Mijmeren....

En soms gebeurt er zoveel in een paar dagen, dat je je eens even moet terugtrekken in de stilte. Stilte om te kunnen mijmeren, stilte om na te kunnen denken over alles wat er is. En vandaag is zo'n dag, een dag vol gekke afspraken, die ik eigenlijk allemaal heb verplaatst, zodat ik vanuit rust orde kan scheppen, dingen kan uitzoeken en overzicht kan creeëren. En dat voelt goed. Dit alles doe ik, keurig aangekleed vanuit mijn eigen kleine kantoortje in Voorschoten. Niet weer een dag van hot naar her racen, niet weer 200 of 300 kilomter op die teller zetten, maar eventjes zomaar zijn. Vanuit rust...en hoe lekker is dat. Deze week stond in het teken van de gesprekken, functioneringsgesprekken, vergaderen, mijn eigen functioneringsgesprek, ontmoetingen met inspirerende mensen en nu, nu praat ik even tegen het beeldscherm. En dat is soms zo lekker. Deze week stond ook in het teken van samenkomen, een groot overleg in het uitvaartcentrum in Bergen, met een zumba dansles, die mij zo schrijnend doet voelen, dat mijn rug echt slecht is. Wat betekent dat ibuprofin sinds die avond, weer even mijn medicijn is. Maar dat geeft niet, het plezier, het samenzijn, het gezond zijn, jawel 9,4 kg eraf en een taille die 7 cm kleiner is geworden, dat is de status nu. En geloof me ik ben er echt blij mee....En gisteren namen wij afscheid van Peter van Wageningen. Peter van Wageningen is onze algemeen directeur tot 1 juli a.s. Een bijzondere man, en dat bleek wel uit de bijzondere speeches die voor hem werden  gehouden, diverse mensen uit de uitvaartbranche, mensen uit het netwerk, maar ook collega directeuren, en anderen, die spraken over deze bescheiden man. En ik heb niet zoveel te zeggen, anders dan..'bedankt Peter, ik zal je missen' en dat meen ik oprecht. Een man die indruk op mij gemaakt heeft, door zijn leiderschap, een dienstbaar leider pur sang. Hij zei het gisteren weer zo mooi 'het gaat niet om Peter van Wageningen, het gaat om Yarden, het gaat over nabestaanden voor wie wij een unieke uitvaart willen organiseren'. Mooi he...en op zo'n moment denk ik na over wat er allemaal speelt. En dat is veel en toen wij gisterenavond in de tuin zaten met Suzanne, Jeanet, Joke en Christina en onze gezonde maaltijdsalade met zijn zessen deelden, realiseerde ik mij weer, hoe mooi dit is. Om te mogen delen, en te mogen zijn, met diegenen die je dierbaar zijn. Zomaar...het zijn de kleine dingen die het doen, die het doen...dat is een liedje, van Willeke Alberti geloof ik en daar denk ik nu aan. Het was een prachtige week, een volle week, een rijke week. Een intense week, die door mijn lijf zindert, een week vol indrukken...en ik laat deze nog even zakken. Hoe lekker dan...ik ga vandaag nog naar mijn papa toe in Noordwijk. Eens kijken hoe hij het maakt...het is heel anders dan in Veghel...maar ik hoop toch zo, dat hij geniet, met Els.
Veel liefs, Anita

Storm na de stilte.....

En vandaag lijkt het alsof er storm is na de stilte...een keer alles anders. Geen meldingen, rust, maar veel ongemakkelijke mails, gesprekken die niet lekker lopen, kortom een dag, die snel voorbij mag gaan. Een dag zonder gouden randje deze keer. Tja en op zo'n moment denk ik 'ach...het komt vanzelf wel weer goed'. Het leven kan niet zomaar glad verlopen, dag in, dag uit. Het leven kent tegenslagen en hobbels en meestal gaan die mijn deur wel voorbij. Maar soms eventjes niet...en dan is er storm na de stilte. En de enige manier om dit door te komen, is dichtbij mijzelf te blijven, te vertrouwen op het feit, dat alles beter kan en zal gaan, want morgen is een nieuwe dag. Zomaar en er zit nog geen randje omheen, we zien het wel. Vandaag is trouwens de verjaardag van Engel....Anita

Stilte....

