Jeetje wat een heerlijke dag zeg. Na een nachtje vol kramp, dus niet lekker geslapen, was ik al om 8 uur op. Lekker aan de nespresso, de krant erbij en de vogeltjes die je hoort fluiten...hoe simpel kan het leven zijn. Ik las in een tijdschrift dat mensen steeds meer de stilte opzoeken, je kunt in Frankrijk een eilandje huren, met maar één huis erop. En dit eilandje is voor de komende jaren al geboekt, dus ik denk dat ik in 2014 daar een keertje ga slapen. Lijkt me zo geweldig....zomaar ontbijten op je eigen kleine eilandje, met om je heen water en vogels. En vooral oneindige stilte...of wat dacht je van een weekje ergens in een boerengehucht in Frankrijk, slapen op een oude zolderkamer, en de hele dag boekjes lezen, wat wandelen, een beetje zwemmen in een meertje...niet weten wat er onder je voeten in dat water zich afspeelt...heerlijk toch. Niets hoeft...zomaar zijn. Tja...dat is wel mijn grote wens. Daar had ik het nog over met nicht Annemarie...dat we zomaar willen zijn. De zon op je huid, de fiets pakken als het nodig is en erop uit trekken, een wandeling langs het water...een droom bijna, en toch soms zo dichtbij. En als ik dan, net iets te hard, door Nederland scheur met mijn Audi A3-tje, dakje open, de zon naar binnen, Angela Groothuizen die nog steeds zingt, soms JJ Cale, soms iets anders, Clouseau met een liedje over een afscheid, dan ben ik nog ver van dit ideaal beeld verwijderd. Maar op deze zaterdagochtend lijkt het zomaar weer dichtbij. En toch scheur ik zo in mijn A3-tje naar papa toe...om met hem de flakkeese polders in te trekken, rond te rijden en te kijken naar alles wat leeft...heerlijk toch. Ik kan er zo van genieten...buiten scherp licht, de zon, zo'n 10 graden nu al...en Birmingham van Randy Newman een stukje herinnering...ik wens jullie een mooie zonnige dag.
