En vandaag was het zover, al rond half acht vanmorgen was ik op de boerderij, want om 8 uur zouden de verhuizers arriveren....en terwijl geleidelijk aan het huis steeds leger werd, worstelde ik mij door honderden boeken, die ik over zou dragen aan de bibliotheek van Oude-Tonge. En kwam ik de interesse van mijn ouders voor Hongarije tegen, maar ook opvoedkundige boeken, veel mooie gedichtenbundels en ook een poezie-album van mijn oma, uit 1910...dus 100 jaar oud. Ik heb dit bij haar dochter, mijn tante Anita van 86 gebracht. En zo rond half elf, was ik alleen in het lege huis...en gewapend met de stofzuiger, met een sopje, ben ik het hele huis nog een keer doorgegaan. En uiteindelijk zat ik op een oud stoeltje aan de keukentafel en kwam mijn leven langs...en helemaal alleen, zo voelde het ook, nam ik afscheid van mijn ouderlijk huis. Van de boerderij, die sind 1893 in onze familie is. Herinneringen aan een mooie jeugd, aan gelukkige ouders, aan heerlijke samenkomsten met vrienden en vriendinnen. Aan schuurfeesten en veel aanloop, aan muziek en vrolijkheid...en met een soort van weemoed, draaide ik de deur voor de laatste keer dicht. Want maandagochtend open ik dit huis nog een keer, en dan draag ik sleutels over...ik was nog even in de schuur, bij allerlei mannen die de schuur aan het ontruimen zijn. En ik realiseerde me ook wat daar allemaal gebeurd is, vroeger toen ik jong was, een schuur vol aardappelen, maar ook een schuur vol dansende mensen. Of een schuur waar acrobaten, Hongaren, aan het oefenen waren met een trapeze...terwijl ik met mijn vriendinnnetje doodstil op de zolder van de schuur lag te kijken. Circus in je eigen schuur, wie kan dat nu vertellen...
En na negen dozen te hebben afgeleverd in Oude-Tonge, na twee volle zakken met lakens bij een dame die dit verzamelt voor een ontwikkelingsland, na een bezoekje aan Jan Roos, aan Els, aan tante Anita en oom De, was ik weer bij mijn vader. En hebben we samen gefietst. Hij vanuit zijn rolstoel, met zijn voeten vastgemaakt aan trappers. Ik op een hometrainer, samen 2,5 km gefietst...en toen zag ik hem staan, en dat maakte me wel een beetje verdrietig...maar misschien maakt alles me nu wel even verdrietig, omdat ik het gevoel heb, dat dit een zware dag in of uit mijn leven is. Een dag waarbij ik me realiseer, dat ik nooit meer een feestje zal geven op onze boerderij. Een dag, waarbij ik me er volkomen van bewust ben, dat we weer een nieuwe fase ingaan, als familie van Loon. Een dag waarop ik echt moet loslaten...en soms doet dat een beetje zeer....
Ik ben zo moe....liefs, Anita
