Tijd.....

En na een hele leuke, gekke, bizarre en vrolijke verjaardag weer eens een blogje...een verjaardag, waar ik veel mooie relax spullen voor in bad en onder de douche kreeg. Maar ook prachtige boeken en een ware collectie wijnen, Sauvignon Blanc uit Nieuw Zeeland, wel zes verschillende flessen en mooie Sancerres, een pakket vol dingen om van te genieten, met zelfs een stinkende kaas, waar ik bijna akelig van werd...En na mijn verjaardag kwam ik niet goed meer op gang, het lijkt alsof mijn lijf vanzelf even aangeeft, dat het rust nodig heeft, rugpijnen, een reiki behandeling op mijn werk, en echt ik kon wel huilen van de pijn. Nu na zomaar een dagje helemaal rust te hebben genomen, lijkt het herstel weer in zicht...ik heb tijd genomen voor mijzelf. Gekookt zelfs vanavond, want Annemarie heeft al drie dagen gewerkt deze week. Ik ben bezig geweest met Daphne, Henk en Monique aan onze Politie opdracht...wat wordt dat een geweldig programma. Een pilot gedraaid met collega trainers, coaches en ook dit was een waar spektakel! In een lege ruimte in mijn kantoorpand. Ooit zat daar een bedrijf dat failliet is gegaan...een heerlijke lichte ruimte, waar wij met elkaar konden oefenen en zijn. En mooi is om te zien hoe wij elkaar aanvullend zijn, steeds maar weer...hoe wij, met elkaar aan de slag zijn, en een prachtig iets neerzetten. Een programma wat mensen laat kijken naar wie zij zelf zijn...en waar zij zelf voor staan in dit leven. Geweldig...wat een prachtige opdracht! Nu zomaar een gesprek, met iemand van OCW over coaching, over een workshop, over de samenwerking....heerlijk! Dag, een mooie avond...ik verlang in stilte naar een bubblebad in de tuin, met verlichting in de bomen, een hottub, waarom....ach zomaar. Lekker warm en gezellig...Liefs, Anita

52 jaar zijn...

En als ik terugdenk aan 52 worden...dan is dat super! Want wat ben ik verwend, prachtige bloemen, boeken, flessen wijn, theaterbon..een super super super fles champagne van Reynaud en Emmy, bonbons, een stinkkaasje....waar mijn auto nu nog naar geurt (bedankt Anneke....glimlach)en als afsluiting een tapasdiner met de kinderen, met mijn schoonouders en Annemarie. Een mooie avond, gezellig, en lekker bij Ties 54 hier in Voorschoten, vrijdagavond tapasavond, ga er naar toe, weer anders, een leuke bediening...gezellig, alsof je in Zuid Frankrijk zit...een nieuwe tent, dus maak ik graag reclame voor deze dame! En daarna hebben we onder het genot van een glas champagne thuis nog lekkere muziek gedraaid, heerlijk...dus 52 jaar is prima vind ik. Nu zit ik opgedirkt en wel klaar, met Annemarie, en als Roos zover is vertrekken wij voor het huwelijk van Gitta en Sander naar Sandfirden, tja hoe bedenk je het...volgens mij een ludiek plekje in de binnenlanden bij Bolsward, via Haarlem, want daar staat mijn tas, met alles erin...heb ik zomaar spontaan laten staan gisteren, toen ik bepakt en bezakt het pand verliet. En vandaag gaat even mijn lieve aandacht uit naar mijn vriendinnetje Carine, zij wordt volgens mij 49 nu...en ook dat vieren we vandaag, dus dit weekend, is een weekend om alles te vieren...geweldig! We vieren het leven...met elkaar. En ik dank echt oprecht iedereen voor alle lieve attenties, berichten, kaarten, en vooral aandacht...ik ben zielsgelukkig hiermee! Dank jullie wel...zo lief!
Anita

Een vuurpijl om mijn 51e levensjaar uit te luiden....

En ik ben nog helemaal niet jarig...morgen pas, en ondertussen heb ik al cadeautjes gekregen, bloemen, een boek, digitale kaartjes en zojuist een vuurpijl met dertig gekleurde balletjes om vannacht of morgen af te steken, kwam Reynaud brengen...geweldig...en dan wordt je maar 52...niks bijzonders, zomaar een getal...zomaar jarig zijn. Vroeger vond ik jarig zijn geweldig, spannend vooral, Roos doet me denken aan hoe ik vroeger was...ik kon bijna niet wachten en vond het heel erg als de dag voorbij was, dan moest ik weer 364 dagen wachten...en al die cadeautjes, daar werd ik zo zenuwachtig van...ik vond het geweldig! Vandaag vroeg iemand me, wat ik voor mijn verjaardag wilde...en mijn antwoord was 'ik heb liefde, vriendschap en een goede gezondheid, en als ik dat aanvul met veel werkplezier...dan heb ik alles toch...'en zo voelt het ook. Dus geniet ik zomaar samen met Annemarie van een glaasje wijn, een toast op alles wat voor me ligt...op mijn nieuwe levensjaar. Morgen zomaar eventjes naar mijn papa om taartjes te gaan eten...leuk he...dan komen tante Anita en oom De, en Els even langs. En zijn we zomaar met elkaar...Bep en mevrouw van den Bogaerd gaan ook gezellig mee...maken we er zomaar een klein feestje van...
En dan naar Yarden, voor mijn clusteroverleg, mijn collega is ook jarig, Cees..gefeliciteerd! Volgens mij sta ik aan de vooravond van een bijzonder jaar, de Leergang bij de Politie gaat van start, OCW loopt lekker, coachtrajecten druppelen binnen, kortom genoeg moois naast Yarden. Ik heb er zin in...Anita

Afscheid in Alkmaar....

