5 jaar getrouwd! En terugblikkend op deze 5 jaar is genoeg om boeken en weblogs over vol te schrijven. Ervaringen, intense momenten, verdrietige momenten, ziek zijn, beter zijn, Pa van Loon, herinneringen, jeetje wat kan er veel gebeuren in vijf jaar tijd. En nu, 3 november 2011, zit ik hier zo rond een uur of tien op deze dag, na mijn broer te hebben bezocht in het ziekenhuis. Na een bezoekje aan zijn kind, mijn nicht Noor bij haar moeder, en ben ik moe en voldaan. Vandaag was mijn vrije dag en toch heb ik weer een uur of vier doorgebracht bij Yarden, samen met Annemarie. Zij was bezig met kunstenaars, met het inrichten van mijn Uitvaartcentrum, met glas, aluminium, vilt, en haar eigen werken. En terwijl zij een glazen kunstwerk aanraakte, spatte dit uiteen in duizend stukjes....volgens mij een symbool voor geluk. Een positieve wending, een teken...of bijgeloof. Het maakt niet uit...daar zijn verzekeringen voor. Ondertussen ziet mijn uitvaartcentrum er meer dan prachtig uit. Met mooie herdenkings/rouw-tekens van Silentio...met prachtige kunst, al met al een heel mooi iets. Ik ben benieuwd hoe men dit alles zal ervaren, deze kunst rondom de dood....een vilten lijkwade op een opbaarplank! Mijn broertje ligt nog in het ziekenhuis. Hij ziet er wat beter uit en wat mij betreft houden ze hem daar nog een paar dagen, totdat alles onder controle is. Zijn trombosebeen doet nog zeer. Zijn elastieken kous is aangemeten...het eten smaakt hem weer, kortom...het komt weer goed. Wat een zegen, fijn om zo met hem te praten, en even samen te zijn. Nu mijn sauvignon blanc uit Nieuw Zeeland en morgen naar Groningen, leren van mijn collega uit Noord. Heerlijk ik zie er naar uit...slaap zacht. Als ik naast me kijk zie ik prachtige volle rozen, van Suzie Fleurs...zo'n hele dikke roos, die je hand bijna vult...prachtig! Kus, Anita
