, wanneer wij een kamer op moeten schuiven. En soms sta je onverwachts voor de ingang van het hiernamaals. Jij of ik. En daarom zeg ik dus bij leven en welzijn tegen jou, en jou, tegen mijn mensen, tegen mijn team, tegen mijn vrienden - dankjewel dat je bij me bent, dankjewel dat je met me optrekt, dankjewel voor je kopje koffie, voor je woorden, voor je zijn, je hebt mijn leven verrijkt -.
En natuurlijk hoort bij deze ode, mijn lief, mijn vrouw, haar kinderen, haar familie, en niet te vergeten mijn fotomodel, mijn grote kleine vriend Teun. Dank je wel, dank je wel. Ik moet denken aan het liedje van Vader Abraham, dat wij zongen met onze vrienden en vriendinnen voor mijn ouders, toen zij 25 jaar getrouwd waren. Wij waren een beetje aangeschoten en zongen 'bedankt lieve ouders, bedankt voor het leven'. En mijn tekst zou zijn 'bedankt lieve mensen, bedankt voor het leven, samen met jou'. Iedere dag weer, realiseer ik me, hoe rijk mijn leven is. Niet rijk aan euro's maar rijk aan vriendschap, liefde en mensen om me heen. Hier zit gewoon een gelukkig mens, met haar vriendje Teun.
Op deze foto zie je ons, samen met Marieke (vandaag jarig 28) tijdens carnaval. Dus ook bedankt Nieuw-Vossemeer, voor al die mooie mensen, die nieuwe vrienden, het gevoel van welkom zijn. Ik hou van je! Een mooie dag!