Vandaag begon zo mooi in Amsterdam, vervolgens naar Heerhugowaard, een mooi gesprek met een nabestaande, en aansluitend lekker werken in Alkmaar, bij Vivian op kantoor. Leuk om alle medewerkers aldaar weer een keer te zien en afscheid nemen van Margreet en Jacqueline...eigenlijk op een mooie kleine manier. Met elkaar, als clubje vanuit Alkmaar, referend aan wat ooit was en wat komen kan of zal...afscheid nemen is een beetje loslaten, zaken overlaten aan het lot, het toeval, de dingen op zijn beloop laten...niet goed weten, wat voor je ligt, het enige wat ik op dit soort momenten heb is vertrouwen...vandaag werd mij de vraag gesteld of ik bang ben...en eigenlijk ben ik nergens meer bang voor, niet voor de dood, niet voor moeilijke dingen, ik heb een soort basis geloof dat alles uiteindelijk goed zal komen, goed zal lopen, of ik het nu over Yarden heb, of over mijn eigen bedrijf, over wonen, leven, of over de liefde, uiteindelijk komt alles goed...als het niet al goed is nu. Terwijl ik dit schrijf, kijk ik naar een prachtige bokswedstrijd, een strategisch spel tussen meestal twee macho achtige mannen, een stevig spel...mooi om te zien. Voor mij altijd een moment van ontlading. Vandaag is Joke jarig...Joke van Yarden, een jaartje jonger dan ik ben. Morgen is Jan Knipmeijer jarig, mijn vriendje van ADP, een stuk jonger dan ik ben, vrijdag is Cees jarig, onze collega van Yarden en ikzelf, zaterdag is Carine jarig...wat een maagden allemaal. En weet je een jaartje ouder, of jonger, het maakt me niet zoveel uit. Jarig zijn is weer eens even reflecteren op alles wat is, wat is geweest en wat er komen gaat...en als mensen me vragen wat ik voor kadootje wil, dan is mijn antwoord - rust, geluk, liefde, vriendschap, simpelweg zijn en vooral veel gezondheid. Dus...wil je een glas wijn met me drinken, zondagmiddag vanaf een uur of drie, ben je hier welkom...ik vind het fijn, zomaar fijn als je komt. Liefs...oh ja, en onze Roos wordt 14, eigenlijk een veel belangrijker leeftijd om te vieren toch. Ook zondagmiddag...wees welkom! Liefs, Anita

Zomaar eventjes niks....

En na een prachtige dag met mijn vader, eindigend aan de barbeque in Steenbergen bij Pauline en Vincent, na een bezoekje aan Jan en Jantje en met mijn vader rijdend door de Agrimarkt, wat hij geweldig vond...een glas wijn in het Grand Cafe van Tielemans Keukens, na een middag 'in het gewone leven' zoals mijn vader dat noemde, zit ik nu zomaar op het terras, in de wind, de zon en geniet ik van zomaar eventjes helemaal niks...heerlijk! Een kop koffie, eventjes thuis zijn, de vriezer ontdooien, de zon op mijn rug...ik geniet! Heerlijk...alle dagen ben ik bezig. Alle dagen aan het werk...en nu gewoon niets...en terwijl ik dit schrijf, denk ik na over woorden, over zinnen, over smsjes, over communicatie. Steeds weer een onderdeel van mijn trainingen, hoe communiceer ik met de mensen om me heen. Soms bijna niet, je communiceert altijd, maar soms is een mail, een zin, een blog op verschillende manieren uit te leggen. Lastig is dat, want dan ontstaat er beeld en geluid bij iemand anders, doordat een ieder haar eigen interpretatie heeft. En dat merk ik zo vaak. Als ik een memo ronddeel, en hierover met mensen praat, dan kan soms een woord zo anders uitgepakt worden. Als ik email stuur, en ik ben wat moe, dan komt deze totaal anders over, dan wanneer ik lekker uitgerust ben. Dus ook om die reden is het belangrijk, dat ik goed in balans ben en blijf. Voor de communicatie met anderen, voor mijn werk, mijn prive-leven, mijn vrienden en vriendinnen. Voor samenwerking....ik merk dat ook met mijn vader, hoe moeilijk het soms communiceren is met hem of voor hem. Gisteren had hij spontaan de zusters uitgenodigd om met ons mee te gaan, voor een glas wijn. En toen wij in het Grand Cafe zaten, zei hij tegen Annemarie 'zouden ze het niet kunnen vinden?' en ondanks het feit, dat wij uitleg gaven, dat die dames moesten werken en niet meekonden, bleef hij hierover verbaasd en snapte hij het niet. Zo gek, hij kan van het ene heldere moment, zo terugvallen in een veel minder helder moment...jammer eigenlijk he...maar gisteren, toen ik hem met zijn glas wijn, in de tuin bij Jan en Jantje naast zijn vriend Jan, die echt heel ziek is, zag zitten en elkaars hand zag pakken, wist ik dat ook deze dag een dag met een prachtig gouden randje is....Ik wens iedereen voor vandaag weer zo'n mooie dag...mijn laatste week als 51-jarige is aangebroken...leuk, ik glimlach, want hoe onbeduidend is leeftijd wel niet.....het gaat erom dat we leven, dat we het leven iedere dag opnieuw leven. Met elkaar, voor en door elkaar. Ik realiseer me dit meer en meer, ingegeven door Engel, door Ron, door al die mensen, die dit wellicht ook zo voelden, alleen niet de kans meer hebben gehad, door te gaan met leven...en dus voel ik me zomaar weer op zondag 21 augustus 2011 een mazzelaar! Anita

