En zomaar was ik toch weer laat thuis, de dag was vol, vol gesprekken, ontmoetingen, telefoontjes, mensen, gesprekken, overledenen, kortom de dag was intensief. Intensief en emotioneel, want het was mijn dag...de dag die voor mij begon, met veel emotie, veel lading...emotioneel tutje als ik ben. Mijn mama...ik ga nog een leuke mooie foto van haar zoeken ooit, zodat jullie haar ook kennen...of zien vooral. Leuk vind ik het als ik in het verpleeghuis van mijn vader loop en mensen mij zien als de dochter van Ina van Loon-Dirkx...trots ben ik dan...want ik schijn op haar te lijken. In het net dus he...niet zo stoer, en boefachtig als ik er nu uitzie, maar in die nette pakken. Nu ben ik thuisgekomen, het gekke kleine BMWtje voor de deur geparkeerd, een lekker glas wijn bij de hand. Ik moet nog wat scripties nakijken, dat doe ik morgenvroeg, dan ben ik beter dan nu...ik ga zo mijn korte broeken bij elkaar rapen..wat polo's en wat maak ik me dan nog druk. Want ik ga naar de zon, met boeken en de Libelle, ach wat lekker tuttig, maar zo lekker. Want de Libelle hoort bij Ma van Loon, net zoals ik dat doe...
Vandaag heb ik mijn emoties gevoeld, gedeeld en was een intense dag...een dag waarop ik wandelingen maakte door mijn leven, waarop ik vertelde over vroeger en mij opeens realiseerde, dat toen ik mijn havo examen had gehaald en de rector vroeg wat ik wilde worden, ik als antwoord gaf 'onafhankelijk'. En hoe ingewikkeld is het dan, als je merkt dat die onafhankelijkheid soms wat in het gedrang komt, door verbinding, door emotie...en eigenlijk is er niets mooiers dan dat toch. Gewoon je verbonden voelen, je emotioneel verbinden met anderen. Ik hou zo van dit leven...we gaan eten, ik ga wijn drinken, en nog een liedje op de piano spelen...zomaar, een liedje voor jou, voor jullie, voor mijn vader en mijn moeder. Van een lekker emotioneel tutje...
Dikke kus, ik heb zin in The Voice...in zomaar op de bank!
Anita
