Een beetje kleur opgedaan!!!

En zomaar op zondagavond, op de nieuwe pc (want die oude is er zomaar mee gestopt...opgeleefd, uitgeleefd, te veel beleefd....)aan de tafel in de tuin! Wat een fantastische dag, zomaar samen, slapen in de zon, een heerlijke salade etend, een glas Sancerre naast me en nu net pas een heel klein beetje aan het werk geweest. Het was gewoon vakantie. En dat had ik wel even nodig...ik ben moe, van alles eigenlijk! Gisteren waren we bij mijn vader in de Samaritaan. Hij was een beetje in de war, een beetje tegendraads ook wel eigenlijk. Misschien omdat ik zo kort maar bij hem kon zijn, omdat we naar de verjaardag van Noor zouden gaan. En die ochtend kwamen er vrienden van Els, dus was onze tijd beperkt. En toen ik kwam zat hij te eten, en de nasi zat in zijn schoenen. Hij wilde eigenlijk niet naar buiten, en toen wij (Annemarie en ik) dan toch met hem aan het wandelen waren, vond hij het te warm, de zon was te scherp. En ja, ik begrijp het steeds wel weer. Mijn vader die gewend is in zijn blote bast rond te lopen, in de tuin te zitten onder de bomen, die altijd bruin is en was. Mijn vader moet nu maar afwachten wie met hem naar buiten gaat. Mijn vader heeft hele witte benen. En zelf heeft hij niet meer zoveel te vertellen. Hij maakte zich zorgen over de telefoon. Ik had hem gebeld via de huistelefoon daar en hij was vergeten de telefoon uit te zetten en dacht dat hij moest betalen. En omdat het huis je adviseert niet te veel geld op zak te hebben, maakte hij zich hier zorgen om. Zoals hij zich ook zorgen maakt, als je gaat oversteken en hij een auto hoort of ziet aankomen. Hij ziet niet zo goed meer de afstand en raakt dan een beetje in paniek. En ik, ik voel me schuldig als ik hem zo achterlaat, ik had een andere meneer gevraagd of hij mijn vader naar binnen wilde rijden gisterenmiddag. Want anders zou hij stilletjes aan tafel zitten, tot hij naar bed moet. Zijn leven is eigenlijk wel heel verdrietig vind ik...en terwijl ik dit schrijf, hoor ik de vogeltjes...en realiseer ik me weer, hoe hij hier van kon houden. Zomaar buiten zijn, een glas wijn met je drinken en genieten. Het leven van mijn vader was eenvoudig, maar goed. En nu, hij drinkt ongecontroleerd, hij bibbert met zijn rechterhand...En zijn linkerhand die ligt daar maar....Gek eigenlijk dat een deel van je lichaam het gewoon niet meer doet. Ik zou er geloof ik ook boos op zijn of boos om zijn.Net wat je wilt...en mijn vader is boos en vooral verdrietig. Ik vind het dus nog steeds moeilijk om zomaar een dagje te genieten, omdat ik eigenlijk vind dat mensen zo niet oud mogen worden. Zo hulpbehoevend, zo verdrietig en zo afhankelijk...en dus, als er iemand is, die toezicht heeft over ons en ons leven, een god ofzo, laat hem mij dit maar eens uitleggen. Want waarom wordt dit iemand die zo vrij is, zo houdt van zijn eigen ruimte, afgenomen dan? Ik snap het niet...en ik vind het ook niet eerlijk! Ik gun mijn vader alle rust, ik zie zo graag zijn lach, zijn ondeugende ogen, zijn vrolijkheid...ik zou zo graag van alles willen doen voor hem, maar ik kan zo weinig...het enige wat ik kan, is er zijn...dus de komende zaterdag ga ik weer een hele mooie lange dag met hem samenzijn. Heerlijk genieten met hem...Liefs, deze zondag, was heerlijk...dank je wel voor al die zon en dat mooie samenzijn met mijn liefste Annemarie!
Liefs, Anita

Glimlach...

'Kom je iemand tegen zonder glimlach, geef hem er dan een van jou' zo zegt de Coachkalender van Marijke Lingsma...en kijk maar eens wat een effect dit genereert!
En zomaar zit ik om twee over vier op dinsdagmiddag op mijn kleine eigen kantoortje. Lekker te zijn, eventjes te landen, na veel indrukken van vandaag! En indrukken doe ik op, bij mijn klanten, of opdrachtgevers, maar ook onderweg. Ik geniet altijd van mooi weer op de weg, dan zie je hele andere auto's, mooie open cabrio's, met leuke meneren en mevrouwen erin. Mensen die vrolijk kijken, die lekker bruin zijn, levensgenieters....heerlijk gewoon! Ik hou zo van deze tijd van het jaar...dan mag het allemaal een beetje losser, en bloter en opener...heerlijk!!