Indrukwekkend....

Mijn dag gisteren was meer dan indrukwekkend, juist door de intensiteit van het gehele afstand van 'Engel'. Een prachtige dag, een lange stoet, een geweldige personal assistent in Erika, een bijzondere familie, een voorganger, zuster Trees, collega's van Bergamin, maar ook alle lieve en leuke reacties van collega's binnen en buiten Yarden. Anita als uitvaartleider/verzorger het zou gaan denk ik...ik voelde me rustig en vol vertrouwen, en kreeg ook veel lieve woorden van dank...hoe mooi was het dat ik 's morgens van Erika een cadeautje kreeg een 'guardian angel' en ik mocht dit speldje weer doorgeven. En ik heb aan het einde van de dag, dit speldje opgespeld bij de weduwe...symbolisch en bijzonder! Ik was kapot en al om vijf uur in de middag thuis, zomaar. En de dag begon vervelend en eindigde nog meer vervelend, doordat er in Haarlem een internet storing was, weer is, en een contract met KPN niet echt fijn is, in dit soort gevallen, want het hele weekend ben je niet bereikbaar en ligt internet plat. Uitwijken naar de satellietvestiging en gisterenavond om half elf nog bellen hierover, met geweldige collega's die alles hebben opgepakt, terwijl ik voor mijn gigantische uitvaartstoet voor liep. En een ding weet ik zeker...ik doe ooit nog een uitvaart zelf, en dat zal de uitvaart van mijn vader zijn. Met Colette als mijn personal assistent...het gaat goedkomen! Nu genoeg over de uitvaart. Gisterenavond hadden wij wederom een bijzonder ervaring. Een vriendinnetje van Floor, Johanna (een van de meisjes die al twee keer een weekje mee is geweest op onze vakantie) is tijdens haar zomervakantie met 'Keys for Kids' als vrijwilliger meegeweest naar Afrika. Daar heeft zij samen met nog 7 jonge mensen heel hard gewerkt om een huis voor kinderen af te bouwen, te tegelen, in te richten, te verven, te stucadoren, kortom dit prachtige jonge mens van 16 jaar heeft zich ingezet voor mensen, die veel minder kansen hebben dan wij. En zij organiseert hier een sponsordiner om op deze manier zoveel als mogelijk geld in te zamelen voor dit project. En tijdens het diner, gesponsord door haar moeder (zij was de kok) en haar broertje (hij zat in de bediening) genoten wij van Zuid-Afrikaans eten, Zuid-Afrikaanse wijn en kregen wij aan de hand van een presentatie een indruk van haar werk en van andere projecten, om met HIV-besmette kinderen, meer perspectief op een beter ander leven te geven. Opleiding, scholing, goede voeding en medicatie, maar ook een leven waarin je veiligheid kunt bieden. Indrukwekkend. Dus mocht iemand van u een donatie willen doen, dan breng ik u met haar in contact. Geweldig...er is geld nodig. En dit project, geinitieerd vanuit de Gemeente Leiden, draagt zorg dat het geld direct bij de bron terecht komt en dat er weer een huis met een slaapkamer, een douche, en begeleiding komt voor al die kinderen, die misbruikt zijn, HIV-geinfecteerd etc. Prachtig...en onder de indruk, van dit indrukwekkende verhaal kwamen wij gisterenavond samen thuis. De meisjes weer bij Hugo...wij even samen. Vandaag 20 augustus 2011...6 jaar geleden zagen Annemarie en ik elkaar voor het eerst, ik zie haar nog zitten op het bankje bij Voorschoten station....ik zie ons nog zitten in het restaurantje...die meneer die ons bediende, dacht dat het eten niet smaakte, omdat wij nagenoeg geen hapje namen...alleen maar aan het praten waren en naar elkaar keken. Ik hoor nog alle alarmbellen in mij rinkelen 'niet verliefd worden op deze mevrouw...zij is getrouwd'. Maar ja, het was al te laat...zes jaar geleden alweer. En wat is er al niet gebeurd in zes jaar tijd, diepe dalen, hoge pieken, een ingewikkelde weg. En steeds weer als ik mijn Annemarie zie, weet ik, dat wij samen oud worden, hoe lastig het soms ook lijkt. Zij en ik, en met alles wat daarbij hoort...vanmorgen vroeg, zij was mij voor...ik wist niet eens welke dag het was zo moe was ik, kreeg ik wat lieve cadeautjes. En nadat ik kortgewiekt en wel terug kwam van de kapper, met bloemen op de fiets, was ik zelf ook zover, dat ik met haar samen kan stil staan bij onze zes jaar. Zes jaar houden van....en vandaag schijnt de zon. Vandaag gaan wij samen naar Pa van Loon. Lekker wandelen buiten, het is heerlijk weer, genieten van elkaar. En terwijl ik dit schrijf, voel en realiseer ik me, dat de afgelopen maanden mijn blogs gingen over werken, over intensiteit voelen, en veel minder over Annemarie. Een wat wrange constatering...want ik verdrink soms bijna in het werk. En realiseer me maar weer eens hoe belangrijk het is, om ook tijd voor samen te hebben, tijd voor elkaar, tijd voor Annemarie...en dus is dit zomaar een kantelpunt in mijn, in ons leven. Ongeacht wat er allemaal nog is en speelt, en ongeacht watvoor werk er op mij afkomt. Een relatie is iets waar je met elkaar aan moet werken, en blijven werken...dat gaat niet vanzelf. Pfffftttt wat een indrukwekkend verhaal op zaterdagochtend, met een kappershoofd, en een nespresso...compassie - letterlijk 'lijden met' is ontstaan vanuit de gevoeligheid van ons hart, hetgeen er ook voor zorgt dat we openstaan voor anderen. En dit gevoel heb ik de afgelopen week mogen ervaren tussen de zusters van Bosbeek, bij de familie van Engel, bij mijn vriendschappen met prachtige smsjes, bij mijn gesprekken aan de telefoon.....alleen liefde kan voor een betere wereld zorgen. Liefde is geven om, vriendelijkheid, mededogen....ik wens iedereen een prachtige zaterdag! Vol liefde, dichtbij, veraf, maar realiseer je, liefde is altijd nabij...
Anita

