Soms lijkt het wel alsof het leven een groot afscheid is....zo is deze week Fer overleden...ongekend, hoe ingrijpend het is, als kanker je leven binnenwandelt...zo jong nog, zo pril het geluk van dit mooie stel...en ook al ben je op afstand, het dendert zo je leven weer binnen...en het verdriet voor dit gezin, deze mensen is immens groot...en niet te bevatten! En dan lees je in de krant, over een jong mens, Antonie Kamerling die ervoor gekozen heeft zijn leven hier te laten stoppen...vreselijk...en weer terwijl ik hier zit, realiseer ik me hoeveel geluk mij ten deel is gevallen. Maar ook realiseer ik me, dat je het leven gewoon heel simpel iedere dag moet leven, er alles uit moet halen wat erin zit...denk aan Rob, denk aan Fer, denk aan al die mensen, die zomaar weg zijn....lieve lieve mensen, veel sterkte en kracht....
Hierboven een paar prachtige foto's van mijn vader en ik...vorige week, hoe intens kun je van iemand houden....
Deze week kreeg ik zomaar een liefdevol compliment van een man van een collega, die me vertelde dat zijn vrouw weer met plezier naar het werk ging...dank je wel, dank je wel lieve collega's...voor het prachtige kado wat ik van jullie mocht ontvangen...
Anita
