En nu...rust, even pas op de plaats....

Ja zo voelt het wel. Alsof ik nu een paar dagen eventjes bij mag komen. Ik ben moe, druk gehad, laat naar bed, maar vooral moe. Veel gewerkt. Ik denk altijd aan het einde van het jaar, dat het weer een stevig jaar is geweest. En dit jaar helemaal. Twee banen. Veel te doen. Veel mensen, waar we afscheid van hebben genomen. Ouders, vaders en moeders. Volgens mij is er net een rouwkaart gekomen van ouders van een vriendin van Annemarie, zij zijn tegelijkertijd overleden op 19 november jl. Gek, lijkt me dat, in een keer zowel je vader als je moeder, voor altijd samen...Maar ook jonge mensen, van mijn leeftijd, of nog veel jonger, en wat verder weg, kindjes, dus 2016 was wel een jaar vol verlies. En zondag was ik even aan het rondrijden op Flakkee, om champagne te halen bij Chris. En als ik daar dan door het land van mijn jeugd, het land van mijn ouders rond rij, dan voel ik dit gemis nog meer. Niet wetend, dat ook oom Koos ziek is. Want dan was ik gelijk gegaan. Oom Koos ligt in het ziekenhuis en ik hoop hem te gaan bezoeken, als ik zelf weer beter ben. Oom Koos is de vader van Jan mijn jeugdliefde en oom Koos is een grote trouwe vriend van mijn vader, van mijn moeder ook. En oom Koos, is een man, van wie je denkt, dat hij nog heel lang bij je zal blijven, gewoon om wie hij is. Groot, oogt sterk, en onverwoestbaar lijkt het.... Gek, toen ik op Flakkee was, en het Eilanden nieuws las, las ik overlijdensadvertenties van mensen die je hebt gekend. Ja, de generatie van mijn ouders, sterft langzaam uit. Morgenochtend om 7 uur, dan is het zover, het LUMC. Ik ben blij, opgelucht en nu nerveus merk ik. Toch altijd weer die spanning, en ook wel een gezonde spanning, van hoe het na de ingreep zal voelen. Of ik snel weer iets zal kunnen. Ik hoop het, want afhankelijkheid, dat vind ik niks, helemaal niks. Vrije vogel zijn, lekker mijn gang kunnen gaan, in de auto kunnen stappen en weg kunnen rijden. De auto staat buiten de zone. En ik, ik ben in de zone, haha. En als je terug kijkt op dit jaar, dan voelt het als een zwaar jaar. Door al dit verlies. Maar als ik denk aan mijn werk, dan voelt het alsof ik een mooie nieuwe weg heb mogen inslaan. Een goed gesprek vanmorgen met de voorzitter van de Raad van Commissarissen. Een erg inspirerend en bijzonder mens. Mooi hoe dit soort mensen zich aan Yarden verbinden. Dus lieve mensen, ik neem even rust. Ik maak even pas op de plaats. En ben zakelijk even wat minder actief. Gisteren waren Edward en ik bij een comité ter voorbereiding op de herdenking van Srebrenica. Indrukwekkend, en nog meer indrukwekkend is de boeken, die ik heb meegekregen. Over een jongen, wiens vader nooit meer is gekomen, en hoe uiteindelijk het lichaam van deze vader is begraven, te midden van vele andere lichamen. Een heftig verhaal. Gisteren vond ik het indrukwekkend, om in dit gezelschap te mogen praten, over hoe wij, als ervaringsdeskundigen rondom herdenkingen, naar deze herdenking keken. Hoe je vanuit verlies en verdriet in verbinding komt met een prachtige groep mensen. En Edward en ik, dat was goed samen, maar dat wist ik al. Fijn en elkaar aanvullend. Vanuit respect. En dit alles mag ik meemaken, door mijn werk. Door mijn zijn, door mijn enthousiasme, door het feit, dat ik aanhaak waar mogelijk. Interviews, films, presentaties, lezingen, leuk was, dat er vorige week bloemen werden bezorgd bij Yarden voor mij. Voor mijn bijdrage bij Windesheim, gaaf he. Ik vind het zo leuk, zo attent, hoe mensen blij zijn met je komst, je aanwezigheid aldaar. En hoe je hierdoor dan waardering krijgt. En nu...nu is het genoeg. Ik ga eens kijken of ik nog wat eten ga koken. Vanaf 00.00 uur moet ik nuchter zijn en blijven tot na de operatie. Dus nog even wat eten, een glas wijn en dan is het genoeg. Wordt vervolgd.