Mijn eerste eigen uitvaart....

En al heel vroeg zit ik aan de computer, want om half zeven komt er een chauffeur bij me op de Zijlweg, en plaatsen wij samen een overledene in de auto...en dan vertrek ik naar mijn familie voor de plechtigheid van Engel...en vandaag op vrijdag 19 augustus 2011 zal ik voor het eerst van mijn leven een uitvaart regelen. Gisterenavond was ik nog bij de condoleance en heb ik aanwijzigingen gegeven voor het sluiten van de kist. Erika mijn collega/vriendin staat achter de schermen en helpt mij, op het moment dat het niet meer gaat en eigenlijk zit ik hier heel rustig en vol vertrouwen te zijn. Een familie die warm en intens is. Een familie vol van liefde...en een plechtigheid met hele mooie muziek...ik voel me vereerd. En lieve mensen, daarna dan stort ik volgens mij helemaal in elkaar, moe zal ik zijn van alle spannende dagen, van het overleg, de Ondernemingsraad met wie ik een open gesprek heb mogen hebben. Een week vol inspannende dingen, gesprekken en nog veel meer. Het komt allemaal goed. Vandaag nemen we afscheid van een man, die niet zomaar Engel heet...want als ik alle verhalen goed beluister, was hij werkelijk een Engel op aarde...en dat zal ook het thema zijn van vandaag, een man die gegeven heeft, een man die ontmoet heeft, een man, zoals zuster Trees (de non van de bloemen) gisteren zei 'die je vandaag met een lichtje moet zoeken'.....rust zacht Engel!
Anita

Een bijzondere dag... vol inspiratie

Vandaag kreeg ik mijn Audi A3 weer terug, zonder navigatie, zonder muziek, maar wel weer met een nieuwe ruit...tja en hoe lekker is het om weer rond te rijden in dat karretje. Heerlijk...de grotere mooie Delta weer ingeleverd. Vandaag was een dag, om te sparren met mijn directeur, goed, lekker, intensief...delen van alle dingen die me bezighouden en vertellen over mijn uitvaart, over 'Engel'. Daarna een gesprek met de dominee over de plechtigheid a.s. vrijdag, een ontmoeting met zuster Trees, zij gaat over de bloemen. Geweldig...wat een wereld. Vanavond een gesprek in Diemen over de uitvaart van moeder, een gesprek met twee zussen...een bijzondere dag. En morgen komt er weer zo'n dag, de OR op bezoek...werkoverleggen, gesprekken, telefoontjes en wat al niet meer...een bezoek aan Westerveld, om te bezien hoe alles daar loopt en wat dit voor mij betekent en a.s. vrijdag, mijn eerste eigen uitvaart. Anita van Loon als uitvaartleider, voorlopen voor de rouwauto...oplopen met de dochters...samenzijn met een prachtige familie...morgenavond ontmoet ik hen allen nog bij de condoleance in Bosbeek. Ik ben helemaal 'in de uitvaart' en voel me zo ongekend vereerd dat ik dit mag doen...nu, laat thuis, een glas witte sauvignon blanc uit ..... jawel Nieuw Zeeland en dan, slapen! Dag tot morgen, liefs, Anita ik heb mezelf net een kadootje gegeven .... een trainingsdag in november, een dagje zomaar inspiratie opdoen...geweldig! Ik wens iedereen een heerlijke nacht! Liefs, Anita
Ter inspiratie:
Gisteren stond ik nog
aan de rand van de afgrond.

