Soms is zomaar lekker thuis zijn, echt het allerfijnste dat er is. Zeker als je ongekend veel dagen weg bent, lange dagen, in het donker rijd ik de straat uit en in het donker kom ik weer thuis. Leuk, hoe de straten en huizen, boerderijen veranderen nu de kersttijd voor de deur staat. Als ik ons 'dijkje' oprijd vanaf de snelweg, dan staat daar een bont gekleurd versierd huis, en deze kerstversiering blijft heel lang staan, als heel Nederland weer ontmanteld is van alles van de kerst, dan is dit huis nog bontgekleurd. Grappig, hoe je vaste dingen bemerkt, als je jaar in jaar uit, dezelfde route rijdt. En zo is het nu al vier jaar en acht maanden lang. Ik rij gemiddeld vier keer per week naar Hilversum en weer terug, met regelmaat vijf keer per week en soms zelfs zes keer per week. En geloof me vier keer per week is echt genoeg. Dit is geen blog vol geklaag, maar meer een constatering voor wat is, en hoe dat is. Ik ken de bochten, de lastige knik in een afrit, de weg die op sommige plekken slecht is, een slecht wegdek heeft. De klei die hard is, de berm die zacht is, ik ken de rivieren die ik oversteek, ik leerde nieuwe plaatsnamen kennen, waar ik eerder nooit van gehoord had, Uppel bijvoorbeeld. Ik weet waar het donker is en waar het weer licht wordt. En ik weet ook, dat thuiskomen echt hier is. Een plek, die mijn familie niet kent. Waar alleen mijn nichten en mijn neef zijn geweest, maar een plek die mijn ouders nooit meer hebben kunnen meemaken. En dat vind ik echt jammer. Ik had zo groot een enorme schnitzel met mijn vader gegeten bij Jack en Anja in 't Wagenhuis. Ik had zo graag met mijn moeder op het terras achter gezeten, op een verwarmd kussentje voor haar zwakke rug. Ik had ze zo graag laten zien, hoe fijn het is, om hier thuis te zijn. Zo dichtbij mijn geboortegrond, zo dichtbij waar ooit alles begon.
En dit is mijn uitzicht vandaag. Ik zit in onze oude keuken, met die prachtige oude schouw en dat mooie tafereeltje van de molen van Sint Anna Termuiden op de tegels. Hier woon ik, eet ik, en werk ik soms. Toen ik voor het eerst deze keuken zag, dacht ik aan Swiebertje, en de keuken van Saartje. En nog steeds voelt het zo. Gezellig en knus, simpel en goed. Een aanrechtblad, zoals we dat vroeger op de boerderij in de bijkeuken hadden. Heerlijk, en daar zit ik nu, ik heb telefoondienst en de laptop staat open, meestal beginnen de telefoontjes zo rond het middaguur op een zondag. De Uitvaartstichting Hilversum is er voor u. En de regie vandaag is vanuit een oude keuken in Nieuw-Vossemeer. Hoe fijn. Annemarie is erop uit met Teun, het leuke is, dat bij Annemarie altijd alles klopt. Haar jas, haar haarband of muts, die mooie lange laarzen eronder, die bestand zijn tegen modder, weer en wind. Het hele plaatje klopt. Als je mij dan ziet, dan klopt er niks meer van. Een oude jas, liefst geen jas, een spijkerbroekje of ribbroekje en oude schoenen. Het leuke is, dat een ding gelijk blijft en dat is Teun. En het gaat tenslotte om Teun, hij sjeest de tuin door, langs de kerk, de kreek, het kanaal, het veld, de weilanden, de polder, hij geniet intens van alles om hem heen. Het liefst altijd zonder riem. En heel vaak lukt dat al, nog niet altijd, want Teun let niet goed op, een auto daar is hij niet bang voor, en dus als hij enthousiast is, rent hij gewoon de weg op, zonder pardon. En dus moet hij soms eventjes vast. Ook op de begraafplaats is Teun in zijn element, het depot met hout en zand, het zachte mos, de bosjes achter bij de begraafplaats, hij heeft zijn favoriete plekken.
