Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




zondag 31 december 2017

Langzaam aan glijdt het jaar 2017 voorbij....

En jawel, mijn vriend Cees is dus twee dagen na zijn 60e verjaardag overleden. De 29e december ben ik naar Goes, het ziekenhuis gereden en heb ik met zijn vrouw, zijn kinderen en haar zus, de hele uitvaart besproken. Aan tafel in Kortgene, met witte wijn, en lekkere droge worst erbij. Gek, bijzonder, intiem en mooi. De nacht doorgebracht op de logeerkamer van Hester, de zus van Jolanda, in een prachtige woning in Kortgene. En vroeg in de ochtend alweer naar het ziekenhuis waar thanatopraxie zou plaatsvinden. Hellen op de achtergrond, de regisseur die alles rondom de uitvaart regelt, en die vrijdag ook zelf bij het afscheid zal zijn. Arjen, onze collega franchisenemer uit Goes, die zorgt voor rouwdrukwerk, en kaarten. Prachtig en bijzonder. En gisteren was ik rond half vier weer thuis, Cees is mooi bij zijn gezin. Bijzonder om zo dichtbij te mogen zijn. Net belde Jolanda me nog, zij zijn bezig met de kaarten, met foto's en met alles rondom het afscheid van het leven met Cees. Bijzonder ook om dit alles met Hellen samen te mogen doen. Want Hellen heb ik twee jaar geleden, nadat zij de uitvaart voor Pa van Loon had verzorgd, voorgesteld aan Cees en Jolanda. Want zij wilden een vrouw, die hen zou begeleiden op de dag van het afscheid. En ik vertelde Cees over Hellen en hoe mijn vader Hellen een geweldig mens zou hebben gevonden. En zo is het gekomen. En deze dagen, kon ik meer dan rekenen op Hellen. Superfijn. Mooi, hoe we door onze samenwerking ooit, een band hebben gekregen, die anders is geworden, maar nog steeds sterk als het moet. Fijn. En dus bedankt lieve Hellen. Ook vast namens Cees zelf! En gisteren stond natuurlijk gepland, het ophalen van onze prachtig nieuwe Mercedes. En gelukkig kon ik dit tijdstip nog wat verlaten, zodat wij deze bolide nog konden omarmen in dit oude jaar. Is ze mooi, of is ze mooi? En om in te rijden, ongelooflijk, ze glijdt over de weg, je wilt even gas geven. De auto kun je helemaal aansturen door te praten, vanmiddag hebben we van alles geprobeerd Annemarie en ik. Leuk hoe de auto reageert op je stem. Prachtig werkelijk waar. En dus als je straks zegt 'bel Annemarie' dan belt de auto haar. Veilig, jazeker super veilig. Maar je moet eerst wel even uitzoeken, hoe alles werkt. Genadeloos mooi... En gisteren toen ik bij Cees stond, en hij netjes opgebaard lag in zijn slaapkamer, met mooie hoekjes, foto's en later 60 rode rozen voor zijn verjaardag, toen belde Joke. En ik stuurde haar een bericht, ik bel je straks. En Joke nodigde ons uit, voor een gezellig spontaan etentje bij Mila. Fijn zeg..en terwijl we daar heerlijk hebben gegeten werden we uitgenodigd, om naderhand met Mila, Simone, Corrie en Jeannette, nog een glas wijn te drinken. En uiteindelijk kwamen er later nog twee gasten binnen, die gezellig aanschoven. Het werd dus zomaar een feestje. Heerlijk, gek, en ongedwongen. Dus Joke, lieve vriendin dank je wel. Dank je wel ook, want Joke en ik gaan samen koken voor onze gasten Adel en Razan. Zij komen volgende week hier eten, en wij gaan hen verwennen. Joke had als verjaardagscadeau voor Annemarie een boek 'soep voor Syrië' prachtig. En zo kwam ik op het diner met Adel en Razan. Gezellig gaan we samen de keuken in. Soep koken en allerlei lekkere halal hapjes. Ik heb er zin in. Nu alweer. En terwijl ik zo alles opschrijf, realiseer ik me, dat leven en dood, zo bij elkaar horen. Dat samenzijn, met vrienden zijn, met vrienden delen, zo hoort bij het leven. Dat een lach en een traan, bij elkaar hoort. Dat het nummer 'leef' van Dre Hazes, zo goed paste bij een avond als gisteren en dat we dus dansten door de zaak. Heerlijk... Gisteren aan Simone beloofd, dat ik toch weer een avond kom helpen in de zaak. Gewoon omdat het zo'n gaaf team is, met elkaar. Omdat we zo met elkaar genieten en goed samenwerken. Heerlijk...we gaan ervoor in 2018. Als ik weer wat meer tijd heb. Leuk, dit soort dingen. Wijntjes schenken, mensen een mooie avond bieden. Het is geweldig... Het jaar 2017, was heel bijzonder. Ik lees alle prachtige boodschappen van mensen op facebook. Ik hoor ondertussen al een verdwaalde knal, jammer dat het zo enorm hard regent. Dat is echt minder zeker voor al die mensen met die prachtige vuurpijlen. Die gun ik wel droog weer. Ik ga uit het keukenraam kijken naar buiten en genieten van alles wat we de lucht inschieten. Ik wens iedereen een prachtig 2018 toe. Met veel liefde, plezier, geluk, gezondheid. Dat we stil staan bij al die mensen die we missen, dat we hen in gedachten omarmen en bij ons dragen. Dat we blijven delen, dat wat we hebben. Dat we proberen met elkaar het leven wat mooier te maken. Edward refereerde aan een zin van Eberhard van der Laan, 'laten we wat liever zijn voor elkaar'. En ja, laten we dat maar gewoon doen. Wat liever zijn voor elkaar. Elkaar vasthouden soms, het kinderliedje van de zondagschool 'kinderen van een vader, reikt elkaar de hand' laten we dit maar in de praktijk brengen samen. Als we straks weer op kantoor komen, reik je veel mensen de hand, omhels je elkaar, wens je elkaar het aller, aller beste. Voor al die mensen, die alleen zijn, die gemis voelen of alleen verder gaan, ik reik jullie mijn hand. Voor mensen die ver weg zijn van hun familie, ik reik jullie mijn hand. Voor mensen die elkaar niet verstaan, ik reik jullie mijn hand. En ik glimlach naar de hemel, want ook al die lieverds daar, ik reik jullie mijn hand. En ik knipoog naar mijn moeder, want zij heeft mij dit geleerd. Steeds maar weer. Dus dank je wel mama, dank je wel. Vanavond hier thuis met Emmy, Reynaud, Roos nog een poosje, Annemarie, misschien dat hoop ik, Joke en ik. Gezellig samenzijn, en dan in het nieuwe jaar, nog een glas champagne bij Mila en Simone halen. Fijn...laat het nieuw jaar maar komen. In mijn hart, ben ik bij nog veel meer mensen, en dit zal altijd zo zijn. Dag!!! Liefs van mij, voor jou! Prachtig he...uit Elburg!

vrijdag 29 december 2017

De balans opmaken van 2017

Ja lieve mensen, en terwijl ik, als ik zo eventjes snel de balans mag opmaken van 2017, ik best heel tevreden ben. Mijn werk, mijn team, mijn hoofdbestuur, mijn directie, mijn coachopdracht, mijn gezin, mijn vriendschappen (iets minder tevreden, tijd, tijd en nog veel meer)mijn wensen, mijn gezondheid, kortom terugblikkend naar 2017 voel ik mij een gezegend mens. En toch, toch weet ik, dat voor het einde van dit jaar, er nog iets heel verdrietigs gaat gebeuren, want op dit moment ligt een goede vriend van mij, een jeugdvriend, een jeugdliefde, een prachtig mens, te sterven. Hij heeft ALS, gisteren is de palliatieve sedatie gestart, en zodra zijn vrouw me belt, stap ik in de auto en ga ik naar hen toe. Om samen met Hellen, mijn oud collega, de vrouw die ook de uitvaart van mijn vader heeft verzorgd, zijn uitvaart te begeleiden. Bizar...2017, in mijn vorige blog schreef ik nog, dat ik hoopte op wat minder verlies, en Cees is 27 december 60 jaar geworden, en nu neemt hij afscheid met zijn mooie ogen van zijn vrouw en kinderen. Dit is ook het leven, hij heeft op zijn manier er werkelijk alles uitgehaald, hij heeft zo ongekend lang doorgeleefd met ALS. En straks, als hij er niet meer is, zal hij ons vanuit een bushalte aankijken...ik heb die foto's gezien, zo mooi, zo sterk hoe hij daar nog was, en als bijna een model op de foto stond. Ik heb nog een jeugdfoto van ons, toen we samen op school zaten, in dezelfde klas. En een foto waar hij op mijn bed zit, op mijn kamertje op Flakkee. Leuk, met zijn zeilbootje, een geel open bootje, voeren we het Haringvliet op, en lieten we de boot bij Tiengemeten in het riet lopen. Mooie herinneringen, heel lang had ik hem niet meer gezien. Totdat zijn vrouw mij mailde, want ergens op een soort van bucket list, stond, dat hij mij nog wilde ontmoeten. En ik denk zo'n drie of vier jaar geleden, ging ik daar op bezoek, dronken we champagne en glimlachte hij en sprak hij via een spraakcomputer. Een prachtig mens, een leven wat stopt, en weet je hij geeft ook weer zoveel mee, de vriendschap met zijn vrouw Jolanda, tja, hoe is dat citaat ook al weer, dat in de verzorgingsruimte bij Yarden Haarlem staat, afscheid nemen is met zachte handen omwikkelen....ik weet het niet meer. Een prachtige zin, en zo zal ik aan hem denken, gek...terwijl ik allerlei terugblikken lees in de kranten, over wat 2017 ons gebracht heeft, zo zal 2018 beginnen met een afscheid... Terwijl ik dit schrijf, heb ik contact met een collega, hij heeft een radioprogramma bij de KRO, 'gesprekken die raken' op zondagochtend om 07.00 uur en hij heeft me gevraagd of ik met hem in gesprek wil, voor de radio. Mooi he. Omdat er zoveel mooie verhalen te vertellen zijn, en ik zal het verhaal vertellen van al die prachtige mensen, die ons ontvallen en al ontvallen zijn. Mensen met wie ik als een soort van rode draad door het leven verbonden ben..een lijn vanuit het hart. Een onlosmakelijke verbinding, voor nu, voor straks en voor altijd. Gek hoe je blij kunt zijn met een Mercedes cabriolet, die je mag ophalen, terwijl je zomaar opeens bezig kunt zijn met een afscheid, van heel dichtbij. Hoe bizar de dingen zijn, de materie, het hart, hoe ingewikkeld kun je je voelen, want alles verbleekt altijd vind ik, als het over liefde gaat. Dan is die auto, met die geweldige wielen, niet meer zo belangrijk. Dan gaat het over de dingen waar het leven over gaat. Verbinding, liefde, vriendschap..potverdomme. Buiten is het koud, het is koud zonder jou, een nummer van André Hazes en vandaag ook zo realistisch. Het is echt koud, miezerig zeikerig weer. Later op weg naar Zeeland, de verwarmde stoelen aan, mijn rug lekker warm maken. Gek, hoe het leven loopt. Vlak voor de kerst, het afscheid van Ad, onze prachtige muzikant, ook een man van 60 met van die mooie ogen. En straks, mijn vriend. Gek, opeens herinnerde ik mij vannacht dat we samen in Rotterdam waren, daar woonde hij en ik in Den Haag, en dat we heel chique gingen dineren, voor veel geld, teveel geld voor twee jonge studenten. En hoe we intens konden genieten van al dit soort dingen. En dan een heleboel jaren niets, totdat ik hem ontmoette toen ik met mijn moeder aan het winkelen was in Middelharnis. En hij er nog zo leuk uitzag, met zwarte krullen, en toen ik hem weer zag, was hij getrouwd, had hij twee kinderen en zat hij in een rolstoel en vond ik hem nog steeds een superleuke kerel. Mooie man, je ziet het terug in zijn kinderen. Gek, hoe iemand als in een film, weer terug kan komen in je leven, ja jij Cees. Nooit eerder schreef ik over je, op deze manier, ook dit is afscheid nemen. Van jou als mens, als vriend. Ik zal je missen, je leuke lach missen. En daarom is het vast zo koud nu...omdat die leegte zo voelbaar is. Vandaag kwam er een kerstkaartje van Lia. Leuk, ook weer een herinnering, de vrouw die zo mooi bevriend was met mijn vader. En op wie hij op zijn manier, zo gek was, Lia van Freek. En ja, ook Freek is al overleden. Gek, al die laatste ontmoetingen, want ook die herinner ik me nog, als de dag van gisteren, bij hen boven. Afscheid nemen bestaat niet zeggen ze toch...klopt wel, want hoe ouder je mag worden, hoe meer van dit soort filmpjes je met je meedraagt. Hoe meer je mensen 'langs ziet komen' die niet meer hier zijn, maar wel bij je zijn. Je draagt hen mee in je hart. Je denkt met een regelmaat aan hen terug. Oud, of jong, veraf of dichtbij, soms een tijdje niet, dan weer heel frequent. De rode draad van liefde zorgt voor verbinding altijd weer. Fijn... Oh ja, ik wens iedereen, dat 2018 je mag brengen wat je nodig hebt. Liefde, rust, mooi werk, vriendschap, ontmoetingen, maar vooral gezondheid. Want mensen wat zijn we zonder een goede gezondheid... Ik wens ook, dat we stil staan bij elkaar, elkaar wat meer vasthouden. En terwijl ik dit schrijf denk ik aan het lieve kaartje van buren, hier van het dakterras, zij brachten dit samen met een prachtige fles rode wijn van Huub Oostendorp uit Schoonhoven (hoe leuk)en nodigden ons uit voor een Wining en Dining in het nieuwe jaar. Heerlijk toch, dit zijn de ouders van mijn schattige buurmeisje Josephine. Een meisje, dat zo vrolijk lachend de wereld in kijkt. Tevreden, gelukkig en blij. Hoe mooi, hoe onbevangen, laten we vooral ook hiervan genieten. Ik wens jullie zoveel toe, maar vooral dat je iedere dag weer stil staat, bij wat er is. En bij de mensen die om je heen zijn. En laat al die mooie filmpjes langskomen, huil, lach en ervaar. Op dit moment lees ik een boek van Tim Overdiek, Tranen van Liefde. Deze man verloor zijn vrouw in 2009, en bleef achter met twee kleine jongens.W Wouter had een lezing van deze man bijgewoond, indrukwekkend mooi. En ik mocht dit boek lezen. Prachtig, een boek bomvol emoties, maar ook bomvol kracht. Dank je wel meneer, dat ik dit lezen mag. Ik zal het aan iedereen vertellen en hoop dat u, uw verhaal ook een keer voor de leden van Vereniging Yarden wilt vertellen. Helend, confronterend en puur. Zo en nu is het wel genoeg. Het jaar 2017 is nog niet voorbij, nog lang niet...ik neem nog een Nespresso en ga nog even door met lezen. En met leven ja...dag Cees! Dank je wel...voor jouw zijn in mijn leven. En hoe je ervoor zorgt, dat jouw gezin en ik, dat wij met elkaar door gaan. Je zorgt goed voor iedereen...dag!

