Broer Arie.....

En soms zijn er van die momenten in je leven, waarop je je afvraagt waarom de dingen zijn zoals ze zijn. En vandaag is weer zo'n moment....gisteren zag ik mijn zieke broer en dit beeld van hem, is me de hele dag en nacht bijgebleven, een beeld, dat me deed denken aan mijn moeder, dat in zichzelf gekeerde, dat stille, die diepliggende verdrietige ogen. Die pijn, dat hele magere, ik keek naar zijn ingevallen gezicht, zijn bleke huid, zijn dunne armen en kon wel huilen echt waar...want hij is ziek, pfeiffer zegt de dokter, veroorzaakt door stress, en volgens mij door nog veel meer. Want een prater is hij niet, een deler is hij niet, een echte genieter maar af en toe...maar wel een intens lieve broer, die eigenlijk in mijn beleving dit leven als zwaar ervaart. Ik sms hem dagelijks een paar keer, omdat ik me hartstikke veel zorgen maak. Omdat hij ziek is en meer dan pfeiffer heeft...zijn lever doet het niet of niet goed, zijn longen doen pijn, ja gelukkig hij is gestopt met roken, maar terwijl ik dit schrijf, vraag ik me af, of dit nog op tijd is...want die longen, hebben zo genadeloos op hun lazer gekregen. En toen ik in de auto, met Annemarie samen naar Flakkee reed gisteren, kon ik wel huilen. Want hoe zal alles verder gaan. Arie moet rust nemen de komende tijd en mag en kan niet naar Pa toe. Hij heeft niet eens de energie...en mijn vader, aan hem heb ik verteld dat Arie pfeiffer heeft. En dat accepteert hij wel als bericht. Maar eigenlijk wil ik niet dat mijn vader zijn zoon zo ziet, zo ziek. Het zou hem zoveel zorgen erbij geven...en ik denk aan de woorden van mijn moeder 'je krijgt wat je dragen kunt kind...' en heb de neiging te willen protesteren. Want ja ik kan het wel allemaal dragen, maar ik zou soms wel eens een hele dag onder het dekbed willen blijven liggen, om even niets te hoeven dragen...om zomaar eventjes te mogen zijn. En na een fijn bezoekje gisteren aan tante Aniet en oom De, en aansluitend een heerlijk diner bij Ria en Hans, zijn wij vanmorgen blijven liggen. Kijken naar Harry Mens op zolder, vanuit ons heerlijke bed. Bekenden zien, de familie Klootwijk in de reclame van Tieleman Keukens. Meneer Tieleman zelf, met wie Pa en ik regelmatig in zijn grand cafe in Middelharnis, een glas wijn drinken. En zomaar niks hoeven...nu een stukje schrijven over Arie. Mijn eigen broer, mijn enige broer. De man met wie ik al mijn hele leven optrek, met wie ik veel gedeeld heb, en soms minder gedeeld heb, maar de broer van wie ik zielsveel hou...en met wie ik samen 'zorg' voor het voortbestaan van onze familie en onze familie-herinneringen. Arie die alles weet, tot op detailniveau van hoe ons leven vroeger was. Arie die namen kent en feiten, die ik, al lang niet meer weet. Arie het brein in onze familie, de denker, de intellectueel, die volgens mij ongekend veel lasten en lusten heeft gekend in zijn leven als het over zijn zusje gaat. Zijn 'zusje' die gewoon haar hart volgde en de hele wereld vertelde dat zij vrouwen net wat leuker vond dan mannen. En die dus hierdoor van alles naar het hoofd kreeg, maar niet boog. Zijn zusje die overeind bleef staan, daar waar hij het niet kon of durfde. En zo kijk je naar elkaar en zie je elkaar en zo help je elkaar in dit leven. Als broer en zus. Ruziemakend, blij zijn met elkaar. Samen ervoor zorgen dat je moeder netjes verzorgd opgebaard wordt, terwijl Ramses Shaffy voor ons zong 'zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder' het lied van Ma van Loon. Samen zorgen voor de boerderij en alles wat daar moest worden ingepakt, opgeruimd. Anita weggooiend, Arie die alles wil bewaren, de opruimer en de verzamelaar. De optimist en de denker, de vrolijke ondeugende vrouw en de serieuze, ernstige man, broer en zus, tot in de eeuwigheid. Verbonden uit liefde, en verbonden door onze prachtige jeugd, daar onder de rook van Middelharnis...aan de Oostmoerse Scheidweg 1 te Stad aan t Haringvliet. Op die prachtige boerderij, met die mooie klokgevel...Arie en Anita van Loon. En dus lief broertje, hoop ik dat je nu echt lef laat zien, die arts op zijn flikker geeft en je helemaal laat onderzoeken, want ik wil niet dat je zo ziek bent! En anders, dan doe ik het wel...voor jou, omdat ik je zusje ben! Kus, Anita

