Goedemorgen allemaal! Eventjes een positiever teken afgeven dan de afgelopen dagen....ondanks dit vieze natte hollandse weer. Annemarie gaat twee keer per week op bezoek bij de psycho-fysiotherapeut. Ze is moe, maar voelt zich al wat rustiger. Met de meisjes is het knus en gezellig. De sfeer in huis is lekker. Gisteren hebben we Annemarie's schilderspullen naar de woonkamer verplaatst, beter licht, meer ruimte en eigenlijk bevalt dit alles wel. Lekker samen bezig geweest, kortom gezellig. En ik, ik merk dat mijn lichaam zich kranig houdt, dat ik sterk ben. Alweer de vierde dag prednison, alweer begonnen met antibiotica. Last van de bekende bijverschijnselen, vooral mijn tenen en mijn aderontstekingen doen zeer, voor de rest ben ik sterk merk ik...het lijkt zowaar of echt mijn haar gaat groeien. De contouren van mijn nieuwe coupe zijn duidelijk zichtbaar...ik ben benieuwd, wil zo graag weer nieuw haar...lekker met je handen door je haar gaan. Maar het komt vanzelf. Ik ben weer wat positiever gestemd, ook over de toekomst, het komt allemaal wel goed. We knokken ons hier doorheen, het is stevig maar samen kunnen we de hele wereld aan. Over drie weken komt ons nieuwe bed, heerlijk...zo'n verstelbaar gebeuren, zodat we lekker tv kunnen kijken en kunnen lezen in bed. Over een dikke drie maanden gaan we naar Curacao, om samen uit te rusten, te genieten van elkaar, van de zon, van zomaar niets doen...goddelijk. En daarna zien we weer verder....
Annemarie is met Nathalie naar het restaurant waar ze gaat exposeren. Ze heeft een afspraak gemaakt om met haar vriendin Marga lekker naar de sauna te gaan, daar een hapje te eten volgende week. Dus prima dat ze wat meer tijd voor zichzelf gaat nemen. Gisterenavond kwam de moeder van Annemarie alleen op bezoek, was heel fijn om te zien, hoe mooi die band is tussen moeder en dochter. De liefde en bezorgdheid over en weer is duidelijk voelbaar....en ook dat maakt me blij. Steeds maar weer voel ik al die liefde om me heen en weet je, dat trekt je overal doorheen. Die telefoontjes, die persoonlijke mailtjes, de lieve woorden van mijn vader, van tante Anita, mijn broer, vanmorgen Ellen weer...woorden schieten te kort, om te zeggen wat dit met je doet. Gisterenavond heb ik wel een uur met Carmen, mijn oude secretaresse aan de telefoon gezeten. Zij heeft zelf zoveel verdriet gehad de afgelopen maanden en ons gesprek was weer zo ouderwets lekker, net zoals we vroeger samen werkten. Heerlijk is dat....en ik geloof er heilig in, dat door dit alles, ik uiteindelijk in 2008 kan stappen vol goede moed. Ik ga me toch een vuurwerk afsteken met de meisjes tijdens oud en nieuw...heerlijk lijkt me dit! 2008 wordt een fantastisch jaar en ik beloof jullie dat ik jullie veel minder zorgen zal geven dat jaar ok?
Ondanks al die druppels, wens ik jullie een mooie en lekkere dag toe....
Liefs
Anita