En na een enorm intensieve week, met veel gesprekken, overleg en enorm veel kilometers, werd het donderdag zomaar stil...mijn stem stopte ermee. En juist terwijl ik die dag volop overleg had, dus met alle kracht die in me zat, probeerde ik te praten. Zwoel, sensueel, maar dodelijk vermoeiend en zo ook vrijdag.....en dus besloot ik vrijdagmiddag lekker in mijn bed te stappen, te slapen, te slapen want oh wat was ik moe. Moe omdat kramp mij in de nachten wakker maakt, ongeveer elk uur...en dus heb ik vrijdagavond, met wat koorts heerlijk geslapen en toch, omdat ik maar een nicht heb die 17 jaar gaat worden en vrijdagavond haar feestje vierde, zijn wij wat later op de avond nog naar Dordrecht vertrokken. Om lekker een glas wijn te drinken en daar te zijn. Ik had gewoon eventjes wat stilte nodig. Ik was teleurgesteld in een collega, en merkte dat dit meer bij me binnenkwam. Maar ik realiseer me ook, dat als het je goed gaat, er ook een vorm van afgunst ontstaat. Niet iedereen gunt je je succes. En dus heb ik het losgelaten en gelaten bij deze mens. Jammer vind ik het wel, want zonder afgunst is het leven nog veel mooier.
En vanmorgen na wat slapen, goed slapen zonder kramp onvoorstelbaar, ben ik lekker naar mijn vader gegaan. En dat was zomaar gezellig, wat stiller dan anders, want de kracht is weg, mijn stem doet nog niet zoveel...maar het was goed. Hij genoot, van het rijden in de wind, van het glaasje wijn bij Tieleman keukens, van het zomaar samen zijn. Hij luisterde goed, omdat ik niet zoveel volume had...En hoe leuk was het niet, dat tante Anita (nadat zij twee weken met oom De op vakantie was geweest) even langs kwam, en nog een mevrouw...dus zijn zaterdag was bijzonder en vooral gezellig. De komende week komt vader van Loon naar Noordwijk met zijn Els, voor een fijne vakantie aan de kust. Genieten, samenzijn en flaneren over de boulevard.
Hier nog een citaat van Ben Tiggelaar :' Mijn definitie van succes : als je de hoogste wilt zijn, moet je bereid zijn ook de laagste te zijn'. En dit citaat spreekt mij ook wel aan : 'winnen is iets anders dan scoren' van een van onze beste keepers, Hans van Breukelen.
En nu, nu eten we samen, een lekkere simpele maaltijd, een glas wijn erbij...het is zaterdagavond.
Dag, een fijn weekend allemaal. Met liefs, van mij, Anita

It's not how good you are, it's how good you want to be...

En dit citaat is van Paul Arden, hij heeft een prachtig boek geschreven 'Kunnen is zilver, willen is goud'. Misschien leuk voor Bert van Marwijk en Oranje om dit eens te lezen. En met dit soort boeken zou ik wel meer willen doen, met mijn team, mijn mensen, om te kijken hoe we tot ongekende hoogten kunnen komen met elkaar. Vanuit ons willen, vanuit onze authentieke kracht. Zo en hier ben ik dus weer. Op dit moment zit ik in Capelle aan den IJssel. Vlakbij mijn oude ADP. Gek is dat, om daar zo dichtbij te zijn, om mijn auto daar te wassen, waar ik dit 8 jaar geleden ook deed. En het is soms alsof er niet zoveel veranderd is...mijn droom waar en wie ik wil zijn, lijkt wel te zijn waargemaakt...dichtbij mijzelf, met al mijn angsten soms, en mijn positiviteit. Coach, trainer, manager en vooral Anita, eigenlijk had ik daarmee moeten beginnen. Mijn gevoel volgend, als wegwijzer, als raadgever, los van mijn moeder, die dit vroeger voor mij was. Me realiserend, dat ik nu als vrouw, als mens verder moet, zonder mijn ouders te kunnen raadplegen. Mijn vader, in een afhankelijke vorm, soms zo dichtbij, en soms zo ver weg. Mijn moeder ver weg, maar diep in mij altijd dichtbij. En ik, bijna 53, maak keuzes en neem beslissingen die mijn leven richting geven. Met Annemarie mijn lief, met mijn vrienden en vriendinnen, met mensen veraf en dichtbij, ooit in mijn hart gesloten en daar nog steeds aanwezig. En als ik kijk, watvoor berichten ik stuur, mag ontvangen, watvoor mensen ik mag ontmoeten, dan voel ik mij rijker dan een koning, gelukkiger dan...en vanuit deze diepe verbondenheid, met alles wat in mij zit, zit ik hier te glimlachen in Capelle aan den IJssel. Drink ik water en ben ik weer wat afgevallen, voor mij zo belangrijk, want het voelt zoveel beter. Mijn broeken te groot, mijn hemden weer lekker zittend, mijn lijf weer van mij. Heerlijk...een fijne avond, en terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me dat het mooie gedicht uit mijn laatste blog werd voorgedragen door de zoon van Freek op zijn afscheidsplechtigheid...zo mooi. Ik voel het weer...Anita

Mooie tekst...