Ik heb zo nog een afspraak, met mijn eigen vrouw, een glas rose op ons terras! Ik kijk er nu al naar uit...en ik hoop dat jullie net zo genieten van de zon, van dit mooie weer als ik!
Dag, Anita

Wordt 't resomeren of cryomeren....in plaats van begraven of cremeren???

Wat is de wereld van de uitvaart toch interessant! Zijn het niet de mensen, dan zit het hem wel in de technieken, want zo lees ik vanmorgen in de krant, straks kun je ook kiezen of je je lichaam wilt laten oplossen in een soort watertank met een vloeistof, resomeren genaamd. Of wil je je lichaam later 10 uur lang laten bevriezen totdat het verwordt tot een hoopje stof, wat je net als een crematie kunt verstrooien, cryomeren? En wat betekent dit voor een uitvaartcentrum? Bijzonder, krijgen we ergens tanks te staan, met vloeistof erin, en wat betekent dit voor de opleiding van mijn personeel. Ik vind het allemaal wel weer interessant, maar kies geloof ik zelf wel voor cremeren, zakelijk gezien ook nog wat goedkoper, en ik merk nu bijvoorbeeld aan mijzelf hoe weinig ik naar het graf van mijn moeder ga. Want herdenken, of aan iemand denken, dat doe je met je hart, je hoofd en dat kun je overal doen. Ik vind met name die as-sieraden die er nu zijn, wel heel mooi en intens. Een hanger, een ring, een briljant, waar je de as van de nabestaanden in kunt bewaren..mooi en klein, heel dichtbij...
Wat een begin he...zo vroeg in de ochtend? Ik was te vroeg wakker, doordat ik normaliter al om twintig voor zes op sta voor Yarden. Maar vandaag heb ik een lekker daje, ik begin bij MoneYou in Amsterdam en ga dan pas om 7 uur de deur uit. Maar ons ochtendritueel is hier heel strak,ik begin, dan Floor om kwart over 6, dan Annemarie en dan Roos. Want om half acht zijn 'de mannen' hier, voor de schutting, de heg, de bomen en voor de zolder...wat een bende zeg! En 'de mannen'ken ik niet eens, want Annemarie handelt dit allemaal af...kun je nagaan. Ik maak er niets van mee...ik ben vroeg weg en over het algemeen laat thuis. Vandaag is wat relaxter...vandaag ben ik vanochtend bij MoneYou en vanmiddag drie uurtjes bij Marijke Lingsma thuis. Heerlijk...en dan even langs kantoor en niks...zomaar eens even niks...
En nu, een nespresso. Gisteren weer telefonisch contact met mijn vader gehad...bijzonder zo'n gesprek. Soms legt hij de hoorn zomaar neer, omdat hij niet lekker zit en dan komt hij weer terug, geeuwend en al...maar ik ben zo blij, met dit hele kleine stukje van hem...zijn zucht, voordat hij opeens met veel volume zegt 'dag mijn lieve kind met je vader'.....
Anita

Eventjes bijpraten....

De afgelopen week was op het oog gelijk aan alle voorgaande weken, met lange lange dagen, maar deze week had een emotioneel randje. En dat was omdat ik maandag, gelukkig samen met Annemarie, de boerderij vaarwel gezegd heb. En toen we daar wegreden, realiseerde ik me dat mijn ouderlijk huis er nog wel is, maar dat mijn ouders, mijn familie daar niet meer woont...best ingewikkeld toch...daarmee voelde ik ook de vermoeidheid van alle weken inpakken, hard werken, opruimen en verhuizen...en daarbij vooral de emotie van het loslaten. Nog naar mijn vader geweest, mee met hem naar fysiotherapie en toen weer naar huis! En de dagen erop waren weer druk en gevuld, maar het mooiste moment was vrijdagmiddag, toen stond mijn vader met een heel zacht stemmetje op de voicemail en vroeg hij hoe het met me ging, en of ik niet te moe was. En terwijl ik op het punt stond bij een volgende klant naar binnen te gaan, voelde ik de tranen over mijn wangen lopen. Want wat heb ik mijn vader gemist, zijn bezorgdheid, zijn telefoontjes, zijn stem, zijn vader zijn...hoe gek is het niet als je de rollen omdraait. En hoe sterk ik ook kan zijn, het was gewoon eventjes helemaal op. En gisteren was zijn vaderdag, de dag waarop hij en ik samen waren. En genoten, samen met Jan en Jantje, die langs kwamen en met Jan Willem. Zomaar samen zijn, zijn digitale fotolijst, met foto's door Annemarie erop gezet, was een schot in de roos. Hij was trots en blij! En hij zat te kijken naar zijn leven als een gezond mens. En een keer zei hij 'toen kon ik nog lopen' en toen ik wegging, hield hij me vast en huilde hij....mijn vader. Maar ook hebben we samen getelefoneerd, hij heeft gesproken door zijn telefoon met Els, met Arie en Noor. Fijn...en nu, naar huis, het is vaderdag, en gelukkig hebben we nog twee vaders, Reynaud en Wim. De familie van Annemarie...even lekker genieten! Liefs, Anita