woensdag 27 december 2017

Stilte in Gelderland...

En zomaar is de kerst weer voorbij. En zit ik aan de keukentafel van ons boswachtershuis in ‘t Harde, terwijl ik een miezerig regentje buiten zie vallen. Een kop thee, en de stilte, Floor op de bank, Annemarie in een van de stoelen en nog nagenietend van de kerstdagen hier. Eerste kerstdag wandelden wij naar Elburg, de Vesting, prachtig, mooi, herinneringen aan Schoonhoven, Nieuwpoort, Ameide, Woudrichem, Goedereede en met al die herinneringen, verscheen er een mooie glimlach rond mijn lippen. Boodschappen doen in Zwolle, en ook daar liggen herinneringen. Bijzonder, hoe je leven een aaneenschakeling lijkt te worden, van mooie herinneringen, ingewikkelde herinneringen en gedachten. Kerst, altijd een familiefeest, de mooie kersttafel die mijn moeder altijd maakte op de boerderij. Later de kerstdiners, na haar overlijden, met Els erbij. Met tante Anita, oom De, Arie, Anja en Noor. Nu is kerst een moment van samenzijn met Annemarie en haar kinderen, met Emmy en Reynaud. Mooi, liefdevol en vol verwennerij. Vorige week een beetje kerst met Noor en Anja, bij ons thuis. Fijn was dat...ik gaf Noor toen een stop voor een wijnfles met LED verlichting erin, met van die sprietjes eraan, die in de hals van de fles mooi oplichten. Grappig. En de dag voor kerst kreeg ik ditzelfde ding, van An. Gaaf! Vanmorgen afgesproken dat wij zaterdag onze nieuwe auto gaan ophalen. Prachtig, onze bolide, onze E250 cabrio wat een feest. Een grote wens is uitgekomen en zaterdag 30 december halen we deze auto op. Oh zo spannend..als ik over deze auto ga vertellen, dan komen er allemaal superlatieven uit. Prachtig, zilvergrijs met een mokka kleurige kap. Met donkerbruin lederen interieur, met 211 pk onder de motorkap, met geweldige wielen, met een aparte set winterbanden met velgen. Een aparte set zomerbanden met weer andere velgen. Hoe chique...en terwijl ik dit schrijf zie ik een glimlachende en hoofdschuddende Pa van Loon voor me. Zo vaak kon hij op een dergelijke manier naar me kijken, vol bewondering, verwondering, maar ook met trots, op wat ik aan het doen ben in mijn leven. Afgelopen week zei ik nog ‘als ik rijk was, had ik wel drie of vier Mercedessen in de garage staan’ . Ach eentje van jezelf en eentje waar je in mag rijden voor je werk, is genoeg toch? Trots dat ben ik, op An en op mijzelf, voor alles wat wij doen en hoe wij het doen met elkaar. We werken hard, we genieten hard, haha...ja gisteren genoten we weer enorm van elkaar en met elkaar. Alle mooie geschenken, de houtkachel aan het branden, het eten dat ook gewoon gelukt was. De meisjes, en Emmy en Reynaud, het is fijn om zo met elkaar te mogen zijn. En nu, vanmorgen vanuit de rust, kijkend naar de paardjes in de wei hierachter, zit ik in de oorspronkelijke stal, met de kleine raampjes achter mijn IPad en schrijf ik een blog. Een blog vol tevredenheid. Ik lees het boek dat ik van Derck kreeg op onze laatste ontmoeting in 2017. Een mooi en vooral intensief jaar. Ik ontvang berichtjes, appjes, en mails en ben omringd met liefdevolle mensen. Zo is 2017 langzaam aan het aflopen, nog een paar dagen, dan drinken we champagne op het nieuwe jaar. Dan wensen we elkaar veel liefdevols toe, vooral gezondheid en geluk. Leuk werk, mooie opdrachten, interessante ontmoetingen, veel lachen, een mooi glas wijn. Een gave rit in de cabrio. Ik wil dus iedereen die in mijn leven is, nu, en was tot dit moment, bedanken voor 2017. Het was een prachtig jaar. Dromen zijn uitgekomen, gezondheid heeft mij omringd, liefde ook, vriendschappen zijn er, en dankbaar ben ik, voor al die mensen die van me houden. Voor mijn werk, voor mijn eerste coachopdracht weer, een mooi echtpaar mocht ik een stukje begeleiden in hun leven. Fijn `en nu kunnen zij zonder mij weer verder. Loslaten en weer verder gaan. 2018 wacht op ons. Een spannend jaar zakelijk gezien denk ik. Mijn team gaat lekker op stoom komen. Nieuw hoofdbestuur en dus zeg ik dank, tegen die leden van wie wij afscheid hebben genomen op 8 december jl. Ik hoop op mooie momenten vol rust soms, op mooie literatuur om te lezen, op mooie reizen om te maken. Ik hoop dat vrienden bij ons blijven, dat we minder verlies zullen hebben, en dan we nog lang mogen genieten van elkaar. Wij allemaal...2018 ik ben er klaar voor. Ik zal er zijn! Allemaal een mooie afsluiting van dit jaar gewenst. Kijk goed naar elkaar en geniet...dag! Een foto van mijn ouders, want zij zijn altijd bij me, zij zijn ergens diep in mij. Dank dat jullie er altijd zijn, nu, straks en ooit. Ik hou oprecht van jullie.

donderdag 21 december 2017

Tijd voor bezinning.....

En jawel, het is zover, de vakantie is begonnen. Tijd voor bezinning, voor rust, voor mooie boeken, voor tijdschriften, kranten, lekkere muziek en nog zoveel meer! Vakantie, kerstdagen, verjaardag van Annemarie jawel zij wordt 55 jaar!!! Tijd om uit te slapen, spijkerbroeken en truien te dragen, tijd om op mijn eigen wijze het jaar 2017 af te sluiten. Tijd ook om te reflecteren op alles wat was, wat is en wat komen gaat. En vandaag in onze management meeting, werd ons gevraagd om terug te kijken naar 2017. En als ik dit nu voor mijzelf in mijn persoonlijke leven doe, dan heb ik wel veel om tevreden over te zijn. Het was wel weer een jaar van los laten, van afscheid nemen, van met elkaar zijn en met elkaar delen. Een jaar vol ontmoetingen, een jaar vol met prachtige glazen wijn. Ja en ik hoor je zeggen, jij altijd met je wijn. Maar wijn is wel iets heel erg fijns. Een prachtig glas wijn drinken met mensen van wie je houdt. Met mensen genieten van de smaak, de geur en de kleur, wat kan daar nu mis mee zijn??? Dus ja 2017 was het jaar van de prachtige glazen wijn. Zo kreeg ik laatst een kist LFE900 uit 2013. Een prachtige diep donkerrode wijn uit Chili, bekroond, gewaardeerd. In een supermooie kist, met aan alle kanten spiegeltjes. Mooier kan bijna niet. Hoe fraai is dit. En Annemarie liet vandaag haar auto, haar Mini Cooper S type poetsen en zij kreeg van deze vrouwen, ook een schitterende fles rode wijn. Ik heb dit jaar prachtige glazen Sauvignon Blanc uit Nieuw Zeeland gedronken, zo kwam Monique een keer langs, en kreeg ik zomaar een pareltje van haar. Weet je, wat een rijkdom vind ik dat. Een mooie kist wijn kopen. Een mooie magnum neem ik mee naar mijn boshuis. Gekocht in Sancerre. Echt zo'n gigantisch mooie fles, waarvan ik weet, dat we nu al gaan genieten. Op de verjaardag van An, of met de kerst als Emmy, Reynaud en de meisjes komen. Gezellig...dus wijn, hoort bij mij, en hoort zeker bij 2017. Het leven is te mooi, en te kort soms, om slechte wijn te drinken. En dat te kort, ja helaas is dat ook dit jaar weer aan de orde geweest. Afscheid nemen, van mooie mensen, van Michel, van Hans, van Ad, van oom Koos, van...vul maar in, zoveel mooie mensen. Dus ook 2017 is het jaar van stil staan bij prachtige mensenlevens. En dan ook weer proberen met elkaar verder te gaan. Het jaar 2017 is ook het jaar van vriendschappen. Van mensen die al sinds jaar en dag bij me zijn, maar ook van nieuwe mensen, of van oude mensen die weer terugkomen. Roel en Karin bijvoorbeeld. Maar ook Joke. Leuk, bijzonder en mooi. 2017 mijn team binnen Verenigingszaken op orde. Een mooi team, met prachtige mensen erin. 2017 is ook het jaar waarin mensen ziek of weer ziek zijn geworden. Mijn zorgen om mijn schoonmoeder, en haar gezondheid. Maar ook haar zuster Phil. En ook onze vriendin Loes. Ziekte, kanker, mijn vriend Cees die ALS heeft, brrrr wat doet ziekte toch met ons. Met de zieken zelf, maar ook met hun omgeving, de partners, de familie. Ziekte... 2017 een jaar, waarin ik gewend ben aan het feit, dat ik geen ouders meer heb. Het went wel, maar het voelt toch altijd als een gemis. Mijn vader, al bijna weer drie jaar geleden overleden. Mijn moeder als bijna 14 jaar geleden. Gek...leeg, en zo anders. Van mijn familie is niet zoveel meer over. Noor, en mijn lieve nicht Annemarie in Zeeland. En natuurlijk mijn neef in Ierland, Marcel en zijn gezin! Leuk, hoe Noor en haar moeder hier weer binnenstappen en mee eten. Fijn, hoe als er leegte is, ook weer een andere invulling in mijn leven komt. Weet je, en je bent als mens nooit alleen. Juist omdat er zoveel liefde om mij heen is. Dit jaar heb ik twee groepen die een leergang bij Yarden hebben gevolgd, mogen afsluiten. En met sommigen uit deze leergang heb ik zoveel gedeeld. Zodat als ik bijvoorbeeld op een locatie in het land kom ik onthaald word als een vriend, als een waardevol familielid bijna. Zo was ik gisteren in Goutum en kreeg ik daar een welkom, zo warm, dat ik dit een ieder gun. Wat een rijkdom, werkelijk waar. Al die mooie kaartjes, geschenken en attenties, die ik gedurende mijn leven en ook in dit jaar 2017 mocht ontvangen. Onvoorstelbaar...mijn moeder zou zeggen, je geeft niet om te ontvangen, maar soms is het wel geweldig waardevol om zoveel te mogen ontvangen. Wat een rijkdom. Een andere rijkdom is, dat ik weer ben gaan coachen. Binnen Yarden en buiten Yarden. Prachtige mensen mag ik weer ontmoeten. En met hen mag ik optrekken, op reis gaan. Een ander iets, is dat ik in 2017 weer begonnen ben met een opleiding 'Corporate Antropologie' en in deze opleiding mag ik weer bijzondere mensen ontmoeten. En mag ik ook weer nadenken over hoe mijn leven is, en loopt nu. Razan en Adel, mijn Syrische vrienden zijn dicht bij me. En terwijl ik zo terugdenk, duikelen de voorbeelden van dankbaarheid over elkaar heen. Ervaar ik en realiseer ik me, dat ik een super gezegend mens ben. Live meemaken dat Rico Verhoeven wereldkampioen is en blijft. Zomaar een geweldig cadeau voor mijn verjaardag, van een vriendin. Een optreden van De Dijk, weer zo'n geschenk. En weet je, mijn leven is een aaneenschakeling van mooie dingen. En het allermooiste is mijn geluk, mijn leven, mijn liefde, mijn thuis zijn hier. Een lastig stukje was, het afscheid nemen van mijn prachtige huis in Schoonhoven. Vandaag kreeg ik van het Kadaster bericht, dat ik geen eigenaar meer ben. Nu wacht ik nog op de eindafrekening van de aan dit huis gekoppelde levensverzekering. Schoonhoven, is voor mij een soort markering. Een plek waar ik gelukkig ben, was. Een plek waar mama van Loon voor het laatst was. Een plek, waar ik ongelooflijk heb genoten. Een plek, een huis, wat me ook veel zorgen heeft bezorgd. Een plek, waar ik genoot van de schitterende omgeving, de Lek. Super, super...en nu woont daar hoop ik iemand, die net als ik zo intens geniet van dit mooie huis. Prachtig!!! 2017 mijn baan, een prachtige baan, binnen een mooie organisatie, met mooie collega's. Fijne samenwerkingen, en ook hier heb ik afscheid genomen van prachtige mensen. Carla, Petra en nog veel meer mensen. Die niet meer dagelijks in de buurt zijn, maar die ik opneem in mijn leven, voor nu, en voor straks. Afscheid nemen bestaat niet, is zo'n tekst die echt waar is. Want ook al is mijn vader niet hier, hij is er altijd. Hij leeft voort in mij. Vandaag hoorde ik een prachtige tekst van Stef Bos 'welkom'. Werkelijk intens. Het gaat erover dat je geboren wordt uit mensen en dat je altijd deze mensen in jouw zijn meedraagt en dat welkom zijn belangrijk is. Welkom in mijn huis, in mijn tuin, welkom in ons midden...welkom! Welkom zijn, anderen welkom heten, hoe prachtig is dit. Meegekregen van huis uit. Van mijn moeder geleerd te delen, er te zijn voor anderen, je deur te openen voor je medemens. En als je dit doet, gebeurt er zoveel. Open je deur, je hart, je armen, en omarm je medemens. Integratie, diversiteit, prachtige woorden, waar ik ook in 2017 mee bezig ben en bezig ben geweest. En terwijl ik dit schrijf, vraag ik mij af, of ik voornemens heb voor 2018...Nee niet echt. Ik ben, ik wil zijn en er zijn. Ik wil er zijn voor jou, of voor jou, of voor jou. Ik wil je vasthouden, omarmen, tegen houden soms, ik wil je helpen, mijn hand naar je uitsteken en niet zoveel meer dan alles wat ik heb gedaan in 2017. Ik hoop op gezondheid, liefde en geluk en ik zal dit delen met jou. En met jou...bedankt dat je er bent. Nu, straks en ooit...met liefs, de vakantie begint, het jaar loopt op zijn einde...sta even stil, kijk even achterom en dan vooral vooruit...en dank, aan al die mooie mensen, voor al die mooie dingen, woorden, momenten. Ik voel me rijk, zo rijk...en zoals mijn vader zou zeggen, rijkdom zit in je hart..... En deze foto staat symbool voor het leven, een ingewikkelde weg, omhoog, maar steeds weer zie je ergens het licht, de lucht, het perspectief. Dag!!!

