En gisteren was een mooie dag....het begon bij mijn vader, samen met Annemarie. En een foto zegt zoveel meer. Het was simpelweg goed...we spraken over zijn 'laatste levensfase' bijzonder,hij begon er zelf over....dat hij hier veel over nadacht...een verwarrende stroom van woorden, die soms wel en soms niet realistisch zijn. Waarbij hij met zijn ogen dicht, zich realiseerde, dat er niets meer is, dan deze Samaritaan...en dat dit wellicht zijn eindstation is. Ingewikkeld, maar met elkaar, met Els, met zijn kinderen, zijn zus, zijn dierbare vrienden, al die prachtige mensen die steeds weer bij hem langskomen, op vrijdagmiddag, op zomaar...maken we dit stukje van het leven van mijn vader ook nog heel mooi en intens. Met behulp van uitstapjes, Zorghotels en wat er meer is proberen we zijn kwaliteit van leven nog enige inhoud te geven. Toen ik hem vroeg of we niet een keer op zaterdag 'uit' konden gaan, om ergens te eten met elkaar, kwam zijn 'zuinigheid' weer terug en zei hij 'dat is toch veel te duur...'. Ach...we organiseren weer iets en ik hou jullie op de hoogte. Toen de auto in, en op weg naar Haarlem, 'De kale pater' een leuk en knus restaurant in het hartje van de stad. Hier hebben we met de totale club met aanhang, genoten, gegeten en gesproken. Het was gezellig en goed. Het was intens en mooi. Onze Ciska, de vrouw van Rob was er bij en onze jubilaris voor dit jaar Sylvia werd in de bloemetjes gezet. Volgend jaar is Anneke mijn jubilaris...een aantal collega's ontbraken en dat is alleen maar jammer...want hoe mooi was het niet...de donkere foto is een toast op het leven, en in het bijzonder een toast op onze Rob...
een fijne zondag. Die tot nu toe bestaat uit samenzijn, kopje koffie en de zonnebank...enne...ik zit hier heel stoer te schrijven met die bijzondere nieuwe, zo totaal andere bril, dan mijn oude...Liefs, vanavond is een surprise avond...en ik vind dat zo enig...ben dan soms net weer vijf jaar oud en wacht tot Sinterklaas zijn pakjes voor de deur heeft gezet. Diezelfde spanning voel ik nu weer...hoe klein kun je zijn...Anita