Deze tekst vind ik zo mooi....

Champagne, jazz en de voorstraat van Voorschoten....

En deze zondag was zomaar heel lekker...een ontmoeting met vrienden in de voorstraat van Voorschoten, waar de zon, gecombineerd met jazz muzieke en heerlijke champagne zorgde voor een mooie dag. Ontspannen, niets vermoedend van wat komen gaat...gaan die Oranje spelers het wel of niet goed doen, het geeft niet zoveel...het gaat om het genieten, steeds maar weer. En vandaag en gisteren met mijn papa aan het Grevelingenmeer, was genieten in de puurste vorm. Zomaar zijn, geen verwachtingen over en weer, alleen maar zijn. Erkennen dat je elkaar ziet, ervaart en bewust bent van die hele kleine dingen. Leven in de puurste vorm...en dat was vandaag. Een prachtige dag...en morgen, een hele mooie nieuwe dag...afsluiting van mijn module bij Juzt...genieten van die groep...een gesprek bij de Politie, Yarden, kortom een veelheid aan contacten...en nu..pizza eten..en goed nieuws...ik ben de magische grens van 79 kg voorbij...ik blijf maar afvallen, en ik vind het super, meer dan super...trots blijf ik, op dit mooie oude lijf. Dag, kus, Anita

En dit gedicht heet 'liefste'

Afscheid nemen bestaat niet....

Tja wat een titel he...want soms neem je afscheid van iemand, als vriend, als collega, als mens in je dagelijkse leven. En eigenlijk is dit iets, wat je liever anders had gezien...maar toch. En zeker als je daarbij die mens wellicht geraakt hebt. En dat, en dit meen ik, had ik niet zo bedoeld....en vandaag kwam er dus een medewerker afscheid nemen, spullen inleveren. Het lijkt alsof ik dit al zoveel keer heb gedaan, en soms voelt het anders. En zo was het vandaag dus ook. Zakelijk gezien goed, menselijk gezien jammer. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan het liedje...(van wie eigenlijk???) afscheid nemen bestaat niet. Vandaag was zo'n dag, waarop ik in de contact fase zat. Een dag van gesprekjes, dingen uitzoeken en uitwerken, mensen ontmoeten en mezelf tegenkomen. Gewoon een dag, waarop ik Anita van Loon lekker dichtbij mezelf was. En dat voelt goed. En terwijl ik zo'n dag ook ervaar als een dag vol leermomenten, een dag waarop het leven mij soms lessen leert en daar ben ik dan ook weer dankbaar voor. Hier thuis, een grote bende...de timmerman is bezig, de schilder komt, oude houten deuren worden vervangen, en overal lijkt het een troep. Lampjes, schutting geplaatst, rommelig en steeds weer wordt ons leuke huis, nog leuker...kan bijna niet. In de stromende regen zijn die mannen buiten bezig geweest met ramen eruit halen, kozijnen vervangen en weet ik wat al niet. Met als doel een mooi verzorgd huis straks, als alles klaar is...een oranje tentzeil zodat zij een beetje droog konden werken...tja oranje...ben benieuwd naar zondag. En terwijl ik naar buiten kijk droom ik nog even weg, naar vorige week vrijdag...de SamenLoop voor Hoop. Prachtige foto's bereiken mij, lieve mails en berichten...dank je wel bloemen op mijn kantoor en al met al hebben we iets geweldigs gedaan en neergezet. Vandaag ook kreeg ik foto's van de mooie winkel in Amstelveen, van de opening...heerlijk, wat een leuk moment was dat...en zo mijmer ik wat af hier, terwijl ik moe ben, van alles, van deze dag..of dagen wellicht...terwijl ik weet dat er volgende week een enorm drukke week voor me ligt, bijna iedere avond iets...een bomvolle agenda, Amstelveen, Almere, Haarlem, Alkmaar, Amsterdam...de uitreiking van de Amsterdamse Zakenvrouwen...een prachtige glossy...en een vergadering in Hoogeveen...kortom die kleine Audi A3 krijgt weer de nodige kilometers op de teller. En dat is goed...want in september komt de prachtige nieuwe Mercedes A-klasse uit. Sportief, lekker, robuust en niet te groot...en Anita kan niet wachten, dat begrijp je...een droom, dus laat die Audi maar rijden, kilometer na kilometer...het komt goed! En dan nog dit...vaderdag...dit weekend is het vaderdag. En morgen zien we alle vaders, ik ga met mijn vader lunchen aan de Grevelingen, met de rolstoelbus, vader en dochter, samen genieten...en als ik thuiskom zijn vader Smitshuijsen en vader Mulder hier...en ik hoop hen nog even te zien...want nog een vader hebben, is toch wel heel mooi. Ik ga morgenvroeg nog wat leuks voor hem kopen, zomaar omdat ik iedere dag nog zo blij ben met mijn vader...mijn onvoorwaardelijke liefde voor hem lijkt alleen maar groter te worden. Mijn vader Van Loon...wij gaan genieten morgen, jij en ik...

