Een nieuw begin...in een nieuw jasje....


Leef! En geniet van het nu....en realiseer je wat een rijkdom dit is...zomaar mogen leven....




maandag 10 december 2007

Goede bloedwaarden, vervelende lumbaalpunctie en de oogarts!

Zo en hier zijn we weer. Het is vijf over half twee en we zijn weer thuis uit het LUMC. Het was druk, lange rij met wachtenden voor bloedprikken. Mijn bloedwaarden zijn goed vooruit gegaan, leukocyten 4.4 en HB 7.1. Een gesprek met weer een andere dokter, een vrouw, dokter den Ouden. Een aardige mevrouw, die mij vertelde dat de stramheid echt hoort bij de overgang. Alles in mijn lijf is goed aangepakt en beschadigd door de chemo's , en die overgang daar zit ik nu echt midden in. Is niets aan te doen, gewoon blijven bewegen. Mijn ogen zijn hard achteruit gegaan en ik moet a.s. woensdag naar de oogarts. Dit schijnt niet meer te verbeteren, dus wie weet een bril voor alle dagen...afspraak is direct gemaakt, woensdag half drie.
Toen naar de dagbehandeling. Er moest bloed geprikt worden voor de nierfunctie en de leverfunctie. Die hebben last gehad van de chemo's gaf deze dokter aan. Het bloedprikken ging niet goed, want al mijn aderen zijn keihard. Uiteindelijk twee keer prikken en hopenlijk net genoeg bloed uit mijn hand gehaald om op kweek te kunnen zetten.
De radiotherapeut belt mij voor een afspraak, die is ook aangevraagd, voor het bestralingsprogramma. Deze arts waarschuwde mij weer voor de vermoeidheid die hierbij gaat horen. Dat weten we nu wel en daar houden we ook rekening mee.
Jawel en toen kwam mijn neuroloog, dr. Thijs (dit is zijn achternaam). In mijn foetushouding lukte het niet, hij zat maar te wurmen met die naald en uiteindelijk haalde hij de naald er weer uit. Mislukt. Hij vroeg met nu op de rand van het bed te gaan zitten, met mijn benen bengelend naar beneden, een kussen in mijn maag en mijn hoogd gebogen met een bolle rug, toen de naald erin en heel langzaam drukte hij me zijwaarts weer terug op het bed, waar ik weer in foetushouding terecht moest komen. Toen kon hij uiteindelijk het lumbaalvocht aftappen en de chemo in spuiten. Vervelend, pijnlijk en lastig. Maar het zit er allemaal weer op.
Bloed op het laken, ik heb er een zooitje van gemaakt, maar ben nu weer lekker thuis. Aan de nespresso met nog een stukje witte chocoladeletter.
Nog maar een keer, en het was heel aardig, we mogen de 31e neuroloog Thijs oproepen via een speciaal nummer, dan komt hij de laatste lumbaalpunctie bij mij doen. Lief he...
Ik kwam veel bekenden tegen in dit ziekenhuis en je wordt akelig van alle trieste verhalen die je hoort van andere mensen. En echt jongens, ik ben een geluksvogel geloof me maar!
Fijne dag weer verder...
Anita