Every time I say goodbye I die a little....

En gisteren was ik te gast bij Dinari Dei in Amsterdam. De jaarlijkse dag van de bewassingsverenigingen. Een prachtig en vooral kleurrijk samenzijn, waarbij er een afvaardiging is van belangrijke personen van de Surinaamse Federatie uit Suriname en ook het voltallige bestuur van de Surinaamse Federatie van Aflegverenigingen in Nederland is. Een prominente tafel voor Yarden, veel speeches en vooral veel vriendelijke mensen, die zingen met elkaar. En alsof het zo moest zijn, een prachtige kerkdienst, protestants, over het herinneren van dierbaren. Namens onze tafel mocht ik een kaarsje branden, en natuurlijk heb ik een kaarsje gebrand voor Eveline. Ik heb haar in het licht geplaatst...en zoals de dominee zo mooi sprak, of je kunt verdrietig zijn en blijven hangen in dit verdriet, of je kunt je wentelen in de mooie herinneringen die er zijn. En het was, alsof zij gisteren speciaal voor mij sprak. Zo mooi. Ik ben geloof ik niet gelovig...maar ik voel wel een vorm van houvast, bij dit soort woorden, op emotievolle momenten. En het laatste berichtje dat Eveline me stuurde had de tekst zoals de titel van deze blog. Waardoor zij ervoor koos, om haar laatste levensdagen met haar man Leo en haar dochters met aanhang door te brengen. Haar nabije kring...mooi, intens en zo waar.
Gisteren kon ik werkelijk niet slapen. Het leek alsof iedereen, die overleden is de afgelopen jaren, even langs kwam, in mijn gedachten, en ik zag hen, op allerlei manieren, op bed, ziek, zwak, angstig, sterk. Ik viel pas om vijf uur in slaap, en was dus de hele dag in een soort roes, maar best wel okay volgens mij. Een mooi samenzijn met allerlei collega's van het team Webcare en het YCC. Een mooie en vooral intense ontmoeting. Leuk om mensen te zien, die alle vragen, klachten, opmerkingen ontvangen van families, nabestaanden, leden van Yarden. Die soms boze mensen aan de telefoon krijgen, omdat men zich ergert aan Adelheid Roosen, of aan iets anders. En deze mensen zijn iedere dag weer bezig, met door te vragen, tot zij de vraag achter de vraag te pakken hebben. Tot zij de emotie aanraken, waar het echt over gaat of mag gaan. En ons samenzijn vanmorgen, was voor mij een prachtig begin van een hele mooie dag. Een dag met mooie gesprekken, en ook vandaag weer realiseerde ik me, dat mijn leven, veel moois met zich meebrengt, en dus telde ik maar weer eens mijn zegeningen. Vanmiddag een afspraak in Amersfoort, de Nieuwe Stad, een prachtige omgeving, een oude fabriek, waar start ups, restaurants, creatieve ondernemingen gevestigd zijn. Een ontmoeting met theatergroep Bint. De winnaar van de Afscheidsprijs van Yarden, erg leuk en inspirerend. Samenwerking, en uiteindelijk een theater waarbij we in gesprek gaan met de verschillende generaties over de dood. Oud en jong, oma en kleinkind, mooi...ook dat is wat wij doen met elkaar. En toen was daar de file...een hele lange file, van Amersfoort naar huis. En weet je, nu zit ik voor het eerst weer met sokken aan. Koude voeten en een trui. Gek is dat, na al die prachtige warme dagen. Het licht is alweer aan, de avond valt snel in...en het weer verandert heel langzaam. De krant, een kop koffie en verder niet zoveel. Vroeg naar bed, hoop ik...oh ja Memories kijken, herinneringen...mooi als je na zoveel jaar, je oude liefde weer mag ontmoeten. Ja leuk is dat, ik ga binnenkort met mijn oude liefde lunchen...ja, ik tel mijn zegeningen weer. En ik draag weer een herinnering mee in mijn hart, een hele mooie....