woensdag 13 december 2017

Zomaar, terwijl het buiten regent en miezert...

En hier zit ik dan, in den Haag, in het Hampshire Hotel boven het Centraal Station. Een dag die begon bij de implantoloog en daar werd geconstateerd dat ik nog steeds een gat in mijn kaak heb. Ach, ik heb nog tijd, en dan kan meneer in april er ook nog wat kunstbot aan toevoegen. Hoe handig kan alles opgelost worden. Hoe knap is de medische wetenschap toch. Tja, en toch niet in alle gevallen hè. Want ons vriendinnetje is uitbehandeld. Potverdorie, wanneer toch, is er een antwoord voor al die mensen die kanker krijgen. En voor al die mensen die ALS krijgen. Ik ben altijd wel een beetje sentimenteel, als het hierover gaat. Sinds ik ooit zelf ziek was, ben ik ‘weker’ geworden geloof ik. Maar dit zal ook wel met mijn leeftijd te maken hebben. Als ik aan mijn vader denk, dan realiseer ik me, dat hij ook steeds emotioneler werd, naarmate hij ouder werd. Ach het is niet erg toch. Ik merk, dat ik altijd, en dit doe ik ook al mijn hele leven al, me betrokken voel bij mensen, bij zieken, bij mensen met wie het niet zo goed gaat op dit moment. En ik vind ook, dat we het met elkaar soms niet altijd even goed doen. Dat we elkaar verdrietig maken, pijn doen en in de steek laten. En nu heb ik het over samen zijn, samen werken, en hoe je dan een samenwerking, of een samenzijn goed kunt afronden, zonder die ander nog meer pijn te doen. Gisteren sprak ik met Jojanneke over verlies. Jojanneke heb ik ooit ontmoet op het Yarden Symposium in 2015. Zij zat toen in een rolstoel, door een ongeluk. En ik, ik bekommerde me om haar, omdat ik wilde dat zij een gelijke behandeling kreeg als iemand die niet invalide is. Dus ik zorgde dat zij in een gebouw, waar geen personenlift was, met de goederenlift naar boven en beneden kon. Ik maakte me hier dus druk om. En die dag, in 2015, zag ik deze sterke jonge vrouw voor de eerste keer. En gisteren hadden wij een afspraak. Over verlies. Verlies door scheiding, verlies van baan, verlies van status, verlies van je mobiliteit, verlies door rouw. Zomaar, en terwijl ik haar had aangekondigd met de mededeling dat zij invalide was en met een rolstoel zou komen, zat zij, toen ik haar beneden bij de receptie ging halen, op een stoel en liep zij met een kruk. Werkelijk een wonder. Jojanneke loopt weer. Niemand gelooft het, had dit voor mogelijk gehouden, maar het is echt zo. Gaaf hè...en Jojanneke is een van die krachtige vrouwen, die afgestudeerd is op verlies van je baan. En het effect hiervan op mensen. En wij, wij gaan hier gewoon maar een beetje aan voorbij hè. Dus eens kijken of Jojanneke iets voor Vereniging Yarden kan doen. Want ik denk dat heel veel mensen, behoefte hebben aan dit soort coaching. Leuk hoe die bank die begint met een A en nog een keer een A, met dat groen gele logo, hier heel veel aandacht voor heeft. Onverwachts, want in de bancaire wereld is reorganiseren een werkwoord gelijk als leren. Want dit gebeurt daar heel veel. En juist als dit aan de orde is, is het afhechten, het afronden, het afsluiten van een samenwerking zo belangrijk. En ik, ik denk dat ‘ het is niet zomaar dat ik Jojanneke nu weer heb gezien’ het komt wel goed. En zo terugblikkend, is 2017 het jaar van de ontmoetingen geweest. Het jaar waarin ik prachtige mensen heb mogen ontmoeten. Het jaar waarin en dit zal ook de komende dagen zo zijn, wij nog vrienden gaan zien, nichtje Noor langs komt, met haar moeder denk ik. Leuk, gezellig, ik heb afgelopen week kaartjes geschreven, aan mensen, aan vriendinnen en vrienden, omdat het zo belangrijk is, om bij leven elkaar alles te zeggen. Oh ja, dus als ik ooit doodga, of ziek zou worden, dan doen we het afscheid als ik er zelf nog bij ben. Want dan hoef je niet van alles te zeggen over mij, maar tegen mij. Afscheid bij leven. Tja, zo is het. Voor nu, geen afscheid, maar een afsluiting van deze blog, de Haagse blog. Ik ga zo naar een oud collega van me, bij de HTM, een van mijn eerste werkgevers ooit in den Haag. Daar werkt Mark Jan als HR Manager, leuk hè...en met Mark Jan heb ik ooit bij ADP en bij Northgate gewerkt. Hoe leuk is de wereld. En Mark Jan werkt samen met Connie en Gemma. En nog wat collega’s, die mij nog kennen van toen, een jonge vrouw van 25 jaar...tja, de tijd gaat snel, dus alweer 33 jaar geleden...pffftt. Fijne avond, liefs, Anita

zondag 10 december 2017

Hoe tegenstrijdig kan ons leven zijn....