Vandaag ben ik een stapje verder....

Zomaar even een blogje....

En vandaag gebeurde het dus, om vijf over tien...de euthanasie vond plaats. En zomaar is daar een feit, dat iemand met wie ik vrijdag nog sprak, nu overleden is...de eindigheid van het leven, zo voelbaar, zo dichtbij...het leven bij Yarden is zo ongekend intens...vanavond een mooi gesprek met Hugo en Judith, zijn partner, en hierdoor is de cirkel weer rond, de ouders spreken, en het is zomaar 'gewoon'...mooi he...de basis is gelegd! Nu lekker slapen...naar bed...ik ben moe! Liefs, Anita

een beetje zon...

En zomaar een beetje zon...de deur naar het terras open. De lucht lijkt blauwer...zomaar simpelweg genieten. Ik wens iedereen een prachtige mooie zondag. Liefs, Anita oh ja, laats vroeg iemand me of die foto vanuit mijn tuin was gemaakt...nee hoor, zomaar een mooi plaatje. Wij wonen niet aan zee ofzo..wij wonen in een straat, en in het leven kijk ik vaak en veel om me heen en maak dan zomaar foto's van de lucht, het leven, de mensen....dit is zo'n 'zomaar' lucht.

De zaterdagse rituelen ......

En gisteren was het zomaar weer 'vaderdag'. Hoe leuk is het eigenlijk wel,dat ik iedere zaterdag een vaderdag heb! En na een rit met mijn vervangende auto, de Lancia Delta of zoiets...werd ik afgezet bij de Samaritaan. En Annemarie en de meisjes gingen lunchen in Middelharnis. En met tassen vol krentenbollen, een fles gekoelde witte wijn en een hart vol liefde, stapte ik zijn woonkamer binnen. En dan roep ik 'dag pap'en dan gaat zijn rechterarm omhoog en roept hij 'he kind...ben je daar weer...'en dan lacht hij breeduit. Nadat ik hem heb begroet, ga ik naar een andere mevrouw die aan een andere tafel zit, mevrouw van den Bogaert en als ik haar een zoen heb gegeven en zij vol emotie zegt 'fijn dat je er weer bent Anita'. En dan ga ik naast mijn vader zitten en bespreken we zijn week. En soms gaat het over de regen, een andere keer over zijn bezoek. Over de zuster, die hem de avond ervoor een glas wijn op bed had aangeboden, of zomaar over iets wat hem bezig heeft gehouden. Het regende weer, dus we konden niet naar buiten...De krentenbollen worden neergelegd op tafel, de tassen aan de rolstoel gehangen en daar gaan we....als altijd zwaait hij naar iedereen die we tegen komen, alsof we voor altijd weggaan samen. Ik rijd hem even langs mevrouw van den Bogaert en dan nemen ze elkaars hand en zeggen ze 'dag Piet' en 'dag Ma' en soms komt daar nog iets achteraan van Pa uit als 'het beste met je gezondheid he..'. En op dat moment vraag ik me altijd af wat er in zijn hoofd omgaat. Alsof hij vertrekt en afscheid neemt. Want twee uur later, zien ze elkaar weer in de recreatiezaal en lachen ze weer naar elkaar. Afgelopen week waren ze samen naar de film van Andre Rieu in Australie geweest...leuk he. Ik zie hen al zitten...mensen die elkaar al hun hele leven kennen, eindigen hier in de Samaritaan, een huis met weinig perspectief, een huis waar je uiteindelijk ziet, dat bewoners met elkaar een bepaalde sfeer neerzetten. En geleidelijk aan geniet ik van het zijn tussen deze mensen, het zijn met mijn vader. En als ik zie, hoe hij in de gang mensen ontmoet en roept 'he Hansje' en dan aan mij gaat vertellen, dat 'Hansje' vroeger monteur was bij het bedrijf waar zijn tractoren in onderhoud waren. Gisteren hadden mijn vader en ik een gesprek over verliefdheid. En hoe verliefd hij op mijn moeder was, en als hij over haar spreekt, dan glimlacht hij van top tot teen...dan spreekt hij over vlinders in zijn buik. Heerlijk een man van 82 die breeduit lacht als hij terug gaat in de tijd. En het meest bijzondere vind ik, dat hij zo goed is nu. Dat hij zo helder is en alles zo goed begrijpt. Hij vraagt naar mijn werk, mijn gezondheid, maar hij vertelt ook over Arie en Noor. Hij heeft hen gevolgd op hun reis, aan de hand van de door hen gestuurde kaarten. Bijzonder toch...zo vaak al heb ik gedacht, dat zijn leven hier er bijna op zat, nu weet ik het niet meer. En laat ik het maar los, zoals ik alles los zal laten, want juist als je denkt dat je leven een bepaalde wending neemt, ontstaat er energie voor nieuwe dingen...en zoals een vriendin van mij zegt 'als je loslaat heb je twee handen vrij'....ja en zo is het. Mijn vader genoot van Rosanne die hem hielp met eten, Rosanne die zijn mond schoon maakte, en hij sprak haar aan met 'lieffie'...een mooi en intens moment om te zien. Hij geniet als hij Annemarie aan ziet komen lopen dan roept hij 'daar is ze...'en dan zwaait hij vol enthousiasme en lacht van oor tot oor...Gisteren was een prachtige 'vaderdag' en terwijl ik daar was, vertelde ik mijn vader over 'Engel'. Een voor hem onbekende man...en dan knikt hij en kijkt hij me aan, mijn eigen vader...en leeft hij met me mee. Geweldig toch...mijn vader, ik hou zoveel van hem...Anita
"Bederf niet wat je hebt, door te verlangen naar wat je niet hebt; onthoud dat wat je nu hebt ooit hoorde bij die dingen waar je alleen maar op kon hopen"- Epicurus, griekse filosoof.

