December 2020….
En vanmorgen vroeg in de auto hoorde ik een tekst ‘wonder
what you are doing now, hope you are happy now…’ en ik realiseerde me, dat dit
echt zo’n Corona tekst is. Een tekst, met precies die woorden zo passend bij deze
tijd! De tijd, waarbij je je afvraagt, wat die ander, jouw vriend, jouw
vriendin, die mens van wie je zoveel houdt, aan het doen is, en dat je hoopt
dat hij of zij gelukkig is. Zoveel mensen die nu al heel lang niet hebben
gezien, en van wie we niet weten, hoe het met hem of haar echt is. Want fysiek
en live elkaar zien, maakt contact voor mij althans, zoveel intenser. Ik mis
dit echt nu…ik zit voor mijn scherm te praten met mensen, te vergaderen en ik
mis emotie, ik mis uitdrukkingen, ik mis het echte pure contact. Even iemand
tegen je aan houden, even een aai over je want. Of die hand op je arm…
Een jaar om werkelijk nooit meer te vergeten. Het jaar
waarop Corona zomaar naar binnensloop en onze levens volkomen op de kop zette.
Een jaar, ons eerste jaar in Nieuw-Vossemeer. Nee, geen groot feest, nee geen
verjaardagen vieren, nee geen mensen ontvangen meer dan drie…ook niet met de
kerstdagen. Geen top 2000 feestje met onze top 2000 liefhebbers in
Nieuw-Vossemeer, wat dan wel…
Een ongekend druk jaar in Hilversum, bij mijn
Uitvaartstichting, met veel meer overlijdens dan in een ander jaar. Een jaar
met heel veel ziekte, om me heen, dichtbij, wat verder weg, zeker ook in mijn
team. En niet zomaar een griepje, of iets anders wat snel te verhelpen is, maar
echt heel intens en vervelend. Kanker, van dichtbij, en kanker in allerlei
stadia. Wel of niet overleven. En ouders die overlijden, kindjes die ziek zijn,
en mijn vriendinnetje zo ernstig ziek, maar nu gelukkig geopereerd en hopelijk
gaan we nu op weg naar herstel. De spanning die dit alles met zich mee brengt,
de pijn die je werkelijk in je lijf voelt, je hart dat zeer doet, de afstand
die je voelt, mensen die je niet mag omhelzen, terwijl dat is, wat je zo nodig
hebt. Die arm om je heen, die knuffel, die liefkozing. Je vrienden dichtbij, of
voor Annemarie haar familie dichtbij.
Een jaar waar we in Hilversum zijn begonnen met natuur
begraven, met de bomenweide, een jaar waarin we een prachtige herdenkingsbank
hebben onthuld. Het jaar waarin we een ‘go’ kregen voor de verbouwing van het
Bosdrift pand, en jaar waarin ik ook hier afscheid heb moeten nemen van mensen.
Een jaar waarin we uit een dal omhoog aan het kruipen zijn. Een jaar, waarin ik
meer heb gewerkt dan ik wilde, een jaar waarin ik de banden heb aangehaald en
soms banden heb losgelaten, een jaar, werkelijk een jaar om nooit te vergeten.
Een jaar vol levenslessen in levenskunst, vol ontmoetingen in de tuin, of in de
kerk, daar achter mijn huis.
Een jaar waarin de documentaire, van Paul Rigter de prijs
van beste Nederlandse documentaire op het IDFA heeft gewonnen. Een
documentaire, die veel losmaakt. En ook weer veel loslaat. Gek hoe dat werkt,
en steeds weer werkt. Want terugkijken naar mijn vader, terugkijken naar mijn
verleden, roept herinneringen op. Naar vroeger en gek, om me dan te realiseren,
dat er zo ongelooflijk veel anders is geworden. En dat ook ikzelf, ik dus, ben
veranderd. Dat ik op een andere manier leef en werk. Dat ik sommige dingen ook
wel wat anders voel inmiddels. Soms doen dingen geen zeer meer, die dat vroeger
wel deden. En tijd heelt ook wel, de scherpe randjes van verlies gaan er een
beetje af. Mijn vader zit in mijn hart, voor altijd. En juist dat hart, dat
heeft in Corona tijd voor mij een zo belangrijke betekenis gekregen. Want
steeds als ik iemand heel erg mis, dan voel ik heel intens. En dan past dat
gedicht van Joris Vincken hier zo goed bij. Ik kreeg van mijn vriendinnetje
Monique, een prachtige bundel met woorden, van deze dichter. Leuk hoe zij hier
op mijn werk binnenstapt, weer gaat, en dan soms zomaar iets heel moois
achterlaat. Door onze levenslessen in
levenskunst kent ze mij, en ook heel goed. Weet zij hoe ik voel en denk, en
leef en werk. En die Joris Vincken, kijk
maar eens op zijn website, is werkelijk bijzonder, hoe deze man woorden kan
vinden en vindt.
Een van zijn gedichten is ‘wat ik zoek is hier’…..
Wat
ik zoek is hier,
hier waar ik niet niet kan zijn,
hier, waarvan het onmogelijk is
weg te rennen.
Dus
ik hoef niets te zoeken,
noch te vinden,
want ik ben er al.
Ik
hoef het alleen maar te zien,
mijn ogen te openen
,mijn oren laten luisteren.
Want
wat ik zoek is hier,
waar ik nu zit, of sta, of loop,
hier, waar ik onmogelijk
kan verdwalen
En zo’n gedicht, zo’n tekst, doet me beseffen, dat alles er
is. Alles wat ik nodig heb, is heel dichtbij. Hoe mooi…want steeds denk ik dat
ik iets mis. En geloof me, het is er al…wat een bijzondere tekst, in dit
bijzondere jaar. Bijna spiritueel. Terwijl ik toch eigenlijk gewoon een heel
nuchtere vrouw ben. Met twee benen op de grond sta. Nergens voor terugdeins.
Het wat het dan ook is, echt aanga. Overal doorheen ga, ook als het pijn doet,
of me intens raakt. En dan krijg je zo’n boekje, en dan leun ik even
achterover. En geniet ik, van alles wat er is.
En vandaag hebben wij de lindes voor het huis gesnoeid, een
bijna spannend avontuur, helemaal met twee voeten dwars op die trap staan en
dan boven je hoofd werken, maar het is gelukt. Onder toeziend oog van een of
twee buurmannen. Want dat was echt wel een toer! Peter een van die buurmannen
van wie ik een grote ladder mocht lenen zei ‘zo, ik had niet verwacht dat je
dat zou durven..’ en gek, als je bezig bent, durf je steeds meer. Fijn, dit was
zo’n klus waar je tegen aan hikt, niet aan toekomt, misschien ook wel een
beetje bang voor bent. Maar een echte van Loon, die geeft nooit op. Ik glimlach
en ben zomaar even trots. Op mezelf. Op Annemarie, want we hebben het gefikst.
En deze decembermaand, zal stil zijn, in mijn hart en in
mijn huis, en ik zal denken aan en glimlachen bij een mooie herinnering.
Nadenken over de juiste woorden, een aanraking aanreiken op afstand. En
liefhebben als nooit tevoren. Ik wens jou op jouw manier een mooie kerst, een mooie
decembermaand en 2021 zal voorlopig althans, nog heel veel lijken op 2020…maar
geloof me, alles is er, heel dichtbij….alles is hier…