Zomaar nog wat gedachten delen...

Het is een beetje een soort van naspurt naar de zomer toe....de agenda is gevuld tot het laatste moment. Veel afspraken, ontmoetingen en gesprekken die volgen. En zomaar tussen dat alles door, las ik mijn herinneringenboek - een boek dat ik gemaakt heb nadat mijn moeder is overleden. Ik zag haar kist, de bloemen en de linten en ik las de vele mooie woorden die men geschreven heeft nadat haar leven voorbij was. Vanmorgen in de Samaritaan zag ik Loes Gebraad. Een vrouw, met wie ik vroeger als kind op de zondagschool heb gezeten. Haar moeder was een trouwe bezoekster van mijn moeder, tot het laatste moment van haar leven. En Loes kookte vandaag voor mijn vader...leuk is dat toch weer. Hij zwaaide toen hij haar zag...ook zie ik daar Annette, de fysiotherapeute. Een leuke vlotte vrouw, die geintjes maakt met mijn vader. En daar stond hij dan, tussen twee balken in, vastgehouden door twee therapeutes, helemaal doorzakkend en niet goed recht komend. Normaal gesproken moet hij in de spiegel kijken naar zichzelf...vandaag hoefde dat niet! We ruimen onze zolder op....we maken het mooi daar. Met een betimmering en wat Velux dakramen. Wat lichter, wat ruimer. Ik heb er wel zin in. Alles fris en mooi voor de zomer begint...
zodat je als je straks in de winter onder de zonnebank gaat, je de luchten boven je kunt zien. Zodat deze ruimte straks bewoonbaar is en blijft. Heerlijk...dan kan mijn broertje als hij een keer komt logeren, ook gewoon slapen in een fijne ruimte!
Weet je wel hoe heerlijk het is, om zomaar even niets te hoeven...om te genieten van de wind, het groen van de tuin...en lekker een boekje te lezen...deze dag, waarop de familie van Loon de sleutel van hun boerderij heeft overgegeven aan een nieuwe familie, eindigt mooi en rustig! Met een herinnering aan mijn moeder, met een beetje aandacht voor mijn vader...kortom, met zomaar tijd voor elkaar! Voor mijn liefste Annemarie, dit weekend was een beetje van ons, en voor ons...omdat we even quality time samen moesten hebben! Heerlijk....Anita

Muziek en dansen....even onbezonnen genieten....