Een voorbespreking met een engel....

Dag lieve mensen, het weekend is begonnen!!En hoe..gisterenavond mocht ik, omdat het druk was op kantoor, een voorbespreking doen met een meneer en zijn familie. Meneer is heel erg ziek en a.s. dinsdag zal er euthanasie plaatsvinden. En op de een of andere manier voelde ik me geroepen om zelf gisterenavond in het ziekenhuis met deze meneer en zijn familie, het gesprek te gaan voeren. En werkelijk mensen, als ik al van het uitvaartvak hield, dan is mijn liefde hiervoor nu nog ernstiger toegenomen....onvoorstelbaar! Hoe prachtig was dit gesprek...meneer heet Engel...en ik heb vandaag besloten om vrijdag zelf de plechtigheid te gaan leiden en ik heb meneer hiervoor toestemming gevraagd. En hij vond het goed, hij keek me aan en zei 'maak het maar niet te heftig, laat ze maar niet te veel huilen hoor'....prachtig. Ik vind het zo bijzonder, zo intens...en eigenlijk voel ik mij vereerd, dat ik dit mag doen. Dus lieve mensen was ik laat thuis, en toen ik thuiskwam kreeg ik een glas wijn, een bordje met lekkere hapjes, griekse broodjes en heb ik met de laptop op schoot, alles uitgewerkt...voor de tv. Ik was moe, van alle emoties en indrukken en voel me rijker dan een koning. Vanmorgen alweer een uur gebeld met collega's, kantoor om zaken te regelen en net nog even met de familieleden, de echtgenote en dochter van Engel...ik zit hier een beetje voor me uit te staren...en ga nu even Andrea bellen. Liefs, Anita

Zomaar....

Een dag als vandaag is mooi...een italiaans bedrijf bezoeken met prachtige natuurstenen en marmeren grafzerken...of urnen, of gedenkplaten...zo'n leuke man, met blote voeten in van die suede instapschoenen...grappig. Daarna een afspraak mislopen, zomaar...en veel gedoe. Een gesprek met een medewerker, die gevraagd is bij de concurrent te komen werken...een gesprek met iemand die weg gaat en toch weer niet..hoe mooi kan zomaar mijn werkzame leven zijn. Nu genietend van geweldige intrigerende indringende muziek, de cd 'Cool' muziek die als het ware over je heen rolt...en genietend van een glas Sauvignon Blanc uit, jawel Nieuw-Zeeland. Lachen met de meisjes, en zomaar zijn... zin hebben om de hele boel eraan te geven, en dan weer terugkomen op aarde...want het gaat erom, dat we zijn...een auto is een auto, en wij, wij zijn. Met elkaar...en terwijl ik dit schrijf, realiseer ik me, hoe geweldig mijn leven is. Met al die prachtige intense contacten. Dus ik ben moe, en geniet zomaar...terwijl de muziek over mij heen rolt. Floor smst met volgens mij, een leuke man....en ik, ik ga slapen! Welterusten...Anita en ik geef in gedachten mijn vader een kusje...zie de foto!

Tijd zomaar verlummelen....wachten...

En gisteren heb ik gewoon bijna de gehele dag verlummeld...door te wachten, te regelen, en weer te wachten...en dus heb ik een hele dag alleen maar gewerkt via de Blackberry....en ondertussen hoor je van buren het nieuws uit onze regio. Er is een bende actief, skimmen bij de betaalautomaat van de NS op het station, kortom...de wereld is onveilig geworden. En persoonlijk wilde ik zomaar een ding, lekker terug naar Lesbos...slapen en zwemmen. Maar vandaag heb ik er weer zin in, eerst naar een bedrijf in Hillegom, waar men hele mooie grafzerken maakt, van italiaans marmer, van prachtig natuursteen. Dan een lunch in Haarlem, tussendoor gesprekken met mijn mensen...kortom, veel leuke dingen en vanavond weer een coachgesprek. En alles bij elkaar geeft me meer dan energie. Heerlijk gewoon...alleen vind ik het te simpel om ook in dit soort gevallen te zeggen, 'ach laat maar los' want hoe doorbreek je nu dit soort gedrag. Ik heb in ieder geval straks een auto met een afneembaar front als het gaat om mijn navigatie en een kluis achterin de auto...of zou men zo'n kluis ook interessant vinden, welnu, dan weet ik het echt niet meer hoor..:) glimlach...ik wens jullie een mooie en vooral rustige dag! Liefs, Anita

Auto-inbraak...wat een gedoe...