En ik bedoel thanatopracteur

Thanatopraxie is een behandeling die het ontbindingsproces van een lijk tijdelijk vertraagt en het besmettingsgevaar doet wijken. Op dit moment (2010) is thanatopraxie mogelijk in vele (onder meer België, Duitsland, Frankrijk en Engeland) landen. In Nederland is thanatopraxie middels een wijziging van de wet op de lijkbezorging sinds 1 januari 2010 toegestaan
Het woord `tijdelijk` geeft al het verschil aan tussen balsemen en thanatopraxie. Balsemen is een manier om overledenen een zo lang mogelijke tijd te bewaren, zonder dat het uiterlijk wezenlijk verandert. Men spreekt dan over conservering van een lichaam voor de lange termijn. Bij thanatopraxie is het doel van de behandeling een overledene voor enkele dagen te conserveren met een uitloop tot 10 dagen na het overlijden. Thanatopraxie is te verdelen in twee gebieden: de tijdelijke conservering en het cosmetisch gedeelte (het ‘restaureren’ van een overledene en het opmaken). Voor een goede restauratie is het eigenlijk noodzakelijk het lichaam eerst tijdelijk te conserveren, omdat de ingebrachte conserveringsvloeistof een eiwitverhardende werking heeft op de lichaamscellen. En thanatopraxie is vanaf heden dus ook een onderdeel van de dienstverlening van Yarden Uitvaartzorg Cluster West in de verpersoonlijking van Pien en Sabrina. Dag, Anita

Enerverend, intens en o zo prachtig.....

Ja zo was deze week. Een week die bol stond van prachtige emoties en een week die in het teken stond van Freek, zijn afscheid, wat groots was en juist door de mens Freek ook weer zo klein. Een uitvaart Yarden waardig...althans volgens mijn droombeelden. Een samenzijn van mensen vanuit verbinding..En dit op de dag, dat ons programma bij de Politie van start is gegaan. De module zingeving, voor de eerste groep, en Daphne en ik waren betrokken, gespannen en vol verwachting en ach wat was dit een prachtige ervaring. 12 mensen, met ongekend veel bagage, opleiding en ervaring in de rugzak zo mooi zien bewegen. In een hotel in Made...twee en een halve dag, Henk die ingevlogen werd, zodat ik bij het afscheid van Freek kon zijn, Monique op de achtergrond, ons volgend per sms...simpelweg zijn met elkaar. Een week die enerverend was als het over Yarden gaat, de verbouwing van mijn verzorgingsruimte en koeling. Alles gestript, alles eruit, uitwijken naar UZ, naar Alkmaar en Bergen. Samenwerking, verder denken, en elkaar helpen. Weer die verbinding. Pien en Sabrina, mijn twee jonge dames, nu nog in Engeland, maar geslaagd voor de opleiding tot thantopracteur. Een uniek iets, een voorrecht, kortom....klaar voor alles wat komen gaat! En ik, als leidinggevende ben trots, trots op deze dames en zal hen maandag met bloemen ontvangen! Weer thuis zijn, weer hard werken, weer moe zijn, weer kramp hebben...deze week had alles. Eindigend met een concert van Paolo Conte, prachtig, met een tienkoppig orkest en een oude man, hij lijkt op een wat gerimpelde grijze voorovergebogen boer, met een raspende prachtige stem, in een taal die je niet verstaat maar voelt,het italiaans, zingt hij volgens mij over gewone dingen. Hij maakt geluidjes, zijn orkest speelt allerlei prachtige instrumenten, en de muzikaliteit knalt over je heen...en nu, op deze vroege morgen, bijna klaar voor het LUMC, mijn scan omdat die werveltjes van mij wat zeurderig zijn..... Dan, naar Arie mijn broertje, want hij is ziek. Dan naar mijn vader, en nog een glas wijn bij tante Anita. De familiecirkel is rond, even met elkaar zijn, want dit clubje is klein en kwetsbaar, dat realiseer ik me iedere dag...de familie van Loon geeft dan wel nooit op. Langzaam aan doet het verval zijn intrede...en terwijl ik dit schrijf glimlach ik en zomaar denk ik aan een zin van Daphne :
'als je iemands naam kent, kun je haar roepen. Als je iemand kunt roepen, kan zij naar je toekomen. Als zij naar je toekomt, kun je haar vasthouden. Als je haar kunt vasthouden, kun je haar weer loslaten....' prachtig he...en loslaten, omdat iemand nooit weg is, was het thema van deze week. Loslaten, en vanuit die nieuwe energie voelen en ervaren...dit weekend ga ik hiermee verder, door simpelweg te zijn!
Liefs, fijne dag...
Dit gedicht van Mary Frye werd voorgedragen door de zoon van Freek :
Do not stand at my grave and weep