Terwijl ik hier in de stilte van mijn keuken zit, ervaar ik hoe heerlijk rustig het is. Ik ben moe, echt moe en een paar dagen vrij. Vrij, omdat mijn auto naar de garage moet, ik even geen vervoer heb, en dat eigenlijk ook wel heerlijk vind. Donderdag ben ik weer van de partij, een avond voor mijn relaties, voor al onze zakenrelaties op de Zuiderhof. Met mooi licht, met mooie mensen samenzijn en hen bedanken voor het afgelopen jaar. Fijn. Ik hou ervan, want ik realiseer me, dat het goed is, om af en toe eens tegen iemand te zeggen, hoe blij je met hem of haar bent. Dat doen we eigenlijk te weinig. Ik sta te weinig stil bij hoe belangrijk iemand voor me is in dit leven. Hoeveel ik om iemand geef. En dat is ook op zakelijk gebied, dat is eigenlijk steeds maar weer. Je vrienden, ik ben me er zo van bewust, dat ik het afgelopen jaar te weinig tijd heb gehad voor mijn vrienden, zeker de afgelopen maanden. Ik vergeet verjaardagen, kom minder vaak langs. Soms is iemand ziek, of lukt het even niet in iemand zijn leven, en dan heb ik gewoonweg geen tijd voor hem of haar. Dus als ik nadenk over wat ik allemaal anders ga doen, dan ga ik meer simpelweg vrij zijn. Tijd hebben voor mijn vrouw, voor mijn vrienden, mijn schoonfamilie, mijn nichtjes en neef, mijn huis, mijn tuin. De enige voor wie ik altijd tijd heb is Teun. Omdat hij twee dagen per week mijn volle aandacht, soms met behulp van anderen, van mijn vriendinnetje Monique, krijgt. Woensdag en donderdag is Teun alleen met mij. En afgelopen donderdag was ik ook in Hilversum met Teun, en ik rende ongeveer over de begraafplaats, omdat ik het zo druk had en ik riep 'Teun'. en op dat moment was er een filmploeg van het EO-programma 'Ik mis je' en zij wilden Teun filmen. En die lieve Teun ging gewoon vrolijk met die dame en meneer mee, en legde heel liefdevol zijn poot op haar arm. En jawel hij is gefilmd. Teun. Hij stond al pontificaal op de voorpagina van de Gooi en Eemlander, en nu komt hij gewoon op tv. Teun uit Nieuw-Vossemeer, hoe een klein hondje grootst kan zijn. Ik ben trots op mijn trouwe vriend. Teun. In de drukste tijd van mijn leven, krijgt hij altijd mijn aandacht. Gek, hoe dat werkt. Hoe dit hondje mijn stille vriend is. Hoe hij naast me in de auto zit of ligt, mijn arm likt en tevreden is. Hoe hij op kantoor de mensen kent, en hoe hij hier in het dorp de mensen kent. Teun.
En vandaag is dus de dag, om zomaar lekker samen met Annemarie en Teun, te genieten van de mooie rust en stilte hier in huis. De woonkamer, de haard, een heerlijk muziekje op de achtergrond, samenzijn in al zijn eenvoud. Geweldig. Ik heb er zin in.
Ik wens iedereen, die ik niet zo vaak zie of spreek, een mooie decembermaand toe. Kijk naar elkaar om, sta stil bij alles wat er is. Geniet van elkaar, de kou buiten, de mooie kleuren, de sneeuw wellicht. En als het jaar 2023 zo langzaam aan voorbij gaat, kijk dan af en toe eens achterom. Glimlach bij een mooie herinnering, lees een prachtige tekst, geef deze door aan iemand die het nodig heeft. Hou elkaar vast. En ook al komen mijn kerstkaarten er nog aan, dankjewel voor alles. Het was een intensief maar mooi jaar. Ik heb genoten, zou Guus zingen, en terwijl ik dit schrijf, denk ik aan al die mensen, die niet meer bij ons zijn en die we meedragen in ons hart. Veel kracht en liefde voor jou, voor diegenen, die nu zo heftig voelen hoe je iemand kunt missen. Ik hou van jou.