Lieve mensen...en jawel, zomaar in mijn veilige Voorschoten, zomaar deze nacht, pal voor mijn deur, is mijn autoruit ingetikt, en heeft men zeer zorgvuldig alle waardevolle spullen uit mijn mooie Audi A3 gesloopt. Dus toen ik vanmorgen weg wilde naar mijn werk, viel ik stil...wat een bende...nu, na politie, schadebedrijf, foto's...etc. zit ik hier, met Roos een kop koffie te drinken. Die schat zorgt zo goed voor me...en het gekke is, vannacht was ik onrustig, kon ik niet slapen en ondertussen was er een of andere onverlaat voor mijn deur lekker bezig...en ik, ik heb niks gehoord...ik ga weer even verder.
Liefs, Anita - vanmorgen vroeg stond er een hele lieve voorbijgangster voor de deur, omdat zij mij wilde vertellen dat er ingebroken was in mijn auto. Wat zijn er gelukkig toch een mooie mensen...ik probeer maar steeds de positieve kant van dit alles te blijven zien....

Zomaar even....

Na een intensieve dag, beginnend in het LUMC en eindigend met een lekker bord met eten hier met de meisjes thuis, weet ik nu al, dat ik straks lekker vroeg naar bed ga. Moe...een bezoek aan het LUMC, lastig prikken in mijn armen, die verdomde aderen...vergaderen over ons eerste halfjaar. Best goed eigenlijk hoe we het doen met elkaar...ik, ik ben wel trots op mijn club, op Yarden...op datgene wat we met elkaar aan het doen zijn. Ik vind het wel een prima bedrijf, en vandaag voelde ik dat zomaar weer, door de vriendelijke mensen, door de mooie collega's, door onze dienstverlening. Heerlijk...genieten eigenlijk...zaterdag komt er een uitgebreide rapportage in Yargon, het personeelsblad van Yarden over Cluster West, over mijn rol daar...leuk! Kan ik het blad meenemen naar mijn vader...vindt hij vast heel erg leuk!Nu nog wat werkzaamheden te doen, wat te regelen en dan lekker slapen, ik heb er zin in...terwijl ik naar buiten kijk, zie ik de tuinstoelen staan, die dit jaar nog niet zoveel zijn gebruikt...wat een zomer, ik moet even denken aan die collega die met man en kind naar Zeeland is, voor haar zomervakantie...slaap lekker allemaal straks! Anita

Regen en wind...

Het plenst van de regen, terwijl ik in de keuken zit en naar buiten kijk. Ik ben nog thuis omdat ik zo naar het LUMC moet. En terwijl het zo hard regent denk ik aan vroeger...toen ging ik buiten spelen in mijn bikini in de regen. En werd dan later door mijn moeder 'schoongesproeid'met de tuinslang. Heerlijk vond ik dat en volgens mij nog steeds. Maar als hele verstandige manager van een Uitvaartcentrum wordt je geacht dit soort gekke dingen niet meer te doen...en soms is dat toch jammer of niet? Deden we af en toe maar eens wat gekker met elkaar, maakten we maar wat meer plezier. Gisteren sprak ik een prachtige jonge vrouw en zij constateerde dat zij niet zoveel meer lachte...erg he...ik gun iedereen plezier. Lol, vreugde, en zomaar simpelweg genieten. Een spreuk die ik mooi vind 'wijsheid wordt laagje voor laagje opgebouwd, groeit heel langzaam, en ontwikkelt zich geleidelijk aan, onaantastbaar voor de waan van de dag' als je het hebt over groei...mooi he? Ik wens jullie een mooie, een wijze, maar vooral ook een leuke dag. Ik ga naar het LUMC, en of dat leuk is, dat horen jullie later weer. Ik kom daar altijd mijzelf weer even tegen, wachtend in de wachtkamer en me steeds weer realiserend, wat een verdriet er in ons leven is. Denkend aan Ron, aan Jan, aan alle mensen die geconfronteerd worden met dit soort wachtkamers in ziekenhuizen en erger nog, de behandelkamers...wat een wijsheid zo vroeg in de morgen. Ik kies toch voor dansen in de regen, geloof ik...liefs, Anita

Eerste werkdag...