Do not stand at my grave and weep,
I am not there, I do not sleep.

I am in a thousand winds that blow,
I am the softly falling snow.
I am the gentle showers of rain,
I am the fields of ripening grain.

I am in the morning hush,
I am in the graceful rush
Of beautiful birds in circling flight,
I am the starshine of the night.

I am in the flowers that bloom,
I am in a quiet room.
I am in the birds that sing,
I am in each lovely thing.

Do not stand at my grave and cry,
I am not there. I do not die


Wat prachtig toch...liefs, Anita

Terug naar de Bron van Liefde zonder voorwaarde.....

Wat een prachtige tekst, de tekst van de kaart van Freek. Want Freek is overleden op 20 oktober j.l. en de komende week zullen wij met blijdschap zijn leven gedenken...hoe prachtig is deze mens, slechts 50 jaar jong, en zo stond ook op zijn kaart 'echtgenoot,vader, pleegvader, visionair, inspirator en wereldverbeteraar'...hoe prachtig als je zo herinnerd mag worden. In onze vakantie in Egypte kreeg ik een telefoontje van Els, met deze mededeling. En direct heb ik Lia gebeld en haar gesproken, hoe intens kan het leven zijn. Terwijl wij genoten met zijn viertjes van een heerlijk weekje zon en slapen, van heerlijke temperaturen, zachte wind erbij en lekker water, had Freek een heftige nacht en keerde hij terug naar de Bron van Liefde zonder voorwaarde....
En op zo'n moment besef je hoe goed je leven is, en als je daartoe in staat bent, dan zit je denken heel dicht tegen danken aan. Dan leef je je leven vanuit een dankbaarheid, voor al wat is. Dan kun je bergen verzetten. En Egypte was en is prachtig, lieve mensen, mooie intense momenten en ondertussen hield ik een linkje naar de buitenwereld, alhoewel ver weg, en realiseerde ik me dat er ondertussen mensen uit mijn team heel hard werken om achterstanden in te lopen, zaken goed te doen met elkaar. Om te delen, te spreken, te bespreken en was Petra een achterwacht waar ik trots op ben, zomaar trots. Omdat zij van huis uit, van alles regelde en reageerde op stevige mails van mijn directie. Omdat zij dingen oppakt om mij te ontzien. Zo ook Daphne, die regelde dat ik bij de uitvaart van Freek kan zijn, om samen met zijn dierbaren zijn leven te gedenken, en ondertussen draait zij met Henk het programma samen door. Dank je wel lieve mensen, ik ben echt oprecht dankbaar met jullie te mogen zijn in dit leven hier. Ik voel me rijker dan een koning...Wat je aandacht geeft wordt groter, dus geef vooral voorrang aan alles wat goed en mooi is. En met dit standpunt in mijn gedachten stap ik deze week in. Treed ik een ieder tegemoet, vanuit geloof, vanuit positiviteit en vanuit kunnen....dank je wel, voor deze week. Voor vele uren slapen, voor slapen in de zon, de warmte op mijn huid...voor alles wat mij gebracht is. En ja natuurlijk mis ik mijn dierbaren als ik niet nabij ben, of in een ander land, maar ook dan ben ik dichtbij, altijd ben ik dichtbij...en zo, ga ik straks weer heerlijk naar mijn vader. Samenzijn met hem, misschien wel stil staan bij het leven van Freek, de prachtige man met de paardestaart, de man die zorgde voor zoveel glans in het leven van mijn vader...dank je wel Freek! Dank je wel Lia, dat je er zomaar was, op een moment dat mijn vader jou zo nodig heeft. Mooi om je te realiseren dat mijn vader met Lia zijn leven gedeeld heeft, haar dingen heeft verteld, die hem kwetsbaar en daardoor zo sterk maakten. Mooi als je dit mag ervaren in je leven, het delen van je diepste ziele roerselen. En mooi dat ook mijn vader dit heeft mogen ervaren in zijn leven...die prachtige man! Nog een zin voordat ik voor nu verder ga 'zet de ramen en de deuren in je hart open en zie hoe mooi het leven is'...ik wens jullie een fijne zondag. En voeg hier nog wat impressies vanuit Egypte aan toe. Liefs, Anita