Lieve mensen, en terwijl Nederland, althans in ieder geval Wassenaar prachtig wit gekleurd is, de sneeuwvlokken vallen en blijven liggen, schrijf ik jullie, terwijl ik zonet een aantal mensen, een lange kaart heb gestuurd. Een kaart, omdat het leven me steeds weer laat zien, dat het belangrijk is, bij leven te zeggen wat je te zeggen hebt. Een soort van verdrietig gevoel zit in mij, omdat er weer iemand, die een onderdeel uitmaakt van je mooie dagelijkse bestaan, zomaar is overleden. En altijd weer, neem ik me voor, om dingen anders te gaan doen. Om mensen te zeggen, hoe belangrijk ze voor me zijn. Om gewoon mensen te bedanken, voor hun woord, hun aandacht, hun liefde, hun zijn in mijn mooie en oh zo rijke bestaan. Dus bij deze - dit woord is voor al die mensen, die zelf heel goed weten wat zij voor mij betekenen, en waar ik dit niet zomaar tegen zeg. Soms ook die collega, die zomaar me omhelst op de gang, of gewoon even 'hallo' komt zeggen. En terwijl ik dit schrijf, komt er via Linkedin, zomaar een bericht van iemand, een prachtig mens, Rinus, binnen. Ik hem heb ontmoet, op een moeilijk moment in mijn leven. Ik was net voor mijzelf begonnen, na mijn ziekte met een leergang Servant Leadership. En deze man, voor mij eigenlijk een onbekende, heeft mij op dat moment financieel geholpen, uit vertrouwen, uit liefde voor zijn medemens. En nu heb ik hem gezegd, dat ik het fijn zou vinden, hem weer eens te ontmoeten. Hoe mooi, hij reageert en dit maakt me blij. Het zijn de kleine dingen die het doen, toch... Vrijdagvond hebben wij als team Verenigingszaken waardig afscheid genomen, samen met ons oude en nieuwe Hoofdbestuur van de Vereniging, met de voltallige directie van Yarden, met de voorzitter van de RvC en de voorzitter van de Stichting, van vier leden van het hoofdbestuur. Prachtige live muziek, Nuevo Nocturna, en de ambiance was schitterend, Mariënhof in Amersfoort. Een prachtige locatie, voormalig klooster, weeshuis, culinair museum en sterrenrestaurant van Jon Sistermans, en nu een schitterende locatie, om samen geweldig te dineren, mooie wijnen te drinken in de wijnkelder. Een prachtige avond, vol respect en dank voor diegenen die deel uitgemaakt hebben van ons hoofdbestuur van Vereniging Yarden. En gek, terwijl ik daar stond te speechen, en vol vreugde aan het praten was over mijn geliefde merk Mercedes Benz, was er dichtbij iemand overleden. Ad, een geweldig mens, Annemarie kende hem nog van vroeger en wij kenden Ad en zijn partner Susan, van de live muziek bij Mila, waar Ad samen met een vriend, eens per maand op zondagmiddag geweldig fijn muziek maakte, jazz speelde. Wij waren altijd van de partij, en altijd was daar die omhelzing, die zoen van Ad. En zomaar is dit prachtige mens op 60 jarige leeftijd overleden. En hoe tegenstrijdig is het leven, op het moment dat ik dit hoorde, stond ik op het punt om naar AHOY te gaan met Mas. Om samen te gaan kijken of Rico Verhoeven in staat was zijn wereldtitel kickboksen te verdedigen. En temidden van dit tumult, dit geweldige spektakel in AHOY, zat ik met mijn gedachten af en toe bij Ad. Gek, hoe iemand die je niet van heel nabij kent, maar met wie je wel een mooi contact hebt, als je elkaar ziet, zo dichtbij kan voelen. En terwijl in AHOY het dak eraf ging, door de geweldige wedstrijd, tussen Verhoeven en Saddik, terwijl AHOY twee kampen kende die tegen elkaar op schreeuwden, is er aan de andere kant, een ongekend gemis om je geliefde, om iemand van wie je houdt. Bizar, het voelt zo dubbel. En toen ik vannacht om half twee ofzo thuis kwam, voelde ik een soort van roes van opwinding over de ervaring in AHOY, en tegelijkertijd een gevoel van weemoed om dit verlies. Het effect van dit alles is weer, dat ik ben gaan schrijven. Brieven, kaarten, persoonlijke berichten, aan mensen van wie ik hou. Waarom, omdat we dit niet zo vaak doen. We zeggen niet zo vaak, hoe blij we zijn met elkaar. En vrijdagavond kreeg ik terwijl ik stond te speechen, een app van iemand, die aangaf dat ze me een mooi mens vond. En weet je, nu, juist nu, waardeer ik dit gebaar zo geweldig. Want wat ziet de wereld er mooi uit, als je af en toe eens tegen elkaar zegt, wat je echt te zeggen hebt. Dus dank je wel Mas voor alles, voor gisterenavond. Top! Ik glimlach, omdat Mas gisteren genoot van mijn enthousiasme, mijn bijna analyse van de wedstrijden. Haha, ik heb zulke gekke eigenschappen realiseer ik me nu. Ik hou van al die verschillende dingen bij elkaar. Ik hou van mijn werk, mooie diepgaande gesprekken over de dood. Ik hou van geweldig lekkere glazen wijn drinken, met vrienden en vriendinnen. Ik hou van boksen, van Mercedes Benz, van Spa Henriette, van Annemarie, en van zoveel mensen. Ieder op zijn of haar eigen wijze. En ik hou ook heel erg van de sneeuw, maar niet van er doorheen rijden. Dus dat wordt nog een leuk ding de komende periode. Daar ga ik weer, brrr...ik ben niet zo'n held merk ik. En weet je die Rico he...die kreeg een pak slaag zeg in de eerste ronde, tweede nog wel, toen kwam hij toch terug, zijn doorzettingsvermogen, zijn fysieke kracht, ongekend, wat ging hij ervoor. En jawel, in de vijfde ronde tikte hij zijn enorme tegenstander, met die geweldige mokerslagen (en die had Rico wel gevoeld hoor die eerste ronde) zo knock out. Super toch. Ik ben zo trots op die jongen! Ik vond het samenzijn met allemaal boksliefhebbers, ruim 12 duizend, in AHOY ook bijzonder. Heel verschillende mensen samen bij elkaar. Als je het hebt over diversiteit, organiseer een bokswedstrijd en de wereld komt samen, zonder geweld. Er werd geen alcohol geschonken, strenge fouillering bij de entree. Kortom geen gedoe. Rij bij de mannentoilet, niet bij de dames. Wat wil een vrouw nog meer. Nu, kerstkaarten, rommel in huis, wel een beetje kerst, lekkere oldies op de radio en straks komt Joke een lekker glas wijn drinken. Ik denk champagne, omdat we het leven altijd weer moeten vieren. De champagne die ik wil drinken, hebben wij geproefd op de salonboot toen wij door een verlicht Amsterdam voeren. Heerlijk. Rogier, onze buurman heeft buiten een kerstboom met lichtjes neergezet op ons dakterras. Lief he.. Weet je, lieve mensen, het jaar 2017 loopt op zijn einde. Terugkijkend, was dit vooral een mooi, maar ook intensief jaar. Liefdevol, respectvol, in mijn eigen kleine leventje. Ik omarm een ieder in mijn nabijheid, maar soms ook iemand wat verder weg, ik heb net met Razan gemaild, ook zij is zomaar mijn leven in gewandeld, samen met Adel. Prachtige mensen, die mij laten zien, dat wij als kinderen van een vader, echt elkaar de hand kunnen reiken. Om samen die wereld wat aangenamer te maken. Dus zorg voor elkaar, zorg voor die meneer of mevrouw, die alleen is. Zorg ook voor een glimlach, een handreiking, en spreek uit wat je wilt zeggen. En ik, ik wil iedereen bedanken, die dichtbij me is. Ik ga vrijdag naar mijn nichtje, om ook samen met haar in Zeeland, het jaar 2017 af te sluiten. Op de terugweg, wellicht nog even bij Cees en Jolanda langs, als het kan. Ik ben dankbaar, verward, verdrietig en gelukkig tegelijk. Loslaten, verdergaan, het nu en het ooit, het ligt allemaal zo dichtbij elkaar. En zoals wij bij Yarden zeggen, een goed afscheid helpt je verder. Nazorg bieden, is iets waar wij voor zijn, wij van Vereniging Yarden om mensen weer verder te helpen. Want het leven gaat steeds weer door, raar he...afgelopen week was ik aanwezig bij de Footprint Challenge, een soort van wedstrijd, van DELA, Yarden en Greenleave, waarbij wij mensen, ondernemers uitdagen om mee te denken als het gaat over een duurzame uitvaart. En daar waren studenten aanwezig, en ondernemers, en ik mocht vertellen, waarom Yarden hieraan meewerkt. Hoe belangrijk duurzaamheid is. Hoe mooi is het als je de as van je geliefde, laat verworden tot een boom. Dan gaat het leven verder, dan geef je leven verder, dan is iemand altijd bij je. Nu strooien we vaak as in een bos, park, of over zee uit. En ook deze symboliek is mooi, maar hier leerde ik over nieuwe gedachten, een kist van afvalstoffen, hoe mooi. Steeds weer geef je dingen, leven door... Ik wens jullie een mooie witte zondag, hou elkaar maar een beetje vast, ik reik je mijn hand!

zaterdag 2 december 2017

Even stil staan....

De stille dagen komen eraan tijd om even stil te staan overdenken en bezinnen afsluiten en opnieuw beginnen wat te doen met wensen of dromen dingen die jou zijn overkomen laat ze zijn en laat ze achter de ergste worden zachter de mooiste krijgen een plaats in je hart maak ieder jaar een nieuwe start begin aan je oude of nieuwe dromen laat het leven op je af komen onthaast, beleef en geniet meer dan dit leven heb je niet!! Dit gedicht las ik op Facebook en wil ik graag met jullie delen Omdat het zoveel zegt. Ook ik realiseer me in deze tijd van het jaar, wat geweest is, wat ooit was, maar zeer zeker ook, waar ik nu sta, waar wij staan, wat mijn leven me nu brengt, vandaag, morgen en ook weer in 2018. Wat mijn dromen zijn, mijn grote wensen, mijn verwachtingen, of juist mijn onzekerheden. Maar dat ik wil onthaasten leven beleven en genieten, dat moge duidelijk zijn. Volgens mij, doe ik dit al lang. Al een heel leven lang. En steeds weer, mag je iets bijschrijven op je lijstje van het leven. Zo heb ik deze week na bijna 2 jaar, de tweede groep van de leergang 'succesvol leiderschap' mogen afsluiten met een formele certificering, en ondertekening door Ron Bavelaar, onze voorzitter van de directieraad. Een plechtig moment, een feestelijk moment. Met mooie woorden, presentaties, vrolijke en emotievolle woorden. Geraakt, door alle lieve aandacht, geschenken, mooie flessen wijn. Dank je wel is dan te weinig. Want soms word ik zo genadeloos verwend, met kaartjes, woorden, liefdevolle aandacht. En dan kom ik thuis met een auto vol, mooie wijnen, maar vooral prachtige indrukken. Tja, en op dit soort momenten, dan geniet ik gewoon intens. En op dit moment luister ik naar Donna Hightower 'this world today is a mess'. Muziek die ik al draaide op mijn zolderkamertje op de boerderij. Heerlijk, zo'n vrolijke grote donkere dame, die erop los swingt...en nu hoor ik haar weer. Hoe fijn is dat, dat je al die muziek van vroeger zo maar kunt terugvinden en beluisteren, zo hoorde ik afgelopen week in de auto 'Ramona' van the Blue Diamonds, muziek waar mijn ouders vroeger op dansten. Ik was denk ik 5 of 6 jaar, want we hadden nog een oppas en zij draaide altijd dit singeltje op de pick up als ze kwam oppassen. En ik vond dat prachtig die muziek. En dan rijd je door Nederland in je prachtige Mercedes en dan hoor je opeens dit nummer en dan mijmer ik lekker weg. Ik weet niet of jullie dit doen, maar ik vraag me regelmatig af, waar ik sta in mijn leven. Op de ladder van mijn onafhankelijkheid, op de ladder die ik mijzelf heb opgelegd. Sta ik stil, beweeg ik voort, ga ik erop of eraf, of blijf ik staan. Op dit moment, staat er best veel te gebeuren. Schoonhoven is weg. Dat is een hele mooie aantekening op mijn lijstje van het leven. Met een stip en een hartje erbij. Dat zal nooit anders zijn. Betekent dus financieel meer ruimte, en dit betekent dat de ladder van onze onafhankelijkheid groter wordt. Doorgaan met coachen, mooi, niet te veel, niet te vaak maar heel rustig naast mijn baan bij Yarden. Annemarie heeft een nieuwe baan, hier in Wassenaar. Ze gaat 1 maart a.s. beginnen. Onze Roos, ja de jongste, hoe groot alweer, gaat ook op zichzelf wonen, dichtbij, dat is wel fijn, zodat mama nog regelmatig even binnen kan stappen bij haar. In Voorschoten, de plek van haar hart. Ja en dan betekent dit, dat wij samen ook weer een nieuwe fase ingaan. Een fase samen, met vakanties buiten het seizoen, met ruimte om zomaar eens in de auto te stappen en ergens naar toe te rijden. Met voor Annemarie misschien weer meer tijd voor creatie, voor kunst, een schilderij, of iets anders. Voor mij betekent dit alles, wat meer thuiswerken, wat meer rust inbouwen voor mijzelf. Wat meer fietsen in het voorjaar, tijd voor mijn vriendschappen, meer dan dit jaar. Want nu zie ik mijn vriendinnen te weinig en dat staat ook op mijn lijstje voor 2018. Mijn werk bij Yarden, met andere mensen om mij heen, veranderingen, vernieuwing, en dat zal nog wel even zo doorgaan. Mijn team, mijn contacten met het hoofdbestuur en met Ron, het is goed zoals het is. Ik vind er mijn weg, ik voel me hier wel onafhankelijk en vrij. Wat oprecht niet weg neemt, dat ik mensen ongekend kan missen. Dat dingen anders worden, maar waar geldt dit niet voor. Dus ook dit hoort bij 2018 alles zal weer anders worden. Het komt goed... Mijn leergang Corporate Antropologie, een geweldige ervaring rijker denk ik, nu al, maar ook dit loopt nog door in het nieuwe jaar. Ik geniet ervan...van de contacten, de mensen, de gesprekken, het zijn met elkaar. Fraai. Mijn intervisie groepje Marije, Ine en Kor. Fijn! Nu klinkt Dire Straits door de speaker, fijn, ook zo'n gevoel van vroeger, hoe intiem, hoe lekker als ik dit soort muziek draaide op Flakkee, op mijn kleine kamertje op de boerderij. Leuk, ja de herinnering is leuk. Een week of twee geleden was ik nog op Flakkee, champagne halen, koffie drinken bij de bakker waar je kruukplaetjes kunt kopen. Even sfeer proeven, even langs de grafstenen van mijn opa en oma. En natuurlijk even stil staan bij mijn ouders, bij Jan Roos, bij Gerrit, en zo heb ik nog wat mensen, waar ik stil sta en uiteindelijk weer verder ga. Het is op deze begraafplaats altijd zo, dat ik het gevoel heb een reisje door mijn jeugd te maken, mijn herinneringen worden vager, juist omdat je er met niemand meer over spreekt. En dus sluit ik deze in mijn hart, en draag ik deze bij me. Ik toast met regelmaat op het leven, samen met mijn vader. Ik vraag met een andere regelmaat mijn moeder om raad, maar vooral denk ik met genoegen terug aan wat ooit was. En ga dan weer verder, naar de toekomst, naar het nu. En realiseer me, terwijl Neil Diamond 'I am...I said' zingt, hoe heerlijk het is, te mogen mijmeren. Een glimlach, een traan soms, het is er. Afgelopen week een champagne proeverij in Amsterdam, varend door de grachten, genieten van de prachtige licht projecten van het Amsterdam Light Festival. En ondertussen hapjes eten, champagne nippend, weet je, op dit soort momenten, dan glimlach ik, want op dit kleine bootje, kwam ik Dirk tegen met zijn vrouw, een oud collega van ADP. Leuk, en ik moest glimlachen toen hij zei 'jij zat toch altijd al in de champagne'. Ja, dat klopt. Ook toen al, haalde ik samen met Ellen, 200 flessen tegelijk op in Ay, bij de familie Goutorbe en half ADP dronk mee. Bestellingen werden vanuit Schoonhoven verdeeld, en wijn proeven heb ik al heel vroeg geleerd volgens mij. Terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, dat ik 37 was toen ik bij ADP ging werken, ja dus 21 jaar geleden begon ik aan mijn Amerikaanse avontuur. Leuk he. En met een van mijn vrienden uit die tijd, gaan we morgen eten, met Roel en Karin, gezellig. Bijpraten, het fijn hebben, even stil staan. Even samen stil staan is dus mijn voornemen, voor 2018. Af en toe met die mensen van wie je houdt, of met wie je het goed hebt, of met wie je fijn samen werkt, even stil staan. Even overdenken, pas op de plaats maken en weer verder gaan. Net in de boekwinkel heb ik gezocht naar boeken voor mensen. En dan kom je zoveel moois tegen. Ik heb al een stapel boeken klaar gelegd voor ons huis in het bos. We vertrekken tenslotte naar een huis in het bos, om niet zoveel te doen, lekker slapen, lezen, wandelen, fikkie stoken, wijntjes drinken, ik laad de Mercedes vol, met allerlei heerlijkheden en dan dompelen we ons onder, voor een week. Fijn...even stil staan, even dankbaar zijn. Terwijl Cat Stevens 'Morning has broken' zingt, en ik om me heen kijk, zie ik bergen kranten, tijdschriften, boeken, lekkere rotzooi en daartussen mijn onafscheidelijke fles Spa Henriette, de bloemen die Annemarie kreeg omdat zij een nieuwe baan heeft, en ervaar ik hoe fijn het is, deze ruimte, deze stilte, deze plek. Dus lieve mensen, ik wens jullie een lekker weekend toe. Neem tijd, om stil te zijn. Om even alleen te zijn. Doe gewoon lekker je eigen ding en vergeet niet, af en toe eens om je heen te kijken. Je ziet zo ongekend veel moois. Er zijn zulke leuke mensen en glimlach gewoon maar eens even, ook naar die meneer die je niet zo goed kent. Bewaar al die mooie momenten in je hart, deel ze uit, en heb het goed. 'Save the last dance for me...' hoor ik nu. Heerlijk, ik zwijmel weg...

zondag 26 november 2017

Power en Love tja dat is best ingewikkeld...