En vanmorgen begon het met een beetje bijpraten op het Hoofdkantoor in Almere. Druk, heftig en intensief. Wat foto's voor Yargon, het blad van Yarden. Daarna naar Haarlem, een bijzondere ontmoeting met nabestaanden, en ongekend veel mails, acties, telefoon en een sollicitant. Zomaar weer een nieuwe man die bij ons komt werken. Heerlijk, leuk om nieuwe energieke mensen in dienst te nemen. Om contacten te leggen en geleidelijk aan het team te 'verversen' maar soms is het ook jammer, want daar hoort automatisch loslaten bij...mooie mensen die besluiten om hun leven een nieuwe wending te geven. Soms is die wending weg van Yarden en soms is die wending juist naar Yarden toe...boeiend, die beweging. Even bijpraten met mijn team, met allerlei mensen, de gebroken teen van Pien, kortom een intensieve dag. Maar ook een afspraak voor een filmproject, geweldig...ik ben benieuwd. Inspirerend, en het gaat volgens mij over inspiratie, over je verhaal vertellen...wordt vervolgd. Nu koffie, en dan even niks. Morgen even langs het LUMC, een controle, wat actieve cellen, even een check-up. Zodat ik zeker weet, dat alles goed is en goed blijft....een 'APK' voor mijzelf noem ik het altijd maar. Liefs, fijne avond, ik ben er een beetje moe van. En oh ja, Annemarie heeft haar eerste werkdag erop zitten, bij haar nieuwe baas...spannend, leuk en bijzonder. Ik ben trots op haar...liefs, Anita

Zaterdag is vaderdag!

Goedemorgen allemaal...en terwijl ik nu nog even geniet van mijn nespresso...stap ik zo weer in de auto, richting mijn vader. Samenzijn met hem...is voor mij genieten. Het gaat goed met hem. Hij heeft zich er best doorheen geslagen deze zomer, terwijl iedereen weg was. Hij is vrolijk en geniet op zijn eigen wijze...toch weer een kenmerk van een echte van Loon, wij geven nooit op! Terwijl mijn mailbox bomvol staat, heb ik deze nog even gelaten...ik begin maandag pas echt. Heb er nog geen zin in...ik wil nog eventjes genieten van mijn vrije tijd. Er liggen bergen met werk op me te wachten, en eigenlijk wil ik heel simpel, het moment van niet zoveel doen, nog even volhouden...ik vind het heerlijk en dat meen ik. Gewone dingen als het onkruid vrijmaken van het terras, of het schrobben van de tegels, vraagt mijn aandacht nu. En hoe heerlijk kan dat zijn....en ondertussen sudder ik nog even door. Ik las gisteren een mooi citaat in de sfeer van 'waarom verlangen naar iets wat je niet of nog niet hebt, terwijl je zo kunt genieten van alles wat er nu is' en dat is mijn leefregel voor nu. Ik geniet simpelweg, denk niet te ver vooruit, en ik denk terug nog steeds aan een goddelijk Lesbos...samen met Annemarie...en deze foto's zijn daar getuige van. Nu onder de douche, naar Pa, naar oom De, die vandaag jarig is en dan is er nog een hele vrije zondag. Liefs, Anita

Vakantie......Lesbos!

En vanmorgen al heel vroeg, nederlandse tijd 03.30 werden we wakker, want de koffer moest met de laatste spulletjes worden gevuld, en de taxi zou een uur later voorstaan...het hele hotel sliep nog...nog een laatste rondje, nog een keer het ruisen van de zee, zoals we dat altijd hoorden als we op bed lagen. Het hotel stond direct aan de zee, je hoorde de golven ruisen en rollen over de stenen, een heerlijk geluid...rustgevend. En rustgevend was onze vakantie in of op Lesbos. Samenzijn, wandelen, slapen, zwemmen in de zoute golven, en genieten van muziek, van tijd hebben voor elkaar, van leuke mensen die we ontmoet hebben, van het authentieke stadje Molivos...mijn verwachting was dat Lesbos een eiland van de lesbische dames is, maar dat is echt niet zo. Het is een prachtig eiland, zonder grote hotels, zonder grote hotelketekens, kleinschalig, authentiek en bijzonder! En op Schiphol stonden Emmy en Reynaud op ons te wachten en nu, zijn we thuis, Roos kwam met lekkere broodjes en mooie rozen. Florine komt straks, en Annemarie is weer herenigd met haar kinderen. We zijn een beetje moe, maar dat komt doordat we gisterenavond een mooie avond hebben gehad met Chantal en Joop uit Breda. We hadden een prachtige avond in de haven van Molivos, met lekkere griekse wijn, Limnos, leuk hoe je bijzondere mensen mag ontmoeten, Maria, de griekse dame, die heerlijke nespresso koffie heeft, kortom ons weekje was geweldig. Ik heb de telefoons gelaten voor wat ze zijn, ik heb niet gebeld, alleen even met mijn vader...en hoe schattig hij vroeg me 'of Annemarie al een negerinnetje werd door de zon'. Morgen ga ik lekker naar hem toe, en even met hem naar tante Anita en oom De, omdat oom De morgen jarig is. We zijn weer thuis...ik laat dit weekend alles even tot me komen. En het gekke is, dat thuiskomen begint met het openen van de post, met het uitpakken van de koffers, het doen van de boodschappen...en langzaam aan zal het 'gewone leven' weer de overhand nemen, maar Lesbos, we komen terug...Annemarie en ik. Dat hebben we beloofd aan Maria, we willen de kleine hondjes weer zien, en nog veel meer van dit prachtige rustige eiland. Dank je wel Lesbos...Anita