Een laat blogje.....

Onophoudelijk door willen gaan, berichten ontvangen dat mensen uit je leven je zijn ontvallen, zo is Mieke overleden...kanker, ja natuurlijk weer die rot kanker, een vrouw die bij mij op bezoek kwam, zij is niet meer hier...en Freek, en Jan, zij zijn nog wel hier...maar soms dan maakt dit alles me zo bang. En ik dan, ik, ik ga door, steeds maar weer, keer op keer. Dodelijk vermoeid, het Yarden lijflied zingend, met pijnstillers in mijn broekzak, want die rug is zo vervelend....ik schrijf over 'gedoekte mannen' en hoop deze te gaan zien. Ik, wij, jeetje wat werken wij hard...zonet komt een kind terug uit Barcelona, met blaren op haar voeten, enthousiast en blij....want wat kan een studiereis of hoe heet zoiets, ook leuk zijn. Deze week was geweldig, ongekend druk, trainen, coachen, nieuwe contacten, nieuwe opdrachten, kortom een week vol werk...ongekend veel werk, een nabestaande, die volop in de verhalen zit en alleen maar haar verhaal wil doen en dat dan op vrijdagavond in Zwaag....pfffftttt. En nu, nu ben ik zomaar thuis. Mijn sauvignon blanc gecombineerd met glaasje water, de laptop op schoot en eventjes hoef ik niets!!!! Klanten die niet betalen, of slecht betalen, een huurder die het moeilijk heeft, kortom geld is zomaar een issue...en daarnaast de wetenschap dat ook dit zich weer op gaat lossen. En over anderhalve week, dan begint de Leergang Leiderschap voor de Politie...wow samen met Daphne twee en een halve dag trainen. Werkelijk super, Annemarie heeft de mappen gemaakt. Prachtig, indrukwekkend, en dynamisch want deze mappen worden steeds weer aangevuld, door een ieder...samenwerking, dynamiek in optima forma! En wat ik nu wel voel, is dat ik mijn vader zomaar missen ga, mijn lieve papa van Loon. Dus mocht er iemand zomaar zin hebben, morgen heeft hij niet zoveel bezoek, dus wees zo vrij....het maakt hem blij, meer dan blij!!! Lieve mensen, collega's van Yarden, dank jullie wel, de week was intens en stevig en bijzonder. En met elkaar verzetten wij bergen, werken wij achterstanden weg, komen wij met elkaar tot ongekende hoogten. En ik, ik ga door, ik ga door totdat ik val...en dat, dat is nog lang.
Lieve mensen, de kwaliteitsdag bij Yarden, onder supervisie van Frank, was geweldig, meer dan geweldig. Een ware cd-opname, die ik op het feest van Cluster West, zal laten horen...geweldig, in een woord genieten. De intensiteit van die dag, spatte eraf...en ik, ik was meer dan trots op het prachtige schilderij 'kwaliteit cirkel van succes'van Annemarie. Dit schilderij gaat op tournee door Nederland. Op dit moment staat het schilderij in Haarlem, waar een ieder die hier gevoelig en vatbaar voor is, zich zomaar kan bezinnen op dit thema....hoe kunnen wij, in gezamenlijkheid, met de juiste verbinding tussen hoofd en hart, komen tot prachtige resultaten. Slaap lekker lieve mensen...ik ben zomaar moe...liefs, Anita en als je mijn papa ziet, geef hem een dikke pakkerd!!!

