Vandaag is de dag, waarop ik veel kleine klusjes te doen had. De kapper, wat kleding wegbrengen naar de Wouwse plantage, en ik had me voorgenomen met Teun ergens in een bos, een voor ons onbekend bos te gaan lopen. Welnu, dit bos is ergens in de buurt van Huijbergen. Ik kan er naar toe rijden, maar dan houdt ook alles op. En Teun en ik, we zijn een klein beetje gaan dwalen door dit bos. We kwamen 1 hond en 1 mevrouw tegen, een stukje verderop. Fijn is dat, Teun wist niet wat hem overkwam, hij rende alle kanten op, en genoot van al het leven daar in dit mooie bijna onbevangen bos. En ik, probeerde met alle logica die in me zat, mijn auto weer terug te vinden. Een goede ervaring, om rustig door te wandelen en een keer zonder google maps, gewoon je weg te vervolgen. En we kwamen hele mooie stukken bos tegen, met geulen erdoor heen, met slootjes en paden vol blad. En hoe leuk, mijn nieuwe auto is grijs, en Teun zag een andere grijze auto en ging gelijk bij de bijrijdersdeur zitten wachten. En nu, na wat boodschappen, een laatste cadeautje voor Annemarie, zij wordt zaterdag 61 jaar, en nog wat kerstcadeautjes ben ik nu weer thuis. Een Nespresso en de laatste kerstkaarten schrijven. Ik ben vrij tot na de kerst. En dat is oprecht fijn en lekker. Dat is genieten vooral van de stilte. De laatste dagen voor de kerst, bijna loopt het jaar 2023 alweer af. Gek, hoe snel dit jaar is gegaan, maar vooral hoe intens dit jaar is geweest. 2023 lijkt het wel jaar van het grote verlies, verlies van geliefden, verlies van dierbaren, verlies van mensen die helemaal nog niet aan de beurt waren in mijn beleving, veel te jong. En als ik dan de pijn zie van de mensen die achterblijven, de ouders, de broers, de zussen, de vrienden, de moeder of de vader, het kind soms, dan voel ik een beetje op afstand met je mee. En soms is het gewoon eventjes genoeg, eventjes voldoende. Dan wil ik niet zoveel meer anders dan wandelen of zelfs verdwalen in een bos. Fijn. Helemaal alleen. En vandaag was dat moment. Ik sluit iets af, een stukje in mijn leven, zo lijkt het wel. En ook dat is goed. In 2024, en vandaag al, gaan we door, op weg naar heel veel mooie dingen. Wellicht kleiner en rustiger, dat weet ik nog niet. Ik hoop het een klein beetje.
Ik weet niet hoe het bij jou is, heb je goede voornemens? Ik eigenlijk nooit. Dit jaar wel, ik wil meer thuis zijn. Meer onderdeel uitmaken van het dorp, van mijn leven hier, maar bovenal meer tijd samen met Annemarie doorbrengen. Iets minder werken, en iets meer kwaliteit van leven en van zijn.
Ik hoop dit jaar mooie boeken te mogen lezen. Misschien een klein reisje te gaan maken. Verder te gaan met de renovatie en investeringen in en rondom ons prachtige huis. Heerlijk te werken in de tuin, en alles lekker strak te kunnen bijhouden. Lekker hout te kunnen zagen, en te genieten van alle bollen, die allemaal aan het groeien zijn, om straks allemaal kleur in ons leven te brengen. Ik hoop al mijn vriendinnen wat meer te mogen zien. Tijd met hen door te kunnen brengen. De nieuwe wijn bar in Hilversum met regelmaat met een bezoekje te mogen vereren. En ik hoop af en toe een mooi gesprek, of een mooie lunch met mijn schoonouders te mogen hebben. Dus in 2024 ga ik voor kwaliteit van leven. Overal, hier en in Hilversum. Een mooi voornemen en geloof me, we gaan het waarmaken. Hilversum, daar ga ik lekker nog een tijdje blijven. Want Hilversum en Anita van Loon, dat is ook een fijn setje geworden. Wij horen bij elkaar, en ik heb nog zoveel te doen daar, dus ik schat in 2028 dan ga ik pas stoppen. Als het lijf het redt. Vanmorgen maakte ik een selfie en toen zag ik een wat vermoeide oudere dame, haha. En dat ben ik. Ik merk het ook, en weet je ik vind het ook wel fijn. Het is wat het is. Mooier wordt het niet. En soms zeg ik 'zou mijn moeder zeggen' maar eigenlijk geloof ik niet dat zij dit gezegd heeft. Ik denk dat ik dit zelf zo zeg. Toen ik in Meldpunt afgelopen vrijdag op tv was, en mezelf zag, zei ik ' ik ben precies mijn moeder ' grappig hoe je dit ook bij jezelf ziet. Een ouder iemand, die op eenzelfde manier praat en dezelfde trekken heeft, die ik herken als ik aan mijn moeder denk. Mooi hoe zij voortleeft in mij.
De kerst, onze kerst is eigenlijk altijd heel fijn. Een rustige dag (vroeger was dat mijn familie dag toen mijn ouders nog leefden) waar we niets doen, gewoon lekker een keertje onder de zonnebank, een wandeling, een mooi glas wijn, gewoon samen. Fijn. En dan de tweede dag met de familie van Annemarie. Gek, dit jaar is Roos er niet bij. Die zit in Australië. Ik zal haar missen. Dat meen ik. Haar liefdevolle aanwezigheid, haar zorgzaamheid, haar hulp, maar vooral Roos zal ik missen. En ondertussen hoop ik, dat zij echt geniet en nog meer gaat genieten. Zij gaat wijnhuizen bezoeken in mijn favoriete wijnland. Nieuw-Zeeland. Hoe geweldig, ik proef op afstand met haar mee. We gaan haar trip doornemen en ik zorg dat ik van die wijnhuizen wat flessen in huis heb. En dan drinken we samen. Haha terwijl ik dit schrijf denk ik aan het liedje van Bots, 'dan drinken we samen zeven dagen lang drinken we samen, wat een dorst'. Terwijl ik aan muziek denk, denk ik aan de Top 2000 en Hilversum. Een heerlijke happening daar, en ik ontmoet mijn vrienden uit het dorp, daar in een gaaf café in Hilversum. Genieten met elkaar. Ik heb er nu al zin in!
En zo langzaam aan gaan we naar de avond waar 2023 over zal gaan in 2024. De haard aan, wie weet een glas champagne met wat buren, het mag komen zoals het komt. Vroeger wilde ik feesten en dansen en ontmoeten. Nu wil ik vooral genieten. En dus wens ik iedereen die dit leest, een heel mooie tijd toe. Mooie feestdagen, een goed 2024. Laten we al die mensen, die nu in- en in verdrietig zijn, vasthouden. Zij die moeten missen, houden we vast. En we laten je nooit meer los. Want juist dat is nodig, blijf elkaar dragen, juist nu met deze dagen, maar ook daarna. Zie om naar elkaar. Sta stil, maak tijd, heb lief. Dag lieve mensen, ik ga weer door met schrijven in 2024. Dank voor alle lieve reacties, dank voor alles. Succes voor iedereen die keihard moet werken, voor 't Wagenhuis met een volle bak tijdens de Kerstdagen, voor mijn collega's, die tot en met zondag, ongekend hard moeten werken. Voor al die mensen in de zorg, de nachtdiensten, de hulpdiensten, voor iedereen die moet werken als ik vrij ben. Tot 2024. Ik hou van jullie!
En proost, op jullie gezondheid!
