Zomaar een heerlijke zaterdagochtend

Ja en daar zit ik dan, na een ongekend fijne vrijdagavond, bij Mila op het terras. Annemarie en ik werden getrakteerd door Marijke en haar man, op een heerlijk etentje. Buiten in je korte broek (ik alleen hoor) met een trui aan. Eerst een heerlijk glas wijn gedronken met Joke en Ingeliesse en het weekend was dus van start gegaan. Heerlijk. Het eten bij Mila, is werkelijk voortreffelijk, wat kan die vrouw koken. En wat kun je daardoor genieten, van de puurheid van smaken, van het zomaar daar aan tafel zitten en genieten. En na die superfijne vrijdag, die eigenlijk volgde op een superfijne week, werd het zomaar zaterdagochtend. En hoe lekker is het dan, niets hoeft, alles kan en mag. De krant, de Nespresso, de fles bruiswater, een groen appeltje (jawel het gejuich als we van de weegschaal afkomen), de krant, een magazine over wijn, kortom genieten in optima forma toch! Naar buiten rennen, om de parkeermeter steeds twee uur door te schuiven, en nog in je ochtendjas rondlopen. Tijd genoeg, want tijd is niet een limiet vandaag. Er staat niks op het programma, anders dan een rondje door de Langstraat, een beetje eten halen, en het leuke is dan, als je nog zo zit te lummelen, in je ochtendjas, dan gaat opeens de bel. En op zo'n moment flitst er van alles door me heen, en hoe fijn, Jolanda stond voor de deur. Mijn vriendinnetje uit Voorschoten, al 30 jaar bevriend, en altijd is het goed. Samen verhalen delen, over het leven, haar familie, de mijne, die van Annemarie, koffie en water en zomaar samen zijn. Spontaan en oprecht. Zonder oordeel luisteren naar elkaar, naar keuzes die gemaakt zijn. Leuk, in deze levensfase, gaan wij beiden iets anders doen in ons werkzame leven. En Jolanda gaat het onderwijs in, de basisschool, al jaren een wereld waar zij goed in zal passen. Leuk om dan te ervaren, dat leeftijd niet beperkend is, maar juist verrijkt. Dat je geselecteerd bent, om wie je bent en waar jij voor staat als mens. Fraai he...

Gisteren ben ik gefilmd, nee niet door Paul, mijn documentaire maker, maar door een jonge vrouw in den Haag. Een filmpje over hoe ik 'toekomstbestendig' blijf, nu en straks. In het oude PTT-kantoor in den Haag. Een hele hippe mooie omgeving. Toen ik aan kwam lopen zat er een meneer buiten en we kenden elkaar nog van de HTM. Hij liet mij binnen en bracht mij dus naar de plek waar ik moest zijn, een jonge onderneming, met mooie bijzondere jonge mensen. En de dagen ervoor, had ik nagedacht over mijn toekomstbestendigheid. Gek om daar over na te denken. Eigenlijk is dat nooit een thema, omdat ik denk, wel mee te kunnen bewegen met de stroom, de flow. En zomaar spontaan, vertelde ik daar hoe ik denk dit begrip handen en voeten te geven. Voor mij zit toekomstbestendigheid in die dingen, die mijn ouders mij geleerd hebben. Zonder oordeel zijn. Meebewegen met het veranderende leven. Buiten de gebaande paden durven te treden. In verbinding te blijven met je hart. Iets willen leren van de ander. Het zit em voor mij niet in de functionele hierarchie, of in macht, of in je groter voordoen dan je bent. Wil je de komende 30 jaar nog meedoen, doe dit dan vanuit verbinding. En verbinding gaat over je hart, en je hoofd. Luisteren en open staan voor die ander. Accepteren, dat een nieuwe generatie de dingen anders doet dan jij. En het is niet beter of minder goed. Het is anders. Proberen te leren vanuit de diversiteit aan mensen. Ik moet opeens denken aan dat boek over mensen die kanker hebben gehad. Ik heb er ooit over geschreven. En hierin werd de vergelijking gemaakt met bamboe. En bamboe is heel erg sterk, omdat het mee kan bewegen, in de wind, in de storm en in de regen. En altijd weer terug kan veren, je kunt bamboe heel ver buigen, en het duurt heel lang voordat het breekt. Bewegen als bamboe stengels, is dus toekomstbestendig zijn. Niet alles willen weten. Want wat weet je nu eigenlijk van het leven. En hoe jouw leven zal verlopen. Je komt op de je weg zoveel tegen, verlies, verdriet, onmacht. Dus als ik mensen tegenkom, die een beetje blijven hangen. En zomaar komen er nu beelden van mensen langs. Dan zou mijn advies aan hen zijn 'probeer eens wat mee te bewegen met de wind'. Probeer je eigen principes eens wat los te laten, en probeer eens te genieten van alles dat er nu al is. Misschien niet helemaal zoals jij het graag zou willen, maar het komt er soms heel dichtbij. En wie weet ziet je leven er straks, of ooit, heel anders uit. Leef maar in het nu. Geniet van al die mooie ontmoetingen, van die glimlach die je ziet, van dat mooie mens, naast je of tegenover je. En terwijl ik het woord 'leef' gebruik, denk ik met een glimlach terug aan Loes. Zij heeft zoveel mensen geleerd te leven in het nu. Te genieten van alles dat er is. En ook als is zij niet meer hier, zij zal er altijd zijn. Dus leef...alsof het je laatste dag is, leef...fijne zaterdag! Dag!