Zaterdagochtend stond tot een uur of een in het teken van opruimen bij Yarden, en toen ik rond twee uur thuis kwam, hebben we ons omgekleed en zijn we met de trein naar Den Haag gegaan. The Hague Pride...en in een prachtig zonnetje hebben we genoten van Betty, een swingende rockband met drie knettergekke leuke vrouwen! Daarna kwam Willeke Alberti, de moeder van de homo-wereld is haar bijnaam en aansluitend geweldig swingen met JImmy Sommerville, heerlijk...daarna een kopje koffie bij Des Indes, wat kan het leven toch heerlijk zijn! Meezingen, meedansen, gewoon eventjes helemaal niks...
En oh wat was ik moe, dus gisteren was het uitslapen, heerlijk zomaar uitslapen en niks hoeven. Ik had enorm veel last van mijn rug en wilde zomaar vrij zijn...want vrijheid is een kostbaar goed, daar ben ik nu wel achter! En gisterenavond gingen we, een beetje moe, nog even op de fiets naar het Jazzfestival in de Voorstraat van Voorschoten. En toen we daar met wat mensen stonden te praten, zag ik vaag een bekende..iemand van vroeger, de zangeres van een band genaamd Zabumba...een swingende braziliaanse band, heerlijk...en weet je wie dit was....Mieneke Demirdjian. Een zus van een jeugdvriendinnetje van mij, geweldig...en dus stonden wij zomaar te dansen in de Voorstraat en met ons dansten heel veel mensen mee. Heerlijk gewoon...dus ook de zondag stond in het teken van de muziek!!! En vanmorgen weer heel vroeg op, want om half tien stond gepland dat ik de sleutels van de boerderij zou overhandigen aan David. De nieuwe bewoner...een gek gevoel, nog even ben ik alle schuren door gelopen, de tuin in, het huis door...en toen liep ik de trap af en daarmee sloot ik weer een hoofdstuk uit mijn leven af! En na bij mijn vader te zijn geweest en met hem mee te zijn gegaan naar de fysio, kwamen wij weer terug in Voorschoten. Zomaar thuis, een beetje voetbal kijken, 2-0 gewonnen die jongens en nu ga ik zomaar een beetje slapen geloof ik, onder de zonnebank...want iedereen roept maar hoe wit ik eruit zie. En dat gaan we dan maar eventjes veranderen....slapen en bruin worden! En weet je als je deuren achter je kunt sluiten, dan gaan vanzelf weer nieuwe deuren open....laat het maar komen zoals het komt! Een fijne dag gewenst....met liefs, Anita

De boerderij.....het is nu echt voorbij!!!

En vandaag was het zover, al rond half acht vanmorgen was ik op de boerderij, want om 8 uur zouden de verhuizers arriveren....en terwijl geleidelijk aan het huis steeds leger werd, worstelde ik mij door honderden boeken, die ik over zou dragen aan de bibliotheek van Oude-Tonge. En kwam ik de interesse van mijn ouders voor Hongarije tegen, maar ook opvoedkundige boeken, veel mooie gedichtenbundels en ook een poezie-album van mijn oma, uit 1910...dus 100 jaar oud. Ik heb dit bij haar dochter, mijn tante Anita van 86 gebracht. En zo rond half elf, was ik alleen in het lege huis...en gewapend met de stofzuiger, met een sopje, ben ik het hele huis nog een keer doorgegaan. En uiteindelijk zat ik op een oud stoeltje aan de keukentafel en kwam mijn leven langs...en helemaal alleen, zo voelde het ook, nam ik afscheid van mijn ouderlijk huis. Van de boerderij, die sind 1893 in onze familie is. Herinneringen aan een mooie jeugd, aan gelukkige ouders, aan heerlijke samenkomsten met vrienden en vriendinnen. Aan schuurfeesten en veel aanloop, aan muziek en vrolijkheid...en met een soort van weemoed, draaide ik de deur voor de laatste keer dicht. Want maandagochtend open ik dit huis nog een keer, en dan draag ik sleutels over...ik was nog even in de schuur, bij allerlei mannen die de schuur aan het ontruimen zijn. En ik realiseerde me ook wat daar allemaal gebeurd is, vroeger toen ik jong was, een schuur vol aardappelen, maar ook een schuur vol dansende mensen. Of een schuur waar acrobaten, Hongaren, aan het oefenen waren met een trapeze...terwijl ik met mijn vriendinnnetje doodstil op de zolder van de schuur lag te kijken. Circus in je eigen schuur, wie kan dat nu vertellen...
En na negen dozen te hebben afgeleverd in Oude-Tonge, na twee volle zakken met lakens bij een dame die dit verzamelt voor een ontwikkelingsland, na een bezoekje aan Jan Roos, aan Els, aan tante Anita en oom De, was ik weer bij mijn vader. En hebben we samen gefietst. Hij vanuit zijn rolstoel, met zijn voeten vastgemaakt aan trappers. Ik op een hometrainer, samen 2,5 km gefietst...en toen zag ik hem staan, en dat maakte me wel een beetje verdrietig...maar misschien maakt alles me nu wel even verdrietig, omdat ik het gevoel heb, dat dit een zware dag in of uit mijn leven is. Een dag waarbij ik me realiseer, dat ik nooit meer een feestje zal geven op onze boerderij. Een dag, waarbij ik me er volkomen van bewust ben, dat we weer een nieuwe fase ingaan, als familie van Loon. Een dag waarop ik echt moet loslaten...en soms doet dat een beetje zeer....
Ik ben zo moe....liefs, Anita

Nummers van de snelweg....ik weet het nog steeds niet....