Afgelopen week mocht ik weer twee dagen samen zijn met Danielle Braun en Jitske Kramer van de Leergang Corporate Antropologie. En met hen en mijn mede deelnemers aan deze Leergang, ervaren hoe wij als mensen omgaan met macht en met verbinding, in dit blok genaamd Power en Love. En eigenlijk als je jezelf onder laat dompelen en simpelweg de dingen laat komen, die er komen, dan voel je precies wat macht en verbinding met jou doet als mens. Wat doet het als een mens je aanraakt, of zijn of haar bewondering voor jou uitspreekt. Wat doet macht met je, wat doet het als je non verbaal eigenlijk een soort overwicht neemt, maakt, pakt naar de ander toe. En weet je, op dit soort momenten, dan voel ik, dat ik heel erg sta voor verbinding, veel minder voor macht, maar dat er ergens in mij een ongelooflijke power zit. En dit straal ik blijkbaar uit, ongeacht wat ik doe. Weet je, eigenlijk gun ik iedereen dit soort momenten van bezinning in zijn of haar leven. Het brengt je veel, het laat je reflecteren naar je eigen gedrag. Het maakt mij altijd duidelijk, waarom ik me in de ene situatie heel goed voel en in de andere niet meer wil zijn. Veiligheid, vertrouwen, het goed hebben met elkaar, het zijn allemaal van die essentiële zaken in ons leven, waardoor het je wel of niet goed gaat. En jij zelf, jij hebt hier toch wel veel in te zeggen, als je goed luistert naar je innerlijke stem. Dit blok laat mij anders kijken naar mensen, naar relaties, naar hoe we de dingen doen met elkaar. Grappig dat ik gisteren een bijeenkomst van de Ledenraad mocht hebben, en hier kon ik in stilte reflecteren, op wat er allemaal zich afspeelt in dit gremium. En terwijl ik dus naast de voorzitter van de directieraad, Ron zit, observeer ik wat hier gebeurt. Ook belangrijk is hoe we luisteren naar elkaar, hoe we elkaar wel of niet verstaan. Kortom ook mijn zaterdag was weer heel erg leerzaam. In mijn support challenge groep, mag ik samenwerken met Ine, Marije en Kor. Mooie bijzondere authentieke mensen, met wie ik denk ik, nog heel veel mooie momenten ga meemaken. Nu, zondagochtend, na een heerlijk diner bij Mila gisterenavond met mijn schoonouders en Annemarie, zit ik te luisteren naar het live concert van Leonard Cohen in Dublin. Geweldig, An en ik hebben deze man in zijn nadagen in Amsterdam, in het Olympisch Stadion in de openlucht mogen horen, en dit was werkelijk zo bijzonder. Wat een prachtige man. Een paar weken geleden heb ik een documentaire over hem mogen zien. En ging ik terug in de tijd, ik denk dat ik 15 of 16 was toen ik met vrienden van de middelbare school, Leonard Cohen voor het eerst in AHOY live zag. Ik heb er nog foto's van in mijn foto album. Ik was verliefd op Beatrice, en de liedjes van Cohen, maken dan dat je een soort van geluk ervaart. Kun je nagaan 43 jaar geleden luisterde ik al naar deze muziek. De komende weken zijn nog erg vol, veel en intensief. Mooie momenten wachten ons nog. Afscheid nemen van vier leden van het Hoofdbestuur, veel bijeenkomsten, ontmoetingen en geleidelijk aan schuiven wij door naar het einde van het jaar. Annemarie die 55 jaar mag worden, een weekje naar een boshuisje ergens in de natuur, met een houtkachel, wandelschoenen mee, boeken mee, kerst vieren daar, de stilte ervaren, zomaar niets...ken je dat? Zomaar niets, oud en nieuw, met Emmy en Reynaud, of met vrienden bij Mila en Simone, het kan allemaal...gezellig. Mensen missen van wie ik zielsveel hou. Tijdens de Leergang werd er een filmpje getoond, 'zie je mij' over een oude meneer, die niets meer kon, niet meer zelfstandig kon zijn, niet meer kon praten, en hierdoor leek op een wat bozige oude man. En deze man heeft een brief geschreven waarin hij vraagt om hem te zien, als die man die hij was, toen hij 30, 40, 50 jaar was, maar ook als een man, die mooie en lieve dingen heeft en heeft gedaan, hij vraagt om gewoon te worden gezien als mens. En toen dit filmpje begon, zag ik de hand van die oude meneer op de hand van iemand anders, en begon ik te huilen. Het was net alsof ik de hand van Pa van Loon zag en voelde, op de mijne. En of ik zijn verhaal zag, want als je niet meer bent wie je was. Als je niet meer kunt wat je kon, als je niet meer kunt uitdrukken, wat je uitdrukken wilt, dan ziet men jou misschien niet meer. En toch ben jij gewoon nog jij. En ik voelde de onmacht van mijn vader, toen hij invalide werd, toen hij verschoond moest worden, toen hij ....ja nog zoveel meer. Ik voelde zijn verdriet en het werd even mijn verdriet. Mooi om dit zo te mogen voelen, te mogen ervaren, wat wij mensen met elkaar doen en kunnen doen. Maar ook, en dat is mijn rijkdom, hoeveel ik van die man hou. In de Leergang vertel ik over hem, over onze passie voor die ster, over onze liefde voor vrouwen, voor wijn, voor elkaar. En weer was dus Pa van Loon bij me...ik deelde mijn emotie met Danielle. Heel lief, legde zij haar hand op mijn rug. Ja vanuit verbinding en weer mocht ik ervaren, hoe mooi dit soort gebaren zijn. Ondertussen heb ik zomaar een bericht gestuurd naar mijn team. Want ook nu realiseer ik me, hoe gelukkig ik ben, ook met mijn baan, mijn team, mijn rol in dit team, bij Yarden. Ik zou iedereen wensen, dat hij of zij deze rust mag ervaren. Ruimte, vrijheid, je eigen keuzes kunnen maken, je eigen vrijheid voelen, vrijheid in verbondenheid, je liefde voor je gezin, je medemens, de mensen die je bij je mag dragen, en die niet meer fysiek hier dichtbij zijn, maar wel degelijk in je hart. Je kent me ondertussen, Nespresso, Spa Henriette, boterham met ham (ook dit is al jaren hetzelfde...beetje saai of niet...)en gewoon zomaar de muziek. Vandaag gaan we lekker even genieten, even niet zoveel hoeven, en simpelweg zijn. Ik hoor nu een prachtige versie van Who by Fire...wow, met een harp, een gitaar, prachtig, ik wens jullie een mooie zondag.

zaterdag 18 november 2017

Bloemen, ontmoeten en overheerlijk Syrisch eten...

En terwijl je de wind hoort waaien, volgens mij Sinterklaas alweer in het land komt, en je overal de etalages mooi ziet worden, voor alle feestdagen die gaan komen, zit ik weer op mijn vertrouwde plekje. Thuis aan tafel. Met prachtige bloemen om me heen, alsof ik jarig ben. Bloemen van een vriendin, en bloemen van Razan, de bloemen die zij heeft gekregen van Yarden, mocht ik geven aan Annemarie. Lief he...omdat ik zowel Adel als Razan afgelopen week, na een prachtige avond vol ontmoetingen in het Yardenhuis Utrecht, bij Harm Kamphuis en zijn team, met een auto vol Syrische hapjes allebei naar huis heb gebracht. Waarom, omdat Adel naar Rotterdam moest en we pas rond half elf of misschien nog wel later, wegreden uit Daelwijck. En Razan naar Den Haag Loosduinen. En om hen nu ergens af te zetten bij een treinstation zo laat in de avond, met zo enorm veel bagage en eten, dat ging mij te ver. En toen ik rond kwart over twaalf in de nacht Razan had afgezet, zag ik dat mijn tank bijna leeg was. En ben ik als een bejaarde, zonder heel hard op te trekken of af te remmen, terug naar Wassenaar gereden. Ik had geen zin meer om te tanken. En de volgende ochtend heel vroeg weer, baalde ik...want toen moest ik direct het eerste beste tankstation bezoeken. Maar wat was het weer mooi, om deze avond mee te maken. Adel interviewde Esseline van de Sande, ooit trainer en adviseur van de VN in Damascus. Over hoe het was voor haar om daar te leven, als Nederlandse vrouw. En wat mij raakte was haar verhaal over de prachtige openheid en gastvrijheid, die zij daar ontmoet heeft. Maar ook het feit, dat mensen tijd hebben voor elkaar. En dat dit nu hier in Nederland is, wat zij zo mist. Maar ook de broers Bakri en Mohammed Eleni, die hier een stichting hebben opgericht, om als vrijwilliger niet passief maar actief bezig te zijn. Zij helpen ouderen, hulpbehoevenden en onderhouden stadsparken, vanuit hun stichting. Zij proberen hier een dienstbaarheid te laten zien, waar wij nog iets van kunnen leren. Mooi. Er waren collega´s, vrijwilligers, Ledenraadsleden en nog wat gasten. Onder de indruk was ik van de familie Alhozj. Zij hadden een groot restaurant, een slagerij, een bakkerij in de buurt van Damascus en 400 mensen in loondienst. En nu heb ik hen hier in Nederland mogen ontmoeten, en zijn zij dankbaar dat wij gebruik hebben gemaakt van hun catering, omdat wij hen hiermee helpen een nieuw bestaan op te bouwen. Vader, moeder, dochters en zonen. Indrukwekkend, en hun voedsel was zo lekker. Iedereen ging naar huis met een doosje vol lekkers, hartig en zoet, prachtig! Razan heb ik ontmoet, zoals jullie weten bij Face the Future. Een programma, waar ik door Ron Bavelaar opmerkzaam ben gemaakt, omdat hij deze organisatie kende vanuit zijn werk voor AMREF. Face the Future organiseert een drie daagse training, waar nieuwkomers en Nederlanders elkaar ontmoeten. Met elkaar zijn en samenzijn. En waar je samen met een nieuwkomer (vluchteling) eigenlijk een commitment aangaat met elkaar. Een commitment, om elkaar te helpen, elkaar bij te staan en samen probeert je bijdrage te leveren aan een stukje integratie in Nederland. Mooi, terwijl ik dit schrijf, denk ik aan Mila en Simone. Zij waren vorig jaar in India, om te komen volgens mij voor Unesco of zoiets. En op dit moment is bij hen in het restaurant Ashwin, een jonge kok uit India. Hij is voor drie maanden hier. Mooi hoe ook zij, hun bijdrage leveren, om elkaar als mensen de hand te reiken. En te proberen vanuit de verbinding van je hart, het leven iets mooier te maken dan het is. Leuk, zo dichtbij gebeurt het ook. En afgelopen week, met Razan en Adel, en al die andere prachtige mensen, ging Razan opeens speechen, voor de hele groep. En ik, ik was geraakt en emotioneel. Tja, het was prachtig! Maandag ga ik lunchen bij Face the Future om te kijken wat ik meer voor hen kan doen, dan wat ik nu al doe. Misschien hen helpen bij projecten ofzo. Mijn rol binnen de Stichting Een Land Een Samenleven, heeft hier ook mee te maken. Met Razan en Adel ga ik kijken, hoe ik zoveel mogelijk van dit soort mooie initiatieven kan bundelen en laten samenkomen, en kijken hoe we elkaar kunnen versterken. Dit is een van mijn projecten voor de Stichting ELES (Een Land Een Samenleving). Dit was ook de week van het afscheid voor mij. Want een van mijn meest dierbare collega´s, Carla is weg bij Yarden. Ik oordeel niet, maar voel het wel. Ik mis haar, in mijn nabijheid. We trokken best veel samen op. En het mooie is, dit hoeft niet anders te worden nu. Want soms is het zo, dat mensen, die je in je hart hebt gesloten, bij je blijven, ongeacht waar je reis heen gaat. En zo zal het ook met Carla en mij zijn. Ik zie mijn leven als een mooie reis, tot nu toe, ik mocht mensen ontmoeten, verliezen, weer opnieuw tegenkomen, soms neem je bewust afscheid van mensen, omdat je samen klaar bent. En ieder voor zich weer verder reist, zonder die ander. En als je dit soort trajecten, samen doet, is het goed. Als je de reis die je samen maakt, goed afsluit, kun je los van elkaar weer verder. En dit gaat over vriendschap, liefde, ziekte, sterven, maar ook over werk. Een goed afscheid helpt je verder, volgens mij een prachtige zin van Yarden. En dus ook van mij. Zo kon ik afscheid nemen van mensen van wie ik gehouden heb, omdat het einde van hun leven kwam. Zo kon ik afscheid nemen van mooie organisaties waar ik gewerkt heb, omdat er een nieuwe mooie organisatie voorbij kwam. Zo kon ik afscheid nemen van liefdes, omdat de liefde overging naar iets anders, of voorbij ging. Zo kon ik afscheid nemen van collega´s, met wie ik niet meer deel dat wat ik vroeger deelde. En zo kon ik afscheid nemen van materie, omdat het me niets meer deed. Maar een ding, daar kan ik nooit afscheid van nemen, en dat is dat mooie merk Mercedes. Wat een geweldig merk. En jawel, ik heb haar gevonden, die prachtige bolide...mijn droomauto. Mijn auto, waar ik nooit meer afscheid van wil nemen. Je mag al mijn materie hebben, maar deze auto blijft bij mij. Ik vertel er jullie later meer over, nog een paar weekjes wachten. Wat wel leuk is, is dat mijn collega Gonda ervoor gezorgd heeft, dat ik een interview krijg in het magazine Mercedes, over mijn passie voor dit merk. En toen zij mij dit bericht stuurde, dacht ik ´wow wat zou Pa van Loon dit gaaf vinden´. Wij lazen namelijk altijd samen dit magazine. Een soort van glossy, waar we samen lazen over de nieuwe modellen, de oude modellen en hij was net zo gek als ik, van een horloge (hé Pa van Loon, je kleindochter Noor draagt jouw horloge aan haar rechterhand, uit eerbetoon voor jou, omdat jij, toen je linkszijdig verlamd was, je horloge ook rechts droeg, en dit horloge heb ik ooit voor je gekocht, voor je laatste verjaardag, en nu, nu draagt Noor het..net als jij aan haar rechterhand'. Maar ik zal het aan je laten zien in gedachten Pa van Loon, als dat magazine klaar is. En ik zal seinen met mijn oplichtende Mercedes ster, naar jou! Dus lieve mensen, al die mooie ontmoetingen, steeds maar weer, maken mijn leven zo mooi. Nu in de stilte van ons huis, met Annemarie tegenover me, die haar eigen ding doet, geniet ik van deze mooie dag. Een hele fijne dag gewenst! Deze armband kreeg ik bij Face the Future. Gemaakt van het rubber van de rubberen reddingsvesten, waarmee vluchtelingen in Griekenland aan land zijn gekomen. Als symbool voor de verbinding waar Face the Future voor staat. Mooi he...