dag, dag allemaal, dag collega die nu vanaf 1 juli geen collega meer van me is. Bedankt! Anita

SamenLoop voor Hoop!!

Tja, waar begin ik...ik begin met Joke. Want Joke werd om vrijdagmiddag om 13.00 uur door mij afgezet aan de Dreef, bij onze twee kramen in de Haarlemmerhout, nadat wij onze zes teams hadden ingeschreven voor de SamenLoop voor Hoop! De eerste SamenLoop voor Haarlem, met als doel zoveel mogelijk geld in te zamelen voor KWF! En wat een happening, wat een collega's, wat een sfeer, maar ook wat een kou, wat een wind...en wat een doorzettingsvermogen. Op het moment dat ik dit schrijf, loop ik scheef van de pijn in mijn rug, ibuprofin is mijn maatje voor vandaag, maar ik kan alleen maar zeggen - 'geweldig! En bedankt voor al die collega's uit het land, voor al die partners, vrienden en vriendinnen, voor al die mooie intense gesprekken in de nacht, achter onze kraam, voor die slaapzakken waar we onder mochten zitten, voor de saamhorigheid, de lol, en wat was het mooi! Zondagmiddag dansend met elkaar op het terrein. Vrijdagnacht de fakkeltocht, maar ook het beeld van al die brandende lichtjes, langs de route...een kippelvelroute was dat...ik heb gehuild, om alles, gehuild voor al die lieve mensen, die deze nacht zo dichtbij me waren, al was het maar door het schijnen van het licht.'. En hoe gaaf was het niet om Reynaud te zien, ergens midden in de Loop, toen wij de fakkeltocht gingen lopen, als survivors, hoe gaaf was het niet om collega's te zien, die het met elkaar gezellig hadden bij de openhaard in het Uitvaartcentrum, waar Pien een ieder ontving, met wijn, en hoe is daar niet gelachen. Hoe mooi was het niet die verlengde mercedessen van Bergamin, en die bereidwilligheid van hun chauffeurs. Hoe verbonden waren wij, geweldig! Dus dank aan al die collega's, aan Sabrina en haar zus en schoonzus, dat zij erbij waren. Ik ben er stil van...en hoe mooi was het niet om te zien, dat de kindjes van collega's uit Noord erbij waren. Muziek van Sarah en Tim, en later van Marcel. Indrukwekkend....en al dat geld...wij als Yarden, ik schat zomaar in rond de 12.000 euro. En in zijn totaliteit is er hier in Haarlem, door al die mooie grote en kleine acties, ruim € 41.000 opgehaald. Een mooi resultaat, waar wij geweldig trots op mogen zijn. De tunnel van licht, gesponsord door Yarden, het interview op het podium, afgenomen door Veldhuis en Kemper, bij de slotceremonie, waar ik mij trots voelde op Yarden, voor Yarden en door Yarden...jongens over twee jaar weer, ok? Ik organiseer het wel weer in Haarlem, als jullie het goed vinden! En nu, naar mijn papa, maar eerst eventjes niks, want na de euforie van onze SamenLoop, liet Oranje het eventjes afweten en staat de eerste score op 0-1 voor die jongens. Dus ik hoop dat al die Oranje liefhebbers, die meegelopen hebben, zich een ding realiseren, wij, wij van Yarden, wij hebben gewonnen dit weekend! Meer dan...bedankt allemaal! Zonder jullie was dit nooit gelukt! Bedankt donateurs, bedankt collega's, vrienden en familieleden, bedankt! Anita

Samen lopen voor de SamenLoop voor Hoop.....

En zomaar hier een hele mooie foto van Annemarie...tijdens de opening van de winkel in Amstelveen vorige week...