Ik raak steeds in de war en hoorde mijzelf praten over de A13, terwijl ik de A4 bedoelde..die nummering, dat is niets voor mij!!!
En vanmiddag dook ik een vreselijke file in, ik wilde vanaf de A9 naar Amsterdam, naar Moneyou, welnu...er was iets gekanteld, een vrachtwagen ofzo...op de weg van Den Haag naar Amsterdam, dus werd ik doorgeleid als het ware via de A9, muurvast...en ik stond daar al dik 40 minuten stil...dus afspraak afgezegd, wat gebeld met mensen van Moneyou, wat gemaild, wat afspraken gemaakt en gedraaid, via Aalsmeer naar huis...en dus ben ik nu zomaar op kantoor. Wat brieven, wat administratie, wat dingen regelen voor Pa, kortom een hoop gedoe....op kantoor ligt alles op zijn gat, het hele pand is ontmanteld, de schilders hebben al twee kantoren op de 1e etage mooi strak geschilderd. Morgen weer verder...Vanavond zou ik naar de heer Van Riel gaan, maar hij belde af, ik ben benieuwd....en dus ben ik straks zomaar thuis, lekker niks even...alles gedaan, wat ik moet doen...een avondje zomaar samen...met de meisjes natuurlijk, maar geen les, geen werk, geen businesscases, niks....heerlijk!!!!
Een fijne avond....Anita

Een regenachtige en toch lekkere zondag....