zondag 12 november 2017

Zomaar heel even....

En nu is het zondag, eigenlijk zou ik bij mijn vriendinnetje gaan eten, maar doordat ik niet zo goed kan eten, en mijn gezicht een beetje opgezet is, zit ik lekker thuis nu. Net even bij AH geweest voor wat boodschappen, Annemarie strijkt en ik geniet even van de stilte. Wat heb ik toch met die stilte...hoe heerlijk vind ik het, om rustig thuis te zijn, en zomaar te genieten van alles hier om me heen. Ik voel me niet heel lekker, ben wat duizelig, gebruik veel pijnstillers en wil af en toe slapen. En natuurlijk wil ik morgen werken. Vrijdag zou mijn implantaat geplaatst worden, maar mijn bot van de bovenkaak was niet sterk genoeg. Dus moest er kunstmatig bot in mijn bovenkaak geplaatst worden en het hele spul moest gehecht worden. Voelt alsof ik in de boksring heb gestaan, dikke wang, en heel gevoelig in mijn mond. Heel zacht voedsel eten, een overheerlijke soep door Floor voor mij gemaakt, en hele kleine hapjes nemen. Goed voor de lijn, dat is dan weer een voordeel. Maar nu, nu moet ik vijf tot zes maanden wachten, voordat het implantaat geplaatst kan worden. Eerst moet mijn bovenkaak sterk zijn en worden. En dan na weer drie maanden mag de kroon/brug er op geplaatst worden. Dus zorgverzekering zet u schrap, ik kom er aan in 2018. Een duur grapje daar in mijn mond. Maar ja, dan kan ik weer een poosje vooruit. Leuk, dit weekend, hebben wij met Emmy en Reynaud, eventjes nog de verjaardag van Floor gevierd. Met Roos en Sabine erbij. Met champagne. Floor is heel druk bezig met haar master, en haar werk. Heeft nauwelijks nog vrije tijd en dit betekent dat we ca. 2 weken na haar echte verjaardag, hier even bij stil hebben kunnen staan. Ondertussen ben ik druk aan het kijken naar hele mooie mercedessen, een mens als ik, wil altijd dromen, dromen en genieten van een foto alleen al. Een Mercedes Benz, ja dat is al mijn hele leven lang, mijn passie, hoe gaaf zou het zijn, als ik in 2018 zomaar samen met Annemarie in zo'n prachtige bolide privé kan gaan rijden. Weet je, het loslaten van mijn huis in Schoonhoven, geeft me ook zoveel nieuwe ruimte, om andere dingen te gaan doen. Dit huis helemaal vrij maken en genieten...want weet je, soms ben ik mij er zo enorm van bewust, dat je echt vandaag moet genieten. Niemand weet wat er morgen komt of komen kan. Jij niet, en ik niet. Ik voel dat het leven wat anders gaat worden, de komende periode. Dat ik meer wil coachen, mensen wil helpen en keuzes wil maken, naast mijn werk bij Yarden. Heerlijk voelt dit...ik ben eigenlijk al begonnen. Soms verloopt het leven, zoals het moet, dan vallen zaken op zijn plek. Dan neem je afscheid en komt er iets voor terug. Ik vind afscheid nemen wel een ingewikkeld ding. Ik vroeg mij gisteren zomaar af, hoe het zou zijn met al die mensen, die niet meer hier zijn, niet meer leven. Ik had namelijk weer eens gedroomd over mijn vader. En dromen over hem, is altijd wel een mooie droom. Het lijkt alsof hij er altijd is, als ik een keuze maak of wil gaan maken. Gek, mijn oude wijze raadgever, Pa van Loon. Ik heb niet zoveel te melden nu, ik doe gewoon mijn ding, lees mijn krantjes, drink mijn koffie en water met een klein bubbeltje en ik probeer me wat rustig te houden. Ik lees een heel bijzonder boek van een schrijver die ik niet ken Jan Guillou. Mooi, indringend, en anders. Een fijne zondag gewenst...het is alweer een tijdje droog en rustig weer. Lekker wel, de wind in je haren...doet me denken aan rijden in een cabrio, een Mercedes wel te verstaan, het leuke vind ik altijd, dat je in zo´n soort auto anders rijdt, je rijdt over mooie kleine dijkjes, weggetjes, en geniet van het mooie landschap. Je scheurt niet over de snelweg van A naar B, maar het is genieten, de hele bak lekker verwarmd en als er iets ontspannen heet, dan is dit het wel...heerlijk...nog even, het komt vast weer een keer....

dinsdag 7 november 2017

Even jezelf leeg maken...

En vandaag is zo'n dag, ik heb ervoor gekozen even een tijdje van huis uit te werken vandaag. Vanmiddag weer in de auto naar Zwolle, voor een avondprogramma. Een intervisie bijeenkomst. Soms ben ik als mens gewoon eventjes heel lekker moe. En wil ik mijzelf even lekker leegmaken. In de stilte van ons huis. Met mijzelf en in mijzelf. Met mijn eeuwige kopje koffie. Mijn krant, mijn mail, het afhandelen van alle zaken. Het maken van die afspraken, die ook nog steeds ingepland moeten worden. Kortom ik loop eventjes niet zo heel hard. Ik maak even pas op de plaats en probeer vanuit de rust, alles weer op orde te krijgen. Een kado kopen voor een van de hoofdbestuursleden, waar wij op 8 december as afscheid van nemen. En al dat soort kleine dingen, die er gewoonweg niet van komen. Uren tellen doe ik al niet meer, want dan schrik ik. Maar ik schrik niet, want ik realiseer me hoe leuk mijn werk is en mag zijn. Wat een mooie ontmoetingen mijn werk met zich meebrengt. Soms kom ik met mensen in gesprek, en dan realiseer ik me, hoeveel mensen bezig zijn met hun medemens. Een medemens die ziek is, verdriet heeft, angst heeft voor het onbekende soms en dan voel ik mij zo ongekend gelukkig. Geluk, wat is dat eigenlijk...nu, op dit moment is dat Anita van Loon aan de eettafel, met koffie, een IPad, een krantje, en de JAN. Ja ik krijg ieder jaar van de dochters van Annemarie, van Roos en Floor, een bladcadeau. En dan neem ik een abonnement op een mooi magazine. Gewoon zomaar, om te genieten, om te ontspannen. Ik hou heel erg van mooie magazines, en deze geef ik dan weer door aan mijn schoonmoeder. Heerlijk, samen genieten, delen enzo. Delen, ik denk dat ik beter kan delen dan wie ook. Geleerd van mijn ouders. Zij leerden mij te delen, omdat ik me realiseer wat een rijkdom ik heb. En rijkdom dan in de vertaling van mijn vader, rijkdom vanuit een groot hart. Niet mijn banksaldo, of mijn bezit. Maar rijkdom vanuit mijn hart. Je mooiste fles wijn drinken met mensen die je dierbaar zijn. Met Emmy en Reynaud drinken we af en toe een prachtige fles wijn juist omdat zij zijn wie ze zijn. Juist omdat ik me bij hen zo welkom voel, wil ik die pareltjes met hen delen. Ik moet zomaar denken aan Roel en Karin. Toen zij hoorden dat ik ziek was, kwamen zij heel snel bij ons op bezoek (ik spreek over het jaar 2007) en Roel was naar de slijter gegaan en had een enorm mooie dure, geweldige fles champagne gekocht voor mij, voor ons. Als symbool voor onze vriendschap, voor onze band. Geweldig en hoe fijn is het, dat juist deze twee mooie mensen, zomaar op mijn verjaardag weer bij me waren. WoW...en die champagne, die was goddelijk! Binnenkort gaan we met elkaar heerlijk dineren, om te vieren dat onze vriendschap er is. Al zo lang...al ruim 21 jaar. Roel en ik leerden elkaar kennen bij ADP. Geweldig wat een tijd... Ik lees net een interview en hierin staat - verdrinken in een zee van tijd, al is het maar voor een dag - en zo voelt deze dag nu al voor mij. Ik verdrink even in een zee van tijd. Ondertussen hoor ik allemaal geluidjes, en dat zijn emails die binnenkomen...en ach, die beantwoord ik zo dadelijk weer. Nu nog even genieten van die ' zee van tijd '. Ik gun het jou ook...zomaar eventjes een zee van tijd hebben, om te doen, waar je zo gelukkig van wordt. Om stil te staan bij wie je bent, en wat je dromen zijn. En om je af te vragen wat jij nu even nodig hebt. Rust, even niks, even achterover leunen misschien...kijk maar. En vergeet vooral niet ervan te genieten...dag!

zaterdag 4 november 2017

Waar was je nou?????

