Zomaar eventjes...

Van buitenaf komt de zon voorzichtig binnen, ik zit hier met vier dames en we hebben het over organisaties en informatieverschaffing in zo'n organisatie. Over communicatie en wat dit betekent...ik drink koffie, water en geniet zomaar.Van de rust, de stilte, het zijn...ondertussen komt er af en toe een mailtje binnen en glimlach ik. Want weet je, een mens kan zomaar intens gelukkig zijn. En zo voel ik me...door alles wat er is, wat er mag zijn. Gegeven door het leven...en dit wilde ik jullie even zeggen! Liefs, Anita

Vroege donderdag.....

En temidden van alle hectiek zijn er soms van die prachtige rustmomenten, een gesprek, een moment van samenzijn en dit zijn de 'pareltjes' die het leven zo mooi maken. En ik kan je niet vertellen, hoe hard ik dit nodig heb. Soms heb ik een gesprek in de auto en dan voel ik de rust over mij komen, dan ontspan ik...dan voel ik weer eventjes. Want mijn gevoel kan ik uitschakelen lijkt het wel, als het heel druk is. Ik zie in gedachten alweer wat mensen hun hoofd schudden...en ja, ik weet wel, dat dit niet goed is....
Ondertussen is het druk in Haarlem, bij mijn uitvaartonderneming. En ondertussen ben ik druk bezig met een soort van reorganisatie. Noodzakelijk, maar goed, intensief en veel werk. In gedachten wordt het plaatje steeds beter en duidelijker...de gesprekken hierover met directie en anderen krijgen steeds meer vorm. Afgelopen week had ik een 'herdenkingslunch'met nog drie dames, voor een gezamenlijke vriendin die 10 jaar geleden is overleden. En deze vriendin stond garant voor 'het leven leven, het leven genieten, een goed glas wijn en een heerlijke maaltijd' en als lokatie hadden wij Slangevegt in Breukelen uitgezocht. Een chique lokatie waar onder het genot van een glas wijn, ik een goddelijk lekkere twee gangen lunch mocht genieten. Bijzonder hoe ik de ene dag alleen maar bruine boterhammen met ham of worst eet, of soms nog minder en de volgende dag lunch in Slangevegt. Ach goed voor het lijf, want ik probeer dat lijf, ondanks mijn 51 jaar, ondanks de niet meer zo rechte en strakke vorm, wel ok te houden. Natuurlijk ook door de zonnebank, door de echte zon erop te laten schijnen, maar ook door er een beetje voor te zorgen. Ondertussen eten we veel fruit in Haarlem, want ik heb daar lekker wat kisten met fruit laten plaatsen, in plaats van drop, koek en rotzooi, eten we nu tomaatjes, mandarijnen en iedereen vindt het heerlijk. Genieten werkelijk!!
En zomaar op deze vroege donderdag heb ik eventjes rust, een dagje trainen in Rotterdam. Mijn laatste training overdag voorlopig, want ik heb dit een beetje on hold gezet, gezien alle ontwikkelingen rondom de uitvaartwereld. Een heel klein groepje...en op tijd naar huis. Morgen een kick off van een belangrijk project en voorafgaand heel vroeg nog eventjes naar Yarden toe...en dan is het weer zaterdag, en jawel...de dag van mijn vader. Het is zo gek, voor mij vliegt een week voorbij...voor hem kruipt een week voorbij. Zijn dagen zijn gevuld met zitten, gelukkig komt Els en krijgt hij veel aanloop. Gelukkig heeft hij contact met anderen in de woonkamer, maar toch...hoe vreselijk kan die laatste fase van je leven dan niet zijn. Gelukkig ga ik hem volgende week vrijdag halen. Dan komt hij met de rolstoelbus, samen met mij....voor een heel weekend naar Voorschoten. Dankzij Lineke en haar U Staat Centraal, wordt hij van vrijdag tot maandagmiddag hier vertroeteld en verzorgd. Komen mijn vriendinnen en ik hoop An's ouders, eventjes langs. Komt mijn broertje met dochterlief hier even een gezellige familielunch, of dunch of brunch genieten. Alles in het teken en ter ere van mijn Pa. Ik verheug me er net zo op als hij denk ik....en als hij niet kan slapen, ga ik bij hem op de bank slapen, zodat hij zich veilig voelt...net als ik ooit deed toen mijn moeders'laatste dagen aangebroken waren, dan sliep ik soms bij haar op de bank, om haar niet alleen te laten...en steeds weer moet ik denken aan die ene nacht. Die ene nacht dat zij mij nadat zij mij vier keer had wakker gemaakt, juist omdat ze niet kon slapen, weer wakker maakte en toen ik wakker was zei ze 'gezellig he Aniet, wij samen'...en met een glimlach, een herinnering aan mijn moeder, sluit ik het weer af. We zijn er weer, ik ben weer geraakt en bij mijn emotie. En iedere keer weer, ben ik dankbaar voor dit gevoel.
Lieve allemaal, of je me ziet, of niet, een fijne dag, succes als het druk is, volhouden en doorgaan, of we bellen, of we spreken elkaar. Voor nu, veel liefs Anita
PS...die Annemarie die heeft toch een prachtig schilderij gemaakt van...jawel van mijn kop! En als ik zeg kop dan denk ik aan de laatste woorden die mijn moeder tegen me zei, voordat zij haar ogen definitief sloot 'die kop van jou, die vergeet ik nooit' welnu, wat zou ze trots zijn op dit prachtige schilderij van mijn kop!!!!