De laatste dagen van dit levensjaar, bijna 59 jaar!

Het lijkt wel alsof mijn leven, een soort aaneenschakeling van mooie momenten is. Mooie gesprekken, ontmoetingen, ik krijg heel bijzondere attenties, waar ik soms een beetje stil van word. En weet je vooral de tekst, die erbij geschreven is, raakt me dan meer dan ik in woorden kan uitdrukken. Vanmiddag kwam ik thuis en er waren twee dingen voor mij met de post gekomen. Een brief van het Openbaar Ministerie, oeps, ik dacht 'wat zal dit nu zijn, nooit eerder een dergelijk poststuk mogen ontvangen'. En een pakje. Die brief als reactie op een bezwaarschrift tegen een boete, dus dat is okay! Dat pakje...een zwart doosje met een kanten strik erom heen en een kaartje over bodycasting. Ik werd eerst wat lacherig, omdat ik dacht, dat ik een pikant verjaardagscadeau had gekregen en toen ik het pakje openmaakte, was ik geraakt, tot in het diepst van mijn ziel. Een geschenk van mijn vrienden Razan en Adel, om een beeld te laten maken, van een deel van mijzelf, van je lichaam, je handen, je voeten, wow...zo mooi. Met daarbij de tekst 'tastbaar, blijvend en uniek. Bijzonder om te krijgen. Een levensjaar vol kansen om vreugde te ontdekken. Ieder mens is uniek, jouw eigen beeld, tastbaar en bijz0nder. Welke reden er ook is, heb elkaar en het leven lief....'. Een geschenk, dat mij doet denken aan de handen van mijn vader, wat zou het mij veel waard zijn, om zijn handen als beeld hier bij me te mogen hebben. Ergens las ik : 'Drie dingen, die onvervangbaar zijn : vaders handen, vaders woorden, vaders waarborg, dat hij achter je staat'. Mooi he...vaders handen. Voor altijd. En nu, mag ik mijn eigen handen, verbonden met die van Annemarie, als beeld laten maken. Hoe intens is dit...tja, en wat zeg je dan, wat doe je dan. Ik, ik word stil van de liefde die uit dit geschenk blijkt, en ik realiseer me, dat onze vriendschap zo mooi en uniek is. Zo waardevol en intens...dus dank je wel schrijven, en zeggen en laten voelen, als ik hen zie, is het minste...

Ja, ik ben aangekomen in de laatste dagen van mijn 58e levensjaar. Bijna 59, bijna jarig. Ik stuurde net Joke een berichtje, met Joke werkte ik samen in Cluster West. Zij is vandaag jarig en eventjes zijn wij dan een paar dagen samen 58 jaar. Ik vertelde haar, dat dit een best getal is, 58. En dat is het ook. Maar 59 wordt volgens mij nog veel beter. Een jaar, waarin er veel zal gaan gebeuren. Mijn eigen bedrijfje is in wording, soms word ik wakker en heb ik weer een nieuw idee, mijn keuze voor onafhankelijkheid, de stappen die ik ga zetten. Oh ik heb er zoveel zin in. Ik droom erover en ben er mee bezig. Ik realiseer me, dat ik het afgelopen jaar, intens genoten heb. Van alles, van mijn mooie werk. De mooie gesprekken, vandaag zomaar een telefoongesprek met Jolanda. Mijn vriendin, die ik heb mogen trouwen. Heerlijk, om zo dichtbij te mogen komen en zoveel te delen, rijdend met mijn auto door Nederland. Mijn rol in de adviesraad van een opleiding in de uitvaartbranche. Mijn gesprekken met nieuwe mensen, die zich oriënteren in de branche. Maar ook de contacten met mijn team. En ondertussen verandert het weer geleidelijk, verdwijnt de zon, en laat de regen zich zien en horen. Gaan de lichten weer aan, de korte broek in de kast. Het klimaat schuift geleidelijk aan door naar de herfst, met soms zomaar een vleugje zon.

Razan en Adel. Vanavond was de file weer ouderwets, via allerlei binnenwegen terug naar huis, omdat er een groot ongeluk was gebeurd, met twee motoren en twee auto's. Bijzonder, hoe het weer verandert, maar ook hoe gelijk, na alle vakanties, de wegen weer vol stromen en ik hierdoor weer vroeg op ga staan, om op tijd bij Yarden te zijn. Ach, altijd zeg ik, als het leuk is waar je mee bezig bent, als je houdt van je werk, en dat doe ik echt, dan is vroeg opstaan niet erg. Dan gaat dat ook vanzelf. Ik las een gedicht en dit past wel bij mij realiseerde ik me vandaag in de auto. Ik dacht dat ik goede vrienden heb, die ik maar zelden zie. En deze woorden, horen hier zo goed bij - 'vrienden hebben het niet nodig om voortdurende bij je op de drempel te staan. Zij kennen de weg naar je hart.' Heerlijk om zomaar midden in de week, deze blog te schrijven. Annemarie wordt geknipt, gekleurd en nog veel meer denk ik. En ik, ik zit lekker in onze werkkamer te schrijven. De regen tikt zachtjes op het dakraam, en Rob de Nijs neuriet mee. Ik ben gelukkig. Liefs!