Deze week maakte ik wel meer dan 70 uur of zo. Ongekend ik was overal en nergens, ik was in Almere, in Amsterdam, Den Haag, Leidschendam, Joure, Assen, Groningen en vandaag en gisteren was ik met een groep prachtige mensen samen in Zonheuvel in Doorn. En in het bijzonder in het Maarten Maartenshuis, een schitterend huis, midden in de bossen in Doorn. In dit huis, een zogenaamde buitenplaats woonde Maarten Maartens (een schilder, dichter) in 1903 tot aan zijn dood in 1915 met zijn gezin.En nu is dit prachtige huis, een locatie waar je kunt trouwen, trainen en waar wij als Vereniging Yarden ons tweedaagse Yarden College hebben laten plaatsvinden. Een Yarden College is er voor onze vrijwilligers, en heeft als doel, elkaar ontmoeten, leren van elkaar en elkaar inspireren. En deze dagen waren wij met ca. 40 mensen bij elkaar, vrijwilligers, mijn voltallige team, Pieter uit het Hoofdbestuur, en ook afgevaardigden uit onze Ledenraad. Prachtig om met elkaar te zijn, te genieten, lekker te eten, te leren, en ook jezelf even volledig onder te dompelen. En gisterenavond, mochten wij met elkaar getuige zijn van een prachtige voorstelling van de drie dames van de Kunst van het Rouwen. Een theatergroep, vrouwen die ieder voor zich op hun eigen wijze, keihard geconfronteerd zijn met verlies. Je man verliezen, weduwe zijn, doorleven met je gezin, alleen, in een wereld, die rouw best nog heel ingewikkeld vindt. En dan ga je hierover met elkaar heel puur, heel echt theater maken. En deze voorstelling, een try out nog, heet 'waar was je nou...'. En gaat over verlies, rouw, afscheid, maar ook wat dit doet met jou als mens, als medewerker. En hoe goed soms, maar hoe onhandig soms ook, een werkgever, een mens, een manager, een collega met jou omgaat als je verlies hebt. En wist je eigenlijk dat 25% van de mensen zich niet begrepen voelt door hun werkgever, als het over rouw en verlies gaat? Wist je dat mensen vaak heel lang ziek blijven, na zo'n heftig verlies. Dat het ongekend ingewikkeld is, om met elkaar verder te gaan, als collega's na zo'n ingrijpende gebeurtenis. En verlies is meer dan dood, het gaat ook over scheiding, verlies van baan, verlies van vriendschap, of verlies van je gezondheid. Pffffttt...daar zat ik dan in de zaal, terwijl deze drie prachtige vrouwen, zich zo ongekend kwetsbaar lieten zien. En vroegen om feedback, om interactie, om hoe het dan wel moest. We mochten mee doen, een vrijwilliger mocht op de stoel van de leidinggevende gaan zitten en in gesprek gaan met de vrouw die haar man verloren heeft. Jezus...en die komt binnen hoor. Die echte pure emotie...dus, als je ooit een keer deze voorstelling wil zien, Vereniging Yarden gaat deze voorstelling in het land laten zien. Want wie kent er niet iemand, die ook te maken heeft met verlies. Welk bedrijf heeft hier niet mee te maken, een medewerker, en zijn of haar partner komt te overlijden. Ik herken het ook. In mijn team, om me heen. En ja, ook ik ervaar een soort van lieve klunzigheid om me heen, mensen willen er zo graag voor je zijn, maar hoe doe je dat dan... Dus ja, je begrijpt het wel. Na die voorstelling wij met die drie prachtige vrouwen, Lizette, Mariska en Stephanie, de bar in gegaan. En hoe mooi is het dan, om gewoon te praten, over verlies, over deze voorstelling, over wat het allemaal met je doet. Dus ja, die bar, dat werd wel laat, niet voor iedereen, maar voor een paar.... En vanmorgen 8 uur, ontbijten, en om kwart over negen, weer aan de bak. Workshops over hoe je effectief vergadert en met elkaar komt tot resultaat, maar ook over jouw 'waarom'. Waarom doe je wat je doet. En ook hier weer prachtige verhalen, ontmoetingen, ontboezemingen soms...wat een rijkdom. Heet dit werken? Is dit mijn baan? Jawel...ik zeg toch heel vaak, dat ik een geluksvogel ben. Dat er vast op een wolkje iemand het voor mij regelt daar boven. En mij gewoon zomaar in het licht plaatst. Jawel, zo voelde het ook dit weekend weer. Tjerk mijn collega van de divisie Verzekeringen, was gisteren onze gast. Een man met een geweldig verhaal, inspirerend, enthousiast, anders, en zo uniek, hij nam ons mee in de wereld van de uitvaart verzekeringen en ja, daar hoort ook keuzerecht bij. Maar Tjerk, denkt in kansen, in mogelijkheden. Hij ziet perspectief, en hij maakt altijd verbinding met de Vereniging, onze leden. Prachtig, dus ja Tjerk, dank, dat je er bent, en er gisteren was. De afgelopen week mocht ik met wat collega's uit het team van Noord, naar een prachtig toneelstuk Dood & Zo. Indrukwekkend, Annemarie Prins, een oude actrice, samen met Eva Duijvestein, een jonge actrice. Zij ontrafelen de dood, op een indringende wijze. En weer zat ik zomaar in Assen in het theater, en kwam ik Alice tegen, Alice is een collega die mij zeer nauw aan het hart ligt, gaat, of hoe zeg je dat. Zo bijzonder, ik ken voor mijn gevoel in Assen niemand, en zomaar word ik omhelsd door Alice...weet je, het leven brengt zoveel moois bij elkaar. De dood ook, daar ben ik van overtuigd. Want dat is als het ware onze basis nu, ook mijn basis, werken rondom het thema dood. Vandaag ook hoorde ik de motivatie, het waarom van onze vrijwilligers, waarom breng jij als vrijwilliger zoveel tijd door voor onze Vereniging, wat maakt dat je dit doet? En al die verhalen, die maken echt dat je tot het diepst in je ziel geraakt wordt. Een jonge man uit Limburg, een nieuwe vrijwilliger Mark, uit Limburg zei 'er is niets zo groot als het hart van een vrijwilliger' en ik onderschrijf dit. Want al die prachtige mensen, die ik gisteren en vandaag mocht ontmoeten, mijn drankje met Hanna in de bar, het gewoon zomaar lachen met elkaar, ondanks het verlies van een geliefde, die verbondenheid met dat ruwe, soms rauwe rouwrandje, maakt dat ik me zo thuis voel in deze baan, dat ik mijn zegeningen tel, steeds maar weer. Dus ook nu, thuis, samen met Annemarie vieren we dat we 11 jaar getrouwd zijn (jawel gisteren...)dus nu drinken we champagne, eten we sushi, en goddelijke hapjes, staan de bloemen er prachtig bij en realiseer ik me, dat leven en dood zo verdomde dicht bij elkaar liggen. Dat jij als mens, zoveel kunt doen, om het verdriet van die andere mens, wat draaglijk te maken, wat te verlichten. Soms door je hand, soms door een blik, een knipoog, een glimlach, of soms door gewoon te zeggen 'ik weet het ook even niet..' maar door de verbinding van jouw hart, naar het hart van de ander, kom je echt al heel ver. Dus lieve mensen van Vereniging Yarden, met wie ik in Zonheuvel mocht zijn, met wie ik in bar mocht zijn. Die ik mocht omhelzen, met wie ik een traantje heb gelaten, lieve Kunst van het Rouwen vrouwen, dank jullie wel, dat jullie er zijn. Dat jullie je openen, en zo genadeloos veel delen met mij, met elkaar. Dank...mijn leven is weer zomaar een stukje rijker, en het gaat niet om die rijkdom, maar het gaat erom, wat je ermee doet...en ik, ik denk erover na, en probeer iets te doen, naar jou en jou, en jou...in dit leven, ik probeer mijn lessen van het leven, te vertalen, naar een handreiking naar jou! Fijne zondag allemaal!

zaterdag 28 oktober 2017

Een boswachtershuisje...

Terwijl de dagen korter worden, je alweer in het donker de deur uitgaat en heel vaak weer in het donker terugkomt, realiseer ik me, dat het jaar 2017 zijn laatste maanden in is gegaan. Een jaar waarin weer veel zaken afgesloten worden, denk maar aan het mooie Schoonhoven, maar denk ook aan bepaalde taken in mijn werk, als bijvoorbeeld Amsterdam Zuidoost, waarvan ik me los heb gemaakt. Logisch want het hoort niet meer bij mijn huidige werk. En loslaten geeft ruimte. Zo hebben we gisterenavond als team in Kampen, met elkaar de taken, de portefeuilles voor 2018 bepaald en afgesproken. We zijn met elkaar in gesprek gegaan, om werkdruk wat meer gelijk te trekken en naar elkaar te luisteren. We hebben onze 'believes' gedeeld. En al die 160 kilomter terug naar huis, langs donkere wegen, nog even lekker gebeld en bijgepraat met een vriendin van me. Fijn! 2017 was ook een jaar, waarin ik me steeds meer realiseer, hoe belangrijk het is, om gewoon iedere dag te genieten van wat er is. Je plekje aan tafel, je werk, je vrienden en je familie. En vooral ook je gezondheid, en de keuzes die je maakt. Deze week moest ik terug voor mijn knie. En zonder fysio, met een injectie, en daarnaast toch veel sjouwen, trappen lopen etc. is ook die knie weer prima in orde. Ongekend he...En afgelopen week, op een van die bijna schaarse momenten samen, hebben we besloten om de kerst gewoon in stilte door te brengen, in de hoop dat Emmy en Reynaud naar ons toekomen, om met ons te eten, en de meisjes ook. Maar voor de rest lekker te wandelen door het bos, boeken te lezen, de houtkachel te branden en te genieten van niet zoveel meer, dan elkaar. En zo zijn we terecht gekomen bij een boswachtershuisje ergens in het bos. Daar vieren we de verjaardag van Annemarie, en zijn we met de kerst...zomaar verstopt in het bos. Heerlijk...kranten mee, boeken mee, scrabble mee en verder niet zoveel. Natuurlijk een doosje wijn, en wat champagne mee. Fijn...om in alle rust dit jaar af te sluiten. Het lijkt me heerlijk...mijn grote droom is ooit een huisje te hebben, ergens in een stilte gebied en toch dicht bij de wijnbar, bij het centrum, om te genieten van de stilte. De rust, en de momenten na je werk. Een mooi plekje om te coachen, te schilderen, te zijn. Wie weet wat er allemaal nog kan gaan gebeuren. Ik zou het superleuk vinden. Ja ook dit is mijn believe...voor ooit. Het komt goed. Voor nu, een heerlijk weekend niks. Fijn...jawel, met mijn krantje, mijn Nespresso het blad LATER. Een gemiste kans vind ik, voor ons bedrijf, maar dit terzijde. Vanmorgen Emmy en Reynaud opgehaald van Schiphol. Ook zij zijn fijn weer thuis. En kunnen lekker in hun eigen huisje wat bijkomen van alle drukte en emoties rondom hun reis. Een verhaal op zich, ik deel het niet. Weet je het is fijn, als je weet, dat die mensen van wie je houdt, ergens in de buurt zijn, en thuis zijn, en veilig zijn. Ja terwijl ik dit schrijf, denk ik aan Razan, aan Adel, hoe zouden zij over dit soort dingen denken. Wat betekent veiligheid voor hen. Wat betekent veiligheid voor jou. Voor mij gaat veiligheid over je werk. Het hebben (en houden) van werk waar je van houdt. Je veilig voelen, omdat je auto een goede auto is. Maar vooral je veilig voelen, omdat je vertrouwt op jezelf. Op waar jij voor staat, wie jij bent. Je onafhankelijkheid...ja ik weet het, dit is mijn ding. Ik vertrouw op mijzelf, mijn kracht, mijn ruimte, mijn zijn. Ongeacht waar ik ben, en wat ik doe. Ik wilde het al, als jong meisje, onafhankelijk zijn...en dat is gelukt! En volgens mij zit dat in het feit, dat ik altijd weer een weg zie, een mogelijkheid zie, ook al lijkt het soms bijna onmogelijk. Dit gevoel is in mij geboren, toen ik ziek werd, en ik hoe dan ook beter wilde worden. Want die van Loon, die geeft nooit op. Toen niet en nooit niet. Met een glimlach denk ik nu aan mijn moeder, zij heeft met dit geleerd. En gelukkig is het me gelukt om altijd te blijven geloven in Anita van Loon. Nu een onafhankelijk, vrij, niet gepland weekend voor me. Zalig...dikke zoen! Anita

