Jawel, deze weg wordt misschien wel de weg, die ik vaak zal gaan afleggen in de toekomst. De weg langs de Krammersluizen, op weg naar het einde van het eiland Tholen, en dan de brug nog over en dan ben je in Brabant. Ik die altijd zei, nee in Brabant ga ik niet wonen. Carnaval enzo, het accent, maar toch lijkt het nu alsof we ooit ergens rond Steenbergen terecht gaan komen. We kijken nog wat rond, het laatste stadium van onze zoektocht is in zicht. Nog een keer huizen kijken en dan...dan gaan we ervoor. De weg naar een nieuw leven, een ander leven, en geloof me, zelfs het licht is anders. Prachtig licht, mooie luchten, water, dichtbij mijn roots, ik denk dat op de fiets naar de boerderij, hooguit 20 km is. Hoe leuk, en ja hoe vaak heb ik niet gedacht, 'ach had ik dit maar gedaan, toen Pa nog leefde' maar ja, achteraf denk je dit soort dingen. De keuze die ik nu maak, past bij deze fase in mijn leven. En ondertussen is deze week voorbij. Een rare week, eerst nog twee dagen vrij Ameland, ook al van die mooie luchten, ijskoud, maar oh zo gezellig. Een heerlijk hotel, een prachtige omgeving. En toen aan de slag, bij Yarden. Mooie gesprekken, maar allemaal met een raar randje, het randje van afscheid soms. Een ontmoeting met nieuwe studenten van Apres La Vie. Altijd fraai, mooi hoe Anja als ondernemer werkt en daar staat. Leuk, hoe mensen kiezen van HR Manager tot uitvaartverzorger, of van pedicure tot uitvaartverzorger. Mooi hoe mensen, uit de financiële wereld deze keuze maken. Ik hou ervan. Een ontmoeting met Gabija en Kirsten, mijn oude collega's van Northgate, in het prachtige restaurant Het Raadhuis van Vreeswijk. Telefoongesprekken, die me stof tot nadenken geven. En mails die langskomen en waar ik even over na wil denken. En gelukkig is het zaterdag nu. Lees ik lekker mijn NRC, en mijn wijnbladen, over de Corvina, de druif van Valpolicella en bedenk ik, een mooie maaltijd voor vanavond. Voor Emmy en Reynaud. Fijn is dat. Altijd weer fijn. En juist die combinatie van wijn en spijs, vind ik super. Gisterenavond, laat thuis, en een mooie gesprek gehad met Wilma. Fijn, hoe je gewoon zonder veel inspanningen, dichtbij elkaar kunt zijn. Steeds maar weer. En het is goed zoals het is. Ondanks het gemis van haar vrouw, ondanks het verdriet, kun je er gewoonweg zijn voor elkaar. Slimme meters geinstalleerd hier in het huis, kortom klaar voor de toekomst. Voor die nieuwe bewoner. En ja, iedereen vraagt het steeds 'hoe is het met jullie huis' gek, alle huizen binnen twee weken weg. Hier niet. Ach het zal er wel toe dienen, dat wij eerst echt zelf heel duidelijk voor ogen moeten hebben, wat wij willen, waar wij heen gaan en waarom juist daarheen. Welnu, dat beeld is klip en klaar. Niet te ver weg. Dichtbij de randstad, dichtbij familie en vrienden en toch die rust. Dat atelier, die logeerplekken, kortom...ik kan niet wachten. En ja, iedere keuze zal weer voor- en nadelen met zich meebrengen. Ik zie mezelf al fietsen naar de Grevelingen, over die prachtige sluizen, met uitzicht op het restaurant aan het Grevelingenmeer. Het restaurant waar ik af en toe met Pa in de rolstoelbus, naar toe ging. Waar hij zat te genieten van de watersporters, het leven om hem heen, waar hij ver weg kon kijken. En waar we simpelweg waren. Gek, hoe al die herinneringen nu ik ouder ben, belangrijker lijken te worden en zijn. Gek, hoe mijn leven een wending neemt, die ik niet heb kunnen voorzien. Die zich nu aandient, een leven gericht op een periode dat je niet meer hoeft te werken. Dat je het gras maait, dat je bezig kunt zijn, met misschien wel die oude buurman of buurvrouw, die zorg nodig heeft. Geen idee, wat er gaat komen. Ik zie er naar uit. Ik ben er aan toe. Leuk, hoe je mensen van vroeger, zomaar weer in je armen kunt sluiten, en dan kunt voelen dat het goed is. Ook al zie je elkaar drie jaar niet ofzo. Kirsten en ik, wij hadden het hierover gisteren. Het is gewoon simpelweg goed. Loopbanen veranderen, maar de intentie die je samen hebt, zal nooit anders worden of zijn. Dit is waar het over gaat in het leven. Hoe jij en ik het doen. En verder, maakt het niet zoveel uit. Lieve mensen, morgen een feestje, bij een van mijn leukste vriendinnen, bij Ada. 63 jaar jong, maar levend recht vanuit haar hart. Een vriendin van mijn vader dus, dat begrijp je. Hij moest zo lachen om haar. En als wij elkaar bellen, ik in de auto, Ada vanuit haar huis, dan is het heerlijk. Die vrolijkheid, het leven op een manier leven, waar menigeen niet mee om kan gaan, het leven aangaan vanuit liefde, ach en dat is waar Ada en ik jaren geleden op aanhaakten bij elkaar. Tijdens onze opleiding tot mediator. Dus heerlijk om morgen even bij haar te zijn, met andere vrienden, met onbekenden, maar vooral genietend, van alles wat is.
En terwijl ik hier nog even uit dit prachtige raam kijk, net heerlijke dingen in huis heb gehaald, mijn Nespresso bij de hand, wens ik jullie een mooi weekend. Lekker rustig, of juist heel druk, spannend omdat er volgende week iets nieuws gaat gebeuren, het maakt niet uit. Geniet maar gewoon. Van het nu. Laat al die onaangename dingen die er ook zijn, van je schouders glijden (daarom hebben je schouders deze vorm, zei mijn moeder altijd, dan kun je dit soort dingen eraf laten glijden)en heb het goed! Fijn weekend, een volle en mooie week wacht je. Maar eerst vandaag en morgen! Dag!
t strand van Ameland! Prachtig!
En terwijl ik hier nog even uit dit prachtige raam kijk, net heerlijke dingen in huis heb gehaald, mijn Nespresso bij de hand, wens ik jullie een mooi weekend. Lekker rustig, of juist heel druk, spannend omdat er volgende week iets nieuws gaat gebeuren, het maakt niet uit. Geniet maar gewoon. Van het nu. Laat al die onaangename dingen die er ook zijn, van je schouders glijden (daarom hebben je schouders deze vorm, zei mijn moeder altijd, dan kun je dit soort dingen eraf laten glijden)en heb het goed! Fijn weekend, een volle en mooie week wacht je. Maar eerst vandaag en morgen! Dag!
t strand van Ameland! Prachtig!