Coachtrajecten en nog meer....

En zomaar heb ik na de speeddate 4 nieuwe coachtrajecten gekregen, dus een megascore.....leuk, nieuwe mensen in beweging brengen. Spreekt me meer dan aan....gisterenavond een mooie avond gehad met de Authentieke vrouwen bij Leonie thuis. Een prachtig appartement, daar waar ooit het oude Postkantoor was, tegenover de Grote Kerk in Den Haag...prachtig, indrukwekkend en mooi...net zoals de maaltijd en het samenzijn met de meisjes. Alles was weer als vanouds....en het werd een latertje! Vandaag getraind, terwijl er 14 meldingen van overlijden zijn in mijn Cluster. Een enorme werkdruk, 4 zorgteams op pad, alles loopt en uiteindelijk komt het goed....dankzij de geweldige inspanning van al die mooie mensen die voor en met mij werken. Bedankt jongens, ik ben trots op jullie!
Fijne avond, Anita

Gedicht van Claire Vanden Abbeele

Zomaar in plaats van veel woorden een prachtig gedicht :

Je luistert en fluistert
je bent me nabij
een vonkje aan de hemel
een zucht van de aarde
een teken van jouw leven in mij

Je lacht en je weent
je stroomt met me mee
hier en daar
twinkelt jouw zijn
aan het zichtbare voorbij

Voor iedereen om me heen! Liefs, fijne zondag
Anita

Een soort van ochtendgebed....

En vandaag een soort van ochtendgebed, omdat ik denk aan mijn vrienden, aan diegenen die mij lief zijn, aan mijn vader, en omdat ik iedereen die dit leest, en vooral Freek en Jan, een rustige pijnloze dag toewens. Een gebed in stilte omdat ik met heel grote regelmaat aan hen denk. En mijn dan heel erg goed bewust ben van het feit, dat ik een gelukkig mens ben, omringd door liefde en in goede gezondheid. En juist op dit soort momenten, dan vraag ik mij soms af, als ik mensen onaangenaam zie doen naar elkaar, 'waar zijn wij in hemelsnaam mee bezig'. Het wordt een mooie dag, een warme groet, Anita

Leiderschap en je plan bijstellen...

En vandaag realiseerde ik mij opeens, dat ik mijn aansturing van het team bij Yarden anders ga doen...leiderschap aan de operatie, is anders dan leiderschap aan professionals. En dat betekent situationeel leidinggeven, structuren aanscherpen en dirigerend leiderschap vertonen. Stevig de kaders aangeven en mensen erop aanspreken als ze buiten de kaders denken, bewegen. Ik, als leider op zoek naar ruimte en ruimte gevend, moet nu juist ruimte terugnemen...de nieuwe aanpak! Bijzondere ervaring, en ik dank dan ook hierbij mijn team voor de lessen die ik vandaag heb mogen leren. Ik was te ambitieus en moet mijn plannen bijstellen en dat is dus, wat ik dan ook doe nu. Het was een mooie intensieve dag...Anita

Afscheidnemen bestaat niet...