En terwijl heel Nederland bezig is met geld in te zamelen, in Frankrijk en in Nederland, voor KWF gaan wij vanuit Yarden Cluster West, in samenwerking met allerlei prachtige collega's en vrienden uit het hele land, vrijdagmiddag de 24-uurs marathon lopen in Haarlem. Met als doel, geld bijeen te brengen, zoveel als mogelijk voor KWF. Met nu 74 lopers lopen wij deze marathon. Met deze mensen en daarom heen nog veel vrijwilligers, lopen wij door de tunnel van licht, met als doel al die mensen die ons ontvallen zijn, te herdenken. Wij wandelen door de tunnel van licht, en ik draag mijn licht op aan Freek, aan Ron, aan Jan...en ik zal kaarsen branden voor hen, ik zal in de nacht als survivor een fakkel dragen en het licht dragen, als eerbetoon. Ik zal emoties voelen, en ik zal trots zijn, ik zal aan mijn moeder denken en ik zal veel liefde voelen. Ik zal denken aan al die mannen en vrouwen, aan Wim, de broer van Vincent, en ik zal denken aan de woorden van mijn moeder 'laat je lichtje schijnen, helder in het rond, laat je lichtje schijnen, waar het droefheid vond'....de tekst klopt niet helemaal, maar de intentie is zo duidelijk. Op dit moment zit ik eindelijk in de kamer, en kom ik zomaar bij, na een hele lange, mooie dag. Een dag vol inspanningen, gesprekken, intensiteit, een dag waarbij de bijdragen aan de SamenLoop zomaar binnen stroomden. Op dit moment ziet het er naar uit, dat wij ruim € 12.500,00 bijeen gaan brengen. Let op, gisteren dachten wij nog 10 duizend euro bijeen te brengen, nu is dit bedrag al opgehoogd! En ik ben alleen maar stil en trots...dank jullie wel allemaal, voor alle gulle gaven...en veel liefs, van mij...Anita

Overpeinzingen....

Op deze zondagavond, na een bijzondere dag in Alkmaar, de Uitvaartbeurs, samen met Ineke en Jan Pieter, en een vrijwilligster vanuit de Vereniging, waar wij heel veel mensen van informatie hebben voorzien, zit ik thuis. Ik kijk naar de KRO, de reunie, en dit vind ik altijd heel leuk. En over een poosje heb ik ook een hereniging met mijn HAVO-klasgenoten in Le Bateau te Middelharnis. Mensen ontmoeten van vroeger, verhalen ophalen, herinneringen, het lijkt mij meer dan leuk...Vandaag mocht ik weer mooie mensen ontmoeten uit de wereld van de uitvaart, de muzikant Marcel, een bijzonder mens met een prachtige muzikale kwaliteit. Maar ook Geertje, collega's en voor mij veel nieuwe mensen. Gave wereld die wereld van de uitvaart! En nu, na een lekker diner met Annemarie en de meisjes, waarin ik terug ging in de tijd. Waarin ik Floor vertelde over mijn jonge leven, mijn leven in Den Haag, een geweldige tijd. Meneer Frijling...mijn werkzaamheden, uiteten met meneer Frijling bij Fagel, en rijden in zijn cabrio. En als je nadenkt over de cabrio, dan staat er hier voor de deur een heel mooi oud SLKje te glimmen...en met dat SLKtje glim ik ook. Mooi, bijzonder, en ontspannen. Er gaat gefaseerd nog van alles gebeuren met dit karretje en ik, ik geniet alleen maar. Ik wil een tekst met jullie delen, van Herman van Veen. Een prachtige tekst, die ik op de muur in de winkel in Amstelveen heb laten plaatsen - Liefste .....
Leven is als sneeuw,
je kunt het niet bewaren.
Troost is dat jij er was,
uren, maanden, jaren.....

Mooi he..en deze tekst kom ik steeds weer tegen. In het boek - troost - en nu op de muur in de winkel. En vandaag ook diverse keren op de uitvaartbeurs. Een tekst die mij raakt..en terwijl ik dit schrijf, wil ik deze tekst opdragen aan Jan, aan Freek, aan Ron, aan al die mensen die onze liefsten waren...zomaar. Dag een fijne avond, ik plaats er nog een foto bij...zomaar, een hele mooie, van Pa, van mijzelf en Ton Broekhuis en van Marcel, mijn, onze muzikant...mooi he...Anita

Anita

De opening van de uitvaartwinkel in Amstelveen

Verjaardag Pa en opening winkel Amstelveen

Goedemorgen en soms moet je niet zoveel zeggen, maar meer van alles laten zien!

Eerst wat foto's van Pa van Loon die 83 werd en daarna wat foto's van de opening van de prachtige uitvaartwinkel in Amstelveen! Fijne dag, Anita