zondag 22 oktober 2017

Schoonhoven

Ja deze blog gaat terug in de tijd, en uiteindelijk kom ik dan weer in het heden terecht. Ooit toen ik een jaar of 40 was, woonde ik in Groot-Ammers aan de Ammersekade. Het huis had ik gekocht, samen met mijn toenmalige partner van de ouders van Sara Kroos, bekend van haar cabaret programma's. Sara woonde daar toen zelf ook nog met haar ouders. Een prachtig huis, aan het water, hoe toepasselijk het riviertje de Boezem stroomde voor onze deur, met een grote tuin. Een bootje in het water en de SLK in de garage. Het kon niet op. En toen ik daar woonde kwam ik af en toe in Schoonhoven, aan de Lek. Voor de tandarts, maar ook voor een boodschap, of om zomaar eens te zijn, het zilverstadje Schoonhoven, waar ik met mijn moeder en tante Tanneke, bij Belevedere (een oud prachtig hotel restaurant aan de Lek) bij de grote bomen op het terras zat. Schoonhoven, waar ooit mijn oudoom Piet, een broer van mijn moeder als onderwijzer gewerkt heeft. Schoonhoven, waar ik uiteindelijk, nadat ik weer alleen woonde in 2003 ging wonen. In een prachtig pand, aan de Koestraat. Een pand waar vroeger het oudemannetjeshuis was, een monumentaal pand uit 1647, met gevelornamenten, met die prachtige voordeur. Een huis met lambrizering in de hal en 5 schitterende appartementen waar ik er een van mocht bewonen. Op de eerste en tweede etage. Een van mijn ramen zat boven de ornamenten van de voordeur, prachtig. Een huis waar de lichtinval zo bijzonder was. En weet je dit huis, dat was mijn huis, alle meubels die iets groter waren dan een standaard maat, werden het huis in getild, door een kraan. Een kraan van 38 meter, die de hele straat blokkeerde en die alle meubels over het dak heen tilde, door mijn kleine balkonnetje de living in. Prachtig, uniek en anders. Ja dit huis is prachtig, uniek en anders. Het huis waar ik muziek dvd's bekeek met een vriendinnetje, en ongelooflijk veel wijn heb gedronken. Het huis waar mensen waren, die nu niet meer leven. Het huis waar Eveline en haar dochter op oudejaarsdag roze champagne kwamen drinken met een broodje zalm erbij. Het huis waar ik vriendinnen op de bank liet slapen, omdat ik maar een slaapkamer had. Het huis waar Ada en ik de muur in de slaapkamer groen hebben geschilderd. Het huis waar ik kunst aan de muur had, van Jan Cremer, Corneille en Herman Brood. Ja al deze kunst is nu bij mijn broer, dus het is in de familie gebleven. Het huis waar ik liefde heb gekend, waar mijn vader binnenkwam met Els. Het huis waar ik ook nog eens naar terug ben gegaan, toen ik het moeilijk had...Schoonhoven wat een herinneringen. Teveel om hier te benoemen, maar dat deze plaats, dit huis voor mij heel speciaal was, en is, en altijd zal zijn, dat moge duidelijk zijn. En toch, heb ik het huis verkocht. Want dat mooie gevoel, dat laat je niet los, dat blijft, Schoonhoven blijft, ergens en altijd. En ja genoeg gezemeld nu over deze mooie plaats. Er was een ding, en dat was die prachtige kast, ooit gekocht in Bergen in Noord-Holland, een schitterende kast van oud teakhout, gemaakt met houten pinnen en verlijmde delen. Die kast met 12 lades, een soort grutterskast, en al die lades waren verschillend qua formaat, handgemaakt. Die kast die zou ik laten staan. En de dame die het huis gekocht heeft, gaf aan bij het tekenen van het contract, dat ook deze kast eruit moest. En dat zou twee dingen kunnen betekenen - of een kraan huren, de vergunning aanvragen bij de gemeente en een paar duizend euro kwijt zijn, of de kast proberen uit elkaar te laten halen. Dus twee mannen gehuurd, die heel zorgvuldig de kast uit elkaar zouden halen, zo min mogelijk zouden zagen, zodat de kast in delen opgeslagen kon worden. De kast was namelijk te groot, te breed, ook in twee delen, om naar beneden te worden gedragen, hij oh nee zij, zij kon de draai onder aan de trap niet maken. En gisteren was het zover, mijn kast werd voorzichtig uit elkaar getikt, uiteindelijk moest ook de zaag eraan te pas komen en mijn kast is ontmanteld, tot een soort van geraamte. Met losse stukken, achterwanden, losse latten, en staat nu volledig ontmanteld in een Shurgard, ja een Shurgard, omdat ik niet weet wat ik ooit met deze kast wil doen. Misschien ooit nog eens in een huis plaatsen, of in een werkplaats, een winkel, geen idee. Ik heb dan wel een heel slimme meubelmaker nodig, want zelf lukt het me niet. Mijn kast is gisteren een beetje overleden...en wacht nu op een nieuw leven, een nieuwe plek, om uiteindelijk weer in ere te worden hersteld. Schoonhoven is leeg, en kan worden overgedragen. De buren nog even gezien, nog wat foto's van de leegte gemaakt, en ik hoop dat iemand met net zoveel liefde voor deze plaats, hier gaat genieten, gaat leven en gaat zijn. Dag huis, dag lieve woning...ik kies voor ruimte, voor vrijheid, voor onafhankelijkheid, en daardoor is deze keuze meer dan goed. De herinneringen aan mijn moeder, aan tante Tanneke, aan die mooie stad, aan al die mooie mensen die er nog zijn en niet meer zijn, aan Roel en Karin die ik wekelijks bezocht vanuit Schoonhoven met de pont mee, de Lek over en dan naar Dalem, soms op de fiets. Sommigen zijn er, en blijven, sommigen zijn er niet meer, overleden inmiddels, maar ook hen draag ik bij me... Kijk soms achterom, glimlach en herinner je, en kijk dan weer vooruit, en zie wat er voor je ligt, en geniet van deze schoonheid. Een hele mooie zondag gewenst, ik zit hier aan de koffie, je weet wel welke, een enorm groot broodje, en alle apparaten hier lijken ermee op te houden, net een nieuwe magnetron besteld, een stofzuiger, die in de revisie zit, kortom, soms zit het mee, en soms even niet. Maar het is allemaal te repareren, haha...ik glimlach en las net in het Parool, een prachtig interview met Ahmed Marcouch, de nieuwe burgemeester van Arnhem, en mijn mede bestuurslid van de Stichting Een Land Een Samenleving, wat zijn er toch prachtige mensen in dit leven! En vandaag, vandaag niks, lekker kranten, lekker lui, lekker eten met wat vrienden bij Mila. Gezellig, afsluiting van een intensieve week. Dikke zoen!

zaterdag 14 oktober 2017

Heerlijk vrij!!!

Wow, en na een intensieve, volle en goede bijeenkomst van onze Ledenraad van Vereniging Yarden, met fotosessie (ik ben benieuwd, zag er leuk uit..)was ik na een enorme file, vanwege een ongeluk, wegwerkzaamheden en wat al niet meer, om vier uur thuis. En eigenlijk voelde ik op dat moment mijn vermoeidheid. Dus ben ik buiten in de stoel gaan liggen en viel ik gelijk in slaap. Heerlijk, kop in de zon, en tijd voor mezelf. Wat een genot. De afgelopen weken voelden alsof ik in een achtbaan zat. Met ongelooflijk veel avonden, weekenden en lange lange werkdagen. Soms begon ik al om 7 uur in Almere op kantoor en zat ik er om 7 uur nog. Veel ontwikkelingen, waardoor je als collega andere collega's bijstaat. Veel ontmoetingen, wat dacht je van de dames in Hellendoorn, bij de kerk. 41 dames met wie ik in gesprek mocht over de dood. En Hellendoorn, is ruim 200 km van mijn huis, kun je voorstellen, hoe laat ik thuis was. Ja die mooie Benz die heeft zijn sporen wel verdiend deze week, die kruipt al naar de 90.000 km toe. Onvoorstelbaar zoveel. Was er een dag met de Surinaamse bewassingsverenigingen in Den Haag, een dag met onze vrijwilligers in Amsterdam, een eerste Yarden integratiediner, en veel vergaderingen. En daar tussen ook mijn eigen opleiding bij Danielle en Jitske in Baarn. Geweldig...teveel ontmoetingen om deze allemaal te benoemen. Maar wat gebeurt er veel. En jawel, mijn huis in Schoonhoven. Mijn huis in die prachtige plaats, vol herinneringen, ook aan mijn moeder, ook aan tante Tanneke, bij Belvedere aan de Lek, is verkocht. Een gemengd gevoel, het is goed zo, en ik zal deze prachtige plek gaan missen, en dit gevoel mag er ook zijn. Mijn leven gaat verder en is al verder gegaan en mijn basis is nu Wassenaar. En Schoonhoven is prachtig, zoals het er nu weer is. Mooi opgeknapt, verzorgd en netjes gemaakt. Ik wens degene die daar gaat wonen, enorm veel geluk en rust toe. Ik hoop dat hij net zo kan genieten van de prachtige lichtinval, en de charme van deze plaats. En ik, ik ga er nog een keer gewoon zomaar zitten mijmeren...heerlijk, in alle rust afscheid nemen van dit mooie huis. Dag huis! Weet je, herinneringen neem je mee, die wonen in je hart. Een beetje een tekst, zoals Noor deze uitsprak na het overlijden van mijn moeder 'oma zit in je hart' en zo is dit ook met dit huis. In mijn hart zit een soort van foto boekje, waar ik af en toe doorheen blader. Met een lach, met een traan, maar zo intens mooi... En nu, een hele week vrij. Fijn vrij zijn, slapen, lezen, opruimen, buiten zijn, want onze lieve heer heeft besloten deze hele week prachtig weer aan ons allen te schenken, zodat we kunnen gaan fietsen, buiten zijn, genieten, een frisse neus kunnen halen en kunnen bijtanken. Fijn, dit heb je nodig als mens. Zomaar heb je dit nodig...Afgelopen week mocht ik de heer Adjied Bakas ontmoeten met zijn rechterhand Ralph. Een prachtige man, die door een herseninfarct linkszijdig verlamd is, maar nog kan lopen, en hij overhandigde het boekje TROOST aan een delegatie van de Surinaamse Federatie tijdens ons Yarden integratiediner. En toen ik Adjied zag met die linkerarm, die niet meer doet, wat hij moet doen, toen dacht ik even aan mijn vader en zijn linkerarm. Glimlachend heb ik Adjied geholpen zijn jas aan te doen, en het was net alsof ik dit voor mijn vader deed. Mooie ontmoeting met een bijzonder mens. Zachtaardig en energiek. Ik voel mij rijk, en dat zeg ik heel vaak. Ik mocht de afgelopen weken de eerste groep van de Leergang Succesvol Leiderschap begeleiden naar hun eindopdracht, en samen met Ron de certificaten uitreiken. En de tweede groep, daar mocht ik een sessie voor verzorgen deze week over diversiteit. Prachtig, en ook hier weer sta ik oprecht te genieten, omdat er zoveel mooie mensen zijn, met wie je in dit leven mag optrekken. Vrijdagmiddag ontmoette ik een dame en zij was in een jaar tijd veel mensen verloren, waaronder haar echtgenoot. En wij spraken samen over het woord 'gelouterd'. Omdat dit een woord is, dat ik gebruik, omdat ik het gevoel heb dat mijn ziek zijn mij 'gelouterd' heeft en mij een leuker mens heeft gemaakt, dan ik was. En zij doorvoelde dit woord ook zo nadat haar man gekozen heeft zijn leven te stoppen, nadat hij een herseninfarct gehad had en naast verlamming, ook niet meer kon spreken. En dus opgesloten zat in zichzelf. En dit wilde hij niet. En ondanks dat dit zo moeilijk was, en een zeer ingrijpende keuze is geweest, is deze dame hem uiteindelijk dankbaar voor dit feit. Want zo hebben zij elkaar wellicht geholpen. En deze ervaring maakt dat deze dame zo anders naar haar leven is gaan kijken. En zomaar deze dame mocht ik op vrijdagmiddag ontmoeten bij Yarden. Ik heb haar ooit ontmoet als bezoeker van een symposium van Yarden. En zij had mij aangeschreven hierna. Dit symposium is voor mij ook een podium geweest, waar ik prachtige mensen heb ontmoet. Mensen met wie ik nu weer dingen doe of ga doen. Bij Yarden of niet bij Yarden. Soms ontmoet je mensen en weet je nog niet hoe die ontmoeting verder gaat. Wat je ermee wilt gaan doen en dan laat ik het maar los. Het leven gaat zijn eigen leven en geeft zelf de richting aan. Loslaten dus maar. Het komt vanzelf wel goed. En nu, moe maar voldaan, Nespresso en water, de stilte van de zaterdagavond, de kranten van een paar dagen nog op tafel, straks een heerlijk muziekje aan, hoe mooi kan het leven zijn. Toen ik thuiskwam stond er een doos met prachtige wijnen. Op Flakkee wachten mij dozen vol champagne en die haal ik binnenkort op. Kortom, het leven lacht mij toe. Vrijheid, ruimte en prachtige dingen die ik mag doen voor Yarden en voor mijzelf. Dank je wel voor dit leven! En terwijl ik dit schrijf ben ik mij ervan bewust, dat ik een ongekende mazzelaar ben. Als ik denk aan al die mensen om mij heen, die op dit moment ziek zijn, of ernstige keuzes te maken hebben, dan kan ik alleen maar zeggen 'ik ben er voor je'. En ik zal er altijd zijn voor diegenen die het nodig hebben. Ingegeven vanuit Ma van Loon reik ik je mijn hand en mijn hart. Liefs van mij.... Foto's van Adjied Bakas, mijn collega's uit Den Haag, de Surinaamse Federatie. Prachtig!