En dat is een van de liedjes, die ik zo graag in mijn Uitvaartwinkel wil laten horen straks...want hoe waar kan het zijn. Afscheidnemen bestaat niet..en zo zat ik zomaar bij Freek en Lya op hun bed, waar een heel erg zieke Freek en ik spraken over het leven loslaten, over afscheidnemen en over de dood...goede genade, wat een impact heeft dit op ons bestaan hier. En toen ik vandaag ging tanken, kocht ik het blad Pinkribbon...en ik vraag een ieder dit ook te doen, want de opbrengst van dit blad gaat naar KWF, want 1 op de 8 vrouwen heeft borstkanker. Ongekend...het weekend was prachtig, intens en zwaar en vannacht voelde het ook zo. Ik was vooral geraakt door Freek, omdat er weer zomaar een prachtig mens het leven hier in gaat ruilen voor het hiernamaals. En omdat de cirkel in je leven, steeds dichterbij lijkt te komen...was ik vrijdagmiddag nog bij de vrouw van 'Engel' zo sprak Erika vandaag over 'Jeder kann ein Engel sein' en dat is onze opdracht om eventjes een engel te zijn, voor je medemens, voor diegene die je liefhebt,als je googelt op 'engel' kom je terecht bij 'beschermers' of 'boodschappers van God die bovennatuurlijke gaven hebben'. Welnu ik wil wel een engel zijn. Om mensen te dragen die me lief zijn, om mensen te helpen die het nodig hebben. Of zomaar om betekenis te geven aan ons bestaan hier op aarde. Om Freek te helpen, of bij te staan bij het proces van loslaten...en tussen al deze intensiteit door, hebben wij de verjaardag van Reynaud gevierd bij Woods, met een glas Pommery aan het water, met heerlijke spijzen en mooie gesprekken. En daarna, een dag later, was daar die liefde bij Soldaat van Oranje, prachtig...dus een weekend, vol indrukken, vol intensiteit en nu zomaar eventjes rust. En voor jullie, voor Freek hier een lied van Audrey Hepburn :
I believe in Pink
I believe that laughing
is the best calorie burner.
I believe in kissing,
kissing a lot.
I believe in being strong
when everything seems
to be going wrong.
I believe that happy girls
are the prettiest girls.
I believe that tomorrow
is another day and
I...I believe in miracles.

Dag, fijne avond. Anita

Grafstenen, urnen en mooi weer....

Vandaag was de dag, die in het teken stond van grafzerken, natuursteen, urnen en prachtig weer. Een ontmoeting met collega's in Hillegom bij Damo natuursteen. Een prachtige uitleg, rondleiding en een samenwerking die mooi begonnen is, tussen Yarden Cluster West en Damo. Leuk en gezellig om de collega's zo te ontmoeten...een prachtige lunch, en daarna terug naar huis. De zon in en eerst hebben we allebei een uurtje geslapen in de zon. Ik ben zo moe...en wil alleen maar slapen. Heerlijk....ik heb genoten. Nu wachten we op Emmy en Reynaud en mogen wij naar Soldaat van Oranje, volgens mij een prachtig spektakel....
Ik liep eventjes naar het dorp vanmiddag en kwam Jeannette tegen, en allebei waren we moe. Zomaar samen moe zijn is toch ook wel een mooi iets of niet dan...leuk is het als je elkaar zomaar ontmoet, en met elkaar bent...zij wordt zestig jaar en nodigde ons uit om met haar en nog meer mooie vrouwen samen te gaan zingen. Geweldig!
Lieve mensen, het voorjaar was mooi, de zomer wat minder, het najaar wordt prachtig wat een genot. Vandaag kreeg ik bericht over de huisvesting van mijn vader, een plattegrond van zijn appartement. Met balkon, eigen keuken en eigen badkamer en toilet. Heerlijk, tijd om zijn spulletjes uit de container te laten komen en ervoor te zorgen, dat hij uiteindelijk nog een prachtig plekje krijgt in de nieuwbouw van de Samaritaan. Hij komt te wonen op de eerste etage, huisnummer 559. Wordt vervolgd...voor nu wens ik jullie een mooie zaterdagavond toe. Morgen ga ik lekker samen met mijn nichtje Noor naar Papa toe en naar Freek en Lya..heftig, het houdt me zo bezig...Anita