Wat een titel! Gisterenavond kwam ik na het bezoekuur aan bij het ziekenhuis, een enorme file was hieraan voorafgegaan. En ik, wennend aan het rijden in een schakel auto in plaats van mijn mooie oude automaat, kwam hortend en stotend om vijf over half acht binnen in het Van Weel Bethesda Ziekenhuis. Pa lag, met een afzakkend, wegzakkend kunstgebit in zijn mond te slapen. Een bijna luguber beeld, ingevallen wangen, een man, die nog slechts in de verte lijkt op mijn vader drie weken geleden hier aan de keukentafel. Zijn buik een stuk minder, zijn vrolijke ogen dof, maar nadat ik wat aan het wrijven was geslagen over zijn arm....werd hij wakker. En toen ik vroeg of hij wist wie ik was (tja watvoor vragen stel je....)en hij flauwtjes knikte. Hij toont namelijk geen emotie meer. Hij kijkt niet meer blij, hij lacht niet meer zoals hij vroeger lachte, hij kust je niet meer zoals hij je vroeger zou kussen...en ik, ik mis het nu al. Dat contact met mijn vader. Dat samen lachen om de dingen om ons heen. Dat samen genieten van een mooie of minder mooie vrouw. Dat samen zijn met mijn vader, een glas wijn in de hand, het leven tegemoet ziend als iets wat mooi en aantrekkelijk is. En nu, nu praat ik met hem, en soms, heel soms zie ik hem terug...en gisterenavond, hij en ik, buiten het bezoekuur om, wij waren er weer samen. Zonder onze intimiteit, zonder ons bijzondere contact, maar toch ergens hij en ik...hij huilt niet meer, hij lacht niet meer hartelijk, hij is flauwtjes en vlak...maar hij sprak weer, op een bepaalde manier. En samen hadden wij het weer over zijn toekomst, over wat ik moet regelen en doen voor hem. Over de boerderij en de spullen die daar staan. Over wat er hier na gaat komen. En alsof de duivel ermee speelt, vandaag had ik een brief van het CIZ. Over zijn zorgindicatie. Een hele stevige, op weg naar de Samaritaan. Een verpleeghuis in Middelharnis, waar hij van alles gaat krijgen en voorlopig voor zes maanden (6!!!)naar toe moet om te wonen, zorg, verpleging en alles wat daarbij hoort te krijgen. En dan zien we wel weer...zes maanden, dan is het oktober 2010. Mijn vader in een verpleeghuis, ongekend he...ik ga hem leren een glas wijn te drinken en te klinken met mij, met Els, met al diegenen die hem lief zijn op het leven. Potverdomme...wat een leven zeg...
Ondertussen kwam ik vanavond ik een giga file terecht en eindigde ik om kwart over zeven bij Oegstgeest en ben ik van de snelweg af gegaan, zonder hem te zien. En door mijn werk kan ik pas zaterdag weer bij hem zijn. Maar hoe doe je dit nu allemaal goed. Werken, tevreden opdrachtgevers scoren en bij hem zijn...ook weer zo ingewikkeld. Mijn opdrachtgevers zijn tevreden, mijn toekomst is gewaarborgd tot en met de zomer...en dan, dan zien we wel weer. Het leven is mooi en bijzonder. Een vrouw met wie ik de Leergang Vrouwelijk Leiderschap mocht volgen, Pauline, heeft een prachtige baan gekregen. Dus nogmaals een oproep aan al die leuke mensen, ga naar www.voorwaarde.nl en kijk naar dit progamma. Ga iets doen, waar je blij van wordt. Ik ga op 19 mei weer eten met mijn vrouwen uit dit programma. Ik, wij zouden naar Frankrijk gaan een weekje in mei, maar door mijn papa doen we dit maar niet. Frankrijk wordt Yarden en een paar dagen vrij, om uit te slapen, bij te komen....niets te hoeven..en nu, naar bed, morgen OCW, Defensie, dan nog ergens lesgeven en dan...dan is mijn liefste vriendinnetje Jannie jarig...volgens mij alweer 52...een lieve oude tut. En ik ga een glas wijn drinken met haar, samen met Annemarie, op het leven! Slaap lekker. En lieve mensen dank jullie wel voor alle liefs...voor alle mooie steun, mooie mails, smsjes, en berichtjes op LinkedIn, of waar dan ook. Ik ben er blij mee...en nu, mijn liefste wacht op mij...zoals zo vaak tegenwoordig, omdat ik zo weinig thuis ben, zoveel werk, zoveel rondrij, op weg naar mijn Papa...en mijn liefste, zij is echt geweldig. Wat kan een mens blij zijn, met een vrouw zoals mijn Annemarie...
Slaap zacht, dikke zoen, Aniet
