De achtbaan van het leven...

Ja zo voelt het soms voor me. Alsof ik werkelijk in een achtbaan zit, van huis naar Alkmaar, naar Flakkee, Rotterdam, Den Haag...ik race de wereld rond en de rust zit em in dat kleine, nu o zo vieze, autootje waarin ik rond scheur. In die auto praat ik veel met de wereld om me heen. Met collega's, soms met een vriend, vroeger met mijn vader maar dat gaat helaas niet meer, en meld ik wanneer ik wel/niet thuis eet. En in dat autootje overzie ik soms de snelheid van mijn zijn, in dat autootje ervaar ik teleurstelling soms, en ook verdriet soms. Door een gesprek, door een tegenvallend resultaat, maar in dat autootje zit ik ook te zingen, met de mooie muziek van Leonard Cohen 'lover lover lover' of 'so long Marianne' of dat ene gekke vrolijke nummer, wat hij ook zong tijdens het concert in Amsterdam. In dat autootje luister ik naar Gare de Nord, maar soms ook naar Marco Borsato en zijn bijzondere teksten. Of naar een cd die speciaal voor mij is samengesteld, met oude nummers van Rod McKuen enzo..terug in de tijd, mijn goede oude tijd...en als ik muziek hoor, dan komt mijn leven voorbij. Hoor ik Ramses dan denk ik aan mijn moeder 'Zing, vecht, huil, bid...'. Hoor ik de Rolling Stones dan denk ik aan Jannie, mijn vriendinnetje in Den Haag. En luister ik naar 'nine million ...'van Katie Melua dan denk ik aan de kennismaking ooit in Schoonhoven met Annemarie, maar denk ik aan de Bongo song, dan dreunt die door de auto, destijds vier keer achter elkaar en glimlach ik...mooi, waar muziek me mee naar toe neemt. Soms heb ik ook een nummer van Blof dat zomaar binnenkomt..en is er een nummer en dat gaat over stilte...en daar ga ik me nu eens even op richten. Stilte wat meer de rust op zoeken. Een keer weer op de fiets stappen...heerlijk. Ik ben er aan toe...een mooie stille dag gewenst. Anita