En vanmorgen kwam ik uit bed en toen heb ik, eerst nog eventjes heel loom op een van onze loungebedden gelegen met een kopje koffie, daarna heerlijk met zijn viertjes buiten gegeten, verse aardbeiden en warme broodjes. En als je daar dan nog een nespresso bijdrinkt, wat kan het leven dan toch mooi zijn....ik ben er wel eventjes aan toe. Ik heb ongekend hard gewerkt de afgelopen week.
Vrijdag hadden we een workshop voor het hele team, in drie groepen, zodat de business ook gewoon door kan gaan. En het was druk, een nabestaande kwam eventjes contant een zak geld brengen (en zie dat maar eens gestort te krijgen, leuk verhaal als je negenduizend euro wilt storten, kan niet zomaar even tegenwoordig, moet je voor betalen...)en mijn werkdag was al om 7 uur in de ochtend begonnen in Haarlem. En toen ik die avond om 21.30 uur weer in de auto stapte, vond ik het wel eventjes genoeg...en was ik moe, moe en meer dan moe. En zaterdag overkwam het me zomaar, ik was alweer om half elf op de boerderij en toen ik daar binnenstapte, was ik verdrietig, ik zag een foto van mijn moeder en tante Tanneke (haar zuster). Vroeger gingen die twee zussen altijd samen op stap. En vervolgens zocht ik onder het bed van mijn vader naar een 'verloren parel'van Els...en terwijl ik de kerstballen aan het inpakken was, werd ik verdrietig. Een soort herinnering aan mijn jeugd, die prachtig was. Ons leven als gezin, mijn ouders, en mijn vader nu, het kwam allemaal voorbij. Ik ging nog even in de serre zitten op de stoel waar mijn vader altijd zat en ik realiseerde me, dat er veel gebeurd is. En toen ik om 13.00 uur in de Samaritaan kwam, zat mijn vader daar wezenloos voor zich uit te staren, met een bril op zijn neus...en normaal gesproken zou je verwachten, dat hij dan zit te lezen, maar nee...hij zat naar het tafelblad te staren en was uit zijn doen, zo leek het wel. Hij zei heel zacht 'hee...ben je daar' en dat was onze begroeting, mat en flauwtjes...En toen ik hem vroeg of hij zin had te gaan wandelen, schudde hij eerst zijn hoofd, het hoefde niet. En na wat aandringen zijn we toch maar gegaan...en toen we de deur uitreden, gaf hij aan niet naar de mensen te willen. En mijn reactie was, we gaan gewoon de natuur in, dus langs de eendjes, het water en dat was goed. Ik had hem verteld over Jan, zijn vriend. Jan is ziek, heeft prostaatkanker. En de uitslagen vielen weer flink tegen en dus wilde ik een keer het andersom doen, samen met Pa naar zijn vriend toe. Dus wij aan de wandel, maar Jan en Jantje waren niet thuis. Toen langs de begraafplaats waar mijn moeder begraven ligt, naar Leonie, de dochter van Jan en Jantje, en haar gezin. Hier even gestopt, Pa genoot van een klein jongetje in een zwembadje en glimlachte voorzichtig. Water gedronken en weer op weg, het dorp door, de achterweg, uiteindelijk de Voorstraat door, en langs de oude Joodse begraafplaats, langs het rusthuis weer helemaal terug. Hij mopperde wat, was ook veel te dik aangekleed, in een ribcord broek en ons eindstation na ruim 2 uur, was in de schaduw onder de grote boom bij de vijver van de Samaritaan. Samen aan de appelsap...als je ons een jaar geleden zou hebben verteld, dat Pa en ik samen op zaterdagmiddag om half vier aan de appelsap onder een boom zouden zitten, hadden wij je voor gek verklaard. Ons scenario zou zijn - samen aan de waterkant, of op een mooi terras, met een koel glas witte wijn - Pa, met zijn overhemd net iets te ver open, en lekker bruin. Anita, vrolijk, genietend en ook lekker bruin!
Ach ja, ik realiseer me steeds weer, dat je het leven niet kunt voorspellen en ook, dat je de situatie accepteert zoals deze is. En dat je ook van deze momenten weer iets mee kunt nemen, want uiteindelijk kwamen gisteren Arie en Noor een uurtje langs, en zaten wij als kleine familie met elkaar onder de boom. En spraken wij over onze boerderij, over alles wat besproken moest worden. En simpelweg was het goed. Daarna hebben Pa en ik nog met elkaar gegeten en toen hij zo rond half zeven al naar bed wilde, want hij was moe van de buitenlucht, van onze rit, ging ik via de boerderij naar huis. Ik kwam rond kwart over acht thuis. Heerlijk...met kaarsen aan en een glas rose, een lekkere salade in de tuin. Tot laat oh wat was dat heerlijk...zomaar met elkaar!
En vanmorgen ons ontbijt, en daarna heb ik nog wat gewerkt, maar op deze manier is werken niet erg. De komende week staat in het teken van chaos. En in het grieks betekent chaos - een nieuw begin! En ook dat is wel toepasselijk. Want vanmiddag om 18.00 uur ben ik weer in Haarlem, om daar kennis te maken met twee heren, die mij komen helpen de komende week met de verhuizing, verplaatsing van meubelen in Haarlem. Want daar gaan wij het kantoorpand opknappen, schilderen, en vloerbedekking leggen en intern verhuizen! Een nieuw begin! Vrijdag a.s komt de verhuiswagen op de boerderij, de spullen van mijn vader worden opgeslagen. En het weekend wat erop volgt, ruimen wij alles op en vanaf 14 juni a.s. woont er iemand anders op de boerderij, een nieuw begin!. En volgende week wordt er hier thuis ook verbouwd, hoe kunnen we het zo plannen. De zolder moet leeg, er komen nieuwe ramen in, betimmering etc. en de tuin wordt opgeknapt, een mooie houten schutting van voor naar achter als erfafscheiding en heggen worden geknipt, bomen gesnoeid, nieuw grind, kortom ook hier een nieuw begin!
En weet je, als alles klaar is, dan haal ik opgelucht adem, dan drinken wij een glas op alles wat ooit was, en alles wat voor ons ligt. Heerlijk!!!
Ik las nog een mooie uitspraak van Mahatma Gandhi - Wees zelf de verandering die je in de wereld wilt zien - en deze uitspraak heb ik al een paar keer gebruikt in mijn workshop de afgelopen week. Mooi he...het mooie van gisteren was, dat ik mijn mooie ouder 300CE gepakt heb, het dak opengedaan, de ramen open en zo vrij als een vogel door het polderlandschap heb gereden! Heerlijk, even bij Lia en Freek geweest, even bij Chrisje mijn bestelling champagne betaald...wow....ik voelde me vrij! Ik heb altijd het gevoel als ik in die bak rijd, dat ik vrij ben als een vogel. En nu ik in die keurige groene zuinige mercedes van Pa rijd, voel ik me heel netjes...bijzonder he...wat een auto met mij kan doen!
Vanavond eindigen wij met zijn viertjes ergens in een strandtent, en eten we daar wat lekkers en genieten we van de ondergaande zon ofzo...zo stel ik het me voor...en de komende week staat in het teken van chaos...
Oh ja, en die andere foto is de kunst van Annemarie, die jawel, hangt bij Mercedes Benz in Wassenaar! Geweldig he...een mooiere combinatie kan bijna niet, Annemarie Smitshuysen en Mercedes!!!! Ik ben trots, meer dan